Είναι θετική η ήττα του Μπερλουσκόνι. Είναι θετικό ότι μέσα στη συμμαχία δυναμώνουν η Κομμουνιστική Επανίδρυση και το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών με τα οποία συνυπάρχουμε και στην ευρωομάδα της αριστεράς.
Νιώθω χαρά, που φεύγει ο Μπερλουσκόνι, ανησυχία για το πολύ στενό εύρος της νίκης και το θρίλερ της γερουσίας, ενδιαφέρον και επιφύλαξη για τα πρώτα βήματα της συμμαχίας και για τον ρόλο της αριστεράς. Αυτό που απορρίπτω κατηγορηματικά είναι μια πολιτική ίσων αποστάσεων απέναντι στον Πρόντι και τον Μπερλουσκόνι που αποτελεί βαθύτατη περιφρόνηση των δυνάμεων της ιταλικής αριστεράς, των κινημάτων, των συνδικάτων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ήττα του Μπερλουσκόνι.
Είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα ότι μπορείς να κάνεις μεγάλη πολιτική μέσα και από τους δρόμους. Οι αριστεροί το χαιρόμαστε διπλά γιατί συχνά ακούμε ότι μέσα από το πεζοδρόμιο -όπως το λένε περιφρονητικά κάποιοι- δεν μπορείς να κάνεις πολιτική. Να λοιπόν που μπορείς να κάνεις πολιτική που να αναγκάζει πανίσχυρες εξουσίες να το βάζουν στα πόδια και να παίρνουν πίσω νόμους ψηφισμένους από τη Βουλή.
Είναι καραγκιοζιλίκια όσα έγιναν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με αφορμή τις δηλώσεις και την αποπομπή Φλωρίδη. Έβλεπες τον μεν Καραμανλή με μια εργατική τραγιάσκα να υπερασπίζεται τους εργάτες μην τυχόν και τους απολύσει το ΠΑΣΟΚ. Ενώ είναι κυβέρνηση η ΝΔ και εφαρμόζει μια σκληρή αντεργατική πολιτική. Ενώ υπάρχει πλήρης ελευθερία και ασυδοσία απολύσεων για όλες τις επιχειρήσεις με κάτω από είκοσι εργαζόμενους. Να βλέπεις κορυφαίους του ΠΑΣΟΚ να λένε ότι ο Φλωρίδης θόλωσε τις καθαρές θέσεις του ΠΑΣΟΚ, την ώρα που ο Φλωρίδης κινήθηκε μέσα στο πλαίσιο αυτών που έχει πει πριν δύο χρόνια ο Γ. Παπανδρέου στο Λαύριο και αυτών που είπε πριν λίγες μέρες στον Economist. Έχουμε μια κυβέρνηση που εφαρμόζει σκληρή νεοφιλεύθερη πολιτική και μια αξιωματική αντιπολίτευση που φλερτάρει άγρια με τον νεοφιλελευθερισμό. Και ξαφνικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εκπέμπουν από κοινού ένα σήμα «προς Θεού μη γίνουμε Σουηδία». Είναι αστεία πράγματα. Στη Σουηδία, παρόλη την αναγκαία κριτική και την αποφυγή εύκολου μιμητισμού, όποιος απολύεται να παίρνει, μέχρι να ξαναβρεί δουλειά, 80% του αρχικού του μισθού του και όχι 312 ευρώ, που παίρνουν στην Ελλάδα και μάλιστα για ένα μόνο χρόνο. Και επίσης ξοδεύουν πάρα πολλά λεφτά και με πιο επιτυχημένο τρόπο για προγράμματα εκπαίδευσης και επανακατάρτισης. Στην Ελλάδα ξοδεύουμε μόνο 0,5% του ΑΕΠ για προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης, ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι 2,5% ενώ στη Σουηδία, Δανία και Φινλανδία φτάνει στο 4,5%.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS