Είναι καλόδεχτη η πρωτοβουλία του κ. Πρωθυπουργού να συζητήσουμε μέσα στη Βουλή τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Φοβάμαι όμως ότι η συζήτηση που γίνεται εδώ μέσα, κι αυτά που θα πω κι εγώ ίσως, δεν συνέχει με τις μεγαλύτερες ανησυχίες που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Και θέλω να πω ότι, η πρωτοβουλία για τη συζήτηση αυτή στη Βουλή ήρθε τις μέρες εκείνες που γινόταν μια δημόσια κριτική προς τον Πρωθυπουργό για τη μη παρουσία του μέσα στη Βουλή, σε ερωτήσεις για θέματα παιδείας. Ξαναλέω, καλά κάνουμε και συζητάμε τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Είναι ατυχές ότι στην ελληνική κοινωνία, δεν υπάρχει το ενδιαφέρον που θα ʽπρεπε να υπάρχει για τα θέματα αυτά, αλλά νομίζω ότι στη Βουλή πρέπει να συζητήσουμε και τις άλλες μεγάλες προτεραιότητες. Γιʼ αυτό θα ήθελα να ζητήσω κα Πρόεδρε, να επιταχύνουμε, όσο μπορούμε, τη συζήτηση προ ημερήσιας διάταξης σε επίπεδο Προέδρων των κομμάτων που ʽχει ζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, για τα θέματα της παιδείας γιατί είναι ανοιχτό το μέτωπο, οι πληγές, οι απειλές, σʼ αυτό το χώρο να γίνει η συζήτηση, όσο είναι το δυνατόν συντομότερα.
Και πιστεύω ότι κι άλλα ζητήματα θα ʽπρεπε να συζητήσουμε κι αναφέρω εδώ και εγώ, επειδή έχει μια δραματική επικαιρότητα, το θέμα του ρατσισμού, ο οποίος δυστυχώς περνάει και σε ορισμένους χώρους της ελληνικής κοινωνίας - το βλέπουμε και με τα γεγονότα στην Αμάρυνθο- ο οποίος ενισχύεται αντί να καταστέλλεται από θέσεις μεγάλων φορέων μέσα στη δημόσια ζωή, όπως είναι η ηγεσία της εκκλησίας, με την ξενοφοβία, με τον ακραίο εθνικισμό ο οποίος καλλιεργείται κα οδηγεί σε καταστάσεις οι οποίες είναι άγριες για την ελληνική κοινωνία είτε στη Βέροια είτε στην Αμάρυνθο. Μʼ αυτή την ευκαιρία να εκφράσω κι εγώ τη συμπαράστασή μου στην μαθήτρια αυτή, πρώτον γιατί είναι κοπέλα, δεύτερον γιατί είναι μετανάστρια, τρίτον γιατί έχει μια ευσυνείδητη παρουσία στην πόλη της, σήκωσε την ελληνική σημαία αυτή η κοπέλα, χάρη στη δική της προσπάθεια και την αγανάκτηση και τη λύπη για τον τρόπο που αυτό αντιμετωπίζεται από ορισμένους τοπικούς φορείς. Παίρνοντας υπόψη ότι οι πολιτικές δυνάμεις αυτής της χώρας, έχουν νομίζω δώσει με σαφήνεια το στίγμα τους ,- άκουσα και τι είπε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο κ. Παπανδρέου, παρά τις μεγάλες διαφορές που έχουμε με την υπουργό Παιδείας, είδα μια θετική τοποθέτηση της, έχω διαβάσει και το κομματικό όργανο του ΚΚΕ- νομίζω ότι είναι ένα σοβαρό ζήτημα.
Κι έρχομαι τώρα στα θέματα τα οποία αφορούν άμεσα στη συζήτησή μας. Δεν ξέρω αν το να είναι κανείς πρωθυπουργός, τον κάνει να βλέπει τα πράγματα πάντα ωραία ή πρέπει να λέει ότι, τα πράγματα είναι πάντα ωραία. Δεν μπορώ να συμμεριστώ εγώ τον αισιόδοξο τόνο τον οποίο έδωσε ο Πρωθυπουργός σʼ ένα μεγάλο κομμάτι της ομιλίας του, που αφορούσε στις διεθνείς εξελίξεις και την παρουσία της Ελλάδας μέσα στις εξελίξεις αυτές, ο οποίος είναι σε πλήρη αντίθεση με μια πολύ σκληρή πραγματικότητα που ζούμε, σε διεθνές επίπεδο, και πολύ σκληρές επιλογές και κινήσεις που πρέπει να γίνουνε από τη μεριά της χώρας μας.
Εγώ θ΄ αναφερθώ, σύντομα, είναι πολλές οι προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας, σε ορισμένες απʼ αυτές τις προκλήσεις. Η πρώτη, για την οποία μου ΄δωσε και αφετηρία αυτό που είπε ο κ. Πρωθυπουργός σαν να μην τρέχει τίποτα: «Βελτιώνουμε τη συνεργασία και τους παραδοσιακούς μας δεσμούς με την Αμερική». Σαν να μην τρέχει τίποτα. Θα ΄θελα να αναφέρω εδώ ότι, τελειώνοντας ο Σοφοκλής την Αντιγόνη, στους τελευταίους στίχους, ο χορός κλείνει το δράμα, λέγοντας «μεγάλοι λόγοι, μεγάλας πληγάς» εννοώντας ότι τα μεγάλα λόγια του Κρέοντα έφέραν την καταστροφή στην πόλη. ΄Έχουμε ζήσει την τελευταία δεκαετία, ίσως και περισσότερο, μια σειρά στρατιωτικών επεμβάσεων που πέρασαν από τη γειτονιά μας, από τα Βαλκάνια, πέρασαν από το Αφγανιστάν, πέρασαν από το Ιράκ, ειδικά από το Ιράκ, πιθανά να θέλουν να περάσουν από το Ιράν κι αλλού, στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, με πρωταγωνιστή τις ΗΠΑ, που είτε είχε συμπαίκτη την Ε.Ε. είτε ορισμένες χώρες της Ε.Ε. και κυρίως τη Μεγάλη Βρετανία, για να φθάσουμε σε μια παγκόσμια κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από το σφαγείο το οποίο υπάρχει στο Ιράκ. Κι αν ανάφερα την Αντιγόνη είναι γιατί θέματα που έχει λύσει ο πολιτισμός και οι ανθρώπινες αξίες εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια, όπως είναι ο σεβασμός στο σώμα του νεκρού ακόμη και αν είναι προδότης, τα βλέπουμε να εμφανίζονται σήμερα σʼ αυτή την άγρια παρουσία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ. Βλέπουμε Γερμανούς στρατιώτες, νέα παιδιά, να προσβάλλουν τα κόκαλα των ανθρώπων του Αφγανιστάν, να κάνουν σεξουαλικές παραστάσεις, οι οποίες βιντεοσκοπούνται, μπροστά σε νεκροκεφαλές, ανεπίτρεπτες ακόμα και αν είναι Ταλιμπάν Βλέπουμε πολλά. Βλέπουμε τις αποκαλύψεις, πριν από μερικές μέρες ότι, για να βιαστεί μία 14χρονη από Αμερικανούς στρατιώτες, νέα παιδιά πάλι, σκοτώνεται μια τετραμελής οικογένεια. Βλέπουμε προχθές, στο Πακιστάν, να βομβαρδίζεται ένα εκκλησιαστικό σχολείο και να σκοτώνονται 80 άτομα διότι υπήρχε υποψία ότι υπήρχε ένα άνθρωπος της Αλ Κάιντα, ο οποίος είχε φύγει πριν από ένα τέταρτο, αποδείχθηκε μετά. Βλέπουμε πριν από λίγους μήνες να βομβαρδίζεται ένα γάμος στο Αφγανιστάν, γιατί μπορεί να ήτανε συγκέντρωση υπονομευτών. Βλέπουμε τον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ να λέει δημοσίως ότι συμφωνεί με τις απόπειρες πνιγμού κρατουμένων, προκειμένου να τους πάρουνε λόγια.
Το John Hopkins University στην Βαλτιμόρη, έδωσε μια εκτίμηση - ακόμη κι αν είναι υπερβολική μόνο το ότι δίνει ένα Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο μια τέτοια εκτίμηση είναι σημαντικό- ότι πάνω από 600.000 είναι οι νεκροί Ιρακινοί από την έναρξη του πολέμου. Τόσοι όσοι περίπου είναι οι κάτοικοι μιας πόλης σαν τη Θεσσαλονίκη. Τον Οκτώβρη οι Αμερικάνοι χάσανε 100 στρατιώτες. Ο πόλεμος έχει ένα τεράστιο κόστος.
Ο νομπελίστας Joseph Stiglits, υπολόγισε ότι το κόστος δημοσιονομικό, κοινωνικό, μακροοικονομικό, της κατοχής του Ιράκ και του Ιρακινού πολέμου, είναι δύο τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό σημαίνει, για να καταλάβουμε το μέγεθος, 2.000 δολάρια, για ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους που ζούνε σήμερα και πεθαίνουν για 1 δολάριο την ημέρα. Ζούμε σε ακραίες καταστάσεις, όχι Βιετνάμ, ωχριά το Βιετνάμ μπροστά σʼ αυτό το οποίο γίνεται σήμερα στο Ιράκ. Και το ερώτημα που μπαίνει: Που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κύριε Πρωθυπουργέ είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είμαστε μέσα στους 25, είμαστε στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Προεδρεύαμε στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Δεν λέω, ξέρω τις δυνατότητες της χώρας μας. Ξέρω τους περιορισμούς της χώρας μας. Αλλά όχι κι έτσι ξερά, «βελτιώνουμε τη συνεργασία και τους παραδοσιακούς δεσμούς με την Αμερική». Όταν αυτή η Αμερική, αμφισβητείται από τους ίδιους τους Αμερικάνους. Πρέπει να φύγει το πλοίο μας από τις θάλασσες εκεί, το οποίο συμβολίζει τη νομιμοποίηση αυτής της βαρβαρότητας, η οποία είναι πρωτοφανής τα τελευταία χρόνια. Αυτού του μακελειού που γίνεται. Αυτής της κατασπατάλησης πόρων της ανθρωπότητας, για τα μακάβρια σχέδια των ΗΠΑ. Από ʽκει και πέρα η Ευρωπαϊκή Ένωση, και θα ʽπρεπε να κινηθεί η κυβέρνηση σʼ αυτή την κατεύθυνση, θα ʽπρεπε να ζητήσει την αποχώρηση των Η.Π.Α. και της Βρετανίας από το Ιράκ, την αντικατάσταση όχι από δύναμη κατοχής, αλλά από δύναμη αποδεκτή από τις κοινότητες του Ιράκ, την εμπλοκή της Συρίας και του Ιράν, οι οποίες είναι γειτονικές χώρας και με επιρροή και σε θρησκευτικές ή άλλες κοινότητες του Ιράκ, πράγμα το οποίο αρχίζει κι αναγνωρίζεται τώρα κι από ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Η δεύτερη πρόκληση έχει σχέση με τον κοντινό μας χώρο, τη Μέση Ανατολή, όπου βλέπουμε ότι κι εκεί οι εντάσεις και οι πολώσεις και ο φαύλος κύκλος του εξτρεμισμού κερδίζει έδαφος. Μόνο χθες είχαμε την εισβολή των Ισραηλινών στη Γάζα με σφαγή έξι ατόμων, τραυματισμούς πολύ περισσότερους, έχουμε τις βόμβες διασποράς που συνεχίζουν την επέμβαση του Ισραήλ. Ήταν εδώ ο δήμαρχος της Κανά, προσκεκλημένος από το Γιάννη Πανούση υποψήφιο για την υπερνομαρχία τότε, ο οποίος είπε «έχουμε τις βόμβες οι οποίες εκρήγνυνται και ζούμε κάτω από καθεστώς τρόμου, παιδιά, μανάδες, γέροι.»
Κυρία Πρόεδρε θέλω να σας πω το εξής. Αντιδράσατε, αλλά δεν αρκεί νομίζω, ο συνάδελφός σας, ο Πρόεδρος της Παλαιστιανικής Βουλής είναι μέσα στη φυλακή μαζί με τέσσερις υπουργούς της Κυβέρνησης, μαζί με άλλους 22 βουλευτές. Συνελήφθη όχι με βόμβες πάνω του, αλλά με τις πιζάμες του μέσα στο σπίτι στη Ραμάλα. Πρέπει να κινητοποιηθεί και η δική μας Βουλή. Υπήρξαν συνάδελφοι, και συγχαρητήρια, που με πρωτοβουλία του Φώτη Κουβέλη μάζεψαν επιστολές διαμαρτυρίας γιʼ αυτό προς την κυβέρνηση του Ισραήλ. Νομίζω ότι πρέπει να κινηθούμε όλοι και νομίζω ότι πρέπει η Ελλάδα να πάρει πρωτοβουλίες για διαφοροποίηση της θέσης της Ευρωπαϊκής Ένωση στο ζήτημα αυτό. Υπάρχει Ε.Ε. ή δεν υπάρχει; Ποιος καθορίζει την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Η κυρία Ράις; Δεν μπορούμε να το δεχθούμε αυτό. Γιατί συμβάλλει η Ε.Ε. σʼ αυτή την οικονομική ασφυξία, που αντιμετωπίζει η Παλαιστινιακή αρχή, και τη γονατίζει, η οποία είναι το λίπασμα μέσα από το οποίο διαμορφώνονται αντιθέσεις, συγκρούσεις, εντείνονται τα προβλήματα, αιματοχυσία, εμφύλιοι, Χαμάς εναντίον Φατάχ και όλα αυτά τα ζητήματα. Μπορούμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα απʼ όσα έχουμε κάνει μέχρι σήμερα.
Η τρίτη πρόκληση για μένα είναι το θέμα του διεθνούς περιβάλλοντος. Σας άκουσα κύριε Πρωθυπουργέ κι είναι μια διάσταση της πολιτικής η ενεργειακή πολιτική. Και οι αγωγοί και η ενεργειακή εξασφάλιση είναι σημαντικά ζητήματα κι έχουν σχέση με το μέλλον της χώρας μας. Κανείς δεν διαφωνεί σʼ αυτό. Όμως έχουμε την έκθεση την οποία έδωσε ο Νίκολας Μπέρνς από τη Διεθνή Τράπεζα, κατά παραγγελία της Βρετανικής κυβέρνησης, η οποία βάζει την οικονομική διάσταση, την οικολογική την ξέραμε από χρόνια, την οικονομική διάσταση της μεγάλης περιβαλλοντικής καταστροφής που γίνεται σήμερα από το φαινόμενο του θερμοκηπίου και από τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Πλημμύρες, ξηρασίες, ελονοσία, εξαφάνιση ζωικών ειδών, πτώση στην παραγωγή δημητριακών, κίνδυνος να πλημμυρίσουν μεγάλες μεγαλουπόλεις του πλανήτη από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Λονδίνο κι εμάς εδώ πέρα. Πού είναι η Ελλάδα παρούσα; Είναι ένα κεντρικό ζήτημα στη διεθνή πολιτική αυτό. Νʼ αλλάξουν δηλαδή οι προτεραιότητες και οι ιεραρχήσεις. Πού είναι η Ελλάδα, όταν η Ελλάδα είναι η πέμπτη χώρα, από τις χώρες που έχουν υπογράψει τη Συμφωνία του Κιότο, στην αύξηση των ρύπων. Αντί να μειώσουμε τους ρύπους, και το έχουν κάνει μερικές χώρες, το έχει κάνει η Βρετανία, το έχουν κάνει όλες οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, λόγω πτώσης βεβαίως της οικονομικής δραστηριότητας, εμείς είμαστε η πέμπτη χώρα στην αύξηση των ρύπων κατά 26%. Κι όχι μόνο αυτό. Η Κυβέρνηση φαίνεται να μην καταλαβαίνει τι γίνεται. Να μην τρέχει τίποτα. Εδώ μία από τις πιο ρυπογόνες πηγές είναι ο λιγνίτης και ετοιμαζόμαστε να κάνουμε διαγωνισμούς για να δώσουμε την αξιοποίηση του λιγνίτη στους ιδιώτες. Ετοιμάζεται, είναι ανοιχτός ο διαγωνισμός στη Δ. Μακεδονία. Ετοιμάζεται η Ελασσόνα, η Δράμα κλπ και δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Δεν έχουμε καταλάβει τις προσπάθειες που κάνουν άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα η Ισπανία που δίνει μια τρομερή έμφαση στα ζητήματα έρευνας και ανάπτυξης στα θέματα της ηλιακής ενέργειας κι άλλων ενεργειών.
Αναφέροντας αυτές τις τρεις προκλήσεις, και πολλές άλλες θα μπορούσαν να είναι, να μπω στα θέματα της επικαιρότητας, που έχουν σχέση με τα προβλήματα των σχέσεων της Τουρκίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την εμπλοκή σʼ αυτά του Κυπριακού, με τις υποχρεώσεις της Τουρκίας κλπ.
Θέλω να πω ότι εμείς, ο ΣΥΡΙΖΑ, είμαστε υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και είμαστε υπέρ της εφαρμογής των υποχρεώσεων που έχει η Τουρκία. Και νομίζω ότι καλύτερα δίνει αυτή τη διάσταση δηλ. μη αποκλεισμός και συμμετοχή της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά και πρόοδο της Τουρκίας κι αυτή τη φιλοδοξία και την ελπίδα ενός μεγάλου μέρους της Τουρκικής κοινωνίας, δεν το έδωσε κανείς καλύτερα, τουλάχιστον εγώ δεν το έχω διαβάσει καλύτερα, από τον πριν από λίγες βδομάδες νομπελίστα στη λογοτεχνία τον Ορχάν Παμούκ, σε μια συνέντευξη που έδωσε στην Ελ Παϊς.
Λέει ο Ορχάν Παμούκ, - κι εγώ λέω έτσι μπορούμε να καταλάβουμε τους φίλους και τις φίλες μας στην Τουρκία- μία βδομάδα πριν πάρει το Νόμπελ: «Ισως να είναι καταστροφικό να μη μπει η Τουρκία στην Ε.Ε., όμως το ουσιαστικότερο είναι ότι η Τουρκία δεν έχει αναπτύξει δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτό είναι που με απασχολεί πραγματικά. Το αν μπει η όχι στην Ε.Ε. δεν μ΄ ενδιαφέρει καθόλου. Εγώ θέλω να έχω τη δυνατότητα να λέω όσα θέλω να λέω, χωρίς να ρισκάρω το λιντσάρισμα από τις φασιστικές ομάδες ή να περάσω τη ζωή μου στη φυλακή.»
Νομίζω ότι έχει σημασία να συνδέσουμε αυτά τα δύο. Δηλαδή, ναι η Τουρκία έχει δικαίωμα να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κανείς δεν μπορεί να πει ότι η Ε.Ε. θα είναι λέσχη των χριστιανών ή ορισμένων κατηγοριών χριστιανών. Από την άλλη μεριά είναι σε όφελος του λαού της Τουρκίας αυτή η πορεία να συνοδεύεται με συγκεκριμένα βήματα τα οποία θα γίνουνε και να μην γίνει όπως έγινε σε μεγάλο βαθμό μέχρι τώρα. Δηλαδή η αναβάθμιση των σχέσεων της Τουρκίας με την Ε.Ε. να γίνεται ανέξοδα για το κατεστημένο της Τουρκίας. Απʼ αυτή την άποψη η Τουρκία έχει να εφαρμόσει υποχρεώσεις και η εφαρμογή των υποχρεώσεων είναι σε όφελος του Τουρκικού λαού. Είναι μια σειρά ζητήματα που θίγονται, φαίνεται και στην έκθεση της Commision. Δεν μπορεί να είναι ποινικό αδίκημα η προσβολή της Τουρκικότητας. και η δυνατότητα να λέει κάποιος τη γνώμη του για το Αρμενικό ή για το Πατριαρχείο ή για οτιδήποτε άλλο. Δεν μπορεί να γίνονται διώξεις διότι κάποιος εκφράζεται σε πολιτικά ή ιστορικά ζητήματα. Ευτυχώς χθες είχαμε την αθώωση της καθηγήτριας Τσίγκ, ενενήντα δύο χρονών, η οποία είπε ότι η μαντήλα ξεκίνησε από τις δημόσιες γυναίκες στο πολιτισμό των Σουμερίων πριν από 5.000 χρόνια. Και ενενήντα δύο χρονών σύρθηκε στα δικαστήρια, αθωώθηκε. Δεν μπορεί να γίνονται βασανιστήρια, δεν μπορεί να υπάρχει έλεγχος της δικαστικής εξουσίας από την πολιτική εξουσία, δεν μπορεί να μην υπάρχει προστασία των μειονοτήτων, των θρησκευτικών πεποιθήσεων και δεν μπορεί, γιατί αναφερθήκατε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τις αντιλήψεις που είχε για την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως μια στερέωσή μας απέναντι στους κινδύνους εκτροπών και στρατιωτικών πραξικοπημάτων - μετά την πτώση της δικτατορίας ήρθε αυτό, - δεν μπορεί να μην κάνει βήματα μια χώρα σχετικά με το ρόλο των στρατιωτικών. Δεν μπορεί να το δεχθούμε όλοι μας αυτό. Δεν είναι σκληρότητα προς την Τουρκία, είναι προστασία της ελευθερίας, των δημοκρατικών και κοινοβουλευτικών θεσμών για όλους μας.
Επομένως, όλα αυτά πρέπει να γίνουν από την Τουρκία. Και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής πρέπει να γίνουν βήματα από την Τουρκία. Και έχουμε αυτό το παράλογο. Φαντασθείτε, θα ξεκινούσαν διαπραγματεύσεις με μια χώρα εάν δεν αναγνώριζε μια άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως γίνεται με την Τουρκία και την Κυπριακή Δημοκρατία; Εγώ σας λέω και σωστά, ότι αν μια χώρα δεν αναγνώριζε το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν θα μπορούσαν να ξεκινήσουν οι συνομιλίες και θα ήταν σωστό και αυτό. Γιατί επομένως με την Τουρκία θα υπάρξουν παραχωρήσεις: Και από αυτή την άποψη η Τουρκία οφείλει να εφαρμόσει τις νομικές υποχρεώσεις που έχει και βασική υποχρέωση σήμερα είναι η εφαρμογή του πρωτοκόλλου της τελωνειακής ένωσης για όλες τις νέες χώρες που εντάχθηκαν, δηλαδή για την Κυπριακή Δημοκρατία. Και αυτό δεν συνδέεται με καμιά άλλη προϋπόθεση, δεν συνδέεται με καμιά άλλη εξέλιξη. Είναι αυτοτελής νομική υποχρέωση της Τουρκίας και αυτό πρέπει να γίνει με σαφήνεια, κατανοητό από όλους στη χώρα μας και πρώτα απʼ όλα από τον Πρωθυπουργό μας. Είναι αυτοτελές θέμα δεν συνδέεται με κανένα άλλο ζήτημα.
Τώρα από εκεί και πέρα έχουμε την Φιλανδική Προεδρία, η οποία βρίσκεται σε μια κατάσταση και παίρνει μια σειρά πρωτοβουλίες να υπάρξουν διεργασίες και σε άλλα ζητήματα του Κυπριακού. Εμένα με καλύπτει εδώ αυτό που είπε πριν από λίγες ώρες ο συνάδελφος Κατσουρίδης Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ, πριν από ένα δίωρο στη συζήτηση την αντίστοιχη που γίνεται σήμερα στην Κυπριακή Βουλή, ότι δηλαδή την περίοδο αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη η πρωτοβουλία της Φιλανδικής Προεδρίας. Και θα ήταν πρόωρο και ανεύθυνο προτού ολοκληρωθούν οι διεργασίες και οριστικοποιηθεί το ακριβές περιεχόμενο των όποιων ενδεχόμενων προτάσεων να προδικάσουμε το αποτέλεσμα. Νομίζω επομένως ότι χρειάζεται να παρακολουθούμε με προσοχή τις εξελίξεις, έχει σημασία να καταλάβουμε ότι υπάρχουν παγίδες, υπάρχουν και δυνατότητες, αλλά να έχουμε πάντα υπόψη ότι αυτές δεν μπορούν να συνδεθούν για μας και για την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως νομικό πρόσωπο, με την υποχρέωση εφαρμογής του Πρωτοκόλλου. Εάν το θέμα του Κανονισμού συνδεθεί με ζητήματα σχετικά με μια πρώτη προσέγγιση του ζητήματος της Αμμοχώστου κάτω από διοίκηση του ΟΗΕ με ένα πολύ σύντομο χρονοδιάγραμμα για επιστροφή των νομίμων κατοίκων τους αυτά θα είναι αποδεκτά. Αυτά είναι οι δυνατότητες, οι παγίδες- και δυστυχώς από την εμπειρία μας ξέρουμε ότι οι παγίδες είναι περισσότερες- είναι να συνδεθεί το θέμα του Πρωτοκόλλου με το θέμα του Κανονισμού για το εμπόριο από τα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Θέλω να πω εδώ κάτι, να υπογραμμίσω κάτι, ότι παρότι δεν μου αρέσει έχω πλήρη συνείδηση ότι σʼ αυτή τη συζήτηση, παρότι Πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Ομάδας, έρχομαι αδιάβαστος. Και δεν είμαι αδιάβαστος γιατί βαρέθηκα να ανοίξω το βιβλίο αλλά γιατί δεν είχα βιβλίο. Και εδώ θέλω να βάλω το ζήτημα της εν ημέρωσης, δεν μπορεί να ενημερωνόμαστε για τα σχέδια της Κομισιόν, για τις διάφορες διεργασίες, για τις προτάσεις Νίμιτς , για το οτιδήποτε ψάχνοντας τις Ελληνικές ή τις Κυπριακές ή τις Ευρωπαϊκές ή τις Αμερικάνικες εφημερίδες. Κυρία Υπουργέ Εξωτερικών, τουλάχιστον αυτό το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής παρόλο που δεν μας προσφέρει την ενημέρωση που θέλουμε, έχει περάσει ήδη το νόμιμο τετράμηνο που θα ʽπρεπε να είχε συνεδριάσει και νομίζω ότι είναι άμεση ανάγκη και ενόψει των εξελίξεων να συνεδριάσει. Βλέπω ότι συναινείτε και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό.
Θα ΄θελα να καταλήξω με ένα ζήτημα το οποίο το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό. Και αυτό είναι το κόστος που έχουμε εμείς σε συνδυασμό με την όλη μας τοποθέτηση στα διεθνή ζητήματα, στους διεθνείς οργανισμούς, στα εξωτερικά μας ζητήματα, στο θέμα των εξοπλισμών. Οι οποίοι έχουν γίνει ένα τεράστιο βάρος για την ελληνική οικονομία και για την ελληνική κοινωνία. Γιʼ αυτό εμείς παρά τις δυσκολίες, παρά τα προβλήματα, ξέροντας ότι δεν θα βρούμε συμμάχους με ανοικτή αγκαλιά προτιμούμε τη διαδικασία της ένταξης της Τουρκίας ως το βασικό μέσον για να υπάρξουν κινήσεις ουσιαστικές της Τουρκίας στα μεγάλα ζητήματα που έχουν σχέση με το Κυπριακό αλλά και με τα Ελληνο-Τουρκικά θέματα και δεν θέλουμε το συσχετισμό του τρόμου, τον κίνδυνο της πολεμικής αναμέτρησης και αυτή την φοβερή κούρσα των εξοπλισμών. Μικροπεριφερειακό επίπεδο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Πρέπει να αναφέρω με 4,2% με βάσει το ΣΙΠΡΙ το Ινστιτούτο της Στοκχόλμης
Η Ελλάδα είναι η πρώτη στο ΝΑΤΟ σε ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος για εξοπλισμούς. Για αγορές όπλων που οι περισσότερες προέρχονται από τις ΗΠΑ. 500 περίπου ευρώ, για τους εξοπλισμούς, αντιστοιχούν σε κάθε Έλληνα ετησίως. Το πρόγραμμα το δεκαετές της κυβέρνήσης στα 26 δις εκατομμύρια ευρώ περίπου είναι μεγαλύτερο από το 4ο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, το έχει πει επανειλημμένα εδώ ο Γιάννης ο Δραγασάκης. Είναι μεγαλύτερο από το Δ Κ.Π.Σ. το εξοπλιστικό πρόγραμμα της επόμενης δεκαετίας.
Μια που είχαμε τα θέματα της παιδείας θα αναφέρω τα εξής: Είμαστε η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με περισσότερες στρατιωτικές δαπάνες, δαπάνες για εξοπλισμούς, παρά για την παιδεία. Μία σύγκριση αρκεί. Η Ελλάδα δίνει για άμυνα 4,2% για παιδεία 3,&%. Η Γερμανία για άμυνα 1.2% για παιδεία 4,6%. Η Ιταλία για άμυνα 1,4% για παιδεία 5%. Ένα F16, κόστους 40 εκατομυρίων ευρώ με τον εξοπλισμό του αξίζει όσο 1230 σχολικές αίθουσες και έχουμε πάρει υπόψη τις τιμές των προκηρύξεων για σχολικές αίθουσες από τις Νομαρχίες. Ένα F16, που πέφτει εύκολα στο Αιγαίο, αξίζει όσο αξιζουν 1230 σχολικές αίθουσες. Σύμφωνα με το SIPRΙ το πιο έγκυρο ινστιτούτο για τις αμυντικές δαπάνες στην Ευρώπη, πάλι πρώτη στην αγορά αμερικάνικων εξοπλισμών σε όλο τον κόσμο, σε σχέση με το ΑΕΠ της φυσικά, είναι η Ελλάδα. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να σταματήσει άμεσα με μεγάλη ταχύτητα αυτή η κατάσταση. Πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες για αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Έχουμε εδώ πέρα και τον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας και παίρνει μεγάλη δημοσιότητα η επίσκεψη. Και εν ανάγκη πρέπει να κάνουμε και μονομερείς κινήσεις. Η μείωση των δαπανών για τους εξοπλισμούς,. η αύξηση των δαπανών για την παιδεία, για τις κοινωνικές ανάγκες, για την απασχόληση, για να βρούνε θέσεις εργασίας τόσες χιλιάδες νέοι άνθρωποι είναι μια προτεραιότητα για το ΣΥΡΙΖΑ.
ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑ
Αγαπητοί συνάδελφοι, αυτό που σκέφθηκα από τη συζήτηση που έχει γίνει μέχρι τώρα είναι ότι το μοντέλο της εναλλαγής των δύο κομμάτων στην εξουσία είναι εξαντλημένο. Ίσως, εάν διατηρείται, διατηρείται χάρη στις αδυναμίες της Αριστεράς.
Είναι εξαντλημένο, κύριε Πρωθυπουργέ, γιατί είστε ο δόκτωρ Τζέκιλ σήμερα και ήσασταν ο κ. Χάιντ όταν ήσασταν στην αντιπολίτευση. Το ίδιο νομίζω συμβαίνει και με τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ο κ. Χάιντ σήμερα, ήταν ο δόκτωρ Τζέκιλ, ο καλός και απέναντι στη Τουρκία, ο κακός σήμερα. Εσάς είναι διαφορετικά. Φοβάμαι ότι στην πολιτική έχει περάσει το μοντέλο του άρθρου 16. Είδα τις διατυπώσεις για την τροποποίηση του άρθρου 16, διαφορετικές διατυπώσεις, αντιμαχόμενες διατυπώσεις, αλλά στην ίδια βάση, στη βάση ότι αλλάζουμε το καθεστώς των δημοσίων πανεπιστημίων και επιτρέπουμε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Εγώ θέλω να σας πω αυτός ο λόγος είναι κατά τη γνώμη μας και ένας από τους λόγους, όχι ο μόνος, για την αποστασιοποίηση των πολιτών από την πολιτική. Δεν πιστεύω ότι θα νιώσει έλξη για την πολιτική ένας πολίτης, που θʼ ακούσει τη σημερινή συζήτηση και ιδιαίτερα την αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εγώ θα προσφύγω στην εμπειρία που είχα για χρόνια, πολλά χρόνια, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Παρακολούθησα από τις αρχές της δεκαετίας του ʼ90 και πριν τη διαδικασία αναβάθμισης των σχέσεων Τουρκίας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από την Ειδική Συμφωνία που έκανε, την τελωνιακή ένταξη το ʼ95, από την ένταξη της στην ομάδα των υποψηφίων χωρών, το status της υποψήφιας προς ένταξη χώρας, και στην έναρξη των διαπραγματεύσεων που ζούμε αυτή τη στιγμή. Και ρωτάω όλη αυτή η πορεία, των 15 και πλέον χρόνων, και ξαναλέω εμείς δεν είμαστε αντίθετοι, το είπα και πριν και το επαναλαμβάνω, τη στηρίζουμε. Πού έγινε βήμα, ας πάρουμε τα ελληνοτουρκικά ζητήματα. Σε ποιο θέμα από τα ελληνοτουρκικά έγινε ένα βήμα: Υφαλοκρηπίδα; Όχι. Εναέριος χώρος; Όχι. Αιγιαλίτιδα ζώνη; Όχι. Ιμβρος, Τένεδος; Όχι. Πατριαρχείο; Όχι. Χάλκη; Όχι. Και μιλάμε για μια δεκαπενταετία. Για μια δεκαπενταετία που υπάρχουν διαφορετικές κυβερνήσεις. Δεν θέλουμε να μηδενίσουμε τίποτα, ξέρουμε ότι και το «κλίμα» έχει τη δικιά του αυτόνομη αξία. Καλύτερο κλίμα. Ξέρουμε ότι η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τη σημασία της, πέρασε όμως μέσα από μια περιπέτεια, αλλά δεν έγιναν όμως ουσιαστικά βήματα. Και δεν ξέρουμε, οι πολίτες δεν ξέρουν τι θα δούνε στις ειδήσεις σχετικά με τα ελληνοτουρκικά. Με τον καιρό ξέρουνε, τις περισσότερες φορές, βγαίνει το μετεωρολογικό δελτίο ή καταιγίδα ή μπουνάτσα ή κάτι ενδιάμεσο. Τι θα δούνε στις ειδήσεις οι πολίτες; Την κυρία Μπακογιάννη να τρώει με τον κ. Γκιούλ και να υπάρχει ένα καλό κλίμα; Τις αερομαχίες στο Αιγαίο, ένα F16 που θα πέσει; Κάποιον πιλότο που θα χάσουμε; Δεν ξέρουν οι πολίτες, δεν ξέρουμε εμείς, δεν ξέρω εγώ και δεν ξέρετε κι εσείς. Άρα υπάρχει μια μεγάλη έλλειψη στοχοδιαγραμμάτων, χρονοδιαγραμμάτων, προγραμματισμού και στρατηγικής συνολικά από τη χώρα μας.
Θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Το Casus Belli. Η Τουρκία θεωρεί αιτία πολέμου τη σχέση Ελλάδας με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας όμως, με μικτή συμφωνία που έχει υπογραφεί και από τις χώρες μέλη και από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ευρωπαϊκό κεκτημένο. Δεν μπορεί κάποια χώρα που θέλει να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση να λέει, θα κάνω πόλεμο με μια άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης επειδή εφαρμόζει ή θέλει να εφαρμόσει το Δίκαιο της Θάλασσας στο Αιγαίο. Μπορεί να πει έχω διαφωνίες, ότι το Δίκαιο της Θάλασσας πρέπει να το ερμηνεύσουμε αλλιώς, ότι λέει για ειδικές περιπτώσεις, πάντα όμως προβλέπει ειρηνική επίλυση και ο καθένας μπορεί να το επικαλείται.
Τι έχουμε κάνει εμείς, σας ρωτάω. Θα γίνει η Τουρκία μέλος της Ε.Ε. ολοκληρωτικά χωρίς να μπει θέμα του Δικαίου της Θάλασσας; Πότε θα το εγείρουμε αυτό. Έχουμε θέσει ένα γενικό θέμα ότι υπάρχουν απειλές της Τουρκίας. Δεν έχουμε θέσει θέμα ότι η Τουρκία καταπατά το Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν έχει μια τέτοια ακραία άποψη. Λείπει ένα χρονοδιάγραμμα της επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών σε συνδυασμό με την πρόοδο της Τουρκικής ένταξης. Δεν υπάρχει αυτό. Δεν υπάρχει σαφής πολιτικής, δεν υπάρχει συμφωνία ούτε μέσα στις κυβερνήσεις που έχουνε υπάρξει. Κι αυτό είναι ένα τεράστιο κενό.
Το δεύτερο που θέλω να πω είναι σχετικά με την πρόταση της Φιλανδικής προεδρίας. Ναι. Την παρακολουθεί κανείς. Φυσικά έχει κινδύνους. Ξαναλέω. Πρέπει να είναι σαφής η άποψή μας ότι το Πρωτόκολλο είναι αυτοτελές. Πρέπει να εφαρμοστεί ανεξάρτητα από το τι θα γίνει και πρέπει να έχει κι ένα όριο: Η μη αναγνώριση και μη νομιμοποίηση δεύτερης κρατικής οντότητας στο χώρο της Κύπρου, γιατί εκεί πάει η Τουρκία μέσα από ένα σπιράλ αξιώσεων που συνεχώς προωθεί.
Το τρίτο ζήτημα που θέλω να θέσω είναι ότι, εμάς μας ανησυχεί και το πυρηνικό πρόβλημα. Όχι μόνο λόγω των θεμάτων που υπάρχουν σήμερα σχετικά με το Ιράν, μας ανησυχεί στην περιοχή μας. Με το Ιράν γίνεται μια ολόκληρη συζήτηση. Έχουν γίνει εστία διεθνούς κρίσης τα ζητήματα της πυρηνικής ενέργειας στο Ιράν, της διαδικασίας εμπλουτισμού του ουρανίου κλπ. Τι γίνεται όμως με την Τουρκία; Η Τουρκία έχουμε ακούσει ότι προγραμματίζει να κάνει 10 πυρηνικά εργοστάσια. Τι γίνεται μʼ αυτό; Τι όροι υπάρχουνε; Πώς συνδέεται με τις γειτονικές χώρες και τις επιπτώσεις που υπάρχουν σε μια περιοχή που είναι σεισμική περιοχή; Τι γίνεται με τη Βουλγαρία και θα ΄λεγα επίσης τι γίνεται με το Ισραήλ; Γιατί αυτή η μονομέρεια; Γιατί έχει γίνει διεθνής κρίση το Ιράν μόνο το οποίο υπάρχει ενδεχόμενο, όπως λέει κι Ελμπαρανταϊσεκ, μετά από δεκαετίες να αποκτήσει ενδεχομένως την ικανότητα πυρηνικών όπλων και δεν λέμε τίποτα για το Ισραήλ που ξέρουμε όλοι ότι έχει πυρηνικά όπλα, αλλά δεν το λέει κανείς.
Σʼ αυτά τα θέματα θέλαμε μία κυβέρνηση ενεργή, παρούσα, που να θέσει το θέμα της αποπυρηνικοποίησησ της περιοχής και να θέσει ακόμη το θέμα υπό τι όρους και γιατί χρησιμοποιείται και αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σʼ αυτή την περιοχή η πυρηνική ενέργεια.
Υπάρχει ένα τέταρτο σημείο κ. Πρωθυπουργέ που το θεωρώ επίσης σημαντικό. Πού παίρνονται οι αποφάσεις για κρίσιμα ζητήματα που αφορούν στη χώρα μας. Από ποιους και με ποια κριτήρια. Παράδειγμα πρώτο. Διαβάσαμε στον τύπο ότι η ΔΕΗ συνεργάζεται με αμερικάνικη εταιρία για κοινές δραστηριότητες στα Βαλκάνια. Πώς επελέγη αυτή η συγκεκριμένη εταιρία; Ποιος τη σύστησε; Τι υπήρχε πίσω από αυτή την εταιρία;
Παράδειγμα δεύτερο, ακόμη πιο εξωφρενικό. Διαβάζουμε στον τύπο και προφανώς έτσι είναι, ότι έγινε σύσκεψη στο σπίτι του Αμερικανού πρέσβη με τη συμμετοχή υπουργών και επιχειρηματιών με σκοπό κοινές επενδύσεις στο Κόσσοβο. Τελικά με ποιους συζητάτε τις αποφάσεις κ. Πρωθυπουργέ; Γιατί γίνονται αυτές οι συζητήσεις εδώ; Τις συζητάτε με τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας στα πλαίσια των κοινοβουλευτικών θεσμών που έχουμε και των δημοκρατικών θεσμών; Πότε θα ενημερωθούμε εμείς; Και από πού και ως πού ο αμερικανός πρεσβευτής αποκτά συναρμοδιότητα;
Πότε θα ενημερωθεί η Βουλή για το τι τελικά γίνεται και από πού και ως πού ο αμερικανός πρεσβευτής αποκτά την αρμοδιότητα με την ελληνική Κυβέρνηση και με μέλη του δικού σας Υπουργικού Συμβουλίου για επιλογές που θα γίνουν, ενεργειακές εγκαταστάσεις στο Κόσσοβο ή αλλού; Αυτό μας ανησυχεί.
Κύριε Πρωθυπουργέ, μας ανησυχεί γιατί έχουμε φαινόμενα, και αυτό είναι ένα στοιχείο της συμμετοχής της Ελλάδας στη διεθνή πραγματικότητα, λειτουργίας ξένων κέντρων του διεθνούς παρακράτους στη χώρα μας. Αυτό το εντοπίσαμε και στην υπόθεση των υποκλοπών και πολύ περισσότερο στην υπόθεση των απαγωγών των Πακιστανών. Θα μας πείτε δεν βγήκε κανένα στοιχείο, δεν έγινε τίποτα.
Όμως, αυτό που είδαμε πριν από λίγες μέρες, δόθηκε στη δημοσιότητα στη Γερμανία η μεγάλη, συγκλονιστική αποκάλυψη ότι η γερμανική κυβέρνηση ήλθε σε συναλλαγή με μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ προκειμένου να επισκεφθεί κάποιους κρατούμενους δικούς της στο Μαρόκο για να κατεβάσει τον τόνο στα θέματα των παράνομων πτήσεων, των κρατητηρίων, των παρεμβάσεων της CIA και των αμερικάνικων υπηρεσιών και στο χώρο της Ευρώπης για να επιτελέσουν το θεάρεστο έργο ενάντια στην τρομοκρατία.
Ανησυχούμε γιʼ αυτά κύριε Πρωθυπουργέ, καθώς και για το ότι ένα στοιχείο της διεθνούς πολιτικής της Ελλάδας είναι ότι αφήνουμε χώρο να λειτουργεί εδώ το διεθνές παρακράτος και ότι ξένα κέντρα μπορεί να υπαγορεύουν τις αποφάσεις που θα πάρουμε σε ενεργειακές επενδύσεις ή οπουδήποτε αλλού.
Ευχαριστώ πολύ.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS