Νομίζω ότι μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις και θα έλεγα ότι η εικόνα της σημερινής Βουλής δεν θα βρει τη θέση της μονάχα στις ιστορίες και στα λευκώματα του κοινοβουλευτικού βίου της χώρας μας, αλλά θα βρει πρώτα και κύρια τη θέση της στις ιστορίες και στα λευκώματα που αναφέρονται στο φοιτητικό, στο νεολαιίστικο, στο εκπαιδευτικό κίνημα της χώρας μας. Διότι νομίζω ότι ακριβώς η σημερινή εικόνα επιβεβαιώνει μία από τις πιο σημαντικές κατακτήσεις που έχει το νεολαιίστικο κίνημα, που μπορεί να σταθεί σχεδόν δίπλα -λίγο κάτω βέβαια- από το Πολυτεχνείο, δίπλα στη συγκρότηση της ΕΦΕΕ προδικτατορικά και που αναδεικνύουν ένα στοιχείο το οποίο μας έλειπε από την πολιτική ζωή: Τα κινήματα, η ευαισθητοποίηση των ενδιαφερομένων πολιτών, η παρουσία της νεολαίας, η οποία παρουσιαζόταν μέχρι τώρα ως απολίτικη, συντηρητική και αδιάφορη, η συμμαχία των διδασκόντων με τους μαθητές τους, η συμμαχία των διδασκόντων όλων των βαθμίδων -δασκάλων, καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης, καθηγητών Πανεπιστημίου- η στήριξη του εργατικού κινήματος, η συμπάθεια του μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης, όλα αυτά τα στοιχεία διαμόρφωσαν μία άλλη πολιτική κατάσταση στη χώρα μας.
Καταλαβαίνω ότι και ο κύριος Πρωθυπουργός, ίσως και εσείς ως ακροατές, οι περισσότεροι μέχρι τώρα είστε λίγο έξω από τα νερά σας σʼ αυτή τη Βουλή. Λείπει ο δικομματισμός. Στη θάλασσα του δικομματισμού ξέρετε να κάνετε καλό κολύμπι. Θα έλεγα ότι λαχταράτε να είναι εδώ οι Βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και λαχταράτε να ήταν οι Βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ., διότι αυτό θα σήμαινε ότι αυτή η Αναθεώρηση, η οποία ξεκίνησε με δική σας πρωτοβουλία, αλλά στη βάση μιας συναίνεσης που είχε εκφραστεί επανειλημμένα, μέσα και σʼ αυτήν την Αίθουσα, μέσα στην Επιτροπή του Συντάγματος, πάνω σε συγκεκριμένα άρθρα, τομές τις οποίες προωθείτε, πάει καλά. Σήμερα όμως πρέπει να το παραδεχθούμε, ότι η μητέρα των μεταρρυθμίσεων της Νέας Δημοκρατίας και η μεταρρύθμιση των μεταρρυθμίσεων δεν στέκει στα πόδια της. Είναι υπό κατάρρευση. Και αυτό είναι μια νίκη –ξαναλέω- μια νίκη αυτών των παιδιών και των δασκάλων τους κυρίως, που έδωσαν μια μάχη και διαμόρφωσαν όρους πολιτικής, όπου οι επιλογές δεν παίρνονται μόνο σε κλειστά υπουργικά ή πρωθυπουργικά γραφεία, αλλά οι επιλογές αποφασίζονται σε έναν διάλογο με την κοινωνία και σε μια κοινωνία που μπορεί να αντισταθεί, όταν έχει αξίες, έχει στόχους, έχει προοπτικές μπροστά της. Θα έλεγα, θυμίζουμε λίγο τη Γαλλία με το Ευρωσύνταγμα. Η Γαλλία πρώτα -και ακολούθησε η Ολλανδία- έκαναν να καταρρεύσει το μεγάλο όραμα, να δημιουργηθεί Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα συνταγματοποιεί όλες τις πολιτικές της ακραίας και ανεξέλεγκτης αγοράς. Με τον ίδιο τρόπο θα έλεγα, ότι και στην Ελλάδα ζούμε σήμερα το τέλος –θα κρατήσει λίγους μήνες ακόμη-, το τέλος, όμως, όσον αφορά τις ουσιαστικές επιλογές στη μεταρρύθμιση που προωθήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία.
Έχουμε και τη δική μας αυστηρή κριτική προς τη στάση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και τη θέση της. Δεν θα την αναλύσω εδώ. Με δυσκολεύει –και δεν είναι δική μας βέβαια ευθύνη- η απουσία του Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας από αυτήν την Αίθουσα. Την κριτική μας την καταθέσαμε στη συζήτηση της πρότασης μομφής. Θα έχουμε την ευκαιρία να την καταθέσουμε ξανά στην αμέσως επόμενη συζήτηση, γιατί αυτά τα θέματα θα είναι ανοικτά για πάρα πολύ καιρό. Σημειώνουμε όμως ότι η στάση αυτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στα θέματα και της διαδικασίας, αλλά και της ουσίας, για παράδειγμα άρθρο 16, όχι μόνο βέβαια δεν κάνει δυνατή μια ευρύτερη συνεργασία προεκλογική ή μετεκλογική, της Αριστεράς, όπως έχει κάνει διάφορες προτάσεις το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά δεν κάνει δυνατή καν μια τακτική συμπαράταξης σε βασικά θέματα, στα οποία κάθε δύναμη της Αντιπολίτευσης θέλει να υπάρχει, παρά τις εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις που έχει, προκειμένου να βάλει φρένο σε κάποιες θέσεις της Κυβέρνησης στις οποίες διαφωνεί.
Έρχομαι στο θέμα της Αναθεώρησης και να πω κατʼ αρχήν ότι η ίδια η Αναθεώρηση της Νέας Δημοκρατίας, με την εξέλιξη την οποία έχει, συνδέεται με θέματα που αφορούν στο Σύνταγμα και το σεβασμό του Συντάγματος που είναι πάρα πολύ σημαντικά. Σήμερα σε απογευματινή εφημερίδα υπάρχει άρθρο του κυρίου Βαλμαντώνη, επίτιμου Αρεοπαγίτη, πρώην Προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, ο οποίος λέει ότι στην υπόθεση των συμβασιούχων παραβιάζεται το Σύνταγμα και συγκεκριμένα το άρθρο 94 που προβλέπει τις δικαιοδοσίες των διαφόρων δικαστηρίων.
Διότι βλέπουμε ζητήματα σχέσεων εργαζομένων ιδιωτικού δικαίου με το δημόσιο, όπως είναι για παράδειγμα οι εργαζόμενοι στους Ο.Τ.Α., παρά το γεγονός ότι έχουν αποφάσεις θετικές υπέρ αυτών στα πολιτικά δικαστήρια, να έρχεται και να χρησιμοποιείται το Ελεγκτικό Συνέδριο εκτός αρμοδιότητας συνταγματικής και να καταργεί τις θετικές αποφάσεις που πήραν τα αρμόδια δικαστήρια. Έχουμε δηλαδή συνταγματικές παρεκτροπές και φοβάμαι ότι και αύριο θα παρακολουθήσουμε μία άσχημη υπόθεση στον Άρειο Πάγο με την πρωτοβουλία του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, προκειμένου να αρθούν τα μέτρα, οι ρυθμίσεις και οι τοποθετήσεις του ιδίου του Αρείου Πάγου προστασίας στους συμβασιούχους με βάση και τη νομοθεσία μας, με βάση και την Οδηγία 70/1999, ανατρέποντας –ξαναλέω- προτάσεις της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου. Έχουμε δηλαδή συνταγματικές παρεκτροπές τη στιγμή που μιλάμε για το Σύνταγμα από τη μεριά της Κυβέρνησης, οι οποίες στρέφονται σε μια μεγάλη κατηγορία εργαζομένων που είναι οι συμβασιούχοι.
Και όχι μόνο αυτό. Την ίδια στιγμή έχουμε την αναθεωρητική διαδικασία, η οποία επιβάλλεται μάλιστα αμέσως, της συμμετοχής της χώρας μας σε ένα παγκόσμιο παρασύνταγμα και σε ένα ευρωπαϊκό παρασύνταγμα και αυτό ακριβώς εκφράζει η συμμετοχή μας στις διαδικασίες του Προυμ, της Σένγκεν 3, όπου σε πρώτη φάση προβλέπουν ότι η στήριξη των προσωπικών δεδομένων των πολιτών δεν ισχύει, με τη δυνατότητα να μεταδίδουμε DNA και άλλα στοιχεία των πολιτών, καθενός που θεωρούμε ύποπτο σε κεντρικούς μηχανισμούς ελέγχου, αλλά και με το δεύτερο βήμα το οποίο έχετε, δηλαδή τη δυνατότητα των αστυνομιών ή ειδικών αστυνομιών ή ευρωπαϊκών αστυνομιών να μπαίνουν στο έδαφος μίας χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να ασκούν δραστηριότητες χωρίς καν την έγκριση ή την ειδοποίηση αυτής της χώρας. Επομένως, θα έλεγα ότι μία κυβέρνηση που θέλει να μιλήσει για ένα καλύτερο κατά τη γνώμη της Σύνταγμα, πρώτον δεν θα έπρεπε να μπαίνει σε παρασυντάγματα και δεύτερον θα έπρεπε αυτό το Σύνταγμα που υπάρχει να το σέβεται.
Έρχομαι τώρα στις βασικές θέσεις που προτείνει για συνταγματική αναθεώρηση η Νέα Δημοκρατία, στις οποίες εμείς θα είμαστε παρόντες εδώ και θα τις καταψηφίσουμε, αυτές τις βασικές θέσεις που πιστεύουμε ότι αλλοιώνουν πολύ, σε μεγάλο βαθμό και αφαιρούν κατακτήσεις που έχει μέχρι σήμερα η κοινωνία μας και οι πολίτες και που έχουν διατηρηθεί μέσα στο Σύνταγμα.
Το άρθρο 16. Νομίζω ότι μία κυβέρνηση θα έπρεπε να καταλαβαίνει ότι για να προχωρήσει μια μεταρρύθμιση στα πανεπιστήμια πρέπει να έχει την στήριξη πρώτα απʼ όλα της πανεπιστημιακής κοινότητας, καθηγητών και φοιτητών. Αλλιώς δεν μπορεί να προχωρήσει και πρέπει να εγκαταλείψει -αν θέλετε- την πρόθεσή της αυτή. Δεν το κάνει.
Μία κυβέρνηση θα μπορούσε να δει τι γίνεται στην Ευρώπη και να δει ποιες χώρες πάνε καλά και ποια είναι πρώτη χώρα σε πανεπιστήμια στην Ευρώπη και αν σε αυτό έχουν συμβάλει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Μία εικόνα μόνο δείχνει ότι, σύμφωνα και με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης και με τις στατιστικές της EUROSTAT, η πρώτη χώρα σε πανεπιστημιακές επιδόσεις είναι η Φινλανδία, η οποία έχει ένα σύστημα αμιγώς δημοσίων πανεπιστημίων. Από εκεί και πάρα, μια κυβέρνηση που δεν το κάνει αυτό, μια κυβέρνηση που λέει ότι θα βρούμε δουλειά για τους πτυχιούχους, που οι πρώτες χιλιάδες θέσεις εργασίας για τους πτυχιούχους θα ήταν οι κενές θέσεις που δεν πληρώνονται σήμερα στα πανεπιστήμια, δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιεί πλαστά επιχειρήματα. Και αυτό που μας είπε ο κύριος Πρωθυπουργός περί ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου και η λογική ότι «κοιτάξτε να δείτε, εμείς κάνουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια για να έχουμε δημόσιο έλεγχο στον ευρύτερο πανεπιστημιακό χώρο, γιατί έτσι κι αλλιώς θα γίνουν» είναι εκτός πραγματικότητας.
Κύριε Πρωθυπουργέ, θα ήθελα να μιλήσετε με τους συμβούλους σας και να μιλήσετε με την Υπουργό Παιδείας και να μην χρησιμοποιείτε επιχειρήματα τα οποία δεν είναι αληθινά.
Με βάση τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ακόμη και το Ευρωσύνταγμα το οποίο κατέρρευσε και προέβλεπε πώς θα πήγαινε η Ευρωπαϊκή Ένωση τα επόμενα χρόνια, προβλέπεται ότι με βάση την αρχή της επικουρικότητας κάθε χώρα-μέλος έχει απόλυτο δικαίωμα να καθορίζει ποια ιδρύματα εκπαιδευτικά και πώς θα λειτουργούν στο έδαφός της. Εάν κλείσετε –το ξαναείπα- μια ιδιωτική σχολή, κλείσετε το κολέγιο, κλείσετε το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, κλείσετε ένα νηπιαγωγείο, ανοίξετε κάτι, ουδεμία παρέμβαση έχει δυνατότητα να κάνει με βάση τους δικούς της συντακτικούς νόμους και τις οδηγίες της η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μη χρησιμοποιείτε επομένως ψευδή επιχειρήματα σε αυτό το ζήτημα.
Άλλο θέμα η διαδικασία της Μπολόνια που ανέφερε η κ. Παπαρήγα, δηλαδή οι διαδικασίες που προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ενιαίο σύστημα –δεν έχουν σχέση με την ιδιοκτησία άμεσα- οργάνωσης της εκπαίδευσης, που προσπαθούν να ανοίξουν από τα μέσα τα πανεπιστήμια στην κερδοσκοπία, αλλά δεν μπαίνουν στο θέμα αν θα υπάρχουν ιδιωτικά ή δημόσια πανεπιστήμια και άλλο το θέμα της αναγνώρισης των πτυχίων. Και αν εδώ καλείται η Ελλάδα να αναγνωρίσει πτυχία φοιτητών, σπουδαστών που έχουν κάνει ένα μέρος των σπουδών τους στα διάφορα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών και ένα μέρος έξω, είναι γιατί η Ελλάδα το έχει επιτρέψει αυτό. Και η κάθε Κυβέρνηση μπορεί να πάρει μέτρα να τελειώσει αυτή η κατάσταση. Μη μας λέτε ότι δεν μπορούμε να τη ρυθμίσουμε. Και είναι ντροπή εδώ να έχετε χώρους όπου σπουδάζουν παιδιά και οι γονείς τους πληρώνουν ένα μεγάλο μέρος του οικογενειακού προϋπολογισμού και αυτά να τα καθορίζει το Υπουργείο Ανάπτυξης. Έτσι γίνεται.
Θα ήθελα όμως να πω κάτι με την ευκαιρία βλέποντας και ένα άρθρο σε μια πρωινή σημερινή εφημερίδα για το πανεπιστήμιο –του Προέδρου του Πανεπιστημίου της Πάτρας- και τη διαδρομή που έκανε όπου λέει, προερχόμαστε από το Universitas που ήταν το πρώτο μεσαιωνικό πανεπιστήμιο και γινόταν αξιολόγηση…κ.λπ. Μερικά στοιχεία από αυτά είναι σωστά αλλά μερικά είναι λάθος. Θα ήθελα να πω κάτι που έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Η λέξη «πανεπιστήμιο» στην Ελλάδα πρωτοεμφανίστηκε σε ένα σύγγραμμα του Αδαμαντίου Κοραή και ήταν μια αντιστοίχηση στον ευρωπαϊκό όρο –υπάρχει σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης- που προέρχεται από το λατινικό Universitas. Αυτός ο όρος επί αιώνες είχε ισχύσει σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και ισχύει και σήμερα. Έχουμε university, universite, universitex στα γερμανικά. Σε όλες τις χώρες είναι αυτό. Τι σημαίνει universitas; Universitas ήταν ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε στο πρώτο πανεπιστήμιο που έγινε στην Ευρώπη. Το πανεπιστήμιο αυτό ήταν το πανεπιστήμιο της Μπολόνια και έγινε το 1100 περίπου, τον 11ο αιώνα. Universitas, ήταν το όνομα που είχαν δυο φορείς μέσα στο πανεπιστήμιο αυτό. Αυτοί ήταν οι δυο φοιτητικοί σύλλογοι. Σήμαινε όλοι, το σύνολο, το σύμπαν, το σύμπαν των φοιτητών. Το Universitas που σήμαινε ένα πανεπιστήμιο, σήμαινε φοιτητικός σύλλογος, όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι οι οποίοι εξέλεγαν τον Rector δηλαδή τον Πρύτανη. Οι φοιτητικοί σύλλογοι εξέλεγαν ανάμεσά τους τον Πρύτανη και στον οποίο Πρύτανη, τον φοιτητή-Πρύτανη ήταν υποχρεωμένοι να δώσουν διαβεβαίωση όλοι οι καθηγητές ότι θα εφαρμόσουν τους όρους διδασκαλίας που είχαν αποφασίσει οι φοιτητές, επί ποινή προστίμου αν δεν το έκαναν.
Αυτή είναι η μήτρα όταν λέμε Universitas. Εσείς λέτε, τι σχέση έχουν οι αγώνες και αυτοί οι Αριστεροί που βγαίνουν και κάνουν συνελεύσεις και τι σχέση έχουν αυτά με τα πανεπιστήμια. Είναι η μήτρα του πανεπιστημίου. Το πανεπιστήμιο γεννήθηκε μέσα από τον αγώνα, από τη συμμετοχή, από τη φοιτητική κοινότητα και αυτές οι αρχές είναι που χρειαζόμαστε και σήμερα στην εποχή μας!
Να πω και κάτι άλλο, να πω το εξής: Το πρώτο Πανεπιστήμιο ήταν στη Μπολόνια και το δεύτερο ήταν το Πανεπιστήμιο των Παρισίων. Το 1229 γίνεται μια τρομερή έκρηξη διότι ο Επίσκοπος με τη βασιλική συνδρομή θέλει να ελέγξει το Πανεπιστήμιο των Παρισίων.
Και γίνονται αιματηροί αγώνες στο Παρίσι, οι οποίοι χάνονται για τους καθηγητές, χάνονται για τους φοιτητές. Και φεύγει ένα μεγάλο κομμάτι τους και πάει στην Αγγλία και ιδρύει το πανεπιστήμιο, το οποίο είναι το έμβλημα, αν θέλετε, είναι μέσα στους αιώνες ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης, την Οξφόρδη. Την Οξφόρδη, κυρία Γιαννάκου, την δημιούργησαν αυτοί οι φοιτητές στην εποχή τους, που τους λέμε «αλήτες», του δρόμου, λέμε ότι θα τους πλακώσουμε στο ξύλο, ότι κλείνουν την κυκλοφορία κ.λπ.. Και αγωνίζονται γιʼ αυτό, για να έχουν μια κοινότητα.
Και εδώ θέλω να επιμείνω σε κάτι, επειδή άκουσα την κυρία Παπαρήγα, με πολλή προσοχή στις απόψεις της, για το θέμα της αυτοτέλειας. Νομίζω, κυρία Παπαρήγα, ότι είναι μια μεγάλη αξία η αυτοτέλεια, ότι υπερασπιστήκανε κάποτε, όταν ιδρυόντουσαν τα πανεπιστήμια, την αυτονομία της γνώσης και την ελευθερία της γνώσης και το να μην υπάρχουν βιβλία που καίγονται, απέναντι στην Εκκλησία. Τα υπερασπίζονται σήμερα απέναντι στην κερδοσκοπία. Πρέπει να τα υπερασπιστεί κανείς και απέναντι στην κρατική εξουσία και στην κυβέρνηση. Δημόσιο πανεπιστήμιο, χρηματοδοτούμενο από την Πολιτεία. Πανεπιστήμιο όμως το οποίο είναι ελεύθερο να αποφασίζει για τις σπουδές του. Εμείς, η γενιά η δικιά μας, μέσα στη δικτατορία, στην πιο ακραία εκδοχή καταλάβαμε και αγωνίστηκε αυτή η γενιά για το αυτόνομο πανεπιστήμιο, το αυτοτελές από την κυβερνητική εξουσία: Αυτοτελές από μια κυβέρνηση δεξιά, αυτοτελές από μια κυβέρνηση κεντρώα, αυτοτελές από ένα καθεστώς αριστερό, όπου η ελευθερία της γνώσης είναι ένας πυρήνας και ένα κύτταρο της κοινωνίας -ακόμη και μιας κοινωνίας που ζει καταπιεστικά- η οποία πάντα έδινε και πάντα δίνει αποτελέσματα. Δεν πρέπει αυτό να γίνει ένας λόγος διαίρεσης, ο οποίος θα περάσει και μέσα στους φοιτητές, στους καθηγητές, κ.λπ., τη στιγμή που δέχονται μια τέτοια πίεση.
Θα μείνω και στο άρθρο 24. Θα το συνδέσω καταρχήν με την υπόθεση του πανεπιστημίου. Έγινε μια ακρόαση στην αμερικάνικη Γερουσία αμέσως μόλις οι δημοκρατικοί, δηλαδή το κόμμα της Αντιπολίτευσης, πήρε την πλειοψηφία μέσα στη Γερουσία και στο Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η ακρόαση αυτή είχε σχέση με τις επεμβάσεις του Προέδρου Μπους στους πανεπιστημιακούς σχετικά με το θέμα της κλιματικής αλλαγής. Και αποδείχθηκε εκεί πέρα και όσοι συνάδελφοι διαβάζουν εφημερίδες αμερικάνικες ή ευρωπαϊκές, το είδαν να προβάλλεται επί μέρες και πολύ. Είχε επιβληθεί από τον Πρόεδρο Μπους και από αμερικάνικες εταιρίες, είτε ως πίεση, είτε ως απειλή, είτε επʼ αμοιβή η εξάλειψη των όρων –αυτά είναι τα στοιχεία που εμφανίστηκαν στην μακαρθική, ενάντια στο περιβάλλον, πρακτική που χρησιμοποιούσε η Κυβέρνηση και μεγάλες εταιρίες των Ηνωμένων Πολιτειών, σε συνεργασία- «global warming» και «climate change». Η υπερθέρμανση του πλανήτη και η αλλαγή του κλίματος είχαν απαγορευθεί. Δεν χρηματοδοτούνταν από τα πανεπιστήμια τα αμερικάνικα, στα οποία η EXΧON κ.λπ. χρηματοδοτεί τον καθηγητή που θέλει, πρακτικές που έχουμε αρχίσει να βλέπουμε και εδώ πέρα. Δεν χρηματοδοτούνταν, δεν είχε εξέλιξη αυτός ο καθηγητής. Και ξέσπασε ένα τεράστιο σκάνδαλο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι αυτά τα δύο άρθρα, το 16 και το 24, είναι απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους.
Άκουσα τον Πρωθυπουργό να μιλάει για το άρθρο 24. Τι να πω; Δεν μπορεί ο Πρωθυπουργός της χώρας μας να τα λέει αυτά, τη στιγμή που πριν από λίγες βδομάδες έγινε η Παγκόσμια Συνδιάσκεψη για το Κλίμα στο Παρίσι και λένε οι προβλέψεις επιστημόνων -όχι κυβερνήσεων- το εξής: «Οι προβλέψεις μας λένε ότι μέχρι το τέλος του αιώνα η θερμοκρασία του πλανήτη θα ανέβει 6,5 βαθμούς». Λένε: «Οι προβλέψεις μας λένε ότι μέχρι το τέλος του αιώνα μπορεί η επιφάνεια των νερών να ανέβει εξήντα πόντους και αυτό θα έχει πάρα πολύ μεγάλες επιπτώσεις σε όλες τις χώρες, οι οποίες έχουν μεγάλες ακτογραμμές και σε πόλεις που είναι κοντά στις ακτογραμμές».
Αυτή η έκθεση αναφέρει ότι η μεγάλη μεταβολή θα δημιουργήσει και άλλες οικονομικές δραστηριότητες μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο. Και συμπληρώνει ότι οι Άλπεις μπορεί να είναι ένα θέρετρο για δροσιά στο τέλος του αιώνα και όχι για σκι το χειμώνα για όσους μπορούν να πηγαίνουν εκεί και η Νότια Ευρώπη θα αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα στον τουρισμό της λόγω της μεγάλης αύξησης των θερμοκρασιών.
Λένε λοιπόν όλα αυτά τα πράγματα και εμείς περιμέναμε από μία κυβέρνηση να κάνει προτάσεις, να σκεφτεί αυτά τα προβλήματα, να μην λέει «πάμε να κόψουμε τα δάση ή τις δασικές εκτάσεις». Περιμέναμε μια πιο σοβαρή αντιμετώπιση σʼ αυτά τα θέματα. Περιμέναμε να ξαναδείτε το θέμα του αιγιαλού, να δείτε πώς θα τα υποστηρίξουμε. Αλλάζουν τα πράγματα. Και αν είχατε αυτή την αντίληψη για τα δάση και τις δασικές εκτάσεις, αλλάζει σήμερα η αντίληψη και γινόμαστε Τρίτος Κόσμος. Και άλλες χώρες που είναι Τρίτος Κόσμος, είναι πρώτος κόσμος σε σχέση με μας.
Με την ευκαιρία του άρθρου 24, μου έδωσαν χθες το νέο Σύνταγμα της Ουρουγουάης. Είναι μια συνταγματική μεταρρύθμιση –θα αναφερθώ στο θέμα των υδάτων- η οποία πέρασε τον τελευταίο χρόνο στην Ουρουγουάη που ανήκει στον Τρίτο Κόσμο και εγκρίθηκε, όπως και όλες οι άλλες, ξεχωριστά μία-μία με λαϊκά δημοψηφίσματα. Αναφέρεται λοιπόν στο νέο Σύνταγμα της Ουρουγουάης: «Το νερό είναι φυσική πηγή πλούτου αναγκαία για τη ζωή. Η πρόσβαση στο πόσιμο νερό και η πρόσβαση στην υγιεινή αποτελούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Τα επίγεια νερά όπως και ο υδροφόρος ορίζοντας εντάσσονται στον υδρολογικό κύκλο. Είναι μια ενιαία πηγή υποταγμένη στο κοινωνικό όφελος που αποτελεί μέρος της δημόσιας κρατικής σφαίρας ελέγχου.»
Γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Γιατί δεν μπορούμε να δούμε στο μέλλον; Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε ευαίσθητοι; Γιατί κλείνουμε τα αυτιά μας; Γιατί είμαστε μια καθυστερημένη επαρχία των Βαλκανίων; Ποιος δεν θέλει να ζήσουμε τα παιδιά μας και εμείς οι ίδιοι και τα εγγόνια μας σε καλύτερες συνθήκες; Ποιος δεν θέλει να συμβάλουμε στην άμβλυνση αυτού του ανθρωπογενούς αιτίου που είναι το φαινόμενο του θερμοκηπίου; Ποιος δεν θέλει η Ελλάδα τουλάχιστον να προφυλαχθεί; Εδώ σου λένε ότι έρχονται τα στρατεύματα της οικολογικής επιδείνωσης απέξω και εμείς τραγουδάμε!
Με αυτή την έννοια και αυτό το άρθρο το θεωρούμε βασικό, όπως βασικό άρθρο είναι και αυτό για το Συνταγματικό Δικαστήριο και εκφράζουμε την αντίθεσή μας, όπου ουσιαστικά δημιουργείται ένα πολιτικό όργανο πάνω από τα δικαστήρια και από τη διάχυση του ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων που γίνεται σήμερα και συγκεντρωποιούνται και μπαίνουν στον κομματικό έλεγχο.
Μας ενδιαφέρει το θέμα της διαπλοκής και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και με την ευκαιρία θα ήθελα να ρωτήσω την Κυβέρνηση το εξής: Υπάρχει το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Η θητεία του έχει λήξει από τον Ιούνιο. Είμαστε στο Φλεβάρη του 2007 και έχει λήξει από τον Ιούνιο του 2006. Πρόκειται για ένα όργανο το οποίο είναι εκτεθειμένο, αν θέλετε, σε πολλαπλές πιέσεις απέναντι στην κοινή γνώμη, το οποίο δεν χρειάζεται να έχει εξαρτήσεις για την παράταση της θητείας του.
Δεν μπορεί να το αφήνουμε έτσι και σε εσάς αναφέρομαι, κυρία Πρόεδρε της Βουλής. Για ποιο λόγο καθυστερούμε ένα τόσο κρίσιμο όργανο και θεσμό, μια τόσο κρίσιμη ανεξάρτητη αρχή και την έχουμε να εξαρτάται από τις παρατάσεις, τις οποίες σιωπηλά δίνει η Κυβέρνηση;
Θα αναφερθώ στο προτελευταίο σημείο. Οι δικές μας θέσεις, πρέπει να τις πω επιγραμματικά, είναι θέσεις που θα θέλαμε εμείς –ξέρουμε ότι δεν γίνεται σήμερα- με το κοινωνικό κράτος, με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, με την πλήρη απασχόληση ως στόχο, με την ψήφο στα 21 ή στα 18.
Μπορεί η νέα γενιά να μπει στην πολιτική ζωή της χώρας μας. Δεν θα χάναμε τίποτα, αν κάποια από τα παιδιά που σήμερα δίνουν τη μάχη, στη μεθαυριανή Βουλή ήταν εδώ πέρα Βουλευτές, συνάδελφοί μου. Το έχω ζήσει εγώ, το έχω ζήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για χρόνια.
Υπάρχουν χώρες της Ευρώπης, η Δανία, η Γερμανία, η Ισπανία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία, η Φιλανδία, η Σουηδία, η Μεγάλη Βρετανία που δεν φοβούνται την ανωριμότητα της νεολαίας ούτε λένε ότι άλλο είναι το πρόβλημα της νεολαίας, είναι η ανεργία κ.λπ.. Φυσικά, μα εγώ πιστεύω ότι μέσα σε κάθε κόμμα οι νέοι άνθρωποι θα ήταν ευαισθητοποιημένοι στα ζητήματα της ανεργίας και σε άλλα.
Είναι η ανάγκη να περιλάβουμε ρυθμίσεις σχετικά με το φαινόμενο του θερμοκηπίου, με την ψήφο στους μετανάστες, με την κατάργηση της θανατικής ποινής σε κάθε περίπτωση και βέβαια, το χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους.
Και ως προς το χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, θέλω να πω ότι δεν έχουμε εμείς μια εχθρική διάθεση απέναντι στην Εκκλησία. Πιστεύουμε ότι αυτή η συνύφανση και η πελατειακή σχέση μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους είναι κάτι πάρα πολύ αρνητικό και για την πολιτική ζωή και για την πνευματική ζωή και για τη θρησκευτική ζωή.
Και επειδή έτυχε σε κάποια ταξίδια στην Λατινική Αμερική με το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ να έρθω σε επαφή με Ιερείς της Θεολογίας της Απελευθέρωσης που έχουν παίξει έναν πολύ θετικό ρόλο, μου είπαν και το δέχομαι -τους μίλησα για την Ελλάδα για το τι γίνεται κ.λπ.- «γιατί δεν περνάτε μέσα στο Σύνταγμά σας θέσεις, μεταφρασμένες πολιτικά, που περιλαμβάνονται στην επί του Όρους Ομιλία;» Και μίλησα μαζί τους και μου εξήγησαν ότι αντί για «μακάριοι», να λέμε ότι πρέπει να παρθούν μέτρα. Γιατί κανείς να πει ότι είναι αντίθετος στο «μακάριοι οι ειρηνοποιοί», στο «μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης», στο «μακάριοι οι πεινόντες», στο «μακάριοι οι φτωχοί»;
Τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι η θέση μας απέναντι στην Εκκλησία και τη δομή της και τις παρεμβάσεις που κάνει ή τις επεμβάσεις που δέχεται είναι εντελώς διαφορετική από το ότι μπορούμε να βρούμε και σ' αυτό τον κόσμο αξίες που μας χρειάζονται και που θα μπορούσαν να εμπλουτίσουν την πολιτική ζωή της χώρας μας.
Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, αλλιώς ξεκίνησε και ευτυχώς αλλιώς συνεχίζεται και πιστεύω ότι αλλιώς ολοκληρώνεται η συνταγματική μεταρρύθμιση. Ξεκίνησε ως μια συναινετική διαδικασία δύο κομμάτων και εξελίσσεται πια νομίζω, οδηγούμενη σε αδιέξοδο, ως μια διαδικασία κινηματικής συμμετοχής, ιδιαίτερα της νεολαίας.
Σε αυτή τη διαδικασία έχουν υπάρξει από τη μεριά της Κυβέρνησης και αλλαχόθεν πάρα πολλές πιέσεις. Το δικό μας κόμμα είναι μικρό και τις αισθάνεται ακόμα πιο έντονα τις πιέσεις αυτές. Είναι πιέσεις αυταρχισμού, πιέσεις εκφοβισμού, πιέσεις απειλών και πιέσεις αποσταθεροποίησης. Τις είδαμε τις πιέσεις αποσταθεροποίησης. Ξεκινήσαμε με τους αγανακτισμένους φοιτητές, μετά φτάσαμε στους αγανακτισμένους καθηγητές, στη ΠΟΣΔΕΠ. Πρώτος στόχος οι φοιτητές, δεύτερος στόχος οι καθηγητές, τρίτος στόχος ο Συνασπισμός. Είδαμε τους αγανακτισμένους δημοσιογράφους και δημοσιολόγους για την ανανεωτική πορεία του Συνασπισμού. Και έχουμε κύριο άρθρο χθες –ποτέ δεν ασχολήθηκε κύριο άρθρο με εμάς- σε πρωινή εφημερίδα, φιλική προς την Κυβέρνηση, που μιλάει για τη γοητεία του περιθωρίου που ακολουθεί ο Πρόεδρος του Συνασπισμού, η ηγεσία του Συνασπισμού, τις ακραίες θέσεις και τις πολιτικές συμπεριφορές και για το πόσο ξέχασε μια ανανεωτική γραμμή, η οποία θα ήταν προσφιλής σε αυτή την Κυβέρνηση.
Και βλέπουμε σήμερα, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια, να λέει πόσο σημαντικό θα ήταν να πάει ο Συνασπισμός σε μια ανανεωτική γραμμή, αρεστή στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Όχι. Όλοι στο κόμμα μας -με διαφορετικές απόψεις σε κάποια θέματα- λέμε «όχι». Δεν πρόκειται να πάρουμε το ριζοσπαστικό, το ανανεωτικό, το μαχητικό πρόγραμμά μας, ούτε από τις εφημερίδες τις φιλικές προς τη Νέα Δημοκρατία, ούτε από το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Δεν είναι δυνατόν. Το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να κάνει σεμινάρια για το άσυλο στα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Η δική μας θέση προσπαθεί να εκφράσει αυτό το πολιτικό καταστάλαγμα αγώνων, οι οποίοι είναι αγώνες πάνω σε αξίες, όπως η ελευθερία της γνώσης, ο δημόσιος τομέας, ο κοινωνικός χώρος, που μας έδωσε αυτό το κίνημα για να συμβάλλει, ώστε να γίνει αυτό που κανείς δεν περίμενε, δηλαδή οι αγώνες αυτοί να φέρουν αποτελέσματα.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS