Όλοι βλέπουν τώρα ότι η συνθηματολογία περί μεταρρυθμίσεων με αιχμή την αναθεώρηση του Συντάγματος ουσιαστικά επικεντρώθηκε σε δύο επίμαχα άρθρα: το άρθρο 16 και το άρθρο 24. Όλος ο καυγάς είναι γι αυτά τα δύο άρθρα, ακριβώς γιατί πίσω απ΄ αυτά τα δύο άρθρα είναι οι μεγάλοι ανταγωνισμοί: Ο χώρος της Παιδείας και οι ανταγωνισμοί γύρω απ΄ αυτόν και ο χώρος του περιβάλλοντος και οι ανταγωνισμοί γύρω απ' αυτόν.
Δεύτερη παρατήρηση. Γύρω απ' αυτά τα δύο ζητήματα εκδηλώθηκε και μια αυξημένη ευαισθησία της κοινής γνώμης. Και μπορώ να πω ότι γύρω απ΄ αυτά τα θέματα υπάρχει μια τάση επανόδου της κοινωνίας στην πολιτική και επανόδου της πολιτικής στην κοινωνία. Επανέρχεται η τάση διεκδίκησης κάποιων συλλογικών αγαθών από το κοινωνικό σύνολο που τα θεωρεί κτήμα, δημόσιο.
Τρίτη παρατήρηση. Η πρόταση δυσπιστίας είναι αναμφιβόλως ένα θέμα κοινοβουλευτικής τακτικής. Αλλά στην πολιτική η τακτική έχει σημασία. Βεβαίως είναι εμφανής ο τακτικισμός της πρότασης δυσπιστίας που υπέβαλε το ΠΑΣΟΚ. Αυτός όμως ο τακτικισμός οδηγεί στη διαπίστωση ενός δεδομένου. Ενώ ξεκίνησαν συναινετικά τα δύο κόμματα την αναθεώρηση του άρθρου 16 με στόχο σε αυτή την προ-αναθεωρητική διαδικασία να εξασφαλιστεί η πλειοψηφία των 180 και στη συνέχεια να χρειάζεται στην επόμενη Βουλή πλειοψηφία 151 βουλευτών, τώρα είναι δεδομένο ότι δεν επιτυγχάνεται η πλειοψηφία των 180 και είναι δεδομένο, με αυτά που λέγονται σήμερα, ότι δεν θα επιτευχθεί εύκολα, παρά μονάχα με μία πλήρη αναδίπλωση και των δύο κομμάτων, ούτε στην επόμενη Βουλή η πλειοψηφία των 180. 'Aρα λοιπόν σ΄ αυτό το σημείο για μας η ανατροπή των δεδομένων που εξ αρχής είχαν συνυπολογιστεί με την παρέμβαση του κοινωνικού παράγοντα, του φοιτητικού κινήματος, των Πανεπιστημιακών, των λαϊκών διεκδικήσεων, είναι ένα θετικό.
Ξέρουμε ότι σ΄ αυτά τα θέματα της Παιδείας η ίδια πολιτική υπήρχε και προηγουμένως από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Για τη συνολική κατάσταση σήμερα στην Παιδεία η ευθύνη είναι πολιτική και κατανέμεται πολιτικά στην πολιτική ηγεσία της χώρας. Η μάστιγα που μαστίζει την Παιδεία δεν έπεσε ξαφνικά από τον ουρανό. Η Παιδεία δεν θα αναγεννηθεί από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι υπόθεση πολλών γενεών, πολλών σχεδίων και πολλών δράσεων.
Τέταρτη παρατήρηση: Τι προκύπτει δυσάρεστο απ΄ αυτή την εξέλιξη; Το δυσάρεστο είναι ότι από κοινού και τα δύο κόμματα επιδιώκουν την πόλωση, την όξυνση. Μπήκαμε σε μία παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας θα επικρατήσει πόλωση. Η πόλωση αυτή είναι επιζήμια. Έχει χρησιμοποιηθεί κατ΄ επανάληψη. Μιλώντας προχθές στη Βουλή είπα, εύχομαι η πόλωση αυτή να μην χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο για να περιοριστεί η πολυκομματική μεταπολίτευση και να οδηγηθούμε ολοένα και περισσότερο σε μια καθεστωτική δικομματική δημοκρατία.
Πέμπτη παρατήρηση: Αφού ήταν τόσο συναινετική η θέση των δύο κομμάτων για την αναθεώρηση του Συντάγματος με αιχμή το άρθρο 16 και όλα τα άλλα, γιατί δεν εκφράστηκε η συναίνεση των δύο κομμάτων σε ένα θέμα που δεν είναι αιχμηρό. Δεν θα πω για τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, δεν θα πω για ορισμένα άλλα ζητήματα, το άρθρο 38, που είναι το πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο, η απόλυτη πλειοψηφία και οι μονοκομματικές πλειοψηφίες. Θα πω στο άρθρο 110. Τα δύο κόμματα σήμερα αντιδικούν γιατί τινάχτηκε στον αέρα η διαδικασία της αναθεώρησης. Το ένα ρίχνει τις ευθύνες στο άλλο. Γιατί δεν συμφωνούν να αλλάξει το άρθρο που προβλέπει αυτή τη διαδικασία αναθεώρησης; Να αλλάξει η διαδικασία αναθεώρησης.
Και μία τελευταία παρατήρηση: Θα πω αυτό που λέει ο κόσμος. Τα δύο κόμματα μοιάζουν να έχουν το περπάτημα του κάβουρα. Περπατάνε διαφορετικά όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση και διαφορετικά όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση. Υπάρχει αυτή η ανακολουθία. Είναι όμως αναγκαίο σήμερα πίσω απ΄ αυτή την πόλωση να δούμε ότι πάμε σε μια αναθεώρηση του άρθρου 24 όταν όλος ο πλανήτης βοά για την εξάντληση των ορίων της περιβαλλοντικής ισορροπίας. Δεύτερον, σήμερα πάμε σε μία αναθεώρηση του Συντάγματος για όλα αυτά τα θέματα με επίκεντρο αυτές τις αιχμές, όταν στην πολιτική πραγματικότητα του τόπου μετατοπίζεται το κέντρο βάρους της πολιτικής. Δεν είναι μέσα στο Κοινοβούλιο. Μετατοπίζεται. Και υπάρχει ο κίνδυνος τη θέση της κάλπης να την πάρουν οι σφυγμομετρήσεις και την θέση της Βουλής των αντιπροσώπων να την πάρουν τα Μέσα με τους αναγνωρίσιμους. Δεν αναφέρομαι σε πολιτικές εκπομπές, διαλόγου, οι οποίες πρέπει να υπάρχουν.
Το πολιτικό πρόβλημα είναι σοβαρό. Δεν θα πω ότι η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ είναι όμοια και απαράλλαχτα. Δεν θα πω αυτό που είπε ο κ. Παπανδρέου χθες, ότι το ΚΚΕ είναι ο αριστερός ψάλτης της Δεξιάς, ούτε θέλω να ακούω από οποιονδήποτε ότι ο ΣΥΝ είτε δίνει άλλοθι στο ΠΑΣΟΚ, είτε δίνει άλλοθι στη Ν.Δ.
Γιατί εμείς ψηφίσαμε εχθές υπέρ της πρότασης δυσπιστίας. Ελέγχεται μέσα από την πρόταση δυσπιστίας η κυβέρνηση. Δεν συμφωνούμε με την κυβερνητική πολιτική. Αποδοκιμάζουμε την κυβερνητική πολιτική και, κατά συνέπεια, δεν έχουμε κανένα λόγο να μην είναι καθαρή η θέση μας. Λέμε όχι στην κυβερνητική πολιτική.
Δεύτερον, ως προς την αναθεώρηση του Συντάγματος, είπαμε από την πρώτη στιγμή ότι η αναθεώρηση αυτή δεν χρειάζεται. Το πολιτικό σύστημα εκείνης της χώρας, που μέσα σε μία πενταετία καταφεύγει σε δύο αναθεωρήσεις, αυτό το πολιτικό σύστημα με αυτή του την καταφυγή στο παιχνίδι περί τους θεσμούς ομολογεί την αμηχανία του και την αποτυχία του.
Τρίτον, με πολύ μεγάλη ευκολία καταφεύγουν οι πλειοψηφίες στην αναθεώρηση του Συντάγματος και με πολύ μεγάλη δυστοκία αντιμετωπίζουν την υποχρέωσή τους να εκδώσουν τους εκτελεστικούς νόμους. Πάμε σε αναθεώρηση της αναθεώρησης χωρίς να έχουν εκδοθεί οι προηγούμενοι εκτελεστικοί νόμοι. Και μιλάμε για τη λύση των προβλημάτων δια της αναθεώρησης όταν ξέρετε και ξέρουμε όλοι ότι η αναθεώρηση αυτή θα ολοκληρωθεί το 2009. Και μέχρι τότε τι;
Μέχρι τότε εμείς τι λέμε; Εάν η Ν.Δ. νομίζει ότι θα επικαλείται διαρκώς τις ευθύνες των προηγουμένων κυβερνήσεων για να διαιωνίζεται η σημερινή κακή πολιτική της κάνει λάθος. Εάν, από την άλλη πλευρά, το ΠΑΣΟΚ νομίζει ότι θα υπάρχει ευαγγελιζόμενο διαρκώς το κυβερνητικό του παρελθόν, κάνει λάθος.
Μιλάμε γύρω από μια πραγματικότητα η οποία διαρκώς αλλάζει. Η κοινωνία έχει αλλάξει. Αλλάζουν λοιπόν τα πάντα γύρω μας. Και το μόνο που παραμένει αναλλοίωτο είναι το δικομματικό πολιτικό σύστημα. Οι νέοι άνθρωποι αισθάνονται ότι έχει αλλάξει το σύμπαν της ζωής τους.
Δεν επιτρέπεται όταν οι φοιτητές αγωνιούν για τη ζωή και το μέλλον τους, να βγαίνουν καθηγητές και να τους αποκαλούν αλήτες. Ούτε παιδαγωγοί δεν έπρεπε να είναι.
Δεύτερον, είναι ανεπίτρεπτο να μην επισημαίνουμε ότι και μέσα στο χώρο της Παιδείας υπάρχουν σοβαρά προβλήματα και με καθηγητές και με χίλια άλλα πράγματα. Αλλά οι κυβερνήσεις ξέρουν ότι εκμεταλλεύτηκαν κατ΄ επανάληψη το εξουσιομανές ορισμένων καθηγητών.
Και κάτι ακόμα: Στη Γερμανία, στην Ιταλία, για τα ζητήματα των υποκλοπών, των απαγωγών, των αερομεταφορών και των αεροπλάνων της CIAοι εισαγγελείς εκδίδουν εντάλματα και καλούν σε δίκη τους πράκτορες, εγχώριους και μη. Εμείς εδώ;
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS