- Διερωτάται ο Βασίλης Πάϊκος («Κυριακάτικη Αυγή» - 2.7.06) γιατί το Κόμμα μας «απλά συντηρείται σε όρια κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης», «γιατί δεν εμπνέει», σε μια περίοδο που «είναι η καλύτερη για τον ΣΥΝ».
Στην «Αυγή», επίσης, την 5.7.06, ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος εγκαλεί ως βιαστικούς και ανυπόμονους όσους «απογοητεύονται εύκολα» από τις δημοσκοπήσεις και δείχνει να εντοπίζει «τα δικά μας πολιτικά ελλείμματα» στην «λαϊκότητα», στη «σχέση μας με τα πιο αδύνατα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας» και στο ότι δεν είμαστε «εκτός (της κρίσης) του επίσημου πολιτικού συστήματος».
Υπάρχει ακόμη άρθρο του Παναγιώτη Πάντου («Αυγή» - 6.7.06) όπου υποδεικνύει και προτείνει την «ανασύνθεση» του ΣΥΝ και του ευρύτερου ανανεωτικού, ριζοσπαστικού χώρου σε κινηματική κατεύθυνση.
- Τι προκύπτει με αφορμή τους προαναφερθέντες προβληματισμούς.
Πρώτο, ότι, ενώ περνάμε μια φάση αντικειμενικά ευνοϊκή (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Κινητοποίηση στο χώρο της παιδείας. Μεγάλα προβλήματα στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και στην κυβέρνηση της Ν.Δ.), η κατάσταση για το Κόμμα δεν είναι ελπιδοφόρα. Ο ΣΥΝ δεν εισπράττει, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, από την ευνοϊκή συγκυρία. Αντίθετα, ο κόσμος μας δεν δείχνει να εμπνέεται, δεν δραστηριοποιείται ιδιαίτερα, υπάρχουν χαρακτηριστικά δείγματα αποστασιοποίησης, οι σύμμαχοί μας στον ΣΥΡΙΖΑ μας αντιμετωπίζουν με καχυποψία έως εχθρικά, όλες οι δημοσκοπήσεις που μας αφορούν είναι πτωτικές.
Δεύτερο, είναι ανάγκη να αντιδράσουμε σ΄αυτή την κατάσταση. Όλο το Κόμμα. Να αναδείξουμε, με ψυχραιμία, τα αίτια. Να προταθούν διορθωτικές κινήσεις και αλλαγές. Σίγουρα δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να σφυρίζει αδιάφορα ή να πιστεύει ότι θα έλθουν καλύτερες μέρες από μόνες τους. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχουν λύσεις μαγικές που κάποιος θα τις βγάλει από το μανίκι, δεν μας χρειάζονται σωτήρες και «πυροτεχνήματα».
-Υπάρχει πρόβλημα και στις πολιτικές που υλοποιεί το Κόμμα τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά το 4ο Συνέδριο και, ταυτόχρονα, υπάρχει πρόβλημα απεύθυνσης, δηλαδή ποιες κατηγορίες ελλήνων πολιτών επιδιώκουμε, κύρια, να εκπροσωπούμε πολιτικά.
Οι θέσεις του Κόμματος για τα μεγάλα κοινωνικά - οικονομικά προβλήματα έχουν - και σωστά - αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, όμως δεν πείθουν ότι ταυτόχρονα αποσκοπούν στον περιορισμό αρνητικών επιπτώσεων και στο μέγιστο δυνατό θετικό επηρεασμό των προωθούμενων πολιτικών. Δίνουμε πολύ συχνά την εικόνα ενός Κόμματος που δεν κατανοεί ότι η σημερινή κατάσταση πρέπει να αλλάξει, ότι αλλαγές θα γίνουν και αυτές τις αλλαγές ή θα τις επηρεάσεις, με αγώνες και θέσεις μέσα στο γήπεδο ή θα παρακολουθείς τους κυρίαρχους να τις εφαρμόζουν και εσύ θα τους καταριέσαι, απλά.
Οι εκτιμήσεις της σημερινής ηγεσίας για την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι διφορούμενες απόψεις για τα 12 μίλια στο Αιγαίο κ.λ.π., ο δισταγμός να καταδικάζουμε απερίφραστα, σε κάθε περίπτωση, τη σύγχρονη τρομοκρατία ως την άλλη όψη του πολέμου, δημιουργούν συγχύσεις και αντιδράσεις σε μέλη και φίλους.
Η κατεύθυνση για προσέγγιση με το ΚΚΕ αποδείχθηκε λανθασμένη και πολλαπλά ζημιογόνα για το Κόμμα. Για το ΣΥΡΙΖΑ, αντί για αναζωογόνηση και ενίσχυση, έχουμε απομάκρυνση με έντονα φαινόμενα αντιπαλότητας, όπως στην Υπερνομαρχία Αθήνας - Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στον Ζωγράφου και αλλού.
Η κεντρική κατεύθυνση για τις εκλογές της Αυτοδιοίκησης («ΣΥΡΙΖΑ παντού») οδήγησε σε διχαστικές καταστάσεις και πολλές ιδιαίτερα «αδύνατες» καθόδους.
Γενικά, η στρατηγική της πολλά υποσχόμενης «αριστερής στροφής» καταγράφεται στη συνείδηση της πλειοψηφίας των αριστερών, με σύγχρονες ανανεωτικές απόψεις, ως μαξιμαλιστική, ιδιόμορφα λαϊκίστικη και αδιέξοδη.
- Η δεύτερη σημαντική πτυχή είναι ποιες κατηγορίες πολιτών θεωρούνται ως η προνομιακή κοινωνική - πολιτική βάση του ΣΥΝ. Η σημερινή πλειοψηφία διαπράττει ένα σοβαρό σφάλμα όταν εκλαμβάνει το αμέριστο ενδιαφέρον ενός κόμματος της Αριστεράς για τα πιο αδύνατα κοινωνικά στρώματα ως προσδοκώμενη - προνομιακά - πολιτική και εκλογική στήριξη από τα στρώματα αυτά. Λόγοι ιστορικοί και λόγοι κοινωνιολογικοί αποδεικνύουν το αστήρικτο της θέσης αυτής. Τα πιο αδύνατα στρώματα, στην Ελλάδα, κατά κανόνα, προσφεύγουν στα κόμματα εξουσίας και μικρό τμήμα τους στο ΚΚΕ και την ακροδεξιά.
Αντίθετα, ο ΣΥΝ, εκδηλώνοντας έμπρακτα (π.χ. ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα κ.λ.π.) το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του για τα στρώματα αυτά, οφείλει παράλληλα να κατανοήσει ότι η προνομιακή πολιτική - εκλογική του βάση είναι τα ανήσυχα και ευαίσθητα τμήματα των πολιτών - με ό,τι αυτό σημαίνει - και γι αυτό το λόγο οι πολιτικές του οφείλουν να είναι κρουστικές και διακριτές, να δημιουργούν «εχθρούς» και φίλους, δηλαδή πολίτες που επιλέγουν να εκπροσωπούνται με σταθερότητα από τις πολιτικές αυτές και τον φορέα τους.
- Ο ΣΥΝ πρέπει να γίνει ο κύριος και αυθεντικός κομματικός φορέας της ανανεωτικής Αριστεράς στη χώρα μας. Προτάσεις στην κατεύθυνση αυτή έχουν υπάρξει, υπενθυμίζω τα 4 σημεία που σχετικά πρόσφατα κατέθεσε το ρεύμα ιδεών «Αριστερή Ανανέωση», αλλά υπάρχουν και μπορούν να υπάρξουν και νέες σκέψεις.
Το ερώτημα είναι αν η συνεδριακή πλειοψηφία έχει την πολιτική βούληση να ακούσει.
Σε αντίθετη περίπτωση, οι ελπίδες εναποτίθενται στο «θαύμα», για να θυμηθούμε το Βάρναλη.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS