Το τελευταίο διάστημα μια αναταραχή έχει ενσκήψει στο εσωτερικό του ΣΥΝ, με αφορμή την πρόταση της ΠΓ για υποψήφιο δήμαρχο στο Δήμο Αθήνας τον Αλέξη Τσίπρα. Ένα ετερόκλητο φάσμα αντιδράσεων κατά του προέδρου Α.Αλαβάνου και της πλειοψηφίας της ΠΓ. Ταυτόχρονα εμφανίστηκαν γενικότερες αμφισβητήσεις της πολιτικής του ΣΥΝ, που σκόπιμα διογκώθηκαν από μερίδα του τύπου (σοβαρή ευθύνη φέρουν ορισμένα στελέχη) και αφορούν όχι μόνο την πολιτική του ΣΥΝ στην Αυτοδιοίκηση, όσο και ευρύτερα την πολιτική συμμαχιών, ιδιαίτερα με ΣΥΡΙΖΑ. Με λίγα λόγια με αφορμή την πρόταση για το Δήμο Αθήνας, υπήρξε γενικότερη αμφισβήτηση βασικών αποφάσεων του 4ου συνεδρίου.
Ειδικότερα ένας κύκλος επικρίσεων αποδίδει στον πρόεδρο Α.Αλαβάνο τακτικισμούς και μονομέρειες (�άδειασε τον Παπαγιαννάκη, έγινε αρχηγός μιας τάσης, κά). Ωστόσο αυτό που έκανε, ήταν μια προσπάθεια υπέρβασης ενός αδιεξόδου ανάμεσα σε δύο υποψηφίους. Μια του Μ.Παπαγιαννάκη που ήταν ιδέα δική του και μια του Θ.Μπαρτζώκα που ήταν ιδέα του Αριστερού Ρεύματος. Ο Α.Αλαβάνος επιχειρώντας μια «φυγή προς τα εμπρός», πρότεινε την υποψηφιότητα του Α.Τσίπρα, της οποίας τα πλεονεκτήματα δεν αμφισβητούνται, αλλά συνδέθηκε με άλλες ερμηνείες. Από την άλλη ο πρόεδρος του ΣΥΝ δεν είναι επικεφαλής μιας τάσης, αλλά εκφράζει μια πλειοψηφία που διαμορφώθηκε στο Συνέδριο και στα όργανα του κόμματος, την οποία ούτε μπορούσε ούτε έπρεπε να αγνοήσει. Ποίος άραγε πρόεδρος θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό; Για να είμαστε μάλιστα ακριβοδίκαιοι, το μόνο που δεν μπορούμε να του καταλογίσουμε είναι συμπεριφορά «τασιάρχη», όταν στο πρόσφατο οργανωτικό συνέδριο (ανεξάρτητα αν είχε δίκαιο ή άδικο), ήλθε σε αντιπαράθεση με όλες τις τάσεις του κόμματος.
Ο δεύτερος κύκλος επικρίσεων αφορά την πλειοψηφία της ΠΓ στην οποία αποδίδονται προθέσεις δίωξης της διαφορετικής άποψης, κυριαρχία της λογικής του «πάρτα όλα», κά. Το τελευταίο βέβαια δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα, αν λάβουμε υπ� όψη τους καταμερισμούς στην ΠΓ και την ΚΠΕ (για να μην αναφέρω την πρόσφατη εκπροσώπηση στο συνέδριο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς), οι οποίοι με βάση τους συσχετισμούς ήταν απλόχεροι, εκτός αν κάποιοι θεωρούν ότι η μειοψηφία πρέπει να παίζει πρώτο ρόλο στη διεύθυνση του κόμματος.!
Όσον αφορά τον ισχυρισμό ότι «διώκεται η άποψη», θα καταφύγω σε αξιολογικές κρίσεις, που έχουν σχέση με την ουσία του ζητήματος. Είναι γεγονός ότι σε μια εκλογική μάχη, όπως στο Δήμο Αθήνας, αποφασιστικό ρόλο παίζει η μέγιστη δυνατή συσπείρωση των κομματικών δυνάμεων. Σημαντικό ρόλο παίζει επίσης και ο επικεφαλής, με την προϋπόθεση ότι εξασφαλίζεται ο πιο πάνω παράγοντας. Είναι γνωστό ότι στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, με επικεφαλής το Φώτη Κουβέλη, ένα προβεβλημένο στέλεχος, κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο, με αποδοχή από όλες τις τάσεις, πετύχαμε ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Η ενδεχόμενη υποψηφιότητα του Μ.Παπαγιαννάκη, χωρίς την αποδοχή μιας μεγάλης μερίδας του κόμματος (ακόμα και αν υποθέσουμε ότι διαθέτει μεγαλύτερη εμβέλεια από το Φ.Κουβέλη), λογικά δεν θα έχει καλύτερα αποτελέσματα. Με βάση αυτό το σκεπτικό, δεν βλέπω το λόγο της έντασης για μια άλλη επιλογή, εκτός κι αν υπάρχουν άλλοι παράγοντες που παίζουν ρόλο και μου διαφεύγουν και πολύ θα ήθελα να γνώριζα.
Βεβαίως η προσωπική δυσαρέσκεια είναι κατανοητή και θεωρώ ότι ο πρόεδρος, θάπρεπε, πριν οποιαδήποτε αναφορά σε πρόσωπα, να κάνει διαβουλεύσεις, ώστε να αποφευχθούν πικρίες και τριβές. Ωστόσο και αυτή η πτυχή έχει τα όρια της. Σε πολλά στελέχη και μέλη του ΣΥΝ, δημιουργούνται κατά καιρούς προσδοκίες, που τελικά για ευνόητους λόγους, ελάχιστες ικανοποιούνται. Η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα, αποτελεί διέξοδο στο πρόβλημα αλλά πρέπει να τη διαφυλάξουμε από αδικαιολόγητες φθορές. Προσωπικά θεωρώ ότι το θέμα θα μπορούσε να κλείσει, με μια καλή χειρονομία από πλευράς Μ.Παπαγιαννάκη, αποσύροντας την υποψηφιότητα του υπέρ του Α.Τσίπρα. Βεβαίως στα πλαίσια του ΣΥΝ, θάπρεπε να ήταν αυτονόητο (για όλους και όχι μεμονωμένα), η διευκόλυνση της παρουσίας και άλλων συντρόφων σε διακριτές όπως λέμε «θέσεις και δημόσια αξιώματα». Επικαλούμαι μία αξιακή κλίμακα που δυστυχώς δεν έχει καλλιεργηθεί σε βάθος στο ΣΥΝ, εκτός και αν κάποιος ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ κάνει την αρχή.!
Όμως τα προβλήματα δεν περιορίζονται εδώ. Προχωρώντας βαθύτερα διαπιστώνουμε ότι η αναταραχή υπερβαίνει τον υποψήφιο για το Δήμο Αθήνας και αγγίζει γενικότερα ζητήματα πολιτικής του ΣΥΝ και πρώτα απ� όλα το θέμα των συμμαχιών. Είναι γνωστό, ότι πριν ακόμα εμφανιστεί το πρόβλημα, μια μερίδα στελεχών εξέφρασε δημόσια, έντονες αντιρρήσεις για τη στρατηγική του στις δημοτικές εκλογές (δημιουργία ευρύτερων αυτοδιοικητικών αριστερών, οικολογικών σχημάτων), με σαφείς προεκτάσεις αμφισβήτησης και της γενικότερης πολιτικής συμμαχιών, με δυνάμεις της ριζοσπαστικής και οικολογικής αριστεράς πέραν του ΠΑΣΟΚ.
Ειδικότερα με πρόσχημα τα σενάρια αλλαγής του εκλογικού νόμου και πιθανής εφαρμογής του 42%, εκτιμήθηκε ότι αλλάζουν τα δεδομένα και τίθεται θέμα επανεξέτασης της θέσης μας. Όμως η ιδέα έγινε αντικείμενο συζήτησης, τόσο στα κεντρικά όργανα όσο και στην πανελλαδική σύσκεψη για τα Αυτοδιοικητικά και δεν έτυχε ευρύτερης αποδοχής. Το να διατηρεί κάποιος την άποψη είναι θεμιτό. Αλλά να την επαναφέρει κάθε τόσο στο κέντρο της κομματικής ζωής, αποτελεί πρακτικά παρεμπόδιση εφαρμογής των αποφάσεων. Από την άλλη, η όλη συζήτηση φτωχαίνει, όταν συνοδεύεται από «δαιμονολογία» με ολίγη «κινδυνολογία», ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ρυμουλκεί το ΣΥΝ, ότι ο τάδε έχει εμμονές, ότι ορισμένοι το πάνε αλλού, κοκ. Ας αφήσουμε τα προσχήματα και ας πούμε καθαρά ότι στο θέμα των συμμαχιών επιμένουμε στην ιδέα συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ τόσο στην αυτοδιοίκηση όσο και σε γενικότερο επίπεδο. Όμως αυτό το συζητήσαμε και επιλογή μας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου τίποτα δεν προχωρεί χωρίς τη θέληση του ΣΥΝ, ενώ ταυτόχρονα οι δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτόν δεν υιοθετούν απαραίτητα κάθε επιλογή του ΣΥΝ. Γι� αυτό μιλάμε για διαβουλεύσεις σε καλό πνεύμα, για αναζήτηση συμπτώσεων, κοινή πορεία, κά. Η πείρα ως τώρα έχει δείξει, παρά τις δυσκολίες, ότι τα αποτελέσματα με το ΣΥΡΙΖΑ ήταν θετικά. Αντίθετα, η αντίληψη των συνεργασιών στην κατεύθυνση της κεντροαριστεράς, ήταν επιβλαβής για το Συνασπισμό. Ας αφήσουμε λοιπόν τη συγκεκριμένη στρατηγική να προχωρήσει, έστω ως υπόθεση εργασίας αν ορισμένοι δεν την πιστεύουν, χωρίς παράλληλα να μας διαφεύγει, ότι τα προβλήματα του Συνασπισμού και της ελληνικής Αριστεράς, είναι πάρα πολύ πιο σύνθετα.
Με βάση τα παραπάνω, χρειάζεται να δούμε ψύχραιμα το όλο πρόβλημα, να πέσουν οι τόνοι και με «σοφία» να επιλύσουμε τις διαφορές. Θεωρώ ότι μια συζήτηση στην ΚΠΕ, με βάση την πρόταση της ΠΓ, είναι αρκετή για το θέμα της Αθήνας. Η καταφυγή στη βάση του κόμματος και στη κοινωνία, φαντάζει πιο δημοκρατική, ωστόσο κατά τη γνώμη μου οδηγεί σε άγονες πολώσεις και θα βαθύνει το χάσμα. Ας ξεκαθαρίσουμε ότι το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι η επιλογή προσώπου, αλλά ο ριζοσπαστικός αυτοδιοικητικός λόγος και η διαδικασία ενοποίησης των δυνάμεων της βάσης που θα δώσουν μια πολύ δύσκολη μάχη. Από την άλλη, εφ' όσον υπάρχουν εμμονές αμφισβήτησης της γενικότερης πολιτικής συμμαχιών, απάντηση μπορεί να δώσει μόνο το διαρκές συνέδριο. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι θα είναι η καλύτερη μας στιγμή υπό τις παρούσες συνθήκες. Θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις, θα απογοητεύσουμε κόσμο και θα περιορίσουμε τη δυναμική οποιασδήποτε επιλογής. Ας μη ξεχνάμε «οι καιροί ου μενετοί».
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS