Προς ποια κατεύθυνση πάει η Ευρώπη; Ποια Ευρώπη θέλουμε; Πώς να ξαναποκτήσουν εμπιστοσύνη στο μέλλον τους οι λαοί της Ευρώπης; Πώς θα ενισχυθεί η αυτοπεποίθηση στην ικανότητά τους να αλλάξουν την τάξη πραγμάτων και στις χώρες τους και στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Πώς θα δοθεί και πάλι νόημα σε ένα σχέδιο που στους πολίτες μας φαίνεται να είναι τόσο μακριά από τις ανησυχίες τους;
Γύρω από ποιο κοινό σχέδιο θα συσπειρώσουμε προς τα αριστερά ανθρώπους και δράσεις προκειμένου να αναπτυχθεί μια πολιτική που θα οδηγεί σε ένα ευρωπαϊκό πολιτικό οικοδόμημα που θα μπορούσε να προσφέρει σε κάθε πολίτη της ηπείρου μας όλες τις απαραίτητες ευκαιρίες να συμμετέχει στην οικοδόμηση ενός κοινωνικού, δημοκρατικού, οικολογικού και ειρηνικού μέλλοντος;
Ι
Ο εορτασμός της υπογραφής της Συνθήκης της Ρώμης στις 23 Μαρτίου 1957 πριν 50 χρόνια πρέπει να αποτελέσει ένα νέο ξεκίνημα για μια ευρεία δημόσια συζήτηση σχετικά με το μέλλον της Ένωσης. Είναι επίσης μια ευκαιρία να αναλυθεί η κρίση που περνάει η ΕΕ, καθώς επίσης και οι μετασχηματισμοί, οι μεταρρυθμίσεις, οι βαθιοί επαναπροσανατολισμοί που απαιτούνται για την έξοδο από την κρίση.
Πέρα από τις αναλύσεις για τα τελευταία πενήντα χρόνια και την ιστορία του καθενός από τους λαούς μας, το ΚΕΑ έχει την θέληση και την φιλοδοξία να συνεισφέρει στην διεύρυνση αυτής της συζήτησης σχετικά με τους μετασχηματισμούς που απαιτούνται στις πολιτικές και τους θεσμούς της Ευρώπης, να συμβάλει στην απαραίτητη συμφωνία για έναν νέο πολιτισμό βασισμένο στα ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, στην ειρήνη, την ισότητα και δικαιοσύνη, στην ανάπτυξη μιας σωστής σχέσης με την φύση.
Αυτή η προοπτική την οποία χρειάζονται τόσο πολύ οι λαοί μας, απαιτεί μια σαφή και σημαντική ρήξη με τις φιλελεύθερες πολιτικές που ακολουθούνται τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό είναι δυνατόν μόνο με την δημιουργία μιας πραγματικά κοινωνικής Ευρώπης μέσα από νέες κοινωνικές και δημοκρατικές νίκες και με μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών και των λαών στη διαδικασία λήψης αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα. Συνεπάγεται την ρήξη με την ατλαντική στρατιωτική ολοκλήρωση υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ, που κληρονομήσαμε από τον ψυχρό πόλεμο, με την απόρριψη των προσπαθειών να στρατιωτικοποιηθεί η εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας της ΕΕ. .
Οι κυρίαρχες δυνάμεις σήμερα στην Ευρώπη θέλουν να ερμηνεύσουν τις σημερινές δυσκολίες σαν αποτέλεσμα μιας παροδικής οικονομικής κρίσης. Μία περίπλοκη συγκυρία μέσα από την οποία πρέπει να περάσουμε . Μια θεσμική κρίση ως αποτέλεσμα της απόρριψης της Συνταγματικής Συνθήκης από τα δημοψηφίσματα στην Γαλλία και στην Ολλανδία το 2005. Μέσα σʼ αυτή την λογική επεξεργάζονται σχέδια να παρακάμψουν αυτή την ψηφοφορία και να διατηρήσουν την ουσία της απορριφθείσας Συνταγματικής Συνθήκης. Όμως τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων της Γαλλίας και της Ολλανδίας δεν ευθύνονται για την κρίση. Απλά την εκφράζουν. Ο αντίχτυπός τους σʼ όλη την Ευρώπη όπως η διακοπή της διαδικασίας επικύρωσης με δημοψηφίσματα σε άλλες χώρες από φόβο ανάπτυξης ενός κύματος άρνησης, επιβεβαιώνει την έκταση αυτής της κρίσης νομιμoποίησης και εμπιστοσύνης, σε ευρεία κλίμακα, της κοινής γνώμης, ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα.
Η Γερμανική προεδρία της Ε.Ε εξαγγέλλει, με την ευκαιρία των 50 χρόνων της Συνθήκης της Ρώμης, αναθέρμανση της διαδικασίας με στόχο την πρόταση για μια νέα Συνθήκη από τώρα μέχρι τις εκλογές του 2009, με το τέλος της Γαλλικής προεδρίας το 2008.
Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς επαναβεβαιώνει τη δέσμευσή του για την απόρριψη της Συνταγματικής Συνθήκης της ΕΕ που ευνοεί τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, εισάγει μία ΚΕΠΑ στρατιωτικά προσανατολισμένη και στερείται δημοκρατίας . Την ώρα αυτή της επαναδιαπραγμάτευσης των ευρωπαϊκών προοπτικών, απαιτούμε να μην αγνοηθεί άλλο και ελαχιστοποιηθεί η λαϊκή θέληση για αλλαγή. Ένα από τα ουσιαστικά μαθήματα που προέκυψαν από την προηγούμενη περίοδο, με την νίκη του ΟΧΙ στη Γαλλία και στην Ολλανδία, , είναι ο αποφασιστικός ρόλος της λαϊκής παρέμβασης και κινητοποίησης. Η Ευρώπη θα έχει μέλλον μόνο με την υποστήριξη των πολιτών της.
50 χρόνια μετά την υπογραφή στης Συνθήκης της Ρώμης, το σημαντικό επίτευγμα είναι ότι δεν είναι πια δυνατόν να λαμβάνονται αποφάσεις για το μέλλον της Ευρώπης, χωρίς πραγματικές διαβουλεύσεις με τους πολίτες. Μια πρόταση για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρώπης καθώς και για μια νέα συνθήκη, πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο πλατιάς διαβούλευσης σε όλα τα επίπεδα, με τη χρησιμοποίηση όλων των πολιτικών, κοινωνικών και θεσμικών μηχανισμών, μέχρι την κύρωσή της με δημοψήφισμα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι έτοιμη να αναλάβει τις ευθύνες της συμμετοχής σε αυτή την δημοκρατική διαδικασία συζήτησης για την προοπτική της ΕΕ και όλων των ευρωπαϊκών χωρών.
ΙΙ.
Από την γέννησή της η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης υπήρξε αντικείμενο κοινωνικών και πολιτικών αναμετρήσεων. Δομήθηκε επίσης από τους συσχετισμούς δυνάμεων και τις διαιρέσεις που προέκυψαν από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και από την αντιπαράθεση του ψυχρού πολέμου. Μέχρι την δεκαετία του 70 η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση εγγράφηκε σε μια περίοδο ανάπτυξης και οικονομικής αύξησης. Η επιτάχυνσή της στην δεκαετία του ¨80 σημαδεύτηκε με όλο και σαφέστερο τρόπο από μια μεγάλη νεοφιλελεύθερη επίθεση. Μαζί με την Ευρωπαϊκή Ενιαία Πράξη, η οικοδόμηση της εσωτερικής αγοράς ως ο πυρήνας ολοκλήρωσης, και οι συνθήκες του Μάαστριχτ, και αργότερα του Άμστερνταμ και της Νίκαιας ήταν εκείνα που ενίσχυσαν το σημερινό πρόσωπο και χαρακτήρα της ΕΕ. Η κατάρρευση των πρώην σοσιαλιστικών ευρωπαϊκών χωρών το 1989 άλλαξε το πρόσωπο και την κατάσταση της ηπείρου και του κόσμου. Η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ήρθε σαν λογική συνέπεια άλλαξε ριζικά τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γινόταν η ευρωπαϊκή ενοποίηση και ταυτόχρονα τη φύση αυτού του οικοδομήματος.
Στη διάρκεια της περιόδου αυτής, οι ευρωπαϊκές πολιτικές υποστήριξαν και επιτάχυναν τις υπερφιλελεύθερες διαδικασίες απορύθμισης, την ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίου και τον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Αποτέλεσμα είναι η αύξηση της κοινωνικής ανασφάλειας, των κοινωνικών ανισοτήτων και της επισφαλούς εργασίας. Η στρατηγική της Λισσαβόνας επιβεβαίωσε αυτούς τους προσανατολισμούς και την ανικανότητά τους να επιτρέψουν στην Ευρώπη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών σύμφωνα με τις προσδοκίες των λαών της.
Ένα νέο μοντέλο άρχισε να διαμορφώνεται μέσα από την πραγματικότητα των κοινωνικών αγώνων για την υπεράσπιση της απασχόλησης, ενάντια στην μετεγκατάσταση και στην ανασφάλεια της εργασίας, στους κύκλους των νέων ενάντια στην επισφαλή εργασία ή την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, στα κινήματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο ενάντια στην οδηγία Μπολκεστάιν της ΕΕ και στα κοινωνικά φόρα.
Η κρίση αυτή είναι ταυτόχρονα και πολιτική κρίση. Το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ των αποφάσεων των τεχνοκρατικών θεσμών από την μία και των πολιτών από την άλλη εμβάθυνε το δημοκρατικό έλλειμμα. Η κρίση νομιμοποίησης και εμπιστοσύνης των πολιτών προς την Ευρώπη έχει τις ρίζες της σε αυτή την αυξανόμενη ανασφάλεια και στην κοινωνική οπισθοδρόμηση.
ΙΙΙ
Από την πλευρά μας τονίζουμε ότι η εκτίμηση του βάθους της κρίσης, της έκτασης των προκλήσεων που πρέπει να αντιμετωπισθούν, δεν πρέπει να μας οδηγήσει ούτε σε άρνηση, ούτε σε οπισθοχώρηση. Αντίθετα, 50 χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης είναι η στιγμή, με το άνοιγμα της συζήτησης σε όλη της Ευρωπαϊκή Ένωση, να δώσουμε νέες βάσεις στην Ευρώπη. Είναι η ώρα να δώσουμε ΅σάρκα και οστά΅ σε μια πραγματικά κοινωνική Ευρώπη, που θα φέρει ένα νέο μοντέλο κοινωνικής και οικολογικής ανάπτυξης, μια Ευρώπη της ειρήνης και της δημοκρατίας ως αποτέλεσμα της αποτελεσματικής συμμετοχής των πολιτών.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει κερδίσει την υποστήριξη των πολιτών εάν συμβάλλει ουσιαστικά στην λύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν καθημερινά, όπως το ζήτημα της κοινωνικής προστασίας και της ασφάλειας στην εργασία. Η οικοδόμηση μιας Ενωμένης Ευρώπης νομιμοποιείται με την ικανότητά της να συμβάλει στη λύση των πλανητικών διακυβευμάτων,. όπως αυτά της ειρήνης, της παγκόσμιας αύξησης της θερμοκρασίας, της πάλης ενάντια στην φτώχια και της γεφύρωσης του χάσματος μεταξύ Βορρά-Νότου, της προστασίας και της διεύρυνσης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της βιώσιμης ανάπτυξης και της δημιουργίας μιας δημοκρατικής και αποκεντρωμένης διεθνούς τάξης βασισμένης σε έναν ενισχυμένο ρόλο των Ηνωμένων Εθνών.
Η Ευρώπη πρέπει να είναι προσηλωμένη στην ειρήνη ως συστατικό της κοινωνικής της ανάπτυξης, με αναφορά στον Χάρτη του Ο.Η.Ε και στη δέσμευσή του για τον αποκλεισμό της βίας και για ένα νέο πολιτισμό, αιτήματα για τα οποία η αριστερά και πολλές γενεές ευρωπαίων πολιτών έχουν αγωνιστεί
Σε αυτό το επίπεδο είναι απαραίτητο να στερεωθεί η φιλοδοξία για την βάση μιας μελλοντικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και για μία νέα Συνθήκη.
Αφετηρία είναι οι αντιστάσεις και οι μεγάλοι κοινωνικοί αγώνες των τελευταίων χρόνων ενάντια στον πόλεμο και την αδικία. Ενάντια στην κοινωνική αδιαφορία και την αυξανόμενη φτώχια σε μια από τις πλουσιότερες περιοχές του κόσμου, ενάντια στο επιβαλλόμενο κοινωνικό και οικολογικό ντάμπινγκ στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και των αυξανόμενων κερδών. Ενάντια στην επισφαλή εργασία την μετεγκατάσταση και τον ανταγωνισμό μεταξύ των μισθωτών, ενάντια στην οδηγία Μπολκεστάιν για την υπεράσπιση των δημόσιων υπηρεσιών. Στον αγώνα για την ισότητα ανδρών και γυναικών. Για τα δικαιώματα των μεταναστών, νομίμων και μη.
Όλα αυτά τα θέματα συζητιούνται από τα κοινωνικά κινήματα στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας για μία Χάρτα Αρχών του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ.
Οι δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο και την συνεχιζόμενη παρουσία των στρατευμάτων κατοχή στο Ιράκ, για μια δίκαιη λύση της Ισραηλοπαλαιστινιακής διένεξης ανοίγουν τον δρόμο για μια Ευρώπη που θα θέσει τις ικανότητές της στην υπηρεσία της Ειρήνης και της υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου.
Παίρνοντας υπόψη τις διαφορετικές πραγματικότητες κάθε χώρας, τα κόμματα και οι δυνάμεις που συνθέτουν την Ευρωπαϊκή Αριστερά, συμφώνησαν στις παρακάτω κοινές αξίες και στόχους για μια νέα ανάπτυξη, για την ευημερία ανδρών και γυναικών και πλήρους σεβασμού στο περιβάλλον:
• Πλήρης Απασχόληση και κατάργηση της ανασφάλειας στην εργασία,
• Εναρμόνιση των κοινωνικών και φορολογικών πολιτικών στο καλύτερο επίπεδο,
• Μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μείωση των αμοιβών (μικρότερη εργάσιμη βδομάδα ),
• Προστασία των δημόσιων υπηρεσιών και των κοινών αγαθών και άρνηση της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησής τους,
• Μεταρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και αντικατάσταση του Σύμφωνου Σταθερότητας με μια Ευρωπαϊκή Συμφωνία Αειφόρου Ανάπτυξης, Κοινωνικής Προστασίας και Απασχόλησης,
• Σημαντική αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού,
• Ριζική μεταρρύθμιση της ΚΑΠ, εξάλειψη της πρακτικής ντάμπινγκ σε βάρος των αναπτυσσόμενων χωρών,
• Νέα δικαιώματα για όλους τους πολίτες και τους εργαζόμενους,
• Ισότητα των φύλλων ως βάση για όλες τις πολιτικές
• Ενάντια σε όλες τις διακρίσεις, δικαιώματα για τους μετανάστες,
• Η προστασία του περιβάλλοντος ως κύριος άξονας μιας νέας οικονομίας
• Νέος ρόλος της Ευρώπης για την ειρήνη και τον αφοπλισμό, ιδιαίτερα τον πυρηνικό,
• Απαλλαγή της Ευρώπης από τον ευρω-ατλαντισμό,
• Πανευρωπαϊκή συνεργασία, που θα συμπεριλαμβάνει μιας νέα σχέση με όλους τους νέους γείτονες της ΕΕ ιδιαίτερα με την Ρωσική Ομοσπονδία, την Ουκρανία και την Λευκορωσία.,
• Μια πολιτική κοινής ανάπτυξης και αλληλεγγύης με το Νότο,
• Μια ενεργός πολιτική συνεργασίας ανάμεσα στις χώρες της Μεσογείου και με τη Μέση Ανατολή.
Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς τονίζει: Θέλουμε να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε σε μια διαφανή, υπεύθυνη και αξιόπιστη συζήτηση με όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις, με την εκφραζόμενη με ποικίλους τρόπους Αριστερά και πέραν αυτής, σχετικά με τις αναγκαίες και πιθανές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν προκειμένου να αποκλειστούν οι φιλελεύθερες πολιτικές, και να πετύχουμε μία πραγματικά σημαντική αναδιαμόρφωση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Για μια Ευρώπη ενωμένη, υπεύθυνη και φιλειρηνική, κοινωνική, βιώσιμη και δημοκρατική, φτιαγμένη μαζί και για όλους τους λαούς που ζουν στην ήπειρό μας.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS