Συντρόφισσες και σύντροφοι της Νεολαίας του Συνασπισμού,
Μέσα από την επινοητική και ευαίσθητη δουλεία σας τους τελευταίους μήνες, δεν
είστε πια άγνωστοι. Σας γνωρίζει όλη η Ελλάδα.
Για τη νεανική, κεφάτη, εμπνευσμένη, ποιοτική δράση που στήσατε σε αυτό το
Φεστιβάλ - Σας ευχαριστούμε.
Στη χθεσινή απογευματινή καταιγίδα, που έριξε κάτω όλες ανεξαίρετα τις
κατασκευές, εσείς νεανικά και μαχόμενα τις φτιάξατε με την ταχύτητα που έχει ο
σεισμός.
Δεν είναι υπερβολή που καλλιτεχνικές σελίδες στον καθημερινό τύπο το χαρακτήρισαν το καλύτερο Φεστιβάλ του καλοκαιριού. Το πιο προσιτό στην τσέπη του εργαζόμενου νέου, του φοιτητή, του μαθητή.
Θα εξομολογηθώ κάτι.
Φτάσαμε μεσημέρι με τη γυναίκα μου στο Πόρτο Αλέγκρε. Για τρεις μέρες. Λίγος
χρόνος.
Με τους άλλους συντρόφους κανονίσαμε από ποια φόρουμ δεν επιτρέπονταν να λείπει
η αντιπροσωπεία του ΣΥΝ εκείνο το απόγευμα. Ξεκινήσαμε για τις τέντες.
Φτάνοντας ακούσαμε εκπληκτικούς ήχους. Ήταν μια πολυμελής μπάντα νέων από τις
φαβέλες, τις φτωχογειτονιές της Βραζ. Την πήραμε από πίσω. Επί ώρες. Χιλιάδες
κόσμος εγκατέλειψε τις συνεδριάσεις. Μέχρι τη θάλασσα. Μέχρι την τρομακτική
δύση.
Χάσαμε τις συζητήσεις.
Ήμασταν όμως» «μαζί». Σε μια απογειωτική μουσική. Πρόεδροι και Γραμματείς. Νέοι
και νέες από την Ευρώπη και την Κίνα. Ιθαγενείς από τον Αμαζόνιο. Παλιοί χίπις
από την Καλιφόρνια.
Ο πολιτισμός είναι ο μαγικός αυλός για την επανάσταση.
Οι παλιές γέφυρες ανάμεσα στην αριστερά και την κουλτούρα έχουν βομβαρδιστεί. Εσείς κτίσατε μέσα σε ένα τριήμερο μια καινούργια.
Φιλοξενήσατε χθες τους Los De Abajo. Σημείωσα τι είπανε:
«Η φιλοσοφία μας είναι απλώς ένας καλύτερος κόσμος χωρίς σύνορα, μισαλλοδοξία,
πολέμους. Κι εμείς ως πολίτες του κόσμου προσπαθούμε να δημιουργήσουμε νησίδες
επικοινωνίας με τη μουσική μας. Είμαστε αριστεροί, ότι κι αν σημαίνει αριστερός
σε μια εποχή που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους».
Αυτό τον καιρό ζούμε μια κατά μέτωπο σύγκρουση της κυβέρνησης με τα δικαιώματα
των νέων ηλικιών.
Με την άρση της μονιμότητας για τους νεοπροσλαμβανόμενους στις δημόσιες η γενιά
που έρχεται στερείται δικαιωμάτων που είχε η γενιά που βρίσκεται σήμερα στην
εργασία.
Το αύριο είναι χειρότερο από το σήμερα. Και από το χθες.
Πέρα από την πολιτική, υπάρχει μια βαθιά ηθική, αλλά και ανθρωπολογική διάσταση
στις «μεταρρυθμίσεις» της ΝΔ. Για να τις περάσει η κυβέρνηση επιδιώκει να
εξαγοράσει, να διαφθείρει τους σημερινούς εργαζόμενους.
«Τα δικά σας δικαιώματα στη μονιμότητα δεν θα τα πειράξουμε. Μόνο των παιδιών
σας»
Μια σταθερή αξία στον πολιτισμό μας είναι «ας ζήσει η γενιά που έρχεται καλύτερα
από μας».
Ο Ηρόδοτος έλεγε ότι ειρήνη είναι όταν τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους.
Πόλεμος, όταν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.
Οι δυνάμεις της επιθετικής αγοράς - σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο -
ζητούν από τους γονείς να θάψουν το μέλλον των παιδιών τους.
Το μέλλον για τη νεολαία δεν είναι ο καπιταλισμός. Ένας άλλος κόσμος είναι
εφικτός.
Αυτό που κάνουν είναι πόλεμος στις νέες γενιές κι έτσι πρέπει να αντιμετωπισθεί.
Η πιλοτική ενέργεια, το μοντέλο σε αυτή την στρατηγική, υπήρξε η συμφωνία με την
ΟΜΕ-ΟΤΕ. Είναι θλιβερό που έχει την συγκατάθεση και τη συμφωνία της αξιωματικής
αντιπολίτευσης.
Η κυβέρνηση μπορεί να κέρδισε μια μάχη μέσα στη Βουλή. Θα χάσει τον πόλεμο.
Την ίδια στιγμή προχωρά στην απελευθέρωση του ωραρίου για τα καταστήματα. Όπως
ζήτησαν οι μεγάλες πολυεθνικές στο λιανεμπόριο.
Στην αποδέσμευση των υπερωριών και των ωρών υπερεργασίας. Επιδιώκει να κάνει το
«οκτάωρο» όρο μόνο για τα βιβλία ιστορίας.
Πώς θα μπορέσει η μητέρα ενός βρέφους, ενός νηπίου, ενός μαθητή ή μαθήτριας του
δημοτικού που κρατάει το οικογενειακό μαγαζί στη Νέα Ιωνία, στη Νίκαια, στη
Σταυρούπολη να βρεθεί κοντά παιδί της τις ανεπανάληπτες ώρες της ψυχικής του
διαμόρφωσης;
Πώς θα μπορέσει ο μισθωτός πατέρας ή η μάνα του έφηβου που μπορεί με απόφαση του
εργοδότη να φθάσει τις 10, τις 12 ώρες και με τη μετακίνηση τις 14, να φύγει
στις 7 το πρωί και να γυρίσει στις 9 το βράδυ να σταθεί δίπλα στον και την έφηβο
που χρειάζονται χρόνο, ουσία, επαφή, αγάπη, εμπιστοσύνη;
Η σκέψη μας είναι στις νέες και τους νέους στα σουπερμάρκετ, με μερική
απασχόληση, με 350 ευρώ, χωρίς ρεπό.
Στους διανομείς φυλλαδίων στο δρόμο με 3 ευρώ την ώρα.
Είναι στους νέους και νέες έκτακτους της ΟΑ. Σαν τη Μαντάμ Ορτάνς στον «Αλέξη
Ζορμπά», πριν σβήσει, πλιατσικολογούν έπιπλα και κουζινικά η Lufthansa και η
Aegean.
Ο Σ.Ε.Β., ο υπ αριθμόν ένα εχθρός του λαού και της νεολαίας, υπαγορεύει. Η
συντηρητική κυβέρνηση εκτελεί τις εντολές. Ο αρχιεπίσκοπος παπαγαλίζει «πατρίς,
θρησκεία, οικογένεια» και όποιος δεν γονατίζει «δεν δικαιούται να ζει σε αυτή τη
χώρα και αυτή τη ζωή».
Οι τρεις αυτές δυνάμεις ασχημονούν και δημαγωγούν πάνω στο πληγωμένο κορμί της
εργατικής οικογένειας.
Και η εργατική τάξη και το μεγάλο κεφάλαιο αναζητούν τη δική τους πατρίδα.
Βλέπουμε την πρώτη να περνάει ναρκοπέδια, άγριες θάλασσες μέσα σε σαπιοκάραβα με
τα γυναικόπαιδα για να σταθεί σε χώρες που μπορεί να βρει απασχόληση, σχολείο,
φαγητό.
Βλέπουμε το δεύτερο να ακολουθεί τον δρόμο του Μάρκο Πόλο, από τα Βαλκάνια μέχρι την Κίνα, ψάχνοντας χώρες όπου τα μεροκάματα είναι ευτελή, η ασφάλιση υποτυπώδης, οι άδειες και το πενθήμερο ανύπαρκτα.
Μέσα σε μια καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση της δυστυχίας. Σύμφωνα με την Έκθεση του 2005 για την Παγκόσμια Νεολαία του ΟΗΕ 65% των νέων ζουν με λιγότερο από 1,5 ευρώ την ημέρα. 10 εκατομμύρια, κυρίως στην Αφρική, πάσχουν από AIDS. Στην αγορά Αγίου Δομίνικου αυτό το μήνα, σύμφωνα με την Guardian, είναι 1 ευρώ για ένα ζωντανό κοτόπουλο, 80 ευρώ για μια δεκάχρονη για υπηρέτρια ή πόρνη.
Αυτοί μιλάν για κέρδη. Η αριστερά μιλά για ανθρώπινες ζωές.
Παράλληλη επίθεση γίνεται ενάντια στους νέους και τις νέες και στο μέτωπο της παιδείας.
Η ανωτατοποίηση της εκκλησιαστικής παιδείας σημαίνει έναρξη της εκκλησιαστικοποίησης της ανώτατης παιδείας.
Φέρνει τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων με την υπογραφή πια όχι του
Αστυνομικού Διευθυντή αλλά του Μητροπολίτη.
Ανίκανη να εξασφαλίσει ποιοτική εκπαίδευση για τις προκλήσεις αυτής της ζωής η
κυβέρνηση εξασφαλίζει εκπαίδευση για τα της μέλλουσας ζωής, που είναι και
αιώνια.
Η εισβολή στο χώρο της ακαδημαϊκής ελευθερίας αυτών που λογόκριναν βίαια ως
άσεμνο τον πίνακα βέλγου καλλιτέχνη από την Έκθεση Outlook αποκαλύπτει μια
καθήλωση σε ένα σκοτεινό παρελθόν πριν τον Διαφωτισμό.
Δεν αντιμετωπίζουμε με αλαζονεία τους νέους που θέλουν να γίνουν ιερείς. Τους
σεβόμαστε όπως κάθε νέο που αναζητεί ένα επάγγελμα, μια αποστολή. Αντιδρούμε
στην προσπάθεια της κυβέρνησης να τους στερήσει την επαφή με την κριτική σκέψη
θρησκειολογικών σχολών.
Όπως δεν θεωρούμε «επαγγελματίες μπράβους και χαφιέδες», όπως ειπώθηκε σε άλλο
φεστιβάλ, τα παιδιά που δίνουν στις Στρατιωτικές και Αστυνομικές Σχολές.
Σπρωγμένα τα περισσότερα από τους γονείς σε ένα από τους λίγους τομείς που
επιβιώνει η εργασιακή μονιμότητα. Θα μιλήσουμε και μαζί τους για ελευθερία και
σοσιαλισμό.
Με ανησυχία παρακολουθούμε την επίθεση του χριστιανικού φονταμενταλισμού από την Αμερική του Μπους να φτάνει στα σύνορά μας. Αυτές ακριβώς τις μέρες άρχισε στην Pennsylvania η νέα «δίκη των πιθήκων» μετά το 1925. Προκλήθηκε από το Χριστιανικό Ίδρυμα που ίδρυσε ο Thomas Monaghan, ιδιοκτήτης της μεγάλης αλυσίδας πίτσας Domino. Για την εξάλειψη της δαρβινικής θεωρίας της εξέλιξης και την αντικατάσταση της από τη θεωρία του «ευφυούς σχεδιασμού» από ένα Ανώτατο Όν. Η έκβασή της θα επηρεάσει το περιεχόμενο της διδασκαλίας στα αμερικάνικα σχολεία.
Η κυβέρνηση προχώρησε τώρα στον αποκλεισμό των υποψηφίων που παίρνουν κάτω από τη βάση από τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.
Δεν είμαστε υπέρ της «ήσσονος» προσπάθειας.
Ξέρουμε και από τα διαβάσματα και από τη ζωή μας ότι είναι «χαλεπά τα καλά».
Εκτιμάμε πολύ τους επιμελείς. Γνωρίζουμε τους κόπους και τις απώλειες για το
πολυπόθητο πτυχίο, το μεταπτυχιακό, το διδακτορικό. Δυστυχώς, ως μια τεράστια
αδικία προς αυτά τα παιδιά, σε μια χώρα τεχνολογικής καθυστέρησης και ανεργίας,
όλο και πιο συχνά η χρησιμότητά τους είναι μόνο για την κορνίζα και για την
πληρωμή της επιταγής στις γονικές προσδοκίες.
Πριν αρχίσει να κόβει κεφάλια το Υπουργείο Παιδείας ας αναλάβει τις δικές του ευθύνες για τους παράγοντες που οδηγούν το μισό σχεδόν των υποψηφίων κάτω από τη βάση.
Για το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει το μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ για την εκπαίδευση
στην ΕΕ-15.
Για τον απωθητικό χαρακτήρα που έχει η διαδικασία της απόκτησης γνώσεων μέσα στο
σχολείο.
Για την υπόσκαψη του ηθικού των διδασκόντων.
Για την παγίδευση στην παραπαιδεία.
Για την τεράστια διαρροή στις λαϊκές συνοικίες, στις φτωχές οικογένειες.
Ας αντιμετωπίσει όλα αυτά η κυβέρνηση της ΝΔ και συζητάμε για την βάση.
Εμείς, η αριστερά, είμαστε με τους «κακούς μαθητές».
Είμαστε με τους μετεξεταστέους κι όσους κάνουν δεύτερη φορά την ίδια τάξη.
Είμαστε με την «αγωγή κοσμία».
Είμαστε με όσους νοιώθουν τον πειρασμό στη βία να απαντήσουν με βία, που τις
περισσότερες φορές τη στρέφουν ενάντια στον ίδιο τον εαυτό τους.
Δεν πρόκειται για «ντουβάρια» και αλητεία.
Ξέρουμε ότι είναι αγόρια και κορίτσια που αρνούνται, με ένα τρόπο που περικλείει πολύ πόνο, να πειθαρχήσουν στο σύστημα. Παιδιά από φτωχές αλλά και από ευκατάστατες οικογένειες. Που δίνουν την δική τους προσωπική, μοναχική, ανισότιμη μάχη ενάντια σε ένα σύστημα που καταδικάζουμε κι εμείς. Που αρνούνται από την εφηβική ηλικία την «ανταγωνιστικότητα» και ψάχνουν την ελευθερία. Που είναι ευαίσθητα και για αυτό εύθραυστα και ευάλωτα.
Νέοι και νέες του Συνασπισμού, είναι σύντροφοι και συντρόφισσές όλοι αυτοί. Σπάστε τον τοίχο που χωρίζει σε κατηγορίες τις νέους και τις νέες με τα κριτήρια αξιολόγησης του συστήματος.
Το σύστημα επιχαίρει, νομίζοντας ότι ξεμπέρδεψε μια και καλή με το μαζικό
νεολαιίστικο κίνημα.
Στην πρόσφατη ιστορία μας κάθε εποχή είχε και τη δική της νεολαιίστικη
ταυτότητα.
Αν δεν έχεις όνομα δεν υπάρχεις.
Ξέρουν ότι δεν ήρθε το «τέλος της ιστορίας». Ελπίζουν όμως ότι και στην Ευρώπη
και στην Ελλάδα ήρθε το τέλος της ιστορίας με τη συμμετοχή των κινημάτων
νεολαίας.
Ξέρουμε ότι οι νέοι της εποχής της ανεργίας νοιώθουν γκρίζα όπως ένοιωσαν οι
συνομήλικοί τους στη Μ. Βρετανία. Όπως το τραγούδησαν οι Smiths: Everyday is
like Sunday/ Everyday is silent and gray. Oπως το έχει τραγουδήσει εδώ ο
Αγγελάκας: «Μας περιμένουν άδειες μέρες, σφραγισμένοι ουρανοί».
Νοιώθουν πως ζουν σε πόλεις φαντάσματα, χωρίς απασχόληση και προοπτική όπως το
τραγούδησαν οι Specials: This town is coming like a ghost town/ no jobs to be
found in this country/ cant go on no more.
Έχουμε δει τη γενιά που δημιούργησε η Θάτσερ και ο Μπλερ σε όλη τελικά την
Ευρώπη να ζει με ανεργία, αποδιαρθρωμένη παιδεία, κοινωνική βία. Μια γενιά που
δεν βγαίνει εύκολα στους δρόμους. Δεν φωνάζει όπως πριν. Δεν πιστεύει στο
Imagine του Lennon. Κλείνεται εύκολα στα σκοτεινά δωμάτια. Επιλέγει την
απομόνωση.
Ο στίχος όμως που ακούει, από το punk και το new wave μέχρι τα σημερινά ρεύματα,
είναι συχνά πολιτικός. Κατακρίνει αμείλικτα το κατεστημένο, χωρίς μάλιστα τη
δική μας ξύλινη γλώσσα.
Η ταυτότητα του σημερινού νέου διαμορφώνεται από μια σειρά απορρίψεων που
υφίσταται και μια σειρά απορρίψεων που επιστρέφει ο ίδιος προς την κοινωνία. Από
μια γενικευμένη δυσπιστία και δυσθυμία προς όλους και όλα.
Στα 30 του ένας νέος είναι πολύ πεπειραμένος όχι στη δουλειά, μα στην αποτυχία
και την απόγνωση. Δίχως κέφι για οράματα και κοινωνική προσφορά.
Κάνουν όμως λάθος αν νομίζουν ότι θα είναι εσαεί μια βουβή γενιά. Μια γενιά
γλάστρα στα ιστορικά γεγονότα. Μια γενιά που θα εκφρασθεί μόνο με ανώδυνες για
το σύστημα εκδηλώσεις, όπως η απομόνωση, ο χουλιγκανισμός, η δικτυακή μοναξιά.
Η νεολαία του Συνασπισμού στον καταπέλτη του πλοίου στην Ανκόνα στον δρόμο προς την Γένοβα ήταν από αυτούς που συμβάλλανε στη αναζήτηση μιας νέας συλλογικής ταυτότητας, της γενιάς των αγώνων για την παγκοσμιοποίηση.
Μια γενιά που ξεχύθηκε τελικά μαζικά ενάντια τους βομβαρδισμούς στα Βαλκάνια, ενάντια στο έγκλημα στο Ιράκ. Που ο παλμός της καρδιάς της κτυπάει στην ίδια συχνότητα με της Lindy Sheehan, της μάνας νεκρού στρατιώτη στο Ιράκ, που ενέπνευσε πριν λίγες μέρες την πορεία εκατό χιλιάδων ειρηνιστών έξω από τον Λευκό Οίκο. Που χαίρεται γιατί οι συμφοιτητές τους στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου στην Τουρκία μαζί με τους καθηγητές τους για πρώτη φορά άνοιξαν τη συζήτηση για το αρμενικό πρόβλημα και λυπάται γιατί για τον ίδιο λόγο διώκεται ο συγγραφέας Ορχάν Παμούκ. Που θα υποδεχθεί στην Αθήνα την άνοιξη τα νεολαιίστικα οικολογικά και αριστερά κινήματα στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Να εκδηλώσει την αντίσταση στον πόλεμο και τον ρατσισμό.
Οι σχέσεις της αριστεράς δεν είναι οι ίδιες με αυτές που ήταν παλιά.
Η νέα γενιά ζει σε άλλο κόσμο από τις δικές μας γενιές.
Τα παιδιά που από το δημοτικό βρέθηκαν από το 1981 σε διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ,
που αυτοπαρουσιάζονταν ως «αριστερά», είναι σήμερα 35ρηδες.
Τα παιδιά που ήταν στον παιδικό σταθμό όταν κατέρρεαν τα καθεστώτα στην
Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη είναι σήμερα 20ρηδες.
Στην έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών για τη νεολαία ένα 10% αυτοτοποθετούνται
στο χώρο της αριστεράς. Κι ένα ακόμα μικρότερο ποσοστό εμπνέονται από τον
σοσιαλισμό.
Η πολιτική καταφέρνει να κάνει το νέο πολίτη να την βλέπει με μισό μάτι και
συνεχίζει, σα να μη συμβαίνει τίποτε, κάνοντας καριέρα σταρ στα Μέσα Μαζικής
Ενημέρωσης.
Το φθαρμένο πολιτικό σύστημα με τα μονά-ζυγά του δικομματισμού εξαγριώνει τους
πιο ψαγμένους νέους. Η Αριστερά ως έχει, παρά την άλλη γλώσσα της νεολαίας μας,
προκαλεί υπνηλία, παρά συνεπαίρνει.
Θα το πω, γιατί συνέβηκε. Και γιατί δείχνει πόσο πιο προωθημένη είναι η γλώσσα
της νεολαίας μας από τη δική μας, με το πολιτιστικό πρόγραμμα αυτών των ημερών.
Δύο φοιτήτριες συζητούν:
Η πρώτη: «Θα πας το Σάββατο στο Φεστιβάλ του Συνασπισμού;»
Η δεύτερη: «Δυστυχώς, ναι.»
Πέρασε η εποχή που η αριστερά ξελόγιαζε.
Οι σημερινοί εικοσάρηδες δεν κάθονται να γυαλίζουν τα παλιά τρόπαια του ΕΑΜ και
του Πολυτεχνείου. Να ξεψαχνίζουν τις παλιές ήττες. Να εντάσσονται με ρομαντισμό
ή μακαριότητα στις σημερινή στασιμότητα.
Έχουν τραγουδήσει μαζί με τους Stranglers: Whatever happened to the heroes? /
No more heroes anymore.
Δεν είμαστε παρά το 3% και οι άλλοι σύντροφοι δεν είναι παρά το 5% σε μια εποχή
που τα κοινωνικά προβλήματα της νεολαίας βράζουν.
Ας πιάσουμε το πολιτικό μήνυμα μιας φαινομενικά απολίτικης στάσης.
Η αριστερά δεν μπορεί να αποφύγει την κριτική από τη νεολαία. Κι αν δεν την
ακούει, δεν μπορεί να μη επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει τη σιωπή της.
Ο έλεγχος αυτός μπορεί να γίνει το πιο αποτελεσματικό ξυπνητήρι. Το εργαστήρι
νέων ιδεών. Η προϋπόθεση για μια ουσιαστική αριστερή συνείδηση και δράση.
Μπροστά μας έχουμε το μεγάλο εγχείρημα της συνάντησης της αριστεράς με τη
νεολαία μαζικά. Ένα εγχείρημα δύσκολο. Σχεδόν αδύνατο. Για αυτό, όταν γίνει,
εκρηκτικό.
Αυτή η συνάντηση είναι αναγκαία όχι μόνο για την οργανωτική μας ανασυγκρότηση,
για την ηλικιακή ανανέωση και επιβίωση, για την επιτυχία στις εκλογικές
αναμετρήσεις που έρχονται.
Είναι αναγκαία για να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε μια αριστερά ενσωματωμένη στην
εποχή της και πριν την εποχή της. Για να επανασυγκροτήσουμε, να
επανακατασκευάσουμε την έννοια της αριστεράς μαζί τους.
Εμείς δεν θέλουμε μας νέους για να τραγουδήσουν τα δικά μας τραγούδια, αλλά για να φτιάξουν τα δικά τους.
Δεν είμαστε κάτοχοι μας μοναδικής αλήθειας για να προσφέρουμε τη θεία κοινωνία στους νέους. Διψάμε για τη δική τους αλήθεια. Σε ένα πλαίσιο ελευθερίας και διαλόγου.
Την περασμένη Παρασκευή, στην «Αυγή», διάβαζα ανάμεσα στις πολιτιστικές προτάσεις της ημέρας το Φεστιβάλ μας ΚΝΕ.
Αυτή είναι η διαφορά μας
Σήμερα οι νέοι ζουν σε μια τρομακτική αντίφαση.
Από τη μια συμπιέζεται, ελαχιστοποιείται μέχρι σημείου συντριβής η παιδική ηλικία. Μελέτη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων έδειξε ότι πλέον σκληρά εργαζόμενοι σήμερα στη χώρα μας - οι Έλληνες είναι μαζί με τους Βρετανούς οι πιο σκληρά εργαζόμενοι στην ΕΕ- είναι οι μαθητές: με το σχολείο, το φροντιστήριο, τις ξένες γλώσσες. Κορίτσια 13 και 14 χρονών γίνονται μοντελάκια. 16χρονοι μαθητές των Νυχτερινών, έλληνες ή μετανάστες, στηρίζουν πολυμελείς οικογένειες.
Από την άλλη επεκτείνεται, μεγιστοποιείται μέχρι σημείου ακρότητας η νεανική ηλικία. Περνάν τα τριάντα, προχωρούν στη μέση ηλικία και παραμένουν εξαρτημένοι από τη γονική οικογένεια, μένουν στο παιδικό δωμάτιο με τις κούκλες και τα στρατιωτάκια, γιατί δεν υπάρχει σταθερή θέση στην αγορά εργασίας. Ζευγάρια τριαντάχρονων ζουν με τα εφηβικά ραντεβού γιατί δεν μπορούν να στήσουν σπίτι.
Οι νέοι ζουν κάτω από την πίεση του εκπαιδευτικού συστήματος.
Ζουν κάτω από την πίεση της ανεργίας, την ανασφάλεια και προσωρινότητα των
θέσεων εργασίας.
Κάτω από την πίεση στην αξιοπρέπειά τους για να ζητήσουν από τον πολιτευτή ή την
οργάνωση της ΝΔ μια θέση συμβασιούχου, μια θέση στα ΚΕΠ, μια θέση στα
προγράμματα stage.
Κάτω από τον εστιασμό της κάμερας στα πολυκαταστήματα για να μη κλέψουν, στους
δρόμους για να μη γίνουν παραβάτες, στις διαδηλώσεις για να μη γίνουν γενναίοι.
Νέοι του ΣΥΝ, είστε μια δύναμη αριστερή, επαναστατική, διεθνιστική, σοσιαλιστική.
Οι νέοι πρέπει να μας βιώσουν πρώτα από όλα ως μια δύναμη ελευθερίας.
Όπως ήδη έχουν βιώσει τη Νεολαία του Συνασπισμού πολλές καταπιεζόμενες ομάδες. Οι μετανάστες. Οι ομοφυλόφιλοι. Τα άτομα με αναπηρίες. Οι αντιρρησίες συνείδησης.
Ας καλέσουμε τώρα όλη τη νεολαία στις μεγάλες μάχες για την ελευθερία.
Για την κατάργηση του εξεταστικού συστήματος. Για την απελευθέρωση από τη
βαθμοθηρία. Για την ανακάλυψη του ελεύθερου χρόνου που απαγορεύουν οι ατέλειωτες
και στείρες ώρες στα φροντιστήρια. Για την ανακάλυψη της γοητείας της γνώσης.
Για να εισβάλλουν οι καλές τέχνες στα σχολεία Για την κατακρήμνιση του
ανταγωνισμού για την «πρωτιά». Για το δικαίωμα στο λάθος και την αποτυχία. Για
τη δεύτερη και τρίτη ευκαιρία.
Για την ανάδειξη του συλλογικού, του «μαζί», του «εμείς», της παρέας, της κοινής
προσπάθειας. Της αλληλεγγύης που είναι η μήτρα των αξιών της αριστεράς.
Για την απελευθέρωση των νέων εργαζομένων από τον τρόμο της ανεργίας και της
απόλυσης. Από τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις.
Ο καθένας χωριστά ζει μέσα στο φόβο. Όλοι μαζί είστε δύναμη.
Το σύστημα τρέφεται από τον ατομισμό και τον ανταγωνισμό.
Όπου βρίσκουμε συλλογικότητες είναι κοιτάσματα πολύτιμου μετάλλου. Κι ας μη
υπάρχει η αντίστοιχη κοινωνική συνείδηση.
«Δεν είμαι μόνος. Όλα είναι δρόμος».
Στις ομάδες νέων στα συνδικάτα. Στα πολιτιστικά δίκτυα. Στους αθλητικούς
ομίλους. Στα συγκροτήματα. Στις εκδρομικές παρέες. Στα ερασιτεχνικά έντυπα.
Στους φίλους της μοτοσικλέτας ή του ποδηλάτου. Στα chatrooms του διαδικτύου.
Στις οικολογικές ομάδες. Στις θεραπευτικές κοινότητες.
Για μας οι φοιτητικές εκλογές είναι για όλο τον χρόνο.
Είναι καιρός πια για μια «δικτυακή μαθητική κίνηση» μέσα στα Λύκεια.
Για «κινήσεις ανέργων» στις συνοικίες.
Για πολιτιστικά στέκια που στήνει η Νεολαία του Συνασπισμού. Κι αν δεν υπάρχουν
χρήματα για αίθουσες ή εγκαταλειμμένα κτήρια, για πολιτιστικά «στέκια του
δρόμου» ή «στέκια της πλατείας».
Στην πορεία αυτή έχουμε να ανοίξουμε πολλά μέτωπα. Όχι μόνο απέναντι στις άλλες πολιτικές δυνάμεις, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ.
Μέτωπο με τον εαυτό μας. Αν μπουν οι νέοι στην Κουμουνδούρου, σε πολλά κομματικά μας γραφεία θα νοιώθουν σα να επισκέπτονται γραφεία Λυκειάρχη. Χρειαζόμαστε φιλόξενους χώρους ελευθερίας και αυτοέκφρασης.
Μέτωπο με την παράδοση, και τη δική μας. Ο Θεοδωράκης και ο Σαββόπουλος, ο
Βούλγαρης και ο Αγγελόπουλος έχουν αφήσει ανεξίτηλη προοδευτική σφραγίδα στην
κουλτούρα του τόπου μας.
Ας αφήσουμε όμως χώρο για το καινούργιο, το αντισυμβατικό, το πειραματικό, το
άγνωστο, το προδρομικό, το παρθένο από τους πειρασμούς του συστήματος.
Ας στηρίξουμε εναλλακτικούς δρόμους προβολής των νέων δημιουργών κι όχι μόνο για
τους ελάχιστους που αναγκάστηκε να δεχτεί το εμπορικό κύκλωμα.
Υποτροφίες. Θεσμούς ενίσχυσης όπως τα Art Councils στην Αγγλία. Κρατικές σχολές
με επαρκείς θέσεις. Αίθουσες προβολής του έργου των νέων κινηματογραφιστών.
Αν η κρατική επιδότηση για παραστάσεις φιγούρας ή μεγαλομανίας στο Μέγαρο ή στο
Ηρώδειο, όπως προχθές με τον Zefirreli, δίνονταν για υποτροφίες στο Actors
Studio ή αλλού, οι καλοί νέοι έλληνες ηθοποιοί δεν θα έκαναν μεταπτυχιακά σε
σειρές του κιλού των ιδιωτικών καναλιών.
Μέτωπο με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ιδιαίτερα την ιδιωτική τηλεόραση.
Όχι μόνο γιατί έχουν γίνει κομματάρχες των δύο πόλων του δικομματισμού.
Ούτε μόνο γιατί στον χώρο των ΜΜΕ υπάρχουν ακραίες μορφές εκμετάλλευσης των νέων
ιδιαίτερα εργαζομένων, δεκάωρα δουλειά, 600 ευρώ και σε περίπτωση ανήσυχων
κινήσεων απόλυση.|
Κυρίως είναι το θέμα του προτύπου του νέου που για να επιβιώσει πρέπει να είναι
ακραία ανταγωνιστικός. Για να πετύχει ο ίδιος πρέπει να αποτύχουν τριάντα Για να
γελάσει πρέπει οι άλλοι να κλαίνε.
Το πρότυπο της νέας γυναίκας στις λεγόμενες κοινωνικές εκπομπές, από δυτική
λαϊκή συνοικία κι όχι από τα βόρεια προάστια, που την έχει βιάσει ο πατέρας της,
την έχει απαγάγει ο κουμπάρος της, έχει κάνει παιδί με τον κουνιάδο της.
Κι όλα αυτά σε συνθήκες εξευτελισμού της λαϊκής οικογένειας, κακοποίησης της
ψυχολογικής επιστήμης, εξευτελισμού της ποιότητας.
Αυτό το πρότυπο νέου και νέας, οφείλουν να καταρρίψουν οι αριστερές νεολαίες. Να
το γελοιοποιήσουν δημοσίως.
Μέτωπο με το υπερπροστατευτικό μοντέλο της ελληνικής οικογένειας, ιδιαίτερα στη
φάση της εφηβείας, της έναρξης της επώδυνης διαδικασίας αποχώρησης των παιδιών
από το σπίτι.
Το παιδί που έχει πέσει στις ουσίες η νομοθεσία το αντιμετωπίζει ακόμα με την
αστυνομία. Οι πιο προοδευτικοί το αντιμετωπίζουν ως ασθενή.
Για μας δεν είναι ποινικός. Δεν είναι ασθενής.
Είναι το μαύρο πρόβατο της ασθένειας μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, ενός
αυτιστικού σχολείου, μιας αδυσώπητης αγοράς εργασίας.
Είναι το θύμα.
Αυτόν που ονομάζουμε «πρεζάκια» δεν μπορούμε να τον αντιμετωπίζουμε με διάθεση
ελεημοσύνης, κατανόησης και ήσυχη τη συνείδησή μας.
Οφείλουμε. Έχουμε χρέος να αποκαταστήσουμε.
Ο ΣΥΝ κάνει τη δική του εκστρατεία ενάντια στην εξάρτηση. Προσπαθεί να
ενεργοποιήσει την ατομική ευθύνη του νέου.
Ζητάει την αποποινικοποίηση του χρήστη, για να μη γίνουν αγόρια και κορίτσια
βαποράκια, να μη περάσουν στα σκληρά. Την πραγματική δίωξη των κυκλωμάτων
εμπορίας, όσο γοητευτική ενδυμασία κι αν έχουν. Την ενίσχυση των προγραμμάτων
πρόληψης, ενημέρωσης, αποκατάστασης. Τη στήριξη των φαντάρων.
Στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση η νεολαία μπορεί να μείνει ξένη.
Απόμακρη. Αδιάφορη.
Δεν πρέπει να αφήσουμε να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα.
Για να μπορέσει η νέα γενιά η διασκορπισμένη στις πλατείες, στα γήπεδα, στη
μοναξιά του δωματίου της, στις οθόνες του υπολογιστή η παρέμβασή μας πρέπει να
είναι ηχηρή. Όπως ήταν η συνεργασία της νεολαίας του Συνασπισμού με τον Τάσο
Κουράκη στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Και περισσότερο.
Πάνω σε όλα που η αυτοδιοίκηση έχει λόγο για τα προβλήματα της νεολαίας. Την
ανεργία. Τις ουσίες. Τα σχολεία. Τον πολιτισμό.
Από ορισμένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μας συμβουλεύουν να αφήσουμε τους ρομαντισμούς κατά μέρος. Το σημαντικό είναι να συνεργασθούμε με το ΠΑΣΟΚ ενάντια στο 42% της Νέας Δημοκρατίας.
Τι θα πούμε στους νέους και τις νέες στα 'Ανω Λιόσια όπου η κυβέρνηση της ΝΔ και
η δημοτική αρχή του ΠΑΣΟΚ τους έχει καταδικάσει να ζουν από το πρωί μέχρι το
βράδυ μέσα στο αποχωρητήριο όλης της Αττικής; Ότι δεν πειράζει, ας ζουν μέσα στο
βούρκο, το σημαντικό είναι το 42%;
Τι θα πούμε στη Νάουσα της μεγάλης ανεργίας των νέων, καρπό των κυβερνήσεων της
ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Ότι δεν πειράζει, ας κουφαθεί και ας βουβαθεί η Αυτοδιοίκηση
για την ανεργία, το σημαντικό είναι το 42%;
Τι θα πούμε στους μοτοσικλετιστές των δήμων της Αττικής, όταν στους νέους μέχρι
24 ετών η πρώτη αιτία θανάτου είναι σύμφωνα με έρευνα της Ιατρικής Σχολής Αθηνών
τα τροχαία ατυχήματα; Ότι δεν πειράζει, ας υπάρχει ασυδοσία εργολάβων με
κακοτεχνίες στα οδοστρώματα, ας τρέχουν οι courier και οι delivery με άγχος μη
καθυστερήσουν και χάσουν τα 3 ευρώ την ώρα χωρίς ασφάλιση, το σημαντικό είναι το
42%;
Όχι ευχαριστούμε. Δεν θα πάρουμε.
Και πριν το 42%. Και μετά το 42%. Και για τώρα. Και για την προοπτική.
Δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε δορυφόρος κανενός.
Δεν ετεροπροσδιοριζόμαστε.
Εμείς, ο Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας ακολουθούμε
τον δρόμο της αυτονομίας και της οικοδόμησης, μαζί με τους συντρόφους μας του
Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, της Μεγάλης Αριστεράς.
Όσο πιο μεγάλο εύρος έχουν τα εναλλακτικά ριζοσπαστικά ψηφοδέλτια, όσο ευρύτερη
η ενότητα της αριστεράς, όσο συσπειρώνουμε δυνάμεις ευαισθησίας που προέρχονται
και από τα μεγάλα κόμματα, τόσο θα ακυρώνουμε το 42%.
Στον λάκκο που έσκαψε ο δικομματισμός θα μπει ο ίδιος μέσα.
Η απουσία της συνεργασίας της αριστεράς αναδείχνεται σε μια παθολογία και του νεολαιίστικου κινήματος στη χώρα μας. Πηγάζει από τις πολιτικές επιλογές κυρίως του ΚΚΕ. Εισάγεται και αντανακλάται στη νεολαία.
Η αριστερά υπήρξε ο κινητήρας, η σπονδυλική στήλη, η ψυχή της ενιαίας έκφρασης
του νεολαιίστικου κινήματος, ιδιαίτερα στον φοιτητικό χώρο, με την ΕΦΕΕ.
Σήμερα από την ΕΦΕΕ μένει μόνο η ανάμνηση και σε μερικούς οι στίχοι «η πλατεία
ήταν γεμάτη/ από το νόημα που χει κάτι απ τις φωτιές».
Στη θέση της υπάρχουν οι βαρονίες των παρατάξεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ. Η
διανομή της εξουσίας. Η αποδιάρθρωση του φοιτητικού κινήματος.
Η διαίρεση των δυνάμεων της αριστεράς γίνεται δύναμη του καπιταλιστικού
συστήματος. Όσο και αν καλλωπίζεται με κηρύγματα συνέπειας, αλάθητου και
βεβαιοτήτων.
Το κήρυγμα της διαίρεσης μέσα στη νεολαία προσδίδει στην αριστερά την
απωθητικότητα αντιμαχομένων θρησκευτικών αιρέσεων.
Δεχόμαστε κριτικές παρατηρήσεις από τον καθένα. Και έχουμε τις δικές μας.
Δεν δεχόμαστε όμως δικαστικά εντάλματα, πιστοποιητικά επαναστατικής καθαρότητας
και αναμάρτητους. Οι αναμάρτητοι υπάρχουν μόνο στην Ιερά Σύνοδο.
Εμείς ερχόμαστε να μιλήσουμε για τις αξίες μας στη νεολαία με τις αμαρτίες, τις
ήττες, τα ερωτηματικά μας.
Η άρνηση της συνεργασίας οδηγεί σε επινόηση ακραίων θέσεων μόνο και μόνο για να την αποκλείσουν. Όπως αυτές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση ως μηχανισμό «διάβρωσης και εξαγοράς συνειδήσεων». Όταν η Αυτοδιοίκηση αποτέλεσε πάντα προνομιακό σημείο πάλης και κατακτήσεων των προωθημένων κοινωνικών δυνάμεων. Κύτταρο αυτενέργειας μέσα στην ιστορία του τόπου μας.
Να εμπνεύσουμε τη νεολαία με τον Πρόεδρο Τσάβες. Να μη κρύβουμε όμως ότι το
Μέτωπο στη Βενεζουέλα συντίθεται από ένα ουράνιο τόξο από πατριωτικές
οργανώσεις, αγροτικά κόμματα, σοσιαλιστές, κομμουνιστές.
Αν ο Τσάβες αντί εμπνευστής της λαϊκής ενότητας ήταν εισαγγελέας μιας
διασπαστικής καθαρότητας, θα ξέραμε στην Ελλάδα την αριστερά της Βενεζουέλας όσο
ξέρουν σήμερα στη Βενεζουέλα την αριστερά της Ελλάδας.
Με την ενότητα δράσης υπάρχει δυνατότητα, στράτευση, έμπνευση, πολυχρωμία,
δημοκρατία.
Με τη διαίρεση υπάρχει αναξιοπιστία, μιζέρια, παρελθοντολογία, αδιέξοδο.
Χαιρετίζουμε τη σταθερή ενωτική πρωτοβουλία της νεολαίας του ΣΥΝ. Με τη δράση της στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ και της Πρωτοβουλίας. Στο Κοινωνικό Φόρουμ. Στον φοιτητικό χώρο με την πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ.
Στους χαρακτηρισμούς για «ερμαφρόδιτους», «δύναμη πισωγυρίσματος», «συμβιβαστές», «ηττοπαθείς» εμείς απαντάμε με τρεις λέξεις: Ενότητα. Κριτική. Αλληλοσεβασμός.
Η μια λέξη που συγκλόνισε την Ευρώπη, το «όχι» της Γαλλίας, νεολαίας και λαού
στο δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα, δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη συνεργασία
διαφωνούντων σοσιαλιστών, ριζοσπαστών, κομμουνιστών, τροτσκιστών.
Η νίκη του Αριστερού Κόμματος στη Γερμανία, δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη
συνεργασία των αποσχισθέντων σοσιαλδημοκρατών και του αδελφού κόμματος του
Δημοκρατικού Σοσιαλισμού.
Τα μικρά βήματα σύμπνοιας μετά το Συνέδριο, η διεύρυνσή τους, η ανθεκτικότητά τους στις δύσκολες επιλογές των δημοτικών εκλογών είναι μέτρο της ειλικρίνειάς μας στο αίτημά προς για ευρύτερη συνεργασία προς αριστεράς.
Η συνοχή της νεολαίας του ΣΥΝ είναι μεγάλη κατάκτηση. Όταν άλλες οργανώσεις
διαλύονται από εμφύλιους πολέμους.
Είναι όμως κι ένα θετικό, συντροφικό μήνυμα προς το Κόμμα.
Σας ευχαριστώ.
Συμπαγής, στον δρόμο του αγώνα, στο πλάι του λαού, η Νεολαία του ΣΥΝ.
Βάλτε την έμπνευσή σας, φτιάξτε ένα μουσικό πρόγραμμα ισάξιο του Φεστιβάλ, αντίστοιχο του μεγάλου εγχειρήματος του Ευρωπαϊκού Κόμματος της Αριστεράς, να πλημμυρίσει στις 29 Οκτώβρη η νεολαία το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για το πρώτο Συνέδριό του που γίνεται στην Αθήνα, να υποδεχθεί τον Λαφοντέν, τον Γκίζι και τον Μπίσκι από τη Γερμανία, τη Μπιφέ από το Γαλλικό ΚΚ, τον Μπερτινότι από την Κομμουνιστική Επανίδρυση της Ιταλίας.
Ας προσκαλέσουμε νεανικές ομάδες ευαισθησίας, έμπνευσης, τέχνης να αποκτήσουν τις δικές τους αυτοδιαχειριζόμενες ζώνες επικοινωνίας στις μέρες Ελεύθερου Ραδιοφώνου της Αριστεράς που έρχονται σε μερικές βδομάδες με πρωτοβουλία του ΣΥΝ.
Ας αφιερώσουμε τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη σε ένα καρποφόρο Δίμηνο Συνάντησης του Προέδρου του ΣΥΝ με τη νεολαία.
Πριν μια βδομάδα επέστρεψαν δύο φίλοι από την Αυστραλία. Γνώρισαν τους
αυτόχθονες της Δυτικής Ερήμου.
Αυτοί εκεί πιστεύουν ότι ο κόσμος που ζούμε έχει δημιουργηθεί από τα όνειρά μας.
Δεν πρέπει να είναι έτσι.
Αν τυχόν όμως είναι έτσι, τότε ο κόσμος που δημιουργείται από τα όνειρα των
χιλιάδων κοριτσιών και αγοριών που χθες ακούγανε τους Chumbawamba είναι ένας
άλλος κόσμος
-με ειρήνη
-με φιλία
-με ελευθερία
-με αλληλεγγύη
Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
Ευχαριστώ.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS