Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οι βουλευτές του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς μαζί με όλους τους βουλευτές του Κοινοβουλίου μας συμμετέχουμε στον πόνο της οικογένειας του σμηναγού Κώστα Ηλιάκη.
Πιστεύουμε ότι ο Κώστας Ηλιάκης ανήκει σ'αυτή τη μεγάλη γενιά των Κρητικών από τον Δασκαλογιάννη, τους μαχητές του Αρκαδίου, τους μαχητές της Αντίστασης οι οποίοι δώσανε τα πάντα για την υπόθεση της πατρίδας, της ελευθερίας.
Δεν μπορούμε να τον ξεχάσουμε και στηρίζουμε την οικογένειά του, αλλά ξέρουμε όμως ότι και τα λόγια παρηγοριάς, ακόμη και πολύ θετικές πρωτοβουλίες όπως αυτή της Βουλής να ενισχύσει τα παιδιά του Κώστα Ηλιάκη, δεν μπορούν να αποκαταστήσουν ούτε το όνειρο του παιδιού, ούτε το όνειρο της μάνας, ούτε να φέρουν τον πατέρα το απόγευμα με το χαμόγελο στο σπίτι. Όσα και αν έχει δώσει αυτός ο πατέρας και όσο και αν, όπως είναι η παράδοση στην Κρήτη, τα μαύρα πουκάμισα, η γενειάδα του πένθους, τα μαύρα ρούχα μένουν στην οικογένεια αυτού που έδωσε τη ζωή του στη συγκεκριμένη περίπτωση για την ελευθερία και την πατρίδα.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τον Κώστα Ηλιάκη και γι'αυτό που έκανε αλλά και γιατί είναι ο 115ος. Είναι ο 115ος αεροπόρος ο οποίος χάθηκε από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, μέσα σε 30 χρόνια. Δεν πρέπει να το δεχθούμε αυτό. Ο Κώστας Ηλιάκης χάθηκε, όπως και οι άλλοι «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Γι'αυτό νομίζω ότι έχει έρθει η στιγμή η Πολιτεία όχι μόνο να εύχεται να μη υπάρξει άλλος που δίνει τη ζωή του σε μια εποχή που υποτίθεται είναι εποχή ειρήνης αλλά να εξετάσει τα «ρήματά» της, να πάρει εκείνα τα ριζοσπαστικά, τα ουσιαστικά μέτρα ώστε σε εποχή ειρήνης να μη χαθεί άλλος αεροπόρος, άλλος στρατιωτικός με τέτοιο τρόπο. Και ο τραγικός χαμός του Κώστα Ηλιάκη να γίνει ένας σταθμός αυτή τη φορά. Σταθμός ώστε κάτι να αλλάξει. Η απώλεια της ζωής του να γίνει έστω προστασία της ζωής άλλων συναδέλφων του.
Μ'αυτή την έννοια εμείς πιστεύουμε ότι με έναν τρόπο επείγοντα, ουσιαστικό, ενεργητικό, δυναμικό η χώρα μας πρέπει να προχωρήσει σε όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες ώστε να τεθεί μια βάση για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών με την αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων που διαθέτουμε. Πρώτα απ'όλα το κοινοτικό κεκτημένο το οποίο εμπεριέχει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θαλάσσης και για το οποίο δεν μπορεί κανείς και μάλιστα κάποιος που θέλει να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να το θεωρεί ως casus belli. Να αξιοποιήσουμε το διεθνές δίκαιο, να αξιοποιήσουμε τις διμερείς συνομιλίες, να αξιοποιήσουμε το διεθνές δικαστήριο της Χάγης. Πρέπει να προωθήσουμε την ιδέα για άμεση και αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών Ελλάδας και Τουρκίας. Πρέπει επίσης να πάρουμε επείγοντα μέτρα ώστε αυτό που λέμε «εικονική αντιπαράθεση», που και στην περίπτωση του Κώστα Ηλιάκη αποδεικνύεται ότι δεν είναι εικονική αντιπαράθεση , είναι πραγματική αντιπαράθεση, είναι μικρός πόλεμος, έχει νεκρούς, να γίνει εικονικό και μόνο συμβολικό και να μη ποτίζεται η πολιτική με αίμα.
Γιατί όλα αυτά;
Θέλω να κλείσω με κάποια λόγια που είπε ο Γιάννης ο Ρίτσος
«Το όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη/ το όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη / ο πατέρας που γυρνάει το απόβραδο με ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια / με ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα / είναι η ειρήνη / Η ειρήνη είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου/ είναι το χαμόγελο της μάνας. Μονάχα αυτό τίποτα άλλο δεν είναι η ειρήνη.»
Το Γραφείο Τύπου του Συνασπισμού
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS