Αν κάποιος βρίσκονταν αυτές τις τρεις ημέρες στην Αθήνα και έβλεπε στους δρόμους τους φοιτητές να κινητοποιούνται γύρω από το άρθρο 16 και στη Βουλή να ξεκινάει η συζήτηση για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, νομίζω ότι θα έκανε την εξής παρατήρηση: ότι η Ν.Δ. εκκινεί την συνταγματική αναθεώρηση προκειμένου να ανοίξει το δρόμο της ιδιωτικοποίησης στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αλλά, με την ευκαιρία, «βρήκαμε παπά, να θάψουμε καμπόσους». Κι έτσι, στο στόχαστρο δεν είναι μόνο τα ΑΕΙ, είναι η προστασία του περιβάλλοντος, η προστασία των δασών, είναι η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, με το Συνταγματικό Δικαστήριο κυρίως, είναι η υπονόμευση του κοινωνικού κράτους με τα μέτρα για την αμφισβήτηση ουσιαστικά των σταθερών εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο.
Φυσικά, αυτή θα ήταν μια πρώτη παρατήρηση. Στην πραγματικότητα, οι διεργασίες, οι λόγοι, οι σκοπιμότητες που προχωρούμε στην αναθεώρηση του Συντάγματος έχουν πολύ μεγαλύτερο πλούτο.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, από την εποχή που ξεκίνησε η μεταπολίτευση, είναι κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος. Και θα το εξηγήσω σε λίγο.
Υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση, την οποία την βιώνει η κοινωνία. Δηλαδή: το Σύνταγμα είναι ο καταστατικός Χάρτης της πολιτείας, το Σύνταγμα περιλαμβάνει τους θεμελιώδεις κανόνες με βάση τους οποίους λειτουργεί η πολιτεία, το Σύνταγμα εγγυάται, ή υποτίθεται ότι εγγυάται, ορισμένα βασικά ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Επιπλέον, το Σύνταγμα είναι αποκρυστάλλωμα μεγάλων ιστορικών στιγμών παρέμβασης των πολιτών, των λαών σε όλη αυτή την πορεία του χρόνου που έχει περάσει.
Την ίδια στιγμή το Σύνταγμα αντιμετωπίζεται με πλήρη αδιαφορία. Το Σύνταγμα αντιμετωπίζεται με μεγάλη άγνοια των πολιτών, με μια παθητικότητα, με μια απουσία η οποία, κατά τη γνώμη μας, αξιοποιείται και από τους κάθε φορά κυβερνώντες προκειμένου να το κόψουν και να το ράψουν στα μέτρα τους.
Αυτό αλλάζει σήμερα. Αρκεί να δει κανείς τα δελτία ειδήσεων των τηλεοράσεων τις τελευταίες ημέρες. Αρκεί να διαβάσει κανείς τους τίτλους μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδων σήμερα, χθες, προχθές. Σχεδόν σε όλα αυτά υπάρχει το Σύνταγμα. Υπάρχουν άρθρα του Συντάγματος. Και υπάρχει το άρθρο 16 κυρίως. Γι αυτό λέω ότι είναι η καλύτερη διαδικασία αναθεώρησης. Όχι γιατί ήταν στην πρόθεση της κυβέρνησης να ήταν καλύτερη. Γιατί έχουμε μια κοινωνία που ανταποκρίνεται, που έχει αντανακλαστικά, που παρεμβαίνει, που δημιουργεί γεγονότα. Κι εδώ είναι η γενιά του άρθρου 16. Είναι το κίνημα του άρθρου 16, που για πρώτη φορά δίνει αυτή τη λαϊκή κοινωνική διάσταση σε μια διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, συμπεριλαμβανομένης ακόμη και της ψήφισης, της πρώτης ψήφισης του Συντάγματος του 1975, σε μια ηλεκτρισμένη περίοδο πολιτικά, όπως ήταν η περίοδος αμέσως μετά την πτώση της χούντας. Και τότε δεν είχαμε τόσο μεγάλη λαϊκή συμμετοχή και διάλογο, άσχετα αν μερικοί κλείνουν τα αυτιά τους σήμερα.
Κι έτσι βγαίνουμε έξω από τα ιερογλυφικά. Βγαίνουμε έξω από τις τεχνικές ορολογίες, παραγράφους, εδάφια, ερμηνευτικές δηλώσεις, που κι εμείς οι ίδιοι, σε πάρα πολλά θέματα, όσοι τουλάχιστον δεν είμαστε νομικοί, δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε.
Μ΄ αυτή την έννοια, αυτό το κίνημα εκφράζει την ηχώ της ιστορίας. Και μάλιστα όχι μόνο της ιστορίας της δικής μας. Της ιστορίας όλης της διαμόρφωσης συνταγμάτων, συνταγματικών κανόνων, που από τη μια εκφράζουν κάποιες βασικές συντεταγμένες του συστήματος κάθε φορά, από την άλλη, όμως, εκφράζουν κατακτήσεις και ανατροπές που οδηγούν την ιστορία προς τα μπροστά. Από τη Μάγκνα Κάρτα τον 13ο αιώνα, που έθεσε τα σπέρματα του αντιπροσωπευτικού συστήματος απέναντι στον απόλυτο μονάρχη, τη Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας τον 18ο αιώνα με την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου, προοίμιο του επαναστατικού συντάγματος της Γαλλίας μετά το 1789 με τα ατομικά δικαιώματα, τα συντάγματα του 20ου αιώνα στην Ευρώπη που, κάτω από την πίεση του σοσιαλιστικού κινήματος, θέσπισαν κοινωνικά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος. Και το ίδιο αντίστοιχα στην ελληνική συνταγματική ιστορία. Από την Επίδαυρο, την επανάσταση του Μακρυγιάννη, την Προσωρινή Επιτροπή εθνικής απελευθέρωσης, τους κώδικες Αυτοδιοίκησης και Λαϊκής Δικαιοσύνης, ιδιαίτερα πρωτοποριακούς και όλη αυτή την μεγάλη πορεία κατακτήσεων και δυσκολιών και οπισθοδρομήσεων, που εκφράζεται μέσα από τη συνταγματική ιστορία της Ελλάδας και όλης της Ευρώπης.
Φυσικά, δεν συγκρίνει κανείς ανόμοια πράγματα ούτε και ανόμοια μεγέθη. Ξέρουμε τα μέτρα της κινητοποίησης που γίνεται σήμερα στο χώρο της Νεολαίας. Μπορούμε όμως να συλλάβουμε και τις δυνατότητές της. Όμως, πρέπει να το διαπιστώσουμε αυτό, ότι πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση, ένα τόσο ισχυρό νεολαιίστικο κίνημα και ευρύτερα λαϊκό επικεντρώνεται πάνω στο Σύνταγμα και σε μια συνταγματική διάταξη.
Επομένως, όσοι αντιμετωπίζετε τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, τις πανεπιστημιακές κινητοποιήσεις ως κάτι πρόσκαιρο, ως κάτι ενοχλητικό, ως κάτι το οποίο είναι επιφανειακό, «θα έρθει το καλοκαίρι, θα κλείσουν οι σχολές, θα περάσει », κάνετε μεγάλο λάθος. Γιατί, όχι μόνο έχει αλλάξει τα δεδομένα, αλλά έχει κάνει νέους πολίτες, αντί να κάθονται στις μεσημεριανές ζώνες της τηλεόρασης, της ιδιωτικής τηλεόρασης, αντί να είναι κλεισμένοι μέσα στα στεγανά της ατομικής σταδιοδρομίας τους, -αυτό που μάθανε από την πρώτη στιγμή μέσα από την ιδεολογία που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία σήμερα και διαχέεται μέσα από τα ΜΜΕ- να λειτουργούν ως άτομα μέσα σ΄ ένα σύνολο, να λειτουργούν μέσα σε διεργασίες συλλογικότητας και αλληλεγγύης και να βγαίνουν στην πολιτική δράση. Κι αυτό νομίζω δίνει αυτό το μεγάλο χαρακτηριστικό, ότιδηλαδή η συνείδηση του πολίτη έρχεται μαζί με την παρέμβαση στα θέματα του Συντάγματος.
Επομένως, κατά τη γνώμη μας, είναι η πρώτη φορά που υπάρχει δυνατότητα από τα τρία είδη αναθεωρήσεων που μπορούμε σχηματικά να δούμε, να υπάρξει το τρίτο. Να αποκλειστεί η κυβερνητική αναθεώρηση. Να αποκλειστεί η συναινετική αναθεώρηση, την οποία βλέπουμε να διαμορφώνεται και μέσα από τις συζητήσεις που ακούσαμε σήμερα στη Βουλή. Και να υπάρξει μια λαϊκή αναθεώρηση, έστω και με τον αρνητικό χαρακτήρα. Γιατί τα στοιχεία που βάζουν σήμερα και οι φοιτητές, αλλά και το εργατικό κίνημα, είναι κυρίως στοιχεία άμυνας. Είναι οι υπερασπιστές κεκτημένων δικαιωμάτων τα οποία απειλούνται. Και αυτή είναι και η στάση της Αριστεράς.
Και ερχόμαστε σε ένα άλλο παράδοξο. Δηλαδή, ενώ το Σύνταγμα περικλείει βασικούς κανόνες του συστήματος, ενσωματώνει όμως και μεγάλα δικαιώματα. Μέσα από την πάλη των λαών πολλές φορές η κυρίως αντισυστημική δύναμη, οι δυνάμεις που βλέπουν πέρα απ΄ αυτό το σύστημα, σε άλλο σύστημα, σε άλλες αρχές οργάνωσης της πολιτείας, της ελευθερίας μας, της δημοκρατίας μας, του σοσιαλισμού είναι αυτές που υπερασπίζονται απειλές και οπισθοχωρήσεις. Αυτό είχε γίνει την περίοδο πριν από την χούντα, με το «1-1-4», όταν οι δυνάμεις της Αριστεράς είχαν πρωταγωνιστήσει στην υπεράσπιση του Συντάγματος του ΄50. Αυτό γίνεται σε μεγάλο βαθμό σήμερα και από το εργατικό κίνημα και από τους φοιτητές και από την Αριστερά.
Αυτή τη διαδικασία την είδαμε και αλλού και αλλάζει. Η σημασία της είναι καταλυτική. Δεν συλλαμβάνουμε -πιστεύω- ακόμα και τώρα το πόσο θα αλλάξει αυτή η πορεία της συνταγματικής αναθεώρησης από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Δεν το συλλαμβάνουμε. Όπως δεν το συνέλαβαν οι πρώτες δημοσκοπήσεις στη Γαλλία, που άρχισαν να δείχνουν ότι φαίνεται ότι μια μεγάλη μειοψηφία στρέφεται ενάντια στο Ευρωσύνταγμα, στην πρόταση η οποία είχε διαμορφωθεί. Μια μεγάλη μειοψηφία που, χάρη στη συνεργασία πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς, προωθημένων σοσιαλιστών, ριζοσπαστών, οικολόγων, χάρη στη συνεργασία με ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, συνδικάτα, μη κυβερνητικές οργανώσεις, κινήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, ανέτρεψε τον χάρτη όλη της Ευρώπης. Κι εμείς καλωσορίζουμε αυτό το στοιχείο.
Καλωσορίζουμε στη χώρα μας τις διαδικασίες αυτές, ανάλογες με αυτές που εμφανίστηκαν στη Γαλλία με το Ευρωσύνταγμα και οι οποίες δίνουν τη δυνατότητα για πρώτη φορά, να έχουμε μια άλλη εξέλιξη στην υπόθεση του Συντάγματος.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτοί που απέτυχαν να φτάσουν στο τέλος της ιστορίας, όπως πίστευαν, αλλά τουλάχιστον θα μπορούσαν να κρατήσουν το τέλος των ανατρεπτικών κινημάτων, έχουν διαψευστεί, διότι υπάρχουν κινήματα, υπάρχουν κινήματα και στη χώρα μας που ανατρέπουν, δημιουργούν νέες προϋποθέσεις, ανοίγουν παράθυρα, ανοίγουν πόρτες για να προχωρήσουμε μπροστά.
Μέσα σ΄ αυτά τα πλαίσια επομένως μπορούμε να κατανοήσουμε και το πόσο αλλάζουν οι ίδιες οι συνθήκες της αναθεωρητικής πρότασης της Ν.Δ. Κατά τη γνώμη μας δεν έχει αξιοπιστία η Ν.Δ. όταν προτείνει να προχωρήσουμε στην αναθεώρηση του Συντάγματος. Και γι αυτό πρέπει να απορριφθεί εξ αρχής η πρότασή της.
Και γιατί δεν έχει αξιοπιστία; Και γιατί έχει πολλά προβλήματα;
Πρώτον, γιατί η Ν.Δ. έχει τον φόβο των πολιτών. Θέλει όποιες αλλαγές γίνουν, να γίνουν ερήμην των πολιτών. Και γι αυτό αντιμετωπίζει έτσι το φοιτητικό κίνημα. Θέλει να συντρίψει το φοιτητικό κίνημα, να το συντρίψει με τα ΜΑΤ, με την αξιοποίηση των κουκουλοφόρων. Φτάσαμε μέχρι να κάνει παρεμβάσεις το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης στα τουριστικά γραφεία για να μην κινητοποιηθούν, να μην πάρουν κόσμο να πάνε στο Λαύριο οι φοιτητές χθες.
Έχει τον φόβο των πολιτών. Ο φόβος των πολιτών εκδηλώθηκε και από την άρνηση της Ν.Δ. να θέσει σε δημοψήφισμα το Ευρωσύνταγμα. Βασική συνταγματική συνθήκη που θα επηρέαζε, αν περνούσε, θεμελιώδεις κανόνες της οργάνωσης της χώρας μας. Ενώ βλέπουμε άλλες χώρες προβλέπουν, και συνταγματικά ακόμη, την χρησιμοποίηση του δημοψηφίσματος και την παρέμβαση των πολιτών. Προχθές έγινε στη Ιταλία δημοψήφισμα σχετικά με τις προτάσεις οι οποίες είχαν περάσει με πλειοψηφία στη Βουλή, που είχε προχωρήσει η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, και βλέπουμε τα πάντα να ανατρέπονται. Δηλαδή, οι προτάσεις που περάσανε στη Βουλή ανατραπήκανε με μεγάλη πλειοψηφία από το δημοψήφισμα που έγινε στην Ιταλία.
Δεύτερος λόγος που δεν μπορεί η Ν.Δ., είναι γιατί δεν έχει την αξιοπιστία. Διότι η Ν.Δ. δεν μπορεί να υπερασπιστεί το Σύνταγμά μας και τα βασικά δικαιώματα που περιλαμβάνει απέναντι στις επιδράσεις, τις πιέσεις, στις επιταγές, τις εντολές που έρχονται από τα βασικά κέντρα της παγκοσμιοποίησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα να αναφέρω την συναίνεσή της στην Οδηγία της Ε.Ε. σχετικά με την καταγραφή επί ένα εξάμηνο των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων ή την προσαρμογή της ακόμα και σήμερα σε μία απόφαση που, έστω για τυπικούς λόγους, ακύρωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, δηλαδή ότι οι εταιρείες οι οποίες πηγαίνουν στο έδαφος των ΗΠΑ πριν κατέβει ο επιβάτης κάτω, όπως ο καθηγητής Γ. Μηλιός για παράδειγμα, δηλώνουν μια σειρά προσωπικά δεδομένα στις ΗΠΑ, στο FBI και στις άλλες διωκτικές αρχές των ΗΠΑ. Κι ενώ έχει ακυρωθεί αυτό από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ουδείς μας έχει πει ότι δεν συνεχίζει να γίνεται από τις ελληνικές εταιρείες, όπως είναι η Ολυμπιακή.
Το τρίτο, διότι η Ν.Δ. δέχτηκε μία αμφισβήτηση και εκχώρηση χώρου που προβλέπεται για τους θεσμούς της λαϊκής κυριαρχίας και για τα δικαιώματα από το Σύνταγμα στο διεθνές παρακράτος. Η υπόθεση των Πακιστανών. Αυτό είναι ένα στίγμα για τη χώρα μας. Την στιγμή που μετανάστες από μια χώρα με χούντα, υπό δίωξη, υπερασπίζονται τις ελευθερίες και τα δικαιώματα στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή, δεν τους υπερασπίζεται η κυβέρνηση η δική μας. Και φτάνουμε στο να συλλαμβάνεται ο αδερφός του προέδρου των μεταναστών, του δημοκρατικού, μαζικού σωματείου των Πακιστανών μεταναστών. Να συλλαμβάνεται από την χούντα του στρατηγού Μουσάρεφ.
Το ίδιο είχαμε και στις τηλεφωνικές υποκλοπές. Το ίδιο έχουμε και σήμερα. Και δεν ακούμε τίποτα από την κυβέρνηση. Υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα με τη διεθνή εταιρεία SWIFT, που είναι η εταιρεία εκείνη η οποία χειρίζεται τις διεθνείς διατραπεζικές οικονομικές επικοινωνίες. Όλοι οι λογαριασμοί μας έχουν ένα swift code. Η SWIFT χειρίζεται τα εμβάσματα και τις κινήσεις των τραπεζικών λογαριασμών διεθνώς. Και η εταιρεία SWIFT, παράνομα, εν αγνοία των πάντων, εν αγνοία της Ε.Ε., εν αγνοία των πολιτών της, εν αγνοία των Ελλήνων, εν αγνοία της ελληνικής κυβέρνησης, εν γνώσει μόνο του Προέδρου Μπους, παρανόμως αυτή η εταιρεία έδινε τα στοιχεία στις αμερικανικές διωκτικές αρχές και στο FBI.
Χτες, η μεγάλη οργάνωση PRIVACY INTERNATIONAL στράφηκε ενάντια σε μια σειρά χώρες, Καναδά, ΗΠΑ, Αυστραλία, χώρες της Ε.Ε., συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, για την συναίνεσή τους ή για την σιωπή τους πάνω σ΄ αυτό το ζήτημα. Δεν μας λέει ο Πρωθυπουργός τίποτα γι αυτό το ζήτημα. Δεν μας λέει ο Υπουργός Δικαιοσύνης τίποτα γι αυτό το ζήτημα. Δεν μας λέει ο Υπουργός Οικονομικών τίποτα γι αυτό το ζήτημα. Πώς μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη σε μια κυβέρνηση που δεν υπερασπίζεται τις συνταγματικές αρχές απέναντι στο διεθνές παρακράτος ότι θα μπορέσει να κάνει μια συνταγματική αναθεώρηση που θα πηγαίνει μπροστά;
Κι όχι μόνο αυτό. Προχθές ψηφίστηκε στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση η απόφαση, το ψήφισμα που αφορά στις υποθέσεις των απαγωγών και των παράνομων πτήσεων και των παράνομων φυλακών που έχει εγκαταστήσει αυτό το διεθνές παρακράτος, με επίκεντρο τις ΗΠΑ, στο οποίο περιλαμβάνονται 7 χώρες που, λέει, «μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνες για συμπαιγνία ενεργητική ή παθητική». Κι ανάμεσα στις 7 χώρες είναι και η Ελλάδα. Και δεν υπάρχει μία ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών, μια τοποθέτηση, μια ερμηνεία.
Ο τέταρτος λόγος για τον οποίον η Ν.Δ. δεν μπορεί να κινήσει μια αναθεώρηση του Συντάγματος που να είναι προς τα μπροστά, είναι γιατί η ίδια έχει στραφεί ενάντια στα δικαιώματα που κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα. Θυμίζω, πολιτική επιστράτευση, συνδικαλιστικά δικαιώματα, δικαιώμα στην απεργία. Θυμίζω, τη στάση της στην αμφισβήτηση της ικανότητας Ομοσπονδιών να διαπραγματεύονται και να προωθούν συλλογικές συμβάσεις. Για παράδειγμα η Ένωση Τραπεζών σε σχέση με την ΟΤΟΕ. Πώς επομένως μπορούμε να την εμπιστευτούμε;
Και, πέμπτον, γιατί δεν μπόρεσε να υλοποιήσει επιταγές του Συντάγματος, που έπρεπε να υλοποιηθούν, όπως το βασικό μέτοχο. Μην ξεχνάμε όταν αρχίζαμε στη Βουλή ποιο ήταν το βασικό θέμα στη Βουλή, το βασικό αιτούμενο, η βασική υπόσχεση της Ν.Δ. Πώς κάθε τρεις μέρες θα είχαμε εκτεταμένες ομιλίες του Υπουργού Δημόσιας Διοίκησης κ. Παυλόπουλου για τον έλεγχο των ΜΜΕ και δεν έγινε απολύτως τίποτα. Το ίδιο και για το περιβάλλον κ.λπ.
Γι αυτό δεν γίνεται από τη Ν.Δ. Οι διαστάσεις και ο χαρακτήρας της αναθεώρησης της Ν.Δ. είναι η αναθεώρηση κατ΄ αρχήν της αναθεώρησης, κάτι το οποίο ευτελίζει το Σύνταγμα. Αντί το Σύνταγμα να περιλαμβάνει ορισμένες βασικές, γνωστές στο λαό, αφομοιωμένες σε σχέση με τις εμπειρίες και τα βιώματα του λαού, αρχές και κεντρικούς κανόνες για την οργάνωση του δημοκρατικού μας συστήματος, περνάει σε επιμέρους θέματα, σε αλλαγές.
Στην πρόταση της Ν.Δ. τα μισά άρθρα είναι «κάναμε την αναθεώρηση το 2000 τόσο.. , άρα δεν θα ξανακάνουμε αναθεώρηση και τώρα». Υποβιβάζεται έτσι το Σύνταγμα. Είναι αναθεώρηση, όπως εύστοχα την είπε ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου, της γομολάστιχας. Δεν αξίζει η γομολάστιχα στο Σύνταγμα. Το Σύνταγμα αξίζει πολίτες που θα υπερασπιστούν τα βασικά κεκτημένα δικαιώματα.
Το δεύτερο είναι ότι χρησιμοποιείται εκλογικά και πολιτικά. Χρησιμοποιείται πολιτικά προκειμένου να συνταγματοποιήσει επιλογές της Ν.Δ. Επιλογές συντηρητικές. Είναι η ίδια τακτική που έγινε με το Ευρωσύνταγμα, που είχε φτάσει το Ευρωσύνταγμα να συνταγματοποιεί τελικά το τι ποσοστό ελλείμματος θα έχουν όλες οι χώρες, σαν όλες τις εποχές να είναι η ίδια οικονομική κατάσταση και θα έχουμε το ίδιο ποσοστό ελλείμματος ή το ίδιο ποσοστό πληθωρισμού που επιτρέπεται. Το ίδιο κάνει και η Ν.Δ., κατά τη γνώμη μου. Και γι αυτό μπαίνει σε ζητήματα τέτοια, όπως εργασιακές σχέσεις, κοινωνικό κράτος, θέματα διαχείρισης του περιβάλλοντος, προκειμένου να συνταγματοποιήσει πολιτικές της ελεύθερης αγοράς και της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους.
Και το τρίτο είναι, νομίζω, καθαρά εκλογικές σκοπιμότητες. Δεν μπορούμε όμως να χρησιμοποιούμε το Σύνταγμα για εκλογικές σκοπιμότητες. Ας χρησιμοποιήσουμε άλλα πράγματα. Όχι το Σύνταγμα. Για να βρούμε ένα πρόσθετο επιχείρημα να πούμε «ψηφίστε μας γιατί θα κάνουμε εμείς αυτό το Σύνταγμα». Βέβαια, αυτό γυρίζει αντίστροφα για τη Ν.Δ. Διότι σήμερα διαμορφώνεται το πρώτο, και δεν θα είναι το μόνο,επιχείρημα που δεν πρέπει να ψηφιστεί η Ν.Δ., και έχει σχέση με το άρθρο 16 και τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Ακούσαμε διάφορα επιχειρήματα. «Καταπολέμηση της παραπαιδείας». Αναφέρεται και στην εισήγηση του Πρωθυπουργού και σήμερα νομίζω και στην Κ.Ο. της Ν.Δ Μέσα από αλλαγή του Συντάγματος θα πολεμήσουμε την παραπαιδεία; Μα είναι σοβαρό επιχείρημα αυτό; Ποιος το λέει στα σοβαρά; Την παραπαιδεία θα την καταπολεμήσουμε αν αλλάξουμε, πρώτα απ΄ όλα, το σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Να απελευθερώσουμε το Λύκειο. Αντί να είναι το Λύκειο ένας χώρος, κενός στην πραγματικότητα, ώστε να έχουν χρόνο να πηγαίνουν στα φροντιστήρια τα παιδιά, να γίνει χώρος μάθησης, χώρος γνώσεων και χώρος αγάπης για τις γνώσεις.
Είπε ο κ. Πρωθυπουργός σήμερα « κάναμε την αναθεώρηση του Συντάγματος για τα ΑΕΙ, για να εξασφαλίσουμε νέες θέσεις απασχόλησης » Έλεος! 20 χιλιάδες κενές θέσεις υπάρχουν σήμερα στα Πανεπιστήμια, πέρα από τους συμβασιούχους. Τα περισσότερα Πανεπιστήμια δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Δώστε αυτές τις θέσεις. Εξασφαλίστε εργασία, εξασφαλίστε ποιότητα στα παιδιά τα οποία σπουδάζουν.
Λέει ο Πρωθυπουργός ότι « φτιάχνουμε ένα χώρο, που δεν θάναι μόνο δημόσια Πανεπιστήμια, αλλά θα υπάρχει εποπτεία τήρησης των προδιαγραφών και προϋποθέσεων...». Την έχουμε δει αυτή την εποπτεία. Πέστε μας άλλο χώρο στην Ελλάδα που να λειτουργούν ιδιωτικοί φορείς κι όπου να εξασφαλίζονται αυτές οι προϋποθέσεις του δημοσίου. Στο μυαλό μου μου έρχεται ο χώρος της τηλεοπτικής ενημέρωσης. Δεν πρέπει να γίνουν έτσι τα Πανεπιστήμια. Ας τα σεβαστούμε. Ας σεβαστούμε την ιστορία τους, ας σεβαστούμε τις δυνατότητές τους, ας σεβαστούμε τον κόπο των παιδιών για να μπουν σε αυτά τα Πανεπιστήμια.
Λέει ο Πρωθυπουργός επίσης, «η φοιτητική μετανάστευση». Ποια φοιτητική μετανάστευση; Τους ωθείτε στην φοιτητική μετανάστευση. Για ποιο λόγο φέτος μένουν 14 χιλιάδες θέσεις κενές; Για ποιο λόγο μένουν 14 χιλιάδες θέσεις κενές σε ΤΕΙ και ΑΕΙ; Γιατί κάνατε αυτές τις ρυθμίσεις; Γιατί 42% των ελλήνων μαθητών είναι έξω από τα Πανεπιστήμια και κάτω από τη βάση; Τι είμαστε; Λαός με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης; Και που είναι οι προγονοί μας, ο Σωκράτης, ο Δημόκριτος, ο Ευριπίδης και άλλοι; Έχουμε ιστορία, ρίζες, γονίδια. Που είναι; 42% κάτω από τη βάση; Αυτά είναι τα επιχειρήματα για το άρθρο 16. Αυτά τα επιχειρήματα χρησιμοποίησε για το άρθρο 16 ο Πρωθυπουργός. Είμαστε λαός τεμπέληδων; Είναι ρεμάλια η νεολαία μας; Είναι αδιάφοροι; Δεν μπορεί να προβληματιστεί η κυβέρνηση ότι αυτή οδηγεί με τις πολιτικές που ακολουθεί σε μια τέτοια αποτυχία στις Πανελλαδικές εξετάσεις; Γι΄ αυτό επαναλαμβάνουμε για μια ακόμη φορά το αίτημά μας - και υπάρχει σχετική ερώτηση προς την Υπουργό Παιδείας την Τρίτη από τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς-, να μην ισχύσει η βάση του 10 για τις φετινές εξετάσεις και να σταματήσει αυτό το παράλογο που υπάρχει. Υπάρχει ένα παράλογο το οποίο δείχνει και τη σκληρή ταξική πολιτική της κυβέρνησης. Δηλαδή, όσοι γράφουν κάτω από δέκα δεν περνάνε και την ίδια στιγμή έχουμε απόφοιτους των Τεχνικών Επαγγελματικών Εκπαιδευτηρίων οι οποίοι έχουν πάρει πάνω από το 10 και δεν μπαίνουν στα Πανεπιστήμια. Και αυτά είναι παιδιά από δύσκολες οικογένειες, δύσκολες περιοχές, από χαμηλά εισοδήματα. Αυτά τα παιδιά, παρότι έχουν πάρει πάνω από 10 δεν μπαίνουν στα Πανεπιστήμια, γιατί έτσι αποφασίζει ο νόμος. Υπάρχει η ποσόστωση για αυτά τα «δεύτερης κατηγορίας» παιδιά.
Καταλήγοντας, εμείς είμαστε αντίθετοι στη διαδικασία αναθεώρησης και θα το εκφράσουμε με κάποια δυνατότητα που έχουμε. Και απευθυνόμαστε προς την αξιωματική αντιπολίτευση για το άρθρο 16. Εξαρτάται από το ΠΑΣΟΚ αν θα κλείσει ο φάκελος του άρθρου 16 ή όχι. Διότι με τους συσχετισμούς και τις προβλέψεις που υπάρχουν, η ΝΔ μόνη της, είτε σε αυτή είτε στην επόμενη βουλή, δεν μπορεί να έχει 180 ψήφους. Πρόσεξα τον Πρωθυπουργό που είπε ότι το ΠΑΣΟΚ έχει αίσθηση ευθύνης για το θέμα του άρθρου 16. Και πρόσεξα και την τοποθέτηση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, η οποία ήταν θετική στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Και νομίζω ότι βοηθά τη ΝΔ. Στο μεγάλο μέτωπο το οποίο άνοιξε, στο πρώτο μέτωπο αντίστασης στις πολιτικές της ακραίας προσαρμογής με την ανεξέλεγκτη αγορά και της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους, σε αυτό το μεγάλο μέτωπο νομίζω ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει η αξιωματική αντιπολίτευση να στηρίξει τη ΝΔ. Εμείς ζητάμε να αναθεωρήσετε τη θέση σας αυτή. Ζητάμε να συμβάλλει όλη η αντιπολίτευση, αριστερά και πέραν από την αριστερά, στο να είναι νικηφόρο το φοιτητικό κίνημα, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση αυτά τα παιδιά, αυτοί οι πολίτες. Να μην έχουν την αίσθηση ότι εγκαταλείπονται, ότι δεν τους στηρίζουμε. Υποστηρίζουν όλη την ιστορία του Πανεπιστημίου μας, του Δημόσιου Πανεπιστημίου, τις δυνατότητές του. Ξέρουν τις αδυναμίες του. Μπορούν να υπάρξουν παρεμβάσεις. Ας μην δώσουμε το χώρο στα μεγάλα συμφέροντα εδώ. Εμείς καλούμε το ΠΑΣΟΚ να αλλάξει τη θέση του σε αυτό. Είναι σημαντικό. Όπως, επίσης, πιστεύουμε ότι θα είναι σημαντικό, σε κανένα από τα θέματα τα οποία θα θέσει η ΝΔ για την αναθεώρηση, να μην συναινέσει με την ψήφο του το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να εξασφαλίσει τις 180 ψήφους η ΝΔ. Και στην άλλη Βουλή -δεν ξέρω ποιος θα είναι κυβέρνηση, μπορεί να έχουν αλλάξει εντελώς τα πράγματα, το έθεσε πολύ εύστοχα ο Ν. Κωνσταντόπουλος, να έχουμε πια μια κυβερνητική αναθεώρηση- και μάλιστα όσον αφορά το περιεχόμενο να περάσει η Κυβέρνηση ότι θέλει.
Καταλήγω λέγοντας ότι ο Φ. Κουβέλης που θα μιλήσει, θα βάλει θετικά, με αυτή την ευκαιρία της διαδικασίας, τις προτάσεις που θα κάνουμε. Ξέρουμε ότι δύσκολα πολλές από αυτές είναι υλοποιήσιμες. Δεν έχουμε τους 50 βουλευτές. Θα απευθυνθούμε και σε άλλους. Έχουμε, όμως, απόψεις για το πώς θα έπρεπε να αναθεωρηθεί το Σύνταγμα. Πιστεύω, όμως, ότι έχουμε ένα μεγάλο ποτάμι το οποίο είναι το άρθρο 16. Θα μεγαλώσει αυτό το ποτάμι και το ξέρουμε. Και θα είναι μέσα και οι φοιτητές και οι δάσκαλοι και οι μαθητές και οι σπουδαστές. Και θα δώσει τον τόνο και μετά το καλοκαίρι, το φθινόπωρο. Πιστεύουμε ότι κάτι αντίστοιχο μπορεί να γίνει και για το άρθρο 24, και για αυτό απευθυνόμαστε σε όλες τις οικολογικές οργανώσεις, σε όλους τους πολίτες που έχουν ευαισθησία, που ξέρουν ότι γη ολόκληρη ζει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου και δεν μπορεί να διαχωρίζουμε δάση και δασικές εκτάσεις και να τα παραδίδουμε στα ιδιωτικά συμφέροντα. Καλούμε τις δυνάμεις του κοινωνικού κράτους, της δημοκρατίας.
Θέλω να σας πω κ. Πρωθυπουργέ, καταλήγοντας, ότι η γλώσσα σας για τις μεταρρυθμίσεις είναι ξύλινη πια και έχει γίνει κατανοητό. Η μορφή της επιβολής των μεταρρυθμίσεων είναι σιδερένια και το είδαμε αυτές τις μέρες. Παρ όλα αυτά, θέλω να πω μπράβο και στους φοιτητές και στην κοινή γνώμη που αντέξανε και δεν παρασύρθηκαν και προφυλάσσουν τον ειρηνικό χαρακτήρα των διαδηλώσεών τους και τα οράματά τους. Οι προοπτικές που επιφυλάσσονται για τον κόσμο της νεολαίας και της εργασίας είναι σκληρές. Παρ όλα αυτά πιστεύω ότι θα υπάρξει αντίδραση και η άνοιξη που φέρνει το φοιτητικό κίνημα θα μας δώσει νέα άνθη, νέα φύλλα και αισιοδοξία και παράθυρο στο μέλλον.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS