«Η Αθήνα, ο Πειραιάς, όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν αφεθεί στον αυτόματο πιλότο της αγοράς, στο έλεος των μεγαλοεργολάβων και κάτω από την καταθλιπτική επίδραση των μεγαλομανιακών επεμβάσεων των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων με τους Ολυμπιακούς.
Κανένας προβληματισμός. Κανένας σχεδιασμός. Καμία ανησυχία. Όταν μάλιστα το φαινόμενο «μεγαλούπολη» και το μέλλον της γίνεται ένα από τα πιο οξυμένα προβλήματα για όλη την παγκόσμια κοινότητα τον 21ο αιώνα.
Πριν από λίγες μέρες έγινε στο Βανκούβερ του Καναδά η εξαιρετικά σημαντική Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ UN-HABITAT με θέμα «Έκθεση για την Κατάσταση των Πόλεων του Κόσμου, 2006-7».
Δεν ακούσαμε κουβέντα από την κυβέρνηση τι έκανε εκεί, τι είπε, τι έμαθε. Απόλυτη σιωπή. Σιγή ιχθύος.
Η Συνδιάσκεψη αυτή υπογράμμισε ότι το 2007 είναι έτος στροφής σε όλη τη μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας. Για πρώτη φορά ο πληθυσμός των πόλεων θα υπερβεί παγκοσμίως τον πληθυσμό της υπαίθρου. Εμφανίζεται το φαινόμενο των «μετα-πόλεων», τεράστιων αστικών συγκροτημάτων, όπως ήδη το Τόκιο και ακολουθούν το Δελχί, το Σάο Πάολο, η Νέα Υόρκη, η Τζακάρτα, που ήδη αρχίζουν να λειτουργούν ως «πόλεις-κράτη», με ιδιαίτερους δεσμούς με την παγκοσμιοποιημένη οικονομία και κοινωνία, σε μεγάλο βαθμό αυτονομημένους από τις εθνικές αρχές,. Επεκτείνεται το φαινόμενο των «μεγα-πόλεων», με συσσώρευση εκατομμυρίων κατοίκων και που χαρακτηριστικό τους από εδώ και πέρα είναι ότι η ιστορία τους θα είναι «ιστορία δύο πόλεων»: Ένα τμήμα με υποδομές και σύγχρονα μέσα κι ένα τμήμα με τεράστιες σε έκταση παραγκουπόλεις, τρώγλες, φτωχοσυνοικίες. Το πολιτικοστρατιωτικό τείχος στο Βερολίνο μπορεί να έπεσε, εμφανίζεται όμως ένα νέο, κοινωνικό τείχος που χωρίζει τις μεγαλουπόλεις του κόσμου της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης ανάμεσα σε ζώνες ευημερίας και σε ζώνες ανέχειας, ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς.
Το φαινόμενο αυτό παρουσιάζεται κυρίως στον αναπτυσσόμενο κόσμο, από τη Νιγηρία μέχρι το Πακιστάν. Έχει εγκατασταθεί σε πιο αναπτυγμένες και σχετικά ισχυρές οικονομικά χώρες, όπως στη Βραζιλία, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, με τις φαβέλες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως είδαμε στη Νέα Ορλεάνη με την «Κατρίνα». Επανεμφανίζεται στην Ευρώπη, σε ιδιαίτερα αναπτυγμένες χώρες όπως η Γαλλία. Τα παραπήγματα από χαρτοκιβώτια δίνουν τη θέση τους στο σημερινό Παρίσι σε τεράστια συγκροτήματα πολυκατοικιών όπου στοιβάζεται η σύγχρονη φτωχολογιά, γάλλοι πολίτες, οι περισσότεροι απόγονοι μεταναστών με ανεργία που βρίσκεται σε επίπεδα τετραπλάσια από τον μέσο όρο της ανεργίας στη γαλλική πρωτεύουσα. Οι πυρκαγιές το περασμένο φθινόπωρο που έκαψαν ζωντανούς 48 ανθρώπους, η εξέγερση της νεολαίας των λαϊκών προαστίων πριν λίγους μήνες, ο σημερινός κλεφτοπόλεμος για να γλιτώσουν παιδάκια τριών και επτά ετών από την απέλαση είναι μερικές από τις φρικτές εικόνες μιας σημερινής μεγάλης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας.
Η Αθήνα έχει τη δική της ιστορία. Όμως τα σημάδια είναι ανησυχητικά. Κοράκια πετούν πάνω από την πόλη και οι κυβερνήσεις κάνουν πως δεν τα βλέπουν: Είναι η μαζική σχολική διαρροή, ιδιαίτερα στις λαϊκές συνοικίες. Είναι οι δυτικές συνοικίες που έχουν μετατραπεί σε αποχωρητήριο όλου του λεκανοπεδίου. Είναι οι ζώνες της ανεργίας των νέων. Είναι τα γκέτο των τσιγγάνων. Είναι οι πλατείες της διακίνησης ουσιών. Είναι οι υποβαθμισμένες γειτονιές χωρίς υποδομές, όπου συνυπάρχουν οι μετανάστες και η παλιά εργατική τάξη σε συνθήκες ανεργίας και φτώχειας κι όπου ζεσταίνεται το «αυγό του φιδιού» της ακροδεξιάς.
Αντί να δουν τις τάσεις και τις δυναμικές που έχουν τεθεί σε κίνηση, επίγεια και υπόγεια, στην πρωτεύουσα, που την αποσυνθέτουν, που οικοδομούν κοινωνικούς διχασμούς, οι κυβερνήσεις καταναλώνονται στην επιδειξιομανία των Ολυμπιακών και της Eurovision.
Αντί να προτείνουν ένα μητροπολιτικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και αντίστοιχες δομές, δεν έχουν κανένα σχέδιο κι έχουν δομές, με την υπερνομαρχία, που ανταποκρίνεται μόνο σε κομματικούς υπολογισμούς και σε αντιλήψεις καθυστέρησης.
Αντί η Αθήνα, ο μεγαλύτερος δήμος της χώρας μας να είναι ένα στρατηγείο, ένα δυναμικό κέντρο πρωτοβουλιών, επεξεργασιών, αγωνιστικών παρεμβάσεων, που σε ένα βαθμό θα καλύπτει το κυβερνητικό έλλειμμα έχει καταλήξει σε ένα σημείο μικροδιαχειριστικών και συχνά αναποτελεσματικών δράσεων και εφήμερων εκδηλώσεων βιτρίνας.
Και για αυτούς τους λόγους για τον Συνασπισμό οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές κι εδώ, στο συγκρότημα της πρωτεύουσας, δεν είναι μια ευκαιρία δημοσκοπήσεων, αλλά μια μεγάλη δυνατότητα να ανοίξουμε τα μεγάλα ζητήματα για το αύριο. Για τη σημασία του σχεδιασμού, μιας κεντρικής ιδέας στις αντιλήψεις της αριστεράς, πολεοδομικού, κοινωνικού, περιβαλλοντικού. Για τη βιωσιμότητα της πόλης. Για την αντιμετώπιση του κοινωνικού αποκλεισμού. Για την αποκατάσταση της έννοιας και της αξίας του δημόσιου χώρου. Για τον επαναπατρισμό της αισθητικής που παραμένει εξορισμένη από μια πόλη που κάποτε είχε αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη της στην τέχνη. Για να επανεμφανισθεί ένα πνεύμα κοινότητας, συλλογικότητας και αισιοδοξίας απέναντι στον ατομισμό, την εγκατάλειψη, την απαισιοδοξία που γεννά η σημερινή μεγαλούπολη.
Τόσο οι «Ενεργοί Πολίτες» με τον Γ. Πανούση, τον Σπ. Λυκούδη, την Ε. Καρακώστα, όσο και η «Ανοιχτή Πόλη» με τον Αλ. Τσίπρα έχουν ήδη μια αξιόλογη και εμπνευσμένη παρουσία στα μεγάλα αυτά θέματα.
Για την Αριστερά η γνώση αλλά και ο σκληρός αγώνας για τη γνώση είναι πολύτιμες αξίες. Για αυτό και συγχαίρουμε τους μαθητές, που μετά τόσους κόπους, πέτυχαν να περάσουν στην Ανώτατη Εκπαίδευση.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι μπορούμε να αδιαφορούμε για τον πολύ μεγάλο αριθμό μαθητών και μαθητριών που έμειναν κάτω από το 10 ή τα 10000 μόρια. Το ποσοστό τους ξεπέρασε φέτος το εκπληκτικό ποσοστό 40%.
Ή είμαστε ένας λαός ανικάνων, πράγμα που κανείς μας δεν μπορεί να δεχθεί, ή τότε έχουμε ένα ανίκανο εκπαιδευτικό σύστημα που διώχνει τα παιδιά από την γνώση.
Επειδή είναι σαφές ότι συμβαίνει το δεύτερο. Επειδή τις εξετάσεις δεν πέρασε η ίδια η κυβέρνηση. Επειδή οι ρυθμίσεις για κατάθεση μηχανογραφικού σε δεκάδες χιλιάδες παιδιά που την ίδια ώρα θεωρούνται «κομμένα» προσεγγίζει τα όρια του σαδισμού:
Ο Συνασπισμός ζητάει να μη ισχύσει το όριο 10 ή 10 χιλιάδες μόρια για φέτος.
Να μη ισχύσουν οι ποσοστώσεις για τους απόφοιτους των Τεχνικών Λυκείων, που έχουν ως αποτέλεσμα μαθητές που πέρασαν την βάση να αποκλείονται της εισαγωγής, γιατί είναι για αυτούς, τους δεύτερης κατηγορίας, περιορισμένες οι θέσεις.
Να περάσουμε ταχύτατα σε ένα νέο σύστημα εισαγωγής, να αυτονομηθεί το Λύκειο από τις εξετάσεις αυτές και να γίνει ένας χώρος γνώσης και καλλιέργειας της αγάπης της γνώσης.
Το Γραφείο Τύπου του Συνασπισμού
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS