«...Επειδή κυρίες και κύριοι
κείνο που μας προσάπτουνε τα χελιδόνια
η άνοιξη που δεν φέραμε
είναι ακριβώς η αγνότητά μας...»
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Έτσι ξεκινούσε στις εκλογές του 2000 το κείμενο υποστήριξης του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ που προσυπέγραψαν 1.000 περίπου Ρηγάδες. Έτσι ξεκινάμε και το σημερινό μας κείμενο.
Γιατί έρχεται πάλι 'Ανοιξη και γιατί ξανάρχονται τα χελιδόνια απαιτητικά.
Σε ένα μήνα θα βρεθούμε στις κάλπες.
Η Ανανεωτική Αριστερά, η δική μας Αριστερά θα δοκιμαστεί για άλλη μια φορά, θα πιεστεί, αλλά αισιοδοξούμε ότι θα κερδίσει τη μάχη και θα μπει στη νέα Βουλή ενισχυμένη.
Οι εκλογές της 7ης Μαρτίου είναι εκλογές κρίσιμες.
Δεν θα κριθούν σ' αυτές μόνο προγράμματα προθέσεις και πρόσωπα, θα κριθεί και η δυνατότητα της κοινωνίας μας να αντισταθεί στην επιχειρούμενη ισοπέδωση βασικών στοιχείων της πολιτικής δημοκρατίας και στον εγκλωβισμό της σε μια εικονική πραγματικότητα.
Όσα συνέβησαν σ' αυτή την εκτεταμένη προεκλογική περίοδο αποκάλυψαν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο το πώς επιχειρούν τα πανίσχυρα οικονομικά κέντρα και οι θεσμικοί και εξωθεσμικοί επιβήτορες της πολιτικής με γνώμονα πολιτικά ή άλλα κέρδη να επιλέγουν, να κατασκευάζουν ή να εξαφανίζουν ολόκληρα θέματα, να πριμοδοτούν ή να απαξιώνουν απόψεις και πολιτικούς σχηματισμούς, να περιφρονούν προσπάθειες και στάσεις ζωής, να δημιουργούν πολιτικούς αστέρες, να ευτελίζουν ή να αγιογραφούν πολιτικά πρόσωπα.
Και να επιδιώκουν, έτσι με αυτόν τον τρόπο, με ντεκόρ δηλ. και παραστάσεις, να «αλλάξουν» τα δεδομένα, το κλίμα, να ομολογούν ότι γι αυτό το κάνουν και δυστυχώς σε κάποιο βαθμό να το πετυχαίνουν. Στην κάλπη της 7ης Μαρτίου όλοι μας θα κριθούμε και σ'αυτό. Στο αν θα καταφέρουμε ν' αντισταθούμε, να τους πούμε όχι, να υπερασπιστούμε δηλ. το δικαίωμα μας να είμαστε ενεργοί πολίτες που θα αντιτάξουν στη φλυαρία περί της συμμετοχικής δημοκρατίας της άκοπης, της περιπατητικής, την καθημερινή μας παρουσία εκεί που ουσιαστικά παράγεται και διαμορφώνεται η πολιτική, μέσα στην κοινωνία, μέσα στους αγώνες.
Με τις εκλογές του Μάρτη κλείνει ένας κύκλος σημιτικής διακυβέρνησης της χώρας, ένας οκταετής κύκλος με κεντρικό του άξονα - σύνθημα τον εκσυγχρονισμό.
Το 1996 ο Κ. Σημίτης αναλαμβάνοντας το ΠΑΣΟΚ της παπανδρεϊκής πτώσης πολιτικής και βιολογικής δεν είχε απλώς λυτά τα χέρια. Είχε διευρυμένη υποστήριξη εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ. 'Αγγιξε ένα καίριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, την ανάγκη μεγάλων τομών, την αλλαγή στη διαχείριση και στο ύφος, και εξήγγειλε τον εκσυγχρονισμό.
Μέσα σε τελείως διαφορετικό διεθνές πλαίσιο και με δεδομένη την επιθυμία και τη διαθεσιμότητα μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας για πραγματικές εκσυγχρονιστικές αλλαγές, τις διακήρυξε και ηγεμόνευσε πλήρως, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ.
Η πολυεπίπεδη υστέρηση θεσμική και κοινωνική ήταν ορατή σε πρώτο επίπεδο και ο προοδευτικός εκσυγχρονισμός ώριμο αίτημα. Η δική μας Αριστερά, άλλωστε, τον υποστήριζε πολλά χρόνια. Από την πρώτη στιγμή, διατυπώσαμε την εκτίμηση ότι το ΠΑΣΟΚ και υπό την ηγεσία Σημίτη δεν θα τολμούσε να συγκρουσθεί, αλλά θα χρησιμοποιούσε το σύνθημα του προοδευτικού εκσυγχρονισμού ως τον καπνό που θα έκρυβε συντηρητικές κατευθύνσεις.
Εκτιμούμε οχτώ χρόνια μετά ότι δεν πέσαμε έξω. Δεν μηδενίζουμε και δεν ισοπεδώνουμε.
Η ανανεωτική Αριστερά, τα στελέχη της. δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους στείρες και κακομοίρικες κρίσεις.
Δεν λέμε ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν άλλαξε τίποτε στη χώρα.
Είναι γεγονός ότι ο Κ. Σημίτης έφερε ένα νέο στυλ πολιτικής σε μερικά πράγματα και προσπάθησε να θέσει προς συζήτηση μεγάλα και σοβαρά θέματα.
Εκτιμούμε, όμως, πως αυτό κυρίως το προσπάθησε για να διορθώσει εξαιρετικά αρνητικές πλευρές του ίδιου του κόμματός του. Για να εμφανίσει κάτι καινούργιο, πιο ελκτικό απέναντι σε έναν απαξιωμένο πια ανδρεοπαπανδρεϊσμό.
Αρνητικό θα ρωτήσει κάποιος; Όχι βέβαια. Θετικό. Αλλά περίπου κατατασσόμενο στα αυτονόητα.
Με την κοινωνία όμως τι έγινε; Αυτό είναι το ζήτημα. Και εδώ τα πράγματα είναι δεδομένα.
Οι ιδιωτικοποιήσεις, η απορύθμιση της αγοράς εργασίας, η συμπίεση μισθών και εισοδημάτων, η μονομερής φορολογική επιβάρυνση μισθωτών και συνταξιούχων, η πρωτοφανούς έκτασης προώθηση του ιδιωτικού τομέα στην Υγεία, την παιδεία και την κοινωνική ασφάλιση, η συστηματική άρνηση κάθε δίκαιης διανομής κι αναδιανομής , η προνομιακή σχέση με τους λίγους ισχυρούς, η υπεροψία και η αδιαφάνεια στην άσκηση της εξουσίας, αυτά έβαλαν τη σφραγίδα.
Στη βάση αυτής της πολιτικής αντίληψης άνοιξε ο δρόμος για την κυριαρχία των εξωθεσμικών κέντρων και των οργανωμένων ιδιωτικών συμφερόντων στην διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής και στον καθορισμό των εξελίξεων. Και τελικά ας το πούμε, ενδεχομένως και στον εξαναγκασμό του Κ. Σημίτη σε αποχώρηση. Του πήραν ίσως ότι μπορούσαν. Δεν τον χρειάζονταν άλλο.
Το ΠΑΣΟΚ βάδιζε σε προδιαγεγραμμένη εκλογική ήττα.
Και τότε ήρθε το σχέδιο.
Η πολιτική μας, σκέφτηκαν, δεν είναι υπερασπίσιμη.
Το ισχυρό μας χαρτί, ο Κ. Σημίτης, δεν βλέπουμε να κερδίζει.
Να αλλάξουμε το κλίμα.
Εν ψυχρώ. Και όχι στη βάση τομών και αλλαγών στις πολιτικές.
Στη βάση του σοκ.
Και προχώρησαν στην προαναγγελθείσα εκλογή του προαποφασισμένου αρχηγού με τη «χρησιμοποίηση» εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, που μόνο συμμετοχική διαδικασία δεν σημαίνει, και που πολύ περισσότερο είναι για να γελά ή να θλίβεται κανείς όταν ακούει τα βαρύγδουπα περί «άμεσης δημοκρατίας».
Δεν σνομπάρουμε, ούτε περιφρονούμε, τον τεράστιο πληθυσμιακό όγκο που έτρεξε να ψηφίσει τον αρχηγό.
Εμείς στην Ανανεωτική Αριστερά έχουμε την πολιτική κουλτούρα, που χρειάζεται για να μην γινόμαστε χλευαστές και συμπλεγματικοί - αφ'υψηλού - κριτές. Και μας προβληματίζει η αναμφισβήτητη ικανότητα του ΠΑΣΟΚ να διατηρεί για δεκαετίες και παρά τις αδιέξοδες πολιτικές του τόσο στενή σχέση με το λαϊκό στοιχείο.
Έχουμε, όμως, και πολιτική κρίση και εμπειρίες, και μνήμη.
Και δεν αντέχουμε και αντιδρούμε, αγανακτούμε στη σημερινή φθορά εννοιών, ακόμα και λέξεων. Ο Α. Παπανδρέου κάποτε έφθειρε τις έννοιες της Αυτοδιαχείρισης, των κοινωνικοποιήσεων, του τρίτου δρόμου. Τώρα η «συμμετοχή» και η «ανατροπή» έχουν γίνει ψωμοτύρι.
Η αλλαγή ηγεσίας και ο τρόπος που έγινε δεν προοιωνίζονται θετικές εξελίξεις στις πολιτικές του κυβερνώντος Κόμματος. Το πιθανότερο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ της «νέας εποχής»:
α) Θα κινηθεί, λιγότερο ευρωπαϊκά, περισσότερο ευρωατλαντικά, συγκριτικά με την περίοδο Σημίτη,
β) Ίδιες πολιτικές θα υποστηριχθούν που θα συνοδεύονται όμως από οραματικές αοριστίες και από εσκεμμένη ασάφεια.
Η αντιπαράθεσή μας στο ΠΑΣΟΚ και η ανάγκη να ηττηθεί η πολιτική του, δεν μας οδηγεί σε υποβάθμιση του μετώπου απέναντι στη ΝΔ. Η ΝΔ εξακολουθεί να είναι ο ανθεκτικός εκπρόσωπος των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και λογικών, ο κύριος εκπρόσωπος του κοινωνικού συντηρητισμού, [ταυτότητες, μετανάστες, δικαιώματα και πιο πρόσφατα ο κυνισμός για το Ασφαλιστικό].
Με τη σημαία των αλλαγών, η Ν.Δ. του καινούργιου, επιχειρεί και αυτή να εμφανιστεί ως φορέας νέας εποχής διατυπώνοντας όμως τις γνωστές συντηρητικές της αντιλήψεις για τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας.
Το οικονομικό της πρόγραμμα στο οποίο ο κατώτατος μισθός, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και η αντιανεργιακή πολιτική ουσιαστικά απουσιάζουν, κυριαρχείται από την αντίληψη ότι ανάπτυξη σημαίνει διευκόλυνση των μεγάλων επιχειρήσεων για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, επιβεβαιώνοντας έτσι τον νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό της και το πώς θα χειριστεί τα ζητήματα αν πάρει την εξουσία.
Έχουμε πια κατατεθειμένα «προγράμματα» και των 2 πρωταγωνιστών του δικομματισμού. Δεν είναι προγράμματα που συγκρούονται , δεν είναι προγράμματα που αντιπαρατίθενται επί της ουσίας.
Προγράμματα συντηρητικής διαχείρισης των θεμάτων είναι, μακριά από τομές, ρήξεις και συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέροντα.
Το ΠΑΣΟΚ προβάλλει το προφίλ του έμπειρου κυβερνητικά σχηματισμού που μπορεί να υλοποιήσει τα υποσχόμενα και η ΝΔ τον αυθεντικότερο εκφραστή των ίδιων πολιτικών.
Δεν είναι τυχαία τα λογοπαίγνια όλη την προεκλογική περίοδο μεταξύ τους για το ποιος αντιγράφει ποιόν.
Δεν ταυτίζουμε τα δύο κόμματα.
Για την ανανεωτική Αριστερά το τι Πλαστήρας τι Παπάγος απόθανε.
Μπορούμε πολύ καλά να διακρίνουμε τις διαφορετικές καταγωγές, τις διαφορετικές διαδρομές, τις διαφορετικές πολιτικές κατηγορίες πολιτών που τα ακολουθούν και τα υποστηρίζουν.
Κρίνουμε όμως τις πολιτικές προτάσεις τους και εκεί πρέπει να κουραστούν πολύ για να μας πείσουν για τις διαφορές τους, πολύ περισσότερο που ο Ανδριανόπουλος και ο Μάνος φρόντισαν να μας διευκολύνουν στα συμπεράσματα.
Και η Αριστερά; Ζει, ζούμε με την περιπέτειά της.
Το ΚΚΕ στον δικό του κόσμο.
Ένα κόμμα με περιορισμένες, και αυτό, δυνάμεις αλλά με αναμφισβήτητες λαϊκές ρίζες ακόμα, βρίσκεται δυστυχώς σε πλήρη αδυναμία για οποιαδήποτε αποτελεσματική παρέμβαση.
Ο βαθύς αντιευρωπαϊσμός του, η εμμονή του σε απολύτως ξεπερασμένα στερεότυπα, η νοσταλγία του «υπαρκτού», η αδυναμία του να συλλάβει την διαλεκτική του άμεσου- σημερινού και του οραματικού, η απίστευτη αντιενωτική του στάση (δεν περπάτησε με όλο τον άλλο κόσμο ούτε καν στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια) και ένας ανεξήγητος για κόμμα της αριστεράς κοινωνικός συντηρητισμός το κρατούν μακριά από την εποχή και μακριά από την εποχή το ίδιο κρατάει πολύτιμες λαϊκές δυνάμεις έξω από μια σύγχρονη δυναμική αξιοποίηση.
Και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ;
Πάμε σε μια σκληρή εκλογική αναμέτρηση σε συνθήκες οξύτατης πόλωσης.
Το δικομματικό σύστημα έχει ισχυροποιηθεί, οι δύο πρωταγωνιστές του λειτουργούν ως οδοστρωτήρες , ο πλουραλισμός της πολιτικής μας ζωής βρίσκεται σε κίνδυνο, η σύνθεση της επόμενης Βουλής είναι στη σκέψη πολλών και πολλοί πια ανησυχούν.
Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, ως τμήμα της ευρύτερης πολύμορφης Αριστεράς, είναι παρών. Δύναμη Αριστερή, δημοκρατική- σοσιαλιστική- Ανανεωτική. Με ενδιαφέρον για την κοινωνία. Με σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Με οργανικό στοιχείο την οικολογική διάσταση, με συμμετοχή και σεβασμό στα κινήματα.
Είμαστε ένα σοβαρό ρεύμα ιδεών, αξιών, και πολιτικών προτάσεων που έρχεται από μακριά, που το γεννάει και το αναπαράγει η ίδια η κοινωνικοπολιτική διαλεκτική.
Και θα υπάρχουμε γιατί υπάρχει ο κόσμος, οι άνθρωποι, χιλιάδες αγωνιστές που τους αντιπροσωπεύει, τον στηρίζουν, τον ενισχύουν.
Στις εκλογές θα δώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις τη μάχη, στο όνομα των ιδεών της σύγχρονης Αριστεράς και του Κόμματός μας.
Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, το ενωτικό εκλογικό μας σχήμα, δίνει μια εξαιρετικά δύσκολη μάχη για να καταγραφεί με αυξημένη επιρροή στην κοινωνία το ρεύμα της σύγχρονης δημοκρατικής Αριστεράς. Η παρουσία του στη Βουλή είναι μια εγγύηση αγώνων για την υπεράσπιση των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας.
Είναι μια ισχυρή φωνή για την προστασία του περιβάλλοντος και τις οικολογικές ευαισθησίες. Είναι μια δύναμη αντιεθνικισμού, αντιρατσισμού, και σεβασμού των δικαιωμάτων. Είναι επίσης μια σημαντικής αξίας δύναμη για την ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος στην προοπτική ενός νέου μπλοκ πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας σε προοδευτική αριστερή κατεύθυνση.
Η πολιτική ζωή πάσχει από πολλές αναπηρίες. Ας παλέψουμε για να μην της προστεθεί και άλλη.
Βρισκόμαστε πολλοί μαζί, σ' αυτή την προσπάθεια για πολλά χρόνια.
Δύο μεγάλες ρήξεις στην Αριστερά που μας γέννησε, δημιούργησαν ένα ιστορικό ρεύμα τεράστιας διαχρονικής αξίας. Το ρεύμα της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Δεν ξέρουμε πως ακριβώς μορφοποιείται σήμερα.
Δεν ξέρουμε πως θα είναι αύριο, αλλά είναι παντού, γιατί είναι μέσα μας.
Αυτό το ρεύμα είναι που δίνει ζωή και φρεσκάδα και στο εκλογικό μας εγχείρημα.
Υποστηρίζουμε μια δύσκολη Αριστερά, μια Αριστερά που προσδιορίζεται σε όλα τα επίπεδα μέσα από μια διαρκή αναζήτηση για το μέλλον, ως απάντηση στις δημοκρατικές οικονομικές, κοινωνικές και οικολογικές προκλήσεις στον σύγχρονο κόσμο.
Υποστηρίζουμε, μια δύσκολη και ανήσυχη Αριστερά που προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε έναν σύνθετο σύγχρονο κόσμο και που αναζητά για τον εαυτό της όχι μόνο μια ξεκάθαρη πολιτική στρατηγική, αλλά και έναν καινούργιο ιστορικό ρόλο στη θέση αυτού που αμαυρώθηκε.
Γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε συνεχώς και αφηρημένα για τη νέα ταυτότητα της Αριστεράς.
Ταυτότητα της Αριστεράς είναι ο προσδιορισμός του ιστορικού της ρόλου.
Υποστηρίζουμε μια Αριστερά που αρνείται να υποκύψει στις απλουστεύσεις και στις φαλκιδευμένες απαντήσεις δηλαδή στο λαϊκισμό , στα απευθείας προσκλητήρια στον λαό, στην λαολαγνεία.
Όπως επίσης ξέρουμε και πολύ καλά ότι η Αριστερά του «όλα ή τίποτα» δεν είναι η δική μας Αριστερά.
Η εκτός συστήματος Αριστερά που φοβάται ότι θα μολυνθεί αν αγγίξει την έννοια της διεύθυνσης της κοινωνίας , δεν είναι η δική μας Αριστερά.
Να μπούμε λοιπόν μέσα στα πράγματα, αλλά πως;
Στον αιώνα που πέρασε η επαναστατική πτέρυγα της Αριστεράς μπήκε σε ένα δρόμο χωρίς διέξοδο και οδηγήθηκε στις τραγικές καταρρεύσεις ενώ η μεταρρυθμιστική πλευρά κέρδισε και την πολιτική πρωτοβουλία και την ηγεμονία. Αυτά είναι γνωστά.
Στον σημερινό κόσμο, η ηγεμονία αυτού του μεταρρυθμισμού τελείωσε.
Η παγκοσμιοποιημένη νέα διάσταση των οικονομικών και πολιτικών διαδικασιών και η δύση του Κράτους- Έθνους έχουν αλλάξει ριζικά τα δεδομένα.
Η Αριστερά, η δικιά μας αντιδογματική Αριστερά, είναι μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις αλλά και μπροστά στις μεγάλες ιστορικές ευκαιρίες.
Είναι λάθος να ερμηνεύει την εκρηκτικότητα των νέων κινημάτων με τα παλιά αναλυτικά εργαλεία και να θεωρεί αριστερή την αυτοεκτόπισή της από τις κεντρικές πολιτικές διαδικασίες και είναι επίσης λάθος [ και εδώ αναφερόμαστε σε όσους - ες, παλιούς συντρόφους και συντρόφισσες, προχώρησαν στις θεαματικές μεταπηδήσεις] να θεωρούν ότι ο αριστερός μεταρρυθμισμός εξαντλείται στον στόχο της συμμετοχής στην άσκηση της εξουσίας, περίπου σε έναν άμετρο κυβερνητισμό.
Η δικιά μας αριστερά είναι μεταρρυθμιστική, όχι γιατί είναι μετριοπαθής και συμβιβαστική, αλλά γιατί ο μεταρρυθμισμός της είναι εργαλείο «κριτικής» του σημερινού κόσμου και θεωρεί αυτή την κριτική, όπως μας θυμίζει ο Αλφρέντο Ράιχλιν, με την έννοια που οι κλασσικοί μας δίδαξαν, δηλαδή, με την έννοια εκείνου που δεν περιορίζεται μόνο να περιγράψει την πραγματικότητα αλλά λέγει και με ποιον και πως θα την αλλάξει.
Υποστηρίζουμε λοιπόν, υπ' αυτήν την έννοια, μια Αριστερά που ο αυτόνομος χαρακτήρας της και το ιδιαίτερο πολιτικό της στίγμα ακουμπάει σε δύο μεγάλες παραδοχές- επιλογές..
Στην επιταγή της εποχής για μια Αριστερά με στέρεες και μόνιμες σχέσεις και βάσεις στα κοινωνικά κινήματα - το εργατικό , το οικολογικό εναλλακτικό (δεν μπορούμε σήμερα να αισθανόμαστε αριστεροί χωρίς αγωνία για το περιβάλλον), το αντιρατσιστικό, το αντιεθνικιστικό, τα κινήματα ειρήνης, τα δίκτυα πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, τα κινήματα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τα κινήματα αμφισβήτησης του επιθετικού καπιταλισμού, σε εθνικό- ευρωπαϊκό - διεθνές επίπεδο.
Και ταυτόχρονα, μια Αριστερά που αμφισβητεί, για να έρθουμε στα δικά μας, στη χώρα μας το δικομματικό σύστημα και θεωρεί στόχο στρατηγικής προτεραιότητας την αλλαγή του.
Μια αριστερά δηλαδή που έχει πολιτικό σχέδιο, και εναλλακτική πρόταση εξουσίας και στοχεύει σε μια μεταφιλελεύθερη πολιτική και διακυβέρνηση.
Μια αριστερά που θέλει να συμβάλλει στην διαμόρφωση των προϋποθέσεων για τον προοδευτικό εκσυγχρονισμό της χώρας εκεί, που οι άλλοι παταγωδώς απέτυχαν, στην αλλαγή του τρόπου οργάνωσης του κράτους και των περιφερειακών δομών, στην αλλαγή του μοντέλου διακυβέρνησης.
Να συμβάλλει στην ενίσχυση των δυνάμεων που θα αγωνιστούν για τις προοδευτικές μορφές και το κοινωνικό περιεχόμενο των ριζικών και εκτεταμένων διαρθρωτικών αλλαγών και για την συγκρότηση της νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας.
Για αυτή την Αριστερά παλεύουμε, με αυτή την Αριστερά στο νου και στην καρδιά, πάμε στις κάλπες.
Μας έμεινε μια βδομάδα.
Ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς - Ενωτικό Ψηφοδέλτιο, το εκλογικό σχήμα που συγκροτήσαμε με άλλες δυνάμεις μαζί, θα δώσει σκληρή μάχη.
Θα είμαστε παντού , αυτά τα τελευταία 24ωρα και θα κερδίσουμε.
Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Η Ανανεωτική Αριστερά για άλλη μια φορά βρίσκεται σε δύσκολες ώρες αλλά θα μείνει όρθια.
Αυτή είναι η Αριστερά που τράβηξε τα βήματα μας.
Μαζί της μάθαμε να ταυτίζουμε την έννοια του σοσιαλισμού με την έννοια της δημοκρατίας, να σεβόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη διαφορετικότητα, να αισθανόμαστε ταυτόχρονα αριστεροί και ευρωπαίοι. Να ονειρευόμαστε τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.
Δεν μας εγκαταλείπει και δεν την εγκαταλείπουμε.
Θα χρειαστεί ίσως να δοκιμάσουμε αρκετά μονοπάτια για να βρούμε το δρόμο. 'Αλλωστε ποτέ δεν μας άρεσαν οι βεβαιότητες.
Καλούμαστε όμως να αποδείξουμε ότι η Ανανεωτική Αριστερά δεν είναι μια παρένθεση για να κλείσει. Μπορεί το παράθυρο της ελπίδας να μείνει ανοικτό.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS