29 Σεπτεμβρίου 2001
Ομιλία του
Προέδρου του Συνασπισμού Ν.Κωνσταντόπουλου
στην Πανελλαδική
Σύσκεψη Στελεχών του Κόμματος
Μπροστά στις
κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις και με στόχο
την ουσιαστική παρέμβαση σ΄ αυτές των
οργανώσεων του κόμματος, το Οργανωτικό
Γραφείο του ΣΥΝ διοργάνωσε σύσκεψη των
Γραμματέων των Νομαρχιακών Επιτροπών όλης
της χώρας, με παρουσία της Πολιτικής
Γραμματείας και των βουλευτών του κόμματος.
Η σύσκεψη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, το
Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου, στο ξενοδοχείο Athens
Acropol.
Στη σύσκεψη μίλησε ο Πρόεδρος του ΣΥΝ Ν.Κωνσταντόπουλος:
"Οι ώρες είναι κρίσιμες.
Όλοι συμφωνούν ότι τίποτε δεν θα είναι μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 όπως ήταν πριν.Τι, όμως, εννοεί ο καθένας;
Ότι θα ζούμε πια με την ανασφάλεια πάνω από την ανθρωπότητα και τη ζωή του καθενός; Ότι θα ζούμε με τη επίδειξη πυγμής και βίας, ως όρο των κοινωνικών και διεθνών σχέσεων;
Ότι θα ανταλλάξουμε την τρομοκρατία με την ελευθερία, την ειρήνη με τον πόλεμο, το διεθνές δίκαιο και τις ιερές εκστρατείες εκδίκησης, τη Δημοκρατία με ένα ενοχλητικό ομοίωμα της;
Την τρομοκρατία την καταδικάζουμε απερίφραστα. Απορρίπτουμε τον πόλεμο. Ο εφιαλτικός κύκλος τυφλού φανατισμού της τρομοκρατίας και εκδικητικού θυμού του πολέμου, σπρώχνει τον κόσμο στον ζόφο του πολιτικού ολοκληρωτισμού.
Μπροστά σε εγκλήματα, κατά της ανθρωπότητας, που μετατρέπουν την τρομοκρατία σε πολιτική πράξη για τους μεν και σε αφορμή πολεμικών επιδρομών για τους δε, κανείς δεν μπορεί να αρκεστεί στο «ούτε λυπόμαστε, ούτε χαιρόμαστε».
Όταν 7.500 αθώοι άνθρωποι γίνονται θύματα κι αμέτρητες χιλιάδες σημαδεύονται ανεξίτηλα, από μια τέτοια τραγωδία, λυπόμαστε, ναι, συγκλονιζόμαστε. Ποτέ δεν προσπεράσαμε καμιά τέτοια δοκιμασία, όπου κι αν έγινε, όποιος και αν ευθυνόταν.
Η θλίψη και ο συγκλονισμός για τα αθώα θύματα, όμως, δεν πρέπει να οδηγήσει σε πόλεμο, σε σύγκρουση πολιτισμών, σε νέα διαίρεση του κόσμου, σε δαιμονοποίηση νέων εχθρών, στο νέο δόγμα «ή μαζί μας ή εναντίον μας».
Η ανασφάλεια από τη διαρκή απειλή της τρομοκρατίας και του πολέμου να μην εγκαταστήσει τον φόβο για το σήμερα και το αύριο στην καρδιά των κοινωνιών, στη ζωή των πολιτών, στη λειτουργία των θεσμών.
Η ανασφάλεια συρρικνώνει την ανθρώπινη υπόσταση, απονευρώνει το δημοκρατικό κεκτημένο του πολιτισμού μας.
Αντιστεκόμαστε σε όλους εκείνους που θέλουν να βάλουν την τρομοκρατία πάνω από τη Δημοκρατία, τον πόλεμο πάνω από την ειρήνη, την εκδίκηση πάνω από την Δικαιοσύνη, τον φόβο πάνω από την ελευθερία, τον ανταγωνισμό της βίας πάνω από τον ανθρωπισμό.
«Η θλίψη μας δεν είναι κραυγή για πόλεμο»
«Και ο πόλεμος είναι τρομοκρατία»
«Ο πόλεμος σκοτώνει πολίτες, όχι τρομοκράτες»
«Το αθώο αίμα στη Νέα Υόρκη δεν απαντιέται με το αθώο αίμα στο Αφγανιστάν ή όπου γης»Διεκδικούμέ μια αξιοπρεπή ζωή και ένα αισιόδοξο μέλλον. Να φτιάξουμε τον διαφορετικό κόσμο που είναι εφικτός, πριν τον καταστρέψουν οι αδικίες, οι ανισότητες, οι αποκλεισμοί, οι ανταγωνισμοί, οι φασισμοί και οι ρατσισμοί, οι ιδεοληψίες της βίας, οι φανατισμοί της τρομοκρατίας και του πολέμου.
Τα προβλήματα είναι καταιγιστικά, καθηλώνουν την ανθρωπότητα, επιταχύνουν την πορεία των εξελίξεων.
Να θυμηθούμε και να θυμίσουμε ότι οι τραγικές στιγμές που ζήσαμε και ζούμε, μετά τις 11 Σεπτεμβρίου 2001, δεν έπεσαν από τον ουρανό, αλλά αποτελούν γεννήματα και μηνύματα των μεγάλων συγκρούσεων και αντιθέσεων, που ποτέ δεν σταμάτησαν, αλλά τώρα γίνονται εφιαλτικότερες.
Τα άνθη του κακού που δηλητηριάζουν την παγκόσμια ατμόσφαιρα δεν είναι αυτοφυή, υπάρχουν οι ρίζες του κακού κι αυτές είναι που πρέπει να εξαλείψουμε.
Ποιος θα διαχειριστεί, πώς θα διαχειριστεί και το κυριότερο πώς θα ανατρέψει αυτό το κλίμα φόβου, τρόμου, ανασφάλειας; Ποιες δυνάμεις θα πάρουν την πρωτοβουλία για να επιλυθούν οι μόνιμες εστίες αδικιών, πολεμικών εντάσεων με επίκεντρο την Μέση Ανατολή; Ποιοι οργανισμοί και ποιες νέες διεθνείς συνθήκες και εγγυήσεις θα ανατρέψουν την εικόνα μιας παγκόσμιας οικονομικής και κοινωνικής αδικίας που γεννάει πλούτο και κέρδη για τους ολίγους και ρίχνει στη χωματερή των ανισοτήτων της φτώχειας και της απόγνωσης ολόκληρους λαούς και μεγάλους θύλακες των δήθεν πολιτισμένων και ευημερουσών κοινωνιών;
Δυστυχώς υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις και ηγεμονεύουσες απόψεις τόσο στην ηγεσία των ΗΠΑ , όσο και στις ηγεσίες χωρών της Ε.Ε., παρά τις θετικές διαφοροποιήσεις και ενστάσεις που διατυπώνονται, δυνάμεις και απόψεις που αποδέχονται την πρωτοκαθεδρία, τη μονοκρατορία, τη λογική του πολύχρονου πολέμου και την τρομολαγνεία, ως διεθνείς παράγοντες που καθιστούν την ηγεσία των ΗΠΑ, ακόμα πιο πολύ ανεξέλεγκτη και αλαζονική για να δώσει αυτή μόνη τις απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που γέννησε το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου.
Εμείς πιστεύουμε ότι αυτή η τάση πρέπει να υποχωρήσει, πρέπει να ηττηθεί. Γιατί είναι η πολιτική που αναπαράγει τα αδιέξοδα, που παραλύει και υπονομεύει τους διεθνείς οργανισμούς και τους διεθνείς κανόνες επίλυσης διαφορών, γιατί είναι σε τελευταία ανάλυση η πηγή πολλών δεινών που εξέθρεψαν τις βαθύτερες αιτίες, αλλά και τη γιγάντωση των υπαρκτών, ασύμμετρων απειλών και κινδύνων στον σύγχρονο κόσμο.
Ο ΣΥΝ έθεσε από την πρώτη στιγμή και μέχρι σήμερα, δημοσία, στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, την ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη, το αναγκαίο πλαίσιο αντιμετώπισης της δραματικής εξέλιξης που σηματοδότησε για όλον τον κόσμο το βάρβαρο τρομοκρατικό κτύπημα:
Η καταδίκη της τρομοκρατίας. Η απόδοση δικαιοσύνης με την τήρηση των διεθνών κανόνων και με την αποφασιστική ενίσχυση του ρόλου του ΟΗΕ και την ενεργητική συμμετοχή της Ευρωπαϊκής ένωσης σε φιλειρηνική κατεύθυνση. Η άρνηση για συρρίκνωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των πιέσεων για αυταρχικοποίηση των κοινωνιών. Η αναζήτηση και επούλωση των βαθύτερων αιτίων και των εστιών φτώχειας, αδικίας και έντασης.
Ο ολοκληρωτισμός της τρομοκρατίας δεν αντιμετωπίζεται με τον ολοκληρωτισμό του πολέμου. Δεν αντιμετωπίζεται με τη μετατροπή των πολιτών σε υπόπτους και των κοινωνιών σε φρούρια. Με την υπονόμευση των πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Η ανθρωπότητα έχει μόνον έναν δρόμο για να αντιμετωπίσει τέτοια προβλήματα: Το διεθνές δίκαιο, τον σεβασμό των δικαιωμάτων και την άρση των ανισοτήτων, της φτώχειας και του ευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
Το αθώο αίμα στη Ν. Υόρκη δεν απαντιέται με το αθώο αίμα στο Αφγανιστάν.
Πριν από λίγους μόλις μήνες τα γεγονότα της Γένοβας λειτούργησαν σαν ένα ξυπνητήρι για όσους νανουρίζουν τον κόσμο με τις ωραιοποιήσεις της παγκοσμιοποίησης, με τις ψευδαισθήσεις της κυριαρχίας των αγορών, με τις αυταπάτες μιας ελεύθερης οικονομίας, χωρίς όρια και σύνορα, χωρίς ανθρώπινο μέτρο και κέντρο, χωρίς κοινωνικά κριτήρια και πολιτικές αξίες.
Τα γεγονότα που προκάλεσαν οι πολλαπλές τρομοκρατικές ενέργειες στις ΗΠΑ χτυπούν σήμερα την καμπάνα της ιστορίας για όσους πορεύονται αμέριμνοι στους μονόδρομους μιας νέας τάξης που αγνοεί την ιστορία, καταργεί την πολιτική και αφαιρεί τη ζωή και τις ελπίδες αθώων πολιτών, λαών, κοινωνιών.
Όλοι μας όμως γνωρίζουμε ότι ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να βάλει τέλος στα κακά όνειρα: η αφύπνιση. Η αφύπνιση μιας συνείδησης που διακρίνει την αιτία από το αποτέλεσμα, την αρρώστια από το σύμπτωμα και κυρίως το δίκαιο από τη δύναμη, την πραγματικότητα από την εικονικότητα, την ανθρωπότητα από τη βαρβαρότητα, την οικουμενικότητα από την παγκοσμιότητα, την πολυπολιτισμική συνύπαρξη από την αναγκαστική ομογενοποίηση.
Η Αριστερά, η σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά, δεν έχει πια τις αυταπάτες του παρελθόντος. Έχει όμως τις ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον προϋπόθεση ζωής για τους νέους σήμερα, τους πολίτες αύριο. Μέλλον που δε μπορεί να υπάρξει ως βιώσιμη και δημιουργική προοπτική όσο
- το life style υποκαθιστά την πολιτική συμμετοχή
- η ανασφάλεια συρρικνώνει την ανθρώπινη προσωπικότητα
- η ανταγωνιστικότητα πρυτανεύει ως αναγκαστικό κριτήριο αξιολόγησης και επιλογής ανθρώπων και πολιτικών
- η ανεργία και η φτώχεια υπονομεύουν την κοινωνική ανοχή
- η αποθέωση της ελευθερίας των αγορών απαξιώνει την ελευθερία των πολιτών
- η παγκοσμιοποίηση των οικονομικών ταυτίζεται με την ομογενοποίηση των ιδεών, των αξιών, των πολιτισμών.
Όσο οι κίνδυνοι αυτοί σκιάζουν τους ορίζοντες των νέων και καταστρέφουν την ποιότητα της ζωής τους, η Αριστερά θα παραμένει επίκαιρη και γι΄αυτό ενοχλητική.
Η μάχη με το δικομματισμό, την μιντιοκρατία, την μετριοκρατία, την αναξιοπιστία, του αμοραλισμού, του ατομικισμού, τον ευδαιμονισμό, τον ωφελισμό και τον παραγοντισμό, είναι δύσκολη. Είναι όμως αναγκαία.
Οφείλουμε να δώσουμε απαντήσεις ζωής στην αγωνία για μια εναλλακτική οργάνωση του πολιτικού συστήματος και των κοινωνικών σχέσεων.
Απέναντι στην αγωνία αυτή έχουμε καθήκον να επανατοποθετήσουμε την πολιτική ως αξία ζωής και να θεσμοποιήσουμε τις αξίες ζωής ως πρότυπα πολιτικής οργάνωσης και κομματικής δράσης. Ας αφήσουμε τα άλλα γι΄αυτούς που μετράνε τα πράγματα με τα μέτρα της στατιστικής, των ψεύτικων διλημμάτων και των εξουσιαστικών εκβιασμών.
Η αναμφισβήτητη, για παράδειγμα, σημασία της ένταξής μας στην ΟΝΕ, δεν θα έχει την απόδοσή της, αν δεν συνοδεύεται από την άμεση απόδοση στους εργαζόμενους όλων των θυσιών που έκαναν, για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Η ενσωμάτωσή μας στη ζώνη του ΕΥΡΩ, δεν θα έχει τις θετικές συνέπειες, αν συνοδευτεί με την αύξηση της ανεργίας, σταθερή μείωση των εισοδημάτων, αναίρεση των δικαιωμάτων στην εργασία, την υγεία, την πρόνοια, την ασφάλεια, την ευημερία, το περιβάλλον, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ποιότητα ζωής για όλους.
Η ονομαστική συμμετοχή μας στο λεγόμενο σκληρό πυρήνα των ισχυρών κρατών θα είναι ευφημισμός εάν δεν συνοδεύεται από την πραγματική συμμετοχή στη διαμόρφωση των αποφάσεών τους, στην επιδίωξη της πραγματικής σύγκλισης και στη διασφάλιση του αυτοπροσδιορισμού και της κυριαρχίας.
Η προβολή του ρόλου μας ως σταθεροποιητικού παράγοντα στη Βαλκανική και την ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, δεν έχει νόημα αν ο ρόλος μας εξαντλείται στη μεταβίβαση εντολών και στην συμμόρφωση προς τις υποδείξεις της Αμερικής μέχρις περιστολής ακόμα και των συνταγματικών επιταγών, για την προστασία θεμελιωδών ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Με τρομονόμους θα επιβάλλουμε την τάξη σε εαυτούς και αλλήλους.
Με αποδοχή αλλότριων στρατηγικών επιλογών θα εξυπηρετήσουμε τις προτεραιότητες της δικής μας εθνικής στρατηγικής.
Γιατί τάχα η εξωτερική μας πολιτική, να θεωρείται εσωτερική υπόθεση μιας κυβέρνησης, για να μην πω ενός Υπουργείου, και όχι εθνική υπόθεση των πολιτικών δυνάμεων του τόπου;
Γιατί τάχα να δεχόμαστε μαθήματα αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, όταν αυτοί που τα δίνουν αποδεικνύονται το ίδιο ευάλωτοι και ανυπεράσπιστοι;
Που βρίσκεται η δύναμη και η προοπτική μιας χώρας σιωπηλής και αμήχανης, μπροστά σε ανιστόρητα και εκβιαστικά διλήμματα των πράγματι ισχυρών με διατυπώσεις του τύπου «ή μαζί μας ή εναντίον μας»;
Πότε περιμένουμε να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για την αποκατάσταση της διεθνούς τάξης στη μόνη βιώσιμη βάση που είναι το διεθνές δίκαιο; Όταν το δίκαιο θα είναι πια μόνο δίκαιο των δυνατών και όχι των λαών;
Δεν διατυπώνουμε ρητορικά ερωτήματα
Δεν περιμένουν από άλλους τις απαντήσεις.
Η σύγχρονη Αριστερά των κοινωνικών κινημάτων, των δικαιωμάτων και της οικολογίας, έχει την πρόκληση και την ευθύνη να δώσει τις απαντήσεις.
Επιβάλλεται όμως, να ρωτήσω: Ένα κομματικό Συνέδριο και μάλιστα κυβερνητικού κόμματος, όπως αυτό του ΠΑΣΟΚ, με αυτά τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, του ελληνικού πολιτικού συστήματος, της διεθνούς κατάστασης και της εκρηκτικής συγκυρίας θα ασχοληθεί; ΄Η όλα αυτά βρίσκονται εκτός ύλης και αποφάσεων, εκτοπισμένα από τους αγώνες διαδοχής, συσχετισμών κι εσωτερικών ανταγωνισμών;
Είναι πολιτική μικρολογία να ακούγεται από κυβερνητικά στελέχη ότι οι δραματικές εξελίξεις στον κόσμο ευνοούν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να περάσει χωρίς δοκιμασία το επικείμενο συνέδριό τους. Όπως αποτελεί πολιτική αμηχανία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης, να νομίζει ότι μπορεί να κρύβεται πίσω από τα γεγονότα, επιμένοντας στις ίδιες μέχρι σήμερα πολιτικές επιλογές της.
Παρά την ισχυρή εκλογική και κοινοβουλευτική της δύναμη η κυβερνητική πολιτική δεν πείθει την κοινωνία, δεν παράγει προοδευτικές εξελίξεις, δεν εμπνέει μια δημιουργική στάση ζωής, δεν εξασφαλίζει ένα υγιή δημόσιο βίο ούτε έχει διακριτή εθνική στρατηγική στην πολιτική της για την Ευρώπη και τον κόσμο.
Σήμερα στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, καλούμε την κυβέρνηση να εγκαταλείψει την τάση ωραιοποίησης για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, να εγκαταλείψει επίσης την εμμονή της σε μια πολιτική που εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες και τροφοδοτεί μεγάλες εντάσεις, να εγκαταλείψει την τακτική της προσαρμογής και της αδράνειας, γιατί δήθεν, δεν γίνεται αλλιώς.
Στη νέα φάση που έχουμε μπει αποκτά τεράστια σημασία και η κοινωνική συνοχή και η ομοψυχία του ελληνικού λαού και η συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων.
Αποκτούν δηλαδή τεράστια σημασία όλα εκείνα τα στοιχεία που απέκλειε μέχρι σήμερα η κυβερνητική πολιτική.
Είναι ανάγκη λοιπόν να υπάρξει δραστική αλλαγή στην κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής και στις μεθόδους άσκησης αυτής της πολιτικής.
Οι κινητοποιήσεις για τη ματαίωση των κυβερνητικών μεθοδεύσεων στο ασφαλιστικό και κυρίως η μαζικότητα της συμμετοχής σε αυτές δεν πέτυχε μόνο να ανατρέψει τις αντιλαϊκές πολιτικές. Πέτυχε κυρίως να ανατρέψει την ίδια τη βάση όχι απλώς μιας αντιλαϊκής πολιτικής αλλά της αντιλαϊκής πολιτικής φιλοσοφίας στο σύνολό της. Της πολιτικής φιλοσοφίας, δηλαδή που θεωρεί τελειωμένη υπόθεση τη λαϊκή βούληση, τελειωμένη υπόθεση την ανάγκη συμμετοχής των εργαζομένων στη λήψη πολιτικών αποφάσεων.
Υπάρχει κάτι χειρότερο από το περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής για το ασφαλιστικό. Υπάρχει η καθεστωτική νοοτροπία που αναπτύσσει μια εξουσία που θεωρεί δεδομένη την κοινωνική αδράνεια και τη λαϊκή ανοχή. Μια εξουσία κακομαθημένη από τα περιθώρια αυθαιρεσίας που της δημιούργησε η απαξίωση του λαϊκού κινήματος και η υποβάθμιση των θεσμών λαϊκής συμμετοχής και κοινωνικής εκπροσώπησης. Μια εξουσία που απελευθερώνει συνειδητά τους ανέμους της ανταγωνιστικότητας για να σπείρει τις θύελλες της κοινωνικής ανασφάλειας και να δρέψει τους καρπούς της κοινωνικής παραλυσίας μπροστά στο φόβο του ατομικού αύριο και της μελλοντικής μοίρας τους εργαζόμενου".
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS