16 Νοεμβρίου 2001
Ομιλία του Προέδρου του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου Ν.Α.Κωνσταντόπουλου στη Βουλή με θέμα:
Εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου
Κύριε Πρόεδρε,
Κάθε φορά που τιμάμε μία επέτειο πρέπει να μιλήσουμε για την ιστορία αλλά και την πραγματικότητα της ζωής μας.
Η πραγματικότητα της ζωής μας έρχεται μέσα από την ιστορία, αλλά είναι και η ίδια το ιστορικό εργαστήρι του μέλλοντος.
Η Ελλάδα του 2001 έχει κατακτήσει πολλά. Έχει όμως, και πολλά ελλείμματα. Κι ανάμεσα στα πολλά που πρέπει να καταφέρουμε, είναι να μειώσουμε το έλλειμμα της ιστορικής μας αυτογνωσίας. Όχι, βεβαίως, για να σκιαμαχούμε με το παρελθόν, αλλά για να παλέψουμε για τις αυριανές μέρες, με συλλογικό αίσθημα αισιοδοξίας.
Σήμερα όλοι γνωρίζουν πως, από ποιους και γιατί επιβλήθηκε η Δικτατορία και έγινε η εισβολή και η κατοχή στην Κύπρο. Σήμερα όλοι γνωρίζουν ποιες οι συντριπτικές επιπτώσεις για τη χώρα, ποιες οι εξουθενωτικές πολιτισμικές και πνευματικές, κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες.
Σήμερα κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αξία και τη συμβολή της αντίστασης, το συμβολισμό και το περιεχόμενο του αγώνα για τις δημοκρατικές ελευθερίες που εύκολα οι εκάστοτε εξουσιαστές βαφτίζουν ανατρεπτική δράση.
Ας μην είμαστε η αποκρυπτογράφηση της ιστορίας ούτε και η κωδικοποίηση της πολιτικής.
Αν η ιστορία και η πολιτική κακοπαθαίνουν, κακοπαθαίνουν στα χέρια μας και από μας.
Αν η ιστορία και η πολιτική χάνουν τη ψυχή τους είναι γιατί ρευστοποιούνται με αγοραίο τρόπο στα ανταλλακτήρια.
Να μην παραδώσουμε στα παιδιά μας ανάπηρη τη συλλογική μας μνήμη. Να μην ευτελίσουμε εμείς όσα πάθαμε και όσα κατακτήσαμε.
Γιατί είναι ιστορική αδικία και πολιτική πρόκληση η Ελλάδα που συγκλονίζεται από τόσους αγώνες για την Ελευθερία, την Δημοκρατία και την Κοινωνική Προκοπή, να λιμνάζει στην διάχυτη πολιτική ανυποληψία, που μικραίνει το δημόσιο χώρο των ιδεών και της δράσης.
Ο κόσμος του συμβολισμού και των αξιών των μεγάλων δημοκρατικών και κοινωνικών αγώνων, δεν πρέπει να μεταλλάσσεται σε πρακτικές εφησυχασμού, προσαρμογής, αριβισμού και αμοραλισμού.
Τότε, την ωμή και εγκληματική ανατροπή της Δημοκρατίας την επέβαλαν οι μηχανισμοί της βίας και της συνωμοσίας των μυστικών υπηρεσιών διεθνούς επέμβασης της C.I.A. και του ΝΑΤΟ.
Σήμερα, την έμμεση άρνηση και την έρπουσα υπονόμευση της δημοκρατίας την προωθούν ιδιωτικά κέντρα εξουσίας, μέσα επιβολής και συγκροτήματα διαπλοκής, που παρεμβαίνουν, εξαγοράζουν και ελέγχουν συλλογικά αγαθά, δημόσιους τομείς και πολιτικές επιλογές.
Τότε η εξέγερση του Πολυτεχνείου μετά η Νομική και την Εμπορική, μετά τις αντιστασιακές πράξεις και την πολιτική ανυπακοή εναντίον της Δικτατορίας, μετά τα βασανιστήρια, τις διώξεις και τις εξορίες υπήρξε καταλυτική για τις εξελίξεις προς τη μεταπολίτευση, έδειξε την αναντικατάστατη δύναμη της αγωνιστικής μαζικής έγερσης της κοινωνίας, την πρωτοποριακή δυναμική των νέων που διαμορφώνει γεγονότα, αποκαθηλώνει στερεότυπα, ανατρέπει αυταρχισμούς, προσανατολίζει τη συλλογική συνείδηση.
Σήμερα η αφύπνιση των νέων και η αμφισβήτηση των μυθολογιών της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, δείχνουν ότι «η ιστορία δεν τελείωσε», ότι η «πολιτική δεν παραδίδεται», στα σύγχρονα δόγματα που θεοποιούν τον ανταγωνισμό και περιθωριοποιούν, κοινωνικά και πολιτισμικά, πολίτες, κοινωνίες, λαούς και περιοχές του κόσμου.
Απέναντι στις δημοκρατίες της μάζας, της αγοράς, του ανταγωνισμού και του κέρδους, που θέλουν τα δίκτυα των μέσων μαζικής επικοινωνίας και οικονομικοπολιτικής διαπλοκής, τα νέα κοινωνικά κινήματα, σήμερα, αντιστέκονται κι αγωνίζονται, για τις δημοκρατίες της διευρυμένης προστασίας και ουσιαστικής διαφάνειας.
Στις 17 Νοέμβρη 1973, θυμότανε κανείς τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη: «Η διαδήλωση μόλις είχε τελειώσει και οι αστυφύλακες έσβηναν μιαν ολόκληρη επανάσταση γραμμένη πάνω στους τοίχους».
Δεν έσβησε, όμως, από την Ελληνική Ιστορία η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Δεν θα διαγραφεί ποτέ το απελευθερωτικό της μήνυμα από τη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας.
Ιδιαίτερα, σήμερα που συντελείται ραγδαία ανατροπή των στρατηγικών δεδομένων κι ο κόσμος δεν έχει εξασφαλισμένη την ειρήνη, με κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατικές εγγυήσεις για όλους.
Όπως δεν υπάρχει ανθρωπιστική δικτατορία, έτσι δεν υπάρχει και ανθρωπιστικός πόλεμος. Η θεωρία των αναγκαίων επιδρομών, οδηγεί στην λογική των αναγκαίων βασανιστηρίων.
Το θεώρημα της μιας υπερδύναμης, που θα δρα μονομερώς εκτός θεσμών της διεθνούς κοινότητας, η επίκληση της νέας τάξης, που θα αμφισβητεί την αρχιτεκτονική του διεθνούς δικαίου ως δομής ειρηνικής συνύπαρξης, δεν δημιουργούν σταθερότητα και ασφάλεια.
Η μυθολογία της παγκόσμιας αγοράς και των υπερεξουσιών του ανταγωνισμού, έναντι των πολιτών, των κοινωνιών και των δημοσίων αγαθών, δεν παράγει ισόρροπη ανάπτυξη, με δίκαιη κατανομή βαρών κι ωφελημάτων, περιβαλλοντική ευαισθησία, κοινωνική προστασία κι αλληλεγγύη.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι ρίζα και φλέβα των κοινωνικών κινημάτων των αγώνων των νέων για ένα διαφορετικό κόσμο, που είναι εφικτός, για να είναι οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη, για να είναι οι ελευθερίες αναπαλλοτρίωτες από τους μηχανισμούς, τα δικαιώματα σεβαστά από όλους κι ανοιχτά σε όλους, για να υπάρχει ψωμί-παιδεία κι ελευθερία σε όλο τον κόσμο, για όλους, γιατί μονάχα έτσι θα έχει ο 21ος αιώνας ανθρώπινο πρόσωπο.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS