21/02/2002

Χαιρετισμός του Προέδρου του Συνασπισμού Ν.Κωνσταντόπουλου στο προσυνέδριο του Κόμματος με θέμα: Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

21 Φεβρουαρίου 2002

Χαιρετισμός του Προέδρου του Συνασπισμού Ν.Κωνσταντόπουλου στο προσυνέδριο του Κόμματος με θέμα:

Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Φίλες και Φίλοι
Αγαπητοί Προσκεκλημένοι

Το προσυνέδριό μας για τον συνδικαλισμό στη σύγχρονη εποχή, εντάσσεται στην πορεία προς το Προγραμματικό μας Συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα τον Απρίλιο και αποτελεί για τον Συνασπισμό ένα πάρα πολύ σημαντικό σταθμό. Ένα πολιτικό γεγονός με ουσιαστικό περιεχόμενο.

Στόχος μας είναι να μελετήσουμε όλες τις όψεις των σύγχρονων - σύνθετων προβλημάτων και να αποσαφηνίσουμε το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα της σύγχρονης Αριστεράς. Ο ΣΥΝ τολμά να ανοίξει μια συζήτηση που επί χρόνια αποτελούσε ταμπού για την Αριστερά. Γιατί ο ΣΥΝ είναι η Αριστερά που αναζητά και αναγεννιέται, που επιδιώκει το διάλογο και τις ευρύτερες συγκλίσεις των δημοκρατικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων, που θέλει να συναντηθεί και να συμπορευτεί ισότιμα με το εργατικό, το οικολογικό και τα νέα κοινωνικά κινήματα.

Οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί στον κόσμο την τελευταία 15ετία είναι συγκλονιστικές. Οι αρχές του 21ου αιώνα σηματοδοτούν την αρχή μιας νέας ιστορικής περιόδου. Σε αυτές τις ριζικά νέες συνθήκες, εμείς θεωρούμε ότι η Αριστερά οφείλει να διαμορφώσει τις δικές της νέες και ρεαλιστικές προγραμματικές προτάσεις. Η Ελληνική και η Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι σήμερα αντιμέτωπες με τις τεράστιες προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Είναι αντιμέτωπες με τις σύνθετες αλλαγές των νέων συνθηκών στις διεθνείς σχέσεις και των προβλημάτων σταθερότητας και ασφάλειας του σύγχρονου κόσμου. Η Ελληνική και η Ευρωπαϊκή Αριστερά οφείλουν να αντιμετωπίσουν τις νέες αντιθέσεις, αντιφάσεις και ανισότητες στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, να επεξεργαστούν και να προβάλουν μια συνολική στρατηγική για τις σύγχρονες κοινωνίες και για τις δημοκρατικές προοδευτικές εξελίξεις. Οφείλουν να διευρύνουν τη συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση των εξελίξεων, ενισχύοντας την πλουραλιστική βάση της δημοκρατίας και προβάλλοντας την προτεραιότητα της πολιτικής απέναντι στην ενιαία διαχειριστική λογική και την εξωθεσμική υπερεξουσία, που διαμορφώνει μια νέα διεθνή, τη διεθνή της διαπλοκής και της διαφθοράς, μεταξύ μηχανισμών διακυβέρνησης, χρηματαγορών, διαδικτύων και πολυμέσων.

Στη δεκαετία του ’90, μέσα στο κλίμα της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, σημειώθηκε μια καταθλιπτική επικράτηση των ιδεών και των δογμάτων του νεοφιλελευθερισμού. Παρουσιάστηκαν και επιβλήθηκαν ως "σύγχρονες" οι αναπαλαιωμένες συνταγές που διατύπωσαν οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι πριν από 200 και πλέον χρόνια. Η λεγόμενη απελευθέρωση των αγορών αποδείχτηκε ότι ωφέλησε κυρίως τα κερδοσκοπικά κεφάλαια και τις υπερεθνικές. Η πολιτική μετατράπηκε σε όμηρο της οικονομικής εξουσίας, ενώ εντάθηκαν σε πρωτοφανή βαθμό οι κάθε είδους ανισότητες και οι οικολογικές καταστροφές. Σύντομα, φάνηκε σε όλα τα επίπεδα το τραγικό αδιέξοδο αυτών των δογμάτων. Σήμερα μπορούμε πια να μιλάμε για σοβαρή αμφισβήτησή τους και για διαμόρφωση ριζοσπαστικών ρευμάτων σκέψης, που ζητούν την υπέρβασή τους και την εφαρμογή εναλλακτικών προοδευτικών πολιτικών. To δείχνουν οι μαζικότατες κινητοποιήσεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε κάθε σύνοδο κορυφής ή συνεδρίαση διεθνούς οργανισμού, καθώς και το μήνυμα που εξέπεμψαν από κοινού συνδικάτα, κινήματα και προοδευτικοί πολιτικοί εκπρόσωποι από το πρόσφατο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο Porto Alegre.

Σε αυτή την κρίσιμη μεταβατική ιστορική καμπή, το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται αντιμέτωπο με μια σειρά νέες προκλήσεις και οφείλει να επαναπροσδιορίσει την τακτική και τη στρατηγική του. Οι παραδοσιακές μέθοδοι συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης δεν είναι πλέον επαρκείς. Οι αλλαγές στη μορφή και στο περιεχόμενο της εργασίας υπό την επήρεια των τεχνολογικών και οικονομικών μεταβολών και με τη συνακόλουθη ανακατάταξη της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, επιβάλλουν νέες προσεγγίσεις. Παρά το φαινομενικό πολυκερματισμό των εργαζομένων, υφίστανται ταυτόχρονα οι αντικειμενικοί όροι για ευρύτατες οριζόντιες συμμαχίες σε τοπικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, απέναντι σε συνολικές συντηρητικές ρυθμίσεις που επιχειρούνται σε βάρος των εργαζομένων από τις σημερινές ηγεσίες της Ε.Ε με τις συνταγές και τις ευλογίες διεθνών οργανισμών, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, κλπ. Η ανεργία, το 35ωρο και η μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών, η κοινωνική ασφάλιση, η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών, η σχέση των ανέργων και των μεταναστών με τα συνδικάτα, κλπ., είναι ζητήματα που προκαλούν ευρύτατες συσπειρώσεις.

Το μήνυμα από τις μεγάλες κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, το μήνυμα από τη Γένοβα και το Πόρτο Αλέγκρε, το μήνυμα μέσα από όλους τους πόρους της ελληνικής κοινωνίας που υφίστανται τις άδικες κοινωνικές πολιτικές είναι σαφές και η Αριστερά, όλες οι αριστερές δυνάμεις, έχουν υποχρέωση να το υπηρετήσουν και να το ενθαρρύνουν. Είναι το μήνυμα της ανάπτυξης και της μαζικότητας, της αυτονομίας και της ενότητας μέσα από τη διαφορετικότητα των μαζικών κοινωνικών κινημάτων, είναι το μήνυμα της αντίστασης αλλά και της θετικής διεξόδου στις αντικοινωνικές προκλήσεις που θέτει η περίφημη "μόνη σκέψη" και ο "μονόδρομος" των νεοφιλελεύθερων επιλογών στον κόσμο, την Ευρώπη και τη χώρα μας. Προϋπόθεση όμως για τη δημιουργική παρουσία της Αριστεράς μέσα σ΄αυτούς τους αγώνες κοινωνικής αφύπνισης αποτελεί η ενότητα του συνδικαλιστικού και των άλλων κοινωνικών κινημάτων. Αυτή η θέση που έχει πάγια διαμορφωθεί στα αριστερά κόμματα στην ιστορική τους διαδρομή και έχει αποδώσει καρπούς για την ίδια την κοινωνία και τα συμφέροντα των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανέργων, αποκτά μια δραματική επικαιρότητα στις μέρες μας.

Εκ μέρους του ΣΥΝ επαναλαμβάνω αυτή την αυτονόητη θέση γιατί δεν δέχεται μόνο αμφισβήτηση από τις κυρίαρχες ηγεμονικές λογικές που διασπούν την αλληλεγγύη και την ταξική - κοινωνική αναφορά των κινημάτων στο όνομα της ατομικής διεκδίκησης μέσα στο πλαίσιο της κυριαρχίας των νόμων της αγοράς. Αλλά και γιατί υπάρχουν δυστυχώς φωνές και απόψεις μέσα στις ηγεσίες άλλων αριστερών δυνάμεων στη χώρα μας που, στο όνομα της "καθαρότητας", της αντιμετώπισης του κρατικού, του κυβερνητικού και του εργοδοτικού συνδικαλισμού, αμφισβητούν πρακτικά και απεργάζονται μεθοδεύσεις εναντίον της ενότητας και της αναγκαίας κοινής δράσης και αυτονομίας του συνδικαλιστικού κινήματος.

Το ζητούμενο σήμερα είναι σύνδεση του συνδικαλιστικού με τα πολύχρωμα νέα κοινωνικά κινήματα, η μέγιστη δυνατή ενότητα, η διεθνοποιημένη συνδικαλιστική συνεργασία και παρέμβαση, για την ανατροπή των συνολικών συντηρητικών ρυθμίσεων που προωθούνται από τις κυρίαρχες δυνάμεις στα πλαίσια του νεοφιλελεύθερου μοντέλου της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Γιατί, εμείς θέλουμε έναν διαφορετικό κόσμο που τον θεωρούμε εφικτό.