27/02/2003

Ομιλία του Προέδρου του ΣΥΝ στη Βουλή  για το ενδεχόμενο ενός νέου πολέμου κατά του Ιράκ

27 Φεβρουαρίου 2003

Ομιλία του Προέδρου του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου Ν.Α.Κωνσταντόπουλου στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή με πρόταση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Συνασπισμού

"Για το ενδεχόμενο ενός νέου πολέμου κατά του Ιράκ"

Η σημερινή συζήτηση γίνεται με πρωτοβουλία του ΣΥΝ και όχι της κυβέρνησης. Αυτό δεν είναι προφανώς τυχαίο και ούτε είναι χωρίς πολιτική σημασία.

 Η κυβέρνηση θέλει όσο γίνεται να αποφεύγει την συζήτηση αυτού του θέματος και κυρίως θέλει όσο γίνεται να περάσει την άποψη ότι αυτός ο πόλεμος πρέπει να μας αγγίξει όσο λιγότερο γίνεται στην χώρα και στην κοινωνία.

 Ο πόλεμος θα γίνει, θα τελειώσει σύντομα, οι Αμερικανοί θα τον κερδίσουν και όλα θα συνεχίσουν κανονικά την πορεία τους. Επομένως ας κοιτάξουμε να την "…βγάλουμε καθαρή χωρίς να πολυεκτεθούμε. Ας κοιτάξουμε να τα χουμε καλά με όλους και βλέπουμε"!

 Αυτή είναι η προσέγγιση της κυβέρνησης στο θέμα του πολέμου και μ' αυτήν την πολιτική πορεύεται.

 Αλλά αυτή η αντίληψη είναι λάθος.
Είναι κοντόθωρη και κουτοπόνηρη.

Όμως κουτοπονηριές σε τέτοια μεγάλα ζητήματα δεν χωράνε. Δεν αποτελούν ποτέ πολιτική στάση.

Η δική μας η άποψη, η άποψη του ΣΥΝ, είναι ότι στην υπόθεση του Ιράκ παίζεται το μέλλον.

Το θέμα δεν είναι απλώς το πόλεμος ή ειρήνη.
Στο θέμα του Ιράκ παίζεται το πώς θα κινηθεί τα επόμενα χρόνια, τις επόμενες δεκαετίες ο κόσμος. Το ποια θα είναι η μορφή της παγκοσμιοποίησης, το εάν θα υπάρξουν ή όχι συλλογικές δομές για την λήψη πλανητικών αποφάσεων ή όχι.

 Στο θέμα του Ιράκ τέλος κρίνεται εάν οι λαοί του κόσμου, όλοι εμείς θα είμαστε ενεργοί πολίτες ή εάν θα μετατραπούμε σε άβουλους θεατές και παθητικούς καταναλωτές των αποφάσεων της μιας και μόνης υπερδύναμης. Εάν η οικουμενική συνείδηση μπορεί να είναι η πραγματική παγκόσμια δύναμη.

Στο θέμα του Ιράκ συγκρούονται με δύο λόγια δύο αντιλήψεις για τον σύγχρονο κόσμο, τον πολιτισμό του και τις δομές του.

Σε αυτήν την περίπτωση δεν δικαιούται κανείς να μείνει ουδέτερος.
Πρέπει να τοποθετηθεί ποια από τις δύο αντιλήψεις πρεσβεύει και υπηρετεί.

Ήδη από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης έχει διατυπωθεί η θέση ότι ο επιθετικός πόλεμος είναι η μήτρα όλων των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.

Γι' αυτό, άλλωστε, και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, που συγκροτήθηκε από τον ΟΗΕ, χωρίς να εγκρίνει το καταστατικό του ο κ. Μπους, προβλέπει την δίωξη ακόμα και ηγετών χωρών που συνέβαλαν, διευκόλυναν και πήραν μέρος σ' έναν τέτοιο πόλεμο.

Ας το έχουν υπ' όψη τους αυτό όλοι οι ευρωπαίοι πρωθυπουργοί, τόσο ο κ. Μπλερ όσο και ο κ. Σημίτης.

Μακάρι, στην άτυπη σύνοδο Κορυφής των 15 που προκάλεσε η ελληνική προεδρία να μπορούσε κάποιος Πρωθυπουργός να πει αυτό που σημειώνει ο Ισπανός αρθρογράφος της El Mundo:
"Είμαι εναντίον του πολέμου στο Ιράκ, επειδή ουδείς προσκόμισε ένα επιχείρημα αρκετά πειστικό, για να καταστεί απαραίτητη η υπέρβαση της λεπτής κόκκινης γραμμής που διαχωρίζει τη χαρά της ζωής από τη φρίκη των διαμελισμένων πτωμάτων". Μακάρι ο κ. Σημίτης να είχε πει "είμαι εναντίον του πολέμου γιατί αυτό είναι η θέληση του Ελληνικού λαού."

Ο πόλεμος είναι το οριακό εκείνο πεδίο στο οποίο δοκιμάζεται η ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι το έσχατο βίωμα διαμόρφωσης της ατομικής και συλλογικής συνείδησης.

Απέναντι σε τέτοιες κορυφαίες εμπειρίες κρίσης και δοκιμασίας, βρίσκουν το πραγματικό τους περιεχόμενο και η φιλοσοφία και η ιστορία και η ιδεολογία και η πολιτική και η συνείδηση και η ευθύνη.

Η αντιμετώπιση του πολέμου είναι υπόθεση ζωής για όλο τον κόσμο. Το αντιπολεμικό κίνημα σε όλο τον κόσμο διογκώνεται. Η Ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να αρκείται σε διαδικαστικού χαρακτήρα πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις. Πρέπει από τώρα να κινητοποιήσει ολόκληρη την Ε.Ε. ώστε να διατυπωθεί το όχι στον πόλεμο, ανεξάρτητα από τα οποιαδήποτε προσχήματα επιδιώκει ως άλλοθι ο κ. Μπους και η κυβέρνησή του.

Οποίος προγραμματίζει, σχεδιάζει και υλοποιεί πόλεμο διαπράττει έγκλημα επίθεσης κατά της ανθρωπότητας. Δεν επιτρέπεται στον 21ο αιώνα κανένας δημοκράτης Πρωθυπουργός να συμπεριφέρεται σαν να είναι "πολιτικός κλώνος του κ. Μπους.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Σε αυτόν τον πόλεμο αντιτίθεται η παγκόσμια κοινή γνώμη, αντιτίθεται η πλειοψηφία των χωρών.

Δεν χρειάζεται να χάσω χρόνο για την τεκμηρίωση αυτής της εκτίμησης.
Έχουμε όλοι τις ίδιες εικόνες και τις ίδιες πληροφορίες.

Είναι ένας πόλεμος που αποφάσισαν οι ΗΠΑ και που προσπαθούν να τον επιβάλλουν στους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ, να τον επιβάλλουν στην Ε.Ε. να τον επιβάλλουν στον ΟΗΕ.

Τα επιχειρήματα τους είναι επιχειρήματα προσχηματικά.

Όλος ο κόσμος έχει συνείδηση ότι αυτός ο πόλεμος θα γίνει για να επιβεβαιώσει την αυτοκρατορική παρουσία των ΗΠΑ στο σύγχρονο κόσμο. Για να εδραιώσει την κυριαρχία των ΗΠΑ στην κρίσιμη περιοχή των πετρελαίων και για να αποτελέσει μοντέλο που θα επισείετε από δω και πέρα προς κάθε κατεύθυνση.

Αυτός ο πόλεμος πρέπει να ματαιωθεί.
Και εάν δεν μπορεί τελικά να ματαιωθεί, δεν πρέπει με τίποτα να νομιμοποιηθεί.

Και έχει γίνει πια σαφές ότι εάν υπάρξει πλειοψηφία στο Σ.Α. σε αυτήν ή σε μια επόμενη φάση, υπέρ της πρότασης των ΗΠΑ , αυτό θα είναι αποτέλεσμα πιέσεων κι εκβιασμών, σε κυβερνήσεις που ολοφάνερα αλλάζουν υπό πίεση την άποψή τους.

Μια τέτοια ενδεχόμενη απόφαση του Σ.Α., που θα ληφθεί υπό τέτοιους όρους, δεν μπορεί να νομιμοποιήσει αυτόν τον πόλεμο και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από καμιά σοβαρή κυβέρνηση ως επιχείρημα για να μην εκφράσει την δική της αντίρρηση και τη μη σύμπραξή της σε αυτόν τον πόλεμο.

Κύριε Πρωθυπουργέ,
Η παγκόσμια κοινή γνώμη σε μια πρωτόγνωρη και συγκλονιστική εκδήλωση των διαθέσεών της εκφράστηκε με τα μεγάλα αντιπολεμικά συλλαλητήρια και εκφράζεται καθημερινά μέσα από τις μετρήσεις που καταγράφουν πλήρη διαφωνία στον πόλεμο.

Αυτό το κολοσσιαίο επιχείρημα δεν μπορεί να το προσπεράσει κανείς και να οχυρωθεί πίσω από μια ενδεχόμενη πλειοψηφία στο Σ.Α., που θα σχηματιστεί, αν σχηματιστεί με τις ασφυκτικές πιέσεις σε κυβερνήσεις που ολοφάνερα αποκόπτονται από το αίσθημα του δικού τους λαού.

Με αυτήν την λογική η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να οχυρωθεί πίσω από μια τέτοια ενδεχόμενη εξέλιξη.

Πρέπει να ενώσει τη φωνή της καθαρά και ξάστερα με όσους δεν συμφωνούν και δεν νομιμοποιούν αυτόν τον πόλεμο.

Και έρχομαι τώρα στο θέμα της Ευρώπης που για μας είναι το κρίσιμο.

Είπα στην αρχή - κυρίες και κύριοι συνάδελφοι - ότι στην υπόθεση του Ιράκ παίζεται η οργάνωση του σύγχρονου κόσμου και ο χαρακτήρας της παγκοσμιοποίησης.

Παίζεται δηλαδή εάν θα επιβληθεί και θα παγιωθεί η εικόνα ενός κόσμου μονοπολικού. Ενός κόσμου όπου η μία και μόνη υπερδύναμη θα επιβάλλει σε βάρος όλων των άλλων το οικονομικό της μοντέλο, τα συμφέροντά της και τις πλανητικές της επιλογές ή εάν θα μπουν ή βάσεις για την διαμόρφωση ενός κόσμου πολυπολικού που θα οργανωθεί στην βάση συλλογικών δομών συνεργασίας και ασφάλειας.

Εμείς απορρίπτουμε την πρώτη εκδοχή και τασσόμαστε σαφώς με την δεύτερη. Και θέλουμε και η χώρα μας να εργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση.

Σε ότι μας αφορά λοιπόν σαν χώρα μπορούμε να συμβάλουμε σε αυτήν την κατεύθυνση του πολυπολικού κόσμου μέσα από την συμμετοχή μας και την συμβολή μας στην διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης.

Η Ε.Ε. εάν προχωρήσει στην πολιτική της ενοποίηση, εάν αποκτήσει κοινή εξωτερική πολιτική και εάν αποκτήσει πολιτική οντότητα μπορεί να μετεξελιχθεί σ' ένα νέο πόλο στα πλαίσια του σύγχρονου κόσμου που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες.

Και εάν δίπλα σε αυτό σκεφτεί κανείς μια ανασυγκροτημένη Ρωσία, μια Κίνα και ενδεχομένως άλλες περιφερειακές ολοκληρώσεις, τότε μπορούμε να φανταστούμε την εικόνα ενός κόσμου όπου προφανώς δεν θα μπορεί μια και μόνη υπερδύναμη να καθορίζει τα πάντα, και επομένως θα υπάρξουν οι συλλογικές δομές συνεργασίας και διεύθυνσης του κόσμου.

Αυτή η προοπτική της Ε.Ε. να κινηθεί προς μια τέτοια κατεύθυνση διακυβεύεται αυτές τις μέρες στο θέμα του Ιράκ.

Η διάσπαση της Ε.Ε. που πέτυχαν οι ΗΠΑ μέσω των 8 αυτήν την προοπτική θέλει να ματαιώσει.

Όμως από την άλλη μεριά, η μέχρι σήμερα σταθερή στάση άλλων ευρωπαϊκών χωρών και ιδιαίτερα της Γαλλίας και της Γερμανίας γεννά μια μεγάλη ελπίδα.

Σ' αυτή την ιστορική στιγμή η Ελλάδα έχει την προεδρία της Ε.Ε.

Και αυτήν την ιστορική στιγμή η Ελλάδα δεν μπορεί να οχυρώνεται πίσω από την προεδρία, για να δικαιολογήσει την διγλωσσία της.

Ήταν θετική η πρωτοβουλία για την έκτακτη σύνοδο κορυφής και θετικό το ότι υπήρξε ένα κοινό κείμενο.

Να συνεννοηθούμε, όμως.
Αυτά έσωσαν απλώς τα προσχήματα.
Διατήρησαν μια εικόνα φαινομενικής ενότητας της Ε.Ε.

Επί της ουσίας, από την επόμενη ημέρα η σύγκρουση συνεχίστηκε με όλη της την ένταση.

Το θέμα λοιπόν για την ελληνική κυβέρνηση σήμερα δεν είναι να επικαλείται το κοινό κείμενο των 15.

Το θέμα είναι να πάρει σαφή θέση και κυρίως να εργαστεί, ώστε στα πλαίσια της Ε.Ε., να ενισχυθεί η πλευρά που αντιστέκεται στον πόλεμο, να ενισχυθεί η ελπίδα για μια Ευρώπη αυτόνομη.

Κατά την άποψή μας, η Ελλάδα πρέπει με σαφήνεια να ταχθεί υπέρ των απόψεων της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Και αυτό είναι ανεξάρτητο από τους χειρισμούς που πρέπει να κάνει η προεδρία για να εξασφαλίζει τις απαραίτητες συνθέσεις. Έστω και εάν πρόκειται για προσχηματικές συνθέσεις.

Κυρίες και κύριοι
Γνωρίζω τον αντίλογο κάποιων υποτιθέμενων ρεαλιστών.
"Δεν μπορούμε να έρθουμε σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ γιατί θα υποστούμε ζημία σε εθνικά μας θέματα".

Πιστεύω ότι αυτή η άποψη είναι λανθασμένη και καθόλου ρεαλιστική.

Όλα τα στρατηγικά συμφέροντα της Ελλάδας ταυτίζονται με την ισχυροποίηση της Ευρωπαϊκής προοπτικής.

Εάν θελήσουμε να πατάμε σε δύο βάρκες θα πέσουμε στο κενό.

Οι ΗΠΑ έχουν άλλες προτεραιότητες στην περιοχή και άλλους θεωρούν αναγκαίους και στρατηγικά απαραίτητους συμμάχους.
Αλλωστε, αυτά τα προσδιορίζει πριν απ' όλους η γεωγραφία.
Η Ελλάδα πρέπει να επενδύσει στην προοπτική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και να εργαστεί γι' αυτήν.
Αλλά τα πράγματα πάντα κρίνονται στις κρίσιμες στιγμές.
Και τώρα βρισκόμαστε σε μια τέτοια στιγμή.

Κυρίες και κύριοι
Η σημερινή συζήτηση ίσως είναι από τις πιο σοβαρές που έχουμε κάνει ποτέ σ' αυτήν την αίθουσα.
Ζούμε ιστορικές στιγμές και πρέπει να αρθούμε στο ύψος αυτών των περιστάσεων.

Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που σε όλον τον κόσμο ξεχύθηκαν στον δρόμο, αυτό ακριβώς συναισθάνθηκαν.

Δεν βγήκαν στο δρόμο για να υπερασπισθούν τον Σαντάμ.

Βγήκαν στο δρόμο για να υπερασπιστούν αξίες που κινδυνεύουν θανάσιμα.

Να υπερασπιστούν ένα πολιτισμό που διαμορφώθηκε μέσα από την φρίκη δύο παγκόσμιων πολέμων.

Βγήκαν στους δρόμους για να φωνάξουν:

"Όχι δεν θα γυρίσουμε την ανθρωπότητα πίσω στον νόμο της βίας και στο δίκαιο του ισχυρού."

Δεν θα οδηγήσουμε τον κόσμο από το "ποτέ πια πόλεμος" στο "πόλεμος κατά βούληση".

Αυτό το μήνυμα έχουμε καθήκον να το μετατρέψουμε σε συγκεκριμένη πολιτική.

Και πριν από όλους έχει αυτό το καθήκον η κυβέρνηση που αυτήν την ώρα παίρνει τις αποφάσεις.

"Ζωντανή Γη". Αυτή είναι η αγωνία και η διεκδίκηση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Κινήματος, όπως διατυπώθηκε από το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε. Αυτό σημαίνει Ειρήνη παντού με σταθερότητα και ασφάλεια για όλους. Η νέα παγκόσμια τάξη είναι άδικη και άνιση, οδηγεί στην έλλειψη ισορροπίας και προκαλεί διαρκώς μεγαλύτερες ανισότητες κι αντιθέσεις. Οι μεγάλες διεθνείς αντιδράσεις κατά του πολέμου στο Ιράκ δείχνουν ότι ο κ. Μπους είναι σε αντίθεση με όλο τον κόσμο. Η παγκοσμιοποίηση της αγοράς και της στρατιωτικής ισχύος της υπερδύναμης των ΗΠΑ, δε ενοποιεί τον κόσμο, τον διασπά και τον διχάζει.

Η έννοια της ασφάλειας και της σταθερότητας δεν είναι μονοδιάστατη στρατιωτική έννοια. Το πρόβλημα ασφάλειας του σύγχρονου κόσμου, συνδέεται με την απάντηση στα μεγάλα κοινωνικά, οικονομικά και οικολογικά προβλήματα, που απειλούν τον πλανήτη. Συνδέεται με μια δίκαιη παγκόσμια οικονομική ρύθμιση, που θα κατοχυρώνει την αναδιανομή του πλούτου, την εξάλειψη των τρομακτικών ανισοτήτων. Σημαίνει, τέλος, νέα οργάνωση της διεθνούς ζωής και εκδημοκρατισμό των διεθνών σχέσεων. Να μην γίνεται η οικονομία και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μηχανισμός κυριαρχίας.

Η απάντηση στο δίλημμα "Ασφάλεια ή Δημοκρατία" είναι: Ασφάλεια με Δημοκρατία. Εκδημοκρατισμός της Ασφάλειας Σταθερότητα με δημοκρατική αλληλεγγύη.

Πραγματική ασφάλεια σημαίνει κοινή ασφάλεια για όλους. Καταπολέμηση των ανισοτήτων, μείωση των εξοπλισμών και του εμπορίου όπλων, πυρηνικό αφοπλισμό, απαγόρευση χρήσης του διαστήματος για στρατιωτικούς σκοπούς, διεθνείς συνθήκες ελέγχου.

Πραγματική ασφάλεια σημαίνει δίκαιη ασφάλεια. Νέες σχέσεις Βορρά - Νότου. Μεταφορά πόρων και αναδιανομή πλούτου προς όφελος των φτωχότερων. Επιβολή του φόρου ΤΟΒΙΝ, εξάλειψη φορολογικών παραδείσων. Κατάργηση των χρεών του Τρίτου Κόσμου. Καταπολέμηση της φτώχειας, των επιδημιών, του αναλφαβητισμού, της καταστροφής του περιβάλλοντος.

Αληθινή ασφάλεια σημαίνει ασφάλεια εναρμονισμένη με τις αρχές του διεθνούς δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δημοκρατικών ελευθεριών και εγγυήσεων. Οι ΗΠΑ ξηλώνουν τη μια μετά την άλλη τις διεθνείς συμφωνίες για τον έλεγχο των εξοπλισμών, υπονομεύουν τον ΟΗΕ ή τον χρησιμοποιούν ως εργαλείο. Υπερισχύει η αντίληψη του Μπους για μονομερή δράση, για οικονομικές και πολιτικές πιέσεις προς όλους, προκειμένου να προωθηθούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Όσα προκλητικά λέγονται περί "ανθρωπιστικού πολέμου" ή "πολιτικού πολέμου" είναι το δόγμα του διαρκούς πολέμου.

Μονάχα ένα συλλογικό σύστημα μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη και την ασφάλεια.
Κεντρική θέση σε ένα παρόμοιο σύστημα να κατέχει ο ΟΗΕ και άλλοι διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΑΣΕ, όχι το ΝΑΤΟ. Ο ΟΗΕ να αποκατασταθεί στο ρόλο του. Να ενισχυθεί η αντιπροσωπευτικότητά του και η αυτονομία του. Να πλαισιωθεί από νέους διεθνείς θεσμούς, όπως το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και το Δικαστήριο για το περιβάλλον, που δεν θέλουν οι ΗΠΑ.

Οι βουλευτές, εκπρόσωποι λαών και κοινωνιών στα δημοκρατικά κοινοβούλια θέλουν να υπάρχει ο πλανήτης για να μπορούν να τον ζουν, διαρκώς και με αξιοπρέπεια, όλοι οι λαοί, με όλα τα δικαιώματα, με ανθρώπινη ανάπτυξη και δημοκρατικές εγγυήσεις για όλους.
Τα κοινοβούλια αγωνίζονται για τη συνεργασία των λαών. Εκφράζουν τον πλουραλισμό των κοινωνιών, την πολυμορφία και τη διαφορετικότητα των λαών του πλανήτη.

Τα κοινοβούλια αγωνίζονται για την αλληλεγγύη και για την ειρήνη. Οι δρόμοι της ειρήνης είναι οι δρόμοι της ζωής, για ένα διαφορετικό κόσμο, για έναν διαφορετικό αιώνα.

Τα Κοινοβούλια να υπερασπιστούν την ουσία της Δημοκρατίας.

Τα Κοινοβούλια να μπουν μπροστά στο κίνημα εναντίον του πολέμου. Να πουν στους κ.κ. Μπους και Μπλερ: Σταματήστε τον πόλεμο, Καταστρέφετε τον πλανήτη. Καταστρέφετε τη Δημοκρατία.

Το δόγμα του πολέμου δεν πρέπει να περάσει. Η πολιτική κουλτούρα του κ. Μπους που διεκδικεί ρόλο αυτοκράτορα στην παγκοσμιοποίηση, πρέπει να ηττηθεί.

Ο κ. Μπους είναι καταδικασμένος. Η Ε.Ε. πρέπει να πάρει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που να αποτρέπουν οριστικά τον πόλεμο ως μέσο λύσης των προβλημάτων. Μια νέα αντίληψη για το Διεθνές Δίκαιο οδηγεί στον εκδημοκρατισμό των Διεθνών Οργανισμών και στην προβολή δεσμευτικών πια πολιτικών όρων και αποφάσεων, που δε θα επιτρέψουν στον οποιονδήποτε κ. Μπους, στον οποιονδήποτε κ. Μπλερ να ασυδοτούν, αγνοώντας την φωνή των λαών όλου του κόσμου.

Στις 15 Φεβρ. σε όλο τον κόσμο αναδείχθηκε η πραγματική παγκόσμια δύναμη. Είναι η οικουμενική συνείδηση. Η κοινή γνώμη όλων των λαών. Αυτή η πραγματική παγκόσμια δύναμη είναι πολύ πιο μπροστά από τις αποφάσεις της Ε.Ε. Και αν θέλει η Ε.Ε. να επιτελέσει τον σωστό της ρόλο, θα πρέπει να εναρμονιστεί με την φωνή των λαών που λένε όχι πόλεμος.

Κι εσείς κ. Πρωθυπουργέ που μιλάτε για την "κοινωνία των πολιτών" αυτή την παγκόσμια κοινωνία πολιτών θα την ακούσετε ή θα την περιφρονήσετε;

Έχουν μεγάλη σημασία οι αντιπολεμικές δραστηριότητες στο εσωτερικό των ΗΠΑ, εκεί όπου κάθε μέρα επιβεβαιώνεται ότι ο κ. Μπους δεν έχει τη δημοκρατική, την κοινωνική και την ηθική νομιμοποίηση να συμπεριφέρεται ως αυτοκράτορας του κόσμου, που θέλει να επιβάλει με το δίκαιο της βίας και με τα όπλα την αυτοκρατορική του ηγεμονία.

Να συναισθανθεί η ελληνική κυβέρνηση το ποιες είναι οι συνέπειες των προηγουμένων πολέμων, τους οποίους διευκόλυνε και τους οποίους προσυπέγραψε και να μιλήσει ως εκπρόσωπος του ελληνικού λαού και όχι ως αντιπρόσωπος του κ. Μπους και του κ. Μπλερ.

Να συναισθανθεί ο κ. Πρωθυπουργός ότι έχει προσυπογράψει για τον πόλεμο εναντίον των Βαλκανίων και δεν πρέπει να το επαναλάβει, γιατί κάτι τέτοιο αδικεί το λαό, αδικεί και τον ίδιο αλλά και τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ.
Προχθές ο κ. Μπους συνεχάρη τον κ. Σημίτη.
Διαβάσαμε για το τηλεφώνημα του προέδρου Μπους προς τον Έλληνα πρωθυπουργό και γεννιούνται αρκετά ερωτήματα: Τα συγχαρητήρια

• Είναι για αυτά που έχουν γίνει μέχρι τώρα ή για αυτά που πρέπει να γίνουν στο άμεσο μέλλον;
• Ποια άλλη συμμετοχή της χώρας ζητείται;

Το ελληνικό Κοινοβούλιο και με τη σημερινή συζήτηση είμαι σίγουρος ότι θα τοποθετηθεί με κατηγορηματικό τρόπο κατά του πολέμου. Θα αποδοκιμάσει και θα καταδικάσει τον πόλεμο ως μέσο αντιμετώπισης των διεθνών προβλημάτων. Θα τον καταδικάσει απερίφραστα χωρίς "αλλά" και χωρίς "αν". Δεν μπορούμε να δεχτούμε τον πόλεμο και τη βία ούτε ως έσχατο μέσο.

Για την ίδια τη χώρα μας οι συνέπειες θα είναι ολέθριες. Τα οικονομικά μεγέθη θα επηρεαστούν αρνητικά. Οι ενδογενείς δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας δεν της επιτρέπουν εύκολα να αντεπεξέλθει σε συνθήκες επιδεινούμενης διεθνούς οικονομικής ύφεσης.

Ο επικείμενος πόλεμος θα δημιουργήσει πρόσθετες δυσκολίες στο Κυπριακό σε αυτή την ευαίσθητη τελική φάση ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε, καθώς γενικεύει και νομιμοποιεί τη στρατιωτική ισχύ ως μέσο επίλυσης των διεθνών προβλημάτων. Το Κυπριακό θα απομακρυνθεί από την πρώτη γραμμή του διεθνούς ενδιαφέροντος και οι προσπάθειες για βελτίωση του κλίματος μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας θα καθηλωθούν σε αυτή την κρίσιμη για το πολιτικό μέλλον της Τουρκίας περίοδο, με την αναπόφευκτη ενίσχυση του στρατιωτικού κατεστημένου.

Επιπλέον, ο πόλεμος, εκτός από το Ιράκ, θα είναι καταστροφικός για το σύνολο της Μέσης Ανατολής η οποία θα αποσταθεροποιηθεί ακόμα περισσότερο και η δίκαιη υπόθεση των Παλαιστινίων θα δεχτεί σοβαρό πλήγμα. Η τρομοκρατία και ο θρησκευτικός φανατισμός αντί να αντιμετωπιστούν, θα αυξηθούν, γιατί ο πόλεμος και η τρομοκρατία αλληλοτροφοδοτούνται.

Όμως τα πολεμικά σχέδια της κυβέρνησης Μπους βάλλουν ευθέως και κατά της Ε.Ε και της πορείας ενοποίησής της. Γιατί η Αμερική δεν επιθυμεί μια ενιαία και ισχυρή Ευρώπη με κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας και ασφάλειας, που μπορεί να αμφισβητήσει τον ηγεμονικό της ρόλο και να αναδειχθεί σε παράγοντα διεθνούς ειρήνης και αλληλεγγύης.

Η ελληνική προεδρία τόσο στο κείμενο των προτεραιοτήτων της όσο και στις πρώτες δηλώσεις, αντιμετώπισε το θέμα του πολέμου ως ένα ακόμα θέμα που πρέπει κατά την προσφιλή της έκφραση "να το διαχειριστεί".

Προφανώς, ουδείς κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση ότι αυτή κάνει τον πόλεμο. Αυτό όμως για το οποίο ελέγχεται και θα ελεγχθεί είναι αν έκανε, αν κάνει ή αν θα κάνει ό,τι είναι δυνατό προκειμένου να αποτραπεί αυτός ο πόλεμος. Πολύ δε περισσότερο επειδή προεδρεύει το διάστημα αυτό στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και επιπλέον επειδή το πρώτο θύμα της επικείμενης στρατιωτικής επέμβασης των αμερικάνων είναι η ίδια η Ε.Ε που παρουσιάζεται σήμερα χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα και δεν μπορεί να διαμορφώσει κοινή φιλειρηνική ευρωπαϊκή στάση.

Στα τέλη Δεκεμβρίου 2002 η κυβέρνηση ανακοίνωσε τις προτεραιότητες της Ελλάδας στην Ε.Ε. Στις προτεραιότητες δεν συμπεριέλαβε τις δύο από τις ουσιαστικά μεγάλες κρίσεις του 2003.

• Πως θα αποτρέψει τον σχεδιαζόμενο πόλεμο εναντίον του Ιράκ.
• Πως θα αντιμετωπίσει την απειλή της ροής καυσίμων στην Ευρώπη και στον κόσμο που μπορεί να επιφέρει ως συνέπεια αυτός ο πόλεμος.

Μέσα απ' αυτά τα δύο στρατηγικά θέματα η Ελλάδα θα μπορούσε και έπρεπε να προσδιορίσει, να προωθήσει δυναμικά το ρόλο της,

• στην ενιαία εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας της Ε.Ε.
• στην υπεράσπιση των συμφερόντων όλης της ανθρωπότητας.

Κορυφαίοι κυβερνητικοί παράγοντες, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, ευθυγραμμίζονται με τις απειλές του Μπους θεωρώντας ότι το μόνο πρόβλημα είναι η στάση του Σαντάμ. Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει γιατί η Ελλάδα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, υποστήριξε τα αμερικανό-τουρκικά αιτήματα για προληπτική θωράκιση της Τουρκίας έναντι ενδεχόμενης αντεπίθεσης του Ιράκ, αν ξεσπάσει ο πόλεμος. Γιατί δεν ενίσχυσε εκείνες τις δυνάμεις που αρνούνται κάτι τέτοιο, όσο τουλάχιστον συνεχίζεται η προσπάθεια για ειρηνικό αφοπλισμό του Ιράκ.

Την ίδια ώρα, η ελληνική κυβέρνηση παρέχει όποιες διευκολύνσεις της έχουν ζητηθεί ή δεν της έχουν ζητηθεί και θεωρούνται αυτονόητες. Αναφέρομαι όπως αντιλαμβάνεστε στη βάση της Σούδας, στον ελληνικό εναέριο χώρο, στη φρεγάτα που περιπλέει στον Περσικό Κόλπο.

Δεν γνωρίζουμε τι άλλο ζητείται και τι άλλες διευκολύνσεις παρέχονται στις στρατιωτικές προετοιμασίες. Διαβάζουμε για non-papers, ακούμε για τηλεφωνήματα του προέδρου Μπους στον έλληνα πρωθυπουργό και δεν γνωρίζουμε τι ζητείται, τι πιέσεις ασκούνται και πώς σκέφτεται να τις αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση.

Έγκυροι Αμερικανοί αναλυτές ισχυρίζονται ότι ο Πρόεδρος Μπους και το επιτελείο των εκπροσώπων ότι το πιο αρνητικό είναι ένα μίγμα θρησκευτικού φανατισμού, εκπρόσωποι μεγάλων εταιρειών και συμφερόντων, πολεμοχαρείς παράγοντες με κοινό στόχο την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας, που χωρίζει τον κόσμο όλο, κράτη, κυβερνήσεις, πρόσωπα, σε φίλους και εχθρούς ανάλογα με την συμφωνία και την υποταγή στα σχέδια τους.

Η ελληνική κυβέρνηση προφανώς τα γνωρίζει όλα αυτά, τα γνωρίζει και τα κατανοεί ο ελληνικός λαός. Ο πόλεμος κατά του Ιράκ δεν είναι το τέλος της επιθετικότητας της σημερινής ηγεσίας των ΗΠΑ και των πειθήνιων συμμάχων τους που εκλιπαρούν για ένα ξεροκόμματο πολιτικού κύρους ή οικονομικής ενίσχυσης περιτριγυρίζοντας την αυλή του νέου επίδοξου αυτοκράτορα.

Η αντίδραση, η αντίσταση σ' αυτή την κατάσταση δεν είναι τυφλός, παραδοσιακός αντιαμερικανισμός που έρχεται από το παρελθόν όπως ισχυρίζονται κάποιοι και στην χώρα μας. Είναι αυτοί που συμβουλεύουν την κυβέρνηση να κρατήσει υποτίθεται ουδέτερη στάση ή που ισχυρίζονται ότι πρέπει να δικαιολογηθεί η στάση των ΗΠΑ λόγω του τρομοκρατικού χτυπήματος στους δίδυμους πύργους ή γιατί πρέπει να φύγει ο Σαντάμ. 'Η ακόμα ότι δεν πρέπει να στενοχωρούμε και πολύ τους Αμερικανούς γιατί τους έχουμε ανάγκη για την ασφάλεια της χώρας και τη στήριξη σε εθνικά θέματα.

Δεν έχω την πρόθεση να αναψηλαφήσω την ιστορία των ελληνοαμερικανικών σχέσεων αν και για περιπτώσεις σαν το θέμα που συζητάμε θ' άξιζε τον κόπο να γίνει κι αυτό. Σήμερα όμως, τίθεται το δίλημμα ποια θέση θα πρέπει να πάρει η Ελλάδα τόσο απέναντι στον επικείμενο πόλεμο όσο και στο τι πρέπει να κάνει όταν αυτός θα ξεσπάσει.

Η άποψή μας είναι ότι οφείλει να συνταχθεί με τις δυνάμεις της ειρήνης, με τις δυνάμεις που δεν θέλουν τον πόλεμο, που δεν θα δώσουν καμιά βοήθεια και δεν θα έχουν καμιά συμμετοχή σ' αυτόν.

Να στοιχηθεί με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις που αντιστέκονται στα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ.

Μια τέτοια στάση απαιτεί το φιλειρηνικό κίνημα, το αντιπολεμικό κίνημα της χώρας. Αυτό απαιτεί μια πραγματική φιλοευρωπαϊκή στάση.

Μια τέτοια φιλειρηνική στάση θα έχει την ευρύτερη πολιτική και κοινωνική υποστήριξη στη χώρα, αλλά και από τους ευρωπαίους πολίτες που αναμένουν εκτός των άλλων από την ελληνική προεδρία, να υπερασπιστεί την υπόθεση της Ενωμένης Ευρώπης και να συμβάλει στο να κρατηθεί ζωντανό το όραμα μιας Ευρώπης ως δύναμης ασφάλειας, αλληλεγγύης και ειρήνης.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.

Επικαλείται ο Πρόεδρος Μπους το ενδεχόμενο παραγωγής και κατοχής όπλων μαζικής καταστροφής από το καθεστώς του Ιράκ, για να δικαιολογήσει τον πόλεμο. Ας μας επιτραπεί να χαρακτηρίσουμε προσχηματική την επίκληση ενός τέτοιου λόγου.

Πρώτον, διότι αν ήταν πραγματικός αυτός ο λόγος, θα περίμενε η κυβέρνηση των ΗΠΑ τις αποδείξεις, με την ολοκλήρωση του έργου των επιθεωρητών του ΟΗΕ.

Δεύτερον, ο καλύτερος σύμμαχος των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή, η κυβέρνηση του Ισραήλ, διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο, εδώ και χρόνια, παραβιάζοντας τη συμφωνία για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων. Όχι μόνο δεν ανησυχεί η κυβέρνηση των ΗΠΑ, αλλά καλύπτει το Ισραήλ.

Τρίτο, υπάρχουν ψηφίσματα της Γ.Σ. του ΟΗΕ που προνοούν για τη μετατροπή της Μέσης Ανατολής σε ζώνη χωρίς πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής. Ψηφίσματα που έχουν υιοθετηθεί με δύο μόνο αρνητικές ψήφους, των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Γιατί δεν προσχωρεί η κυβέρνηση Μπους στην εφαρμογή της πρότασης αυτής, με τη δημιουργία ενός πιο αυστηρού μηχανισμού παρακολούθησης και ελέγχου;

Τέταρτο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, που έχει στη διάθεσή της το μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο οπλοστάσιο με όπλα μαζικής καταστροφής, δεν εργάζεται για την κατάργηση και την απαγόρευση αυτών των όπλων σε παγκόσμιο επίπεδο. Αντίθετα, "ξηλώνει" τη μια μετά την άλλη τις συμφωνίες των τελευταίων 30 χρόνων για τον έλεγχο των εξοπλισμών, αποσύρει την υπογραφή των ΗΠΑ από συμφωνίες της περιόδου Κλίντον, αντιδρά και δεν συμμετέχει στην υπογραφή νέων συμφωνιών. Ταυτόχρονα αυξάνει τις στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ, που επανήλθαν το 2003 στα ύψη του ψυχρού πολέμου, ασκώντας πιέσεις και στις άλλες χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ να ακολουθήσουν το παράδειγμά της.

Ας αναφέρουμε, για παράδειγμα, ότι μόνο μέσα στον πρώτο χρόνο της θητείας του ο Πρόεδρος Μπους:

• Απέσυρε την υπογραφή των ΗΠΑ από συμφωνία στα πλαίσια του ΟΗΕ για την εφαρμογή Σύμβασης του 1972, που απαγορεύει τα βιολογικά όπλα.
• Δήλωσε ότι δεν θα κυρώσει τη συμφωνία (που οι ΗΠΑ είχαν υπογράψει μαζί με 160 χώρες), για την πλήρη απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών.
• Τάχθηκε κατά της Συμφωνίας για τα μικρά όπλα, που τροφοδοτούν το μεγαλύτερο μέρος του παράνομου εμπορίου όπλων, το οποίο ανθεί και σε κοντινές μας περιοχές, και
• Πάνω απ' όλα, κατάργησε τη Συμφωνία για τον περιορισμό των Συστημάτων Αντιβαλλιστικής Αμυνας (ΑΒΜ), γιατί θέλει να προχωρήσει το πρόγραμμα του "Πολέμου των ʼστρων".
• Αρνήθηκε την κύρωση της Συνθήκης του Κιότο, για το περιβάλλον.
• Δεν προσυπέγραψε το καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

Υπάρχει όμως και το πιο ουσιαστικό ζήτημα, αν ο πόλεμος μπορεί να γίνει αποδεκτός ως μέσο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εμείς απαντάμε κατηγορηματικά "ΟΧΙ". Ο πόλεμος δεν είναι λύση σε καμιά περίπτωση, δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η έσχατη λύση. Δεν μπορεί να υπηρετήσει τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, αποτελεί την κορυφαία παραβίαση και άρνησή τους. Ακόμα και τα δικαιώματα των μελλοντικών γενεών παραβιάζονται με τη χρήση των σύγχρονων όπλων, όπως τα όπλα ουρανίου, που η χρησιμοποίησή τους έχει χαρακτηριστεί από κορυφαίους επιστήμονες "ένα νέο είδος πυρηνικού πολέμου".

Ας θυμηθούμε το λεγόμενο "Σύνδρομο του Κόλπου" που τη φρίκη του ζουν και σήμερα χιλιάδες άνθρωποι, όχι μόνο Ιρακινοί, αλλά και Αμερικανοί και Βρετανοί στρατιώτες.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Δεν μένουμε καθόλου ασυγκίνητοι μπροστά στην τριπλή τραγωδία που ζει ο λαός του Ιράκ: Την τραγωδία των συνεχών πολέμων, την τραγωδία της υπερτριαντάχρονης βάρβαρης δικτατορίας του Σαντάμ, την τραγωδία του 12χρονου φονικού διεθνούς εμπάργκο, με κύρια θύματα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά.

Εδώ και χρόνια, έχουμε δημιουργήσει δεσμούς αλληλεγγύης με τις δημοκρατικές δυνάμεις του Ιράκ και τα κινήματα των Κούρδων στο Β. Ιράκ και κινητοποιούμαστε για αυτά τα θέματα σε συνεργασία και με τις άλλες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Δεν θυμόμαστε τα προβλήματα του Ιρακινού λαού μόνο όταν τα επικαλείται ο Μπους.

Υποστηρίζουμε την ασφάλεια με δημοκρατία και τον εκδημοκρατισμό της ασφάλειας, όπως πολύ εύστοχα αναφέρει η Έκθεση του ΟΗΕ το 2002 για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη.

Μαζί με τα άλλα κόμματα του Φόρουμ της Ευρωπαϊκής Νέας Αριστεράς, είχαμε απευθύνει "Κοινή Έκκληση για την Ειρήνη", ύστερα από συνάντηση στο Παρίσι, στις αρχές Γενάρη, όπου υποστηρίζαμε ότι:

• Ως αριστερές πολιτικές δυνάμεις, δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι μια χώρα όσο μεγάλη κι αν είναι η στρατιωτική, πολιτική και οικονομική της ισχύ, έχει δικαίωμα να αποφασίζει μόνη της για την ειρήνη και τον πόλεμο, τους όρους της διεθνούς ασφάλειας ή τη νομιμότητα του ενός ή του άλλου καθεστώτος. Αυτό που διακυβεύεται είναι το ίδιο το μέλλον των διεθνών σχέσεων, του Διεθνούς Δικαίου και των θεσμών, των προσπαθειών για τη δημιουργία μιας άλλης δημοκρατικότερης παγκόσμιας τάξης, της επίλυσης των συγκρούσεων με ειρηνικά και πολιτικά μέσα, στο πνεύμα του Χάρτη του ΟΗΕ. Όλα αυτά σήμερα αμφισβητούνται.

• Στην αρχή του 21ου αιώνα -συνέχιζε η Έκκληση- ο κόσμος χρειάζεται δημοκρατία και πολυπολισμό, μεγαλύτερη ασφάλεια και ειρήνη. Η αδράνεια μπροστά σ’ αυτό τον πόλεμο, θα σημάνει την αποδοχή ενός ακόμη πιο άδικου και βάρβαρου κόσμου, την αποδοχή της υποβάθμισης του πολιτισμού. Πολύ πετυχημένα, στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής των Αδεσμεύτων, ο μετριοπαθής πρόεδρος της Μαλαισίας επισήμανε ότι "χιλιάδες χρόνια μετά την εποχή του λίθου, συνεχίζουμε να μετράμε τη δύναμη ενός έθνους με βάση την ικανότητά του να σκοτώσει το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων".

• Η επίλυση των συγκρούσεων μέσα και γύρω από το Ιράκ, πρέπει να παραμείνει στην αρμοδιότητα του ΟΗΕ, που αποτελεί τη νόμιμη φωνή της διεθνούς κοινότητας.

• Ζητήσαμε επίσης από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αρνηθούν κάθε συμμετοχή στον πόλεμο, τη χρήση στρατιωτικών βάσεων και διευκολύνσεων και κάθε αύξηση στις στρατιωτικές δαπάνες.

Οι υποστηρικτές της στρατιωτικής επέμβασης θέτουν το δίλημμα "Σαντάμ ή Μπους". Το δίλημμα αυτό είναι παραπλανητικό και εκβιαστικό. Τη μη στρατιωτική, δημοκρατική και ειρηνική επίλυση της ιρακινής κρίσης επιδιώκουν σημαντικές δημοκρατικές δυνάμεις του ιρακινού λαού - ανάμεσά τους και το Iρακινό Κ.Κ -, που έχουν υποφέρει τα πάνδεινα από το καθεστώς του Σαντάμ. Θέλουν την ανατροπή του, αλλά όχι για να έρθει στη θέση του ένα ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ και στρατοκρατούμενο καθεστώς, που θα μετατρέψει τη χώρα τους σε αμερικανικό προτεκτοράτο.
Υπενθυμίζουμε ότι υπάρχει ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ από τον Απρίλιο 1991, με αριθμό 688, για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Ιράκ. Γιατί να μη σταλούν επιθεωρητές του ΟΗΕ και για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Ιράκ, σ’ ένα πρόγραμμα εκδημοκρατισμού του Ιράκ;

Ο ΣΥΝ και άλλα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς καταθέσαμε την περασμένη εβδομάδα, από κοινού με το ιρακινό Κ.Κ., την ιδέα της σύγκλησης Διεθνούς Διάσκεψης, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, όπου να προωθηθούν αποτελεσματικά μέσα στη βάση της διεθνούς νομιμότητας, για βοήθεια στον ιρακινό λαό ώστε να καταργήσει τη δεσποτική δικτατορία και να εγκαθιδρύσει μια γνήσια δημοκρατία και να αποτρέψει τον κίνδυνο του πολέμου.

Ο ΣΥΝ συμμετέχοντας στις μαζικές κινητοποιήσεις στα πλαίσια του Ελληνικού, του Ευρωπαϊκού και του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, θα προωθήσει παράλληλα και το συντονισμό των προσπαθειών των φιλειρηνικών δυνάμεων με τους εκπροσώπους των αραβικών χωρών. Η ελληνική κυβέρνηση και λόγω της γεωγραφικής μας γειτνίασης με τον αραβικό κόσμο πρέπει να αποτελέσει το συνδετικό κρίκο μεταξύ εκείνων των ευρωπαϊκών και αραβικών χωρών που επιδιώκουν την αποτροπή του πολέμου, επικαλούμενη τις πρόσφατες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής των 116 αδεσμεύτων χωρών που καταγγέλλουν τις προθέσεις μονομερούς παρέμβασης.

Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση ως προεδρεύουσα της Ε.Ε να εγκαταλείψει το ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου και να αναλάβει δυναμικές ειρηνευτικές πρωτοβουλίες. Να αξιοποιήσει το ψήφισμα της 30 Ιανουαρίου 2003, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σύμφωνα με το οποίο το Κοινοβούλιο θεωρεί ότι το ψήφισμα 1441 του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν δικαιολογεί την προσφυγή σε στρατιωτική δράση. Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση ακόμα και αυτή την ύστατη ώρα, ως προεδρεύουσα της Ε.Ε να στείλει αντιπρόσωπο για απευθείας συνομιλίες με τη Βαγδάτη και να ασκήσει όλη την επιρροή της για παράταση του έργου των επιθεωρητών, γιατί όπως δήλωσε και ο Ελ Μπαραντέι, "οι επιθεωρήσεις είναι ζωτικής σημασίας στοιχείο και πρέπει να παραμείνει έτσι, αν θέλουμε ειρηνική επίλυση της κατάστασης στο Ιράκ".

Εκείνο που μας χρειάζεται στο σύγχρονο κόσμο δεν είναι έξυπνες βόμβες, αλλά έξυπνες πολιτικές για να οικοδομήσουμε μια ειρηνική, κοινωνική, δίκαιη και οικολογική νέα παγκόσμια τάξη.

 Ο ΣΥΝ δεσμεύεται ότι θα συνεχίσει με επιμονή και αγωνιστικότητα τις πολύπλευρες πρωτοβουλίες του για την ανατροπή του πολέμου. Είναι χρέος της Αριστεράς στο σήμερα και στο αύριο της ανθρωπότητας. Είναι χρέος του κάθε υπεύθυνου πολίτη.