04/06/2003

Ομιλία του Προέδρου του Συνασπισμού Νίκου Κωνσταντόπουλου στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση της Βουλής με θέμα την πορεία της οικονομίας και το κοινωνικό κράτος

4 Ιουνίου 2003

Ομιλία του Προέδρου του Συνασπισμού Νίκου Κωνσταντόπουλου στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση της Βουλής με θέμα την πορεία της οικονομίας και το κοινωνικό κράτος

Μετά τις εκλογές του 2000 ο κ. Σημίτης έδινε διαβεβαιώσεις για την τετραετία της πραγματικής σύγκλισης, που έρχεται, για την απασχόληση με τις 300.000 νέες θέσεις εργασίας, που περιμένουν, για μια πολιτική, που θα είχε πρώτα τον άνθρωπο, για τους αγρότες, που θα βελτίωναν το εισόδημά τους, για τους μικρούς και μεσαίους επαγγελματίες κι εμπόρους, που θα νοιώθανε την ευεργεσία των κονδυλίων του Γ' Κ.Π.Σ., για την ισχυρή οικονομία, μιας ισχυρής Ελλάδας.

Σήμερα η ανεργία μεγαλώνει, η ακρίβεια κλέβει, κάθε μέρα, το εισόδημα των νοικοκυριών, οι πτωχεύσεις και οι απολύσεις είναι καθημερινό πρόβλημα, οι αγρότες και οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες έχουν φτάσει στο όριό τους, η ελληνική οικονομία είναι η ασθενέστερη στη ζώνη του Ευρώ, με εμφανές κι ανησυχητικό έλλειμμα παραγωγικότητας, διαρθρωτικών αλλαγών και κοινωνικών προτεραιοτήτων.

Η κυβέρνηση, βεβαίως, αρνείται την πραγματικότητα. Στη θέση της πραγματικότητας, βάζει το επικοινωνιακό ομοίωμα, που το ακριβοπληρώνει, μάλιστα, για να το φτιάξει. Ο κ. Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του αρέσκονται, να βλέπουν στον καθρέφτη της εξουσίας τα είδωλα της πραγματικότητας.

Ποτέ άλλοτε δεν εξουθενώνονται κάθε μέρα, τόσοι πολλοί στην ελληνική κοινωνία, από την αναλγησία, την αδικία, την μονομέρεια και την αδιαφάνεια της κυβερνητικής πολιτικής, την ώρα που χοντραίνουν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, η κερδοσκοπία των λίγων και ο νεοπλουτισμός των νεόκοπων εντός του κατεστημένου μιας πολύχρονης εξουσίας.

Είναι γνωστό ότι στα δεκαπέντε χρόνια των εισροών διαρθρωτικών πόρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το βιοτικό επίπεδο του μέσου έλληνα ακολούθησε πορεία δυναμικής απόκλισης, σε σύγκριση με τις τρεις άλλες χώρες της συνοχής - την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Ήδη σήμερα απέχουμε από αυτές πολύ μεγαλύτερη απόσταση απ' ότι το 1986.

Η βελτίωση στην πραγματική σύγκλιση, κατά την περίοδο 1998-2001 ήταν μόνο 1,1 ποσοστιαία μονάδα.

Μ' αυτούς τους ρυθμούς θα πετύχουμε την πραγματική σύγκλιση μετά το 2020.

Τα τελευταία στοιχεία της Eurostat, είναι αποκαλυπτικά:
Τρεις από τις δέκα, πιο φτωχές περιφέρειες στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ελληνικές. Τελευταία η Ήπειρος, με μόλις 48% του μέσου όρου της Ε.Ε., τρίτη, από το τέλος η Δυτική Ελλάδα, με μόλις 51% του μέσου όρου της Ε.Ε. και πάλι η Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, με 55% του μέσου όρου της Ε.Ε.

Μετά δέκα χρόνια, πάλι τρεις ελληνικές περιφέρειες, παραμένουν οι πιο φτωχές, παρά τα τρία κοινοτικά πλαίσια στήριξης και τις τόσες θυσίες του ελληνικού λαού.

Η ελληνική οικονομία εντός της ΟΝΕ και σε συνθήκες πλήρους ανταγωνιστικότητας με το Ευρώ, αποδεικνύεται μια οικονομία ασθενής, ιδιαίτερα ευάλωτη σε κάθε διεθνή συγκυρία.

Η Ελλάδα, με σας κυβερνήτη επί οκτώ χρόνια, εμφανίζει τη μεγαλύτερη κερδοφορία επιχειρήσεων σε όλη την Ευρώπη και το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, το 20%, να ζει στα όρια της φτώχειας. Έχει τους χαμηλότερα αμειβόμενους εργαζόμενους, τους πιο φτωχούς αγρότες.

Η Ελλάδα, μετά οκτώ χρόνια δικής σας πολιτικής, είναι δεύτερη στην Ε.Ε., ως προς την άνιση κατανομή του πλούτου, μετά την Πορτογαλία, με το εισόδημα του 20% πιο πλούσιου πληθυσμού να μεγαλώνει 6,4 φορές γρηγορότερα από το εισόδημα του 20% των πιο φτωχών στρωμάτων.

Η κυβέρνηση και οι υπουργοί της, αντί να δίνουν λογαριασμό προς τον ελληνικό λαό, για τα χρόνια, τα χρήματα και τις θυσίες του, που σπαταλήθηκαν, ζητάνε και τα ρέστα, λες και τους χρωστάει η κοινωνία, επειδή η δική τους πολιτική, προκαλεί τα μεγάλα κοινωνικά ελλείμματα και τις σοβαρές στρεβλώσεις της οικονομίας.

Διαμαρτύρεται η κοινωνία; Φταίνε οι πολίτες, που δεν καταλαβαίνουν την εθνοσωτήρια κυβερνητική πολιτική.

Διαμαρτύρεται η αντιπολίτευση; Φταίει η αντιπολίτευση, που κάνει αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση.

Αντιδρά κι ελέγχει ο ΣΥΝ, φταίει ο ΣΥΝ που μηδενίζει και ενοχλείται από το πετυχημένο έργο της κυβέρνησης.

-- Η κυβέρνηση σας, κ. Πρωθυπουργέ, διακατέχεται από το σύνδρομο της αυθεντίας και της μοναδικότητας, σαν να είσαστε ικανοί για όλα, χωρίς ποτέ να παραδέχεστε λάθη και να αναλαμβάνετε ευθύνες.

-- Επίσης, η κυβέρνηση και οι υπουργοί της, βαδίζοντας στον οδικό χάρτη του νεοφιλελευθερισμού, επιφυλάσσουν την αυταρχική πρακτική τους, προς τους εργαζόμενους, προς την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Προς τη διαπλοκή και τα συγκροτήματα των συμφερόντων είναι φιλόφρονες οι κυβερνητικοί παράγοντες.

Να γιατί, η κυβερνητική πολιτική έχει χάσει κάθε ιδεολογική και κάθε κοινωνική ευαισθησία στις επιλογές της και στη σχέση τους με τον κόσμο της εργασίας.

Ακριβώς γιατί, οι κυβερνήσεις του κ. Σημίτη χρησιμοποίησαν, μέσα στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο, την θεωρία του εκσυγχρονισμού, ως όχημα για την προσαρμογή της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο.
Ο κ. Σημίτης αξιοποίησε το αίτημα, για προοδευτικό εκσυγχρονισμό, που εκκρεμεί για δεκαετίες στη χώρα μας, όχι για να ικανοποιήσει την ουσία αυτού του αιτήματος, αλλά για να πετύχει τη νεοφιλελεύθερη προσαρμογή.

Έτσι όλες οι σε εισαγωγικά "εκσυγχρονιστικές" τομές, που επιχείρησε, αφορούν αιτήματα του νεοφιλελευθερισμού και όχι του προοδευτικού εκσυγχρονισμού, που εξακολουθεί να εκκρεμεί και να μένει μετέωρος.

Οι ιδιωτικοποιήσεις, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η προσαρμογή του ασφαλιστικού συστήματος, η συμπίεση μισθών και εισοδημάτων, οι διαφόρου τύπου απελευθερώσεις, η εξυπηρέτηση της αχαλίνωτης κερδοφορίας και της ασυδοσίας οικονομικών και εκδοτικών συμφερόντων, υπήρξαν πολύ ψηλά στην ατζέντα του, κατά ΠΑΣΟΚ, εκσυγχρονισμού.

Απεναντίας η αλλαγή του πολιτικού συστήματος, ο εκδημοκρατισμός και η αποκέντρωση του κράτους, ο χωρισμός εκκλησίας και κράτους, η διαμόρφωση δομών κοινωνικού κράτους, που να προσεγγίζει, έστω τα ευρωπαϊκά δεδομένα, το εκλογικό σύστημα, το σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο διαφάνειας, έμειναν έξω από τον εκσυγχρονιστικό ζήλο!

Με βάση αυτήν την κεντρικού χαρακτήρα επιλογή, δεν είναι τυχαία η σύγκλιση στο χώρο του κέντρου και η προσέγγιση με την πολιτική της Ν.Δ.

Η κυβέρνηση, ενώ στα λόγια καταγγέλλει επιχειρηματικά συμφέροντα και διαπλεκόμενα εξωθεσμικά κέντρα ότι την υπονομεύουν, στην ουσία η ίδια επιδίδεται από καιρό, αλλά και τώρα, σε ένα πλήρες αδιαφανές παιχνίδι, με το οποίο αναδεικνύει αυτά τα συμφέροντα σε ρυθμιστές της πολιτικής ζωής.

Απευθύνομαι στον κ. Πρωθυπουργό, για να του πω, ότι ακόμα και αν ειλικρινά πιστεύει ότι κάποια συμφέροντα τον υπονομεύουν, πρέπει να αναρωτηθεί ποιος έχει διαμορφώσει τέτοιες συνθήκες μη υγιούς ανταγωνισμού, ώστε τα οικονομικά συγκροτήματα να παίζουν τόσο άμεσο πολιτικό ρόλο. Την απάντηση μπορεί να την βρει, αν κοιτάξει το πώς η κυβέρνηση του αντιμετώπισε, κατά καιρούς, το πρόβλημα, με αντάλλαγμα την πολιτική στήριξη.

Ποτέ άλλοτε, όσο στις κυβερνήσεις του κ. Σημίτη, τόσοι λίγοι δεν ήλεγχαν τόσα πολλά. Ποτέ άλλοτε δεν προσφέρθηκαν τόσα πολλά, από τη δημόσια περιουσία, σε τόσο λίγους.

Κυβέρνηση και Ν.Δ. αλληλοκατηγορούνται ευθέως για διαπλοκή με συγκεκριμένα οικονομικά συγκροτήματα. Πιστεύω ότι εκφράζουμε το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας εάν πούμε, ότι αυτή η αντιπαράθεση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποδεικνύει με τον πιο καθαρό τρόπο δύο διαπιστώσεις.

Η πρώτη διαπίστωση, ότι η πολιτική ζωή του τόπου είναι αιχμάλωτη της αντιπαράθεσης οικονομικών συγκροτημάτων, τα οποία επιδιώκουν τον ρόλο του εθνικού συνεταίρου, σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας της χώρας και του δημοσίου συμφέροντος.

Διαπίστωση δεύτερη: Η κυβέρνηση με την πολιτική της και τις επιλογές της, αυτή την πραγματικότητα την κάνει ολοένα και πιο ενοχλητική.

Αυτή η σύγκρουση ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. αποδεικνύει και κάτι άλλο.
Γιατί από κοινού απέρριψαν όλες τις προτάσεις, που κατέθεσε ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος, για τη θεσμική κατοχύρωση του κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου, της διαφάνειας και των όρων του υγιούς ανταγωνισμού, ώστε να μην διαμορφώνονται τέτοια φαινόμενα, ολιγοπωλιακού ή και μονοπωλιακού χαρακτήρα.

Θα ήθελα να το πω απερίφραστα.
Η διαπλοκή αποτελεί δομή του πολιτικού συστήματος. Δεν τρύπωσε κρυφά στην πολιτική ζωή. Την ανέδειξαν σε υπερεξουσία οι κυβερνήσεις, που την κανάκεψαν, την κολάκεψαν και την τάισαν πλουσιοπάροχα.

Αυτό που έχει καθιερωθεί να λέγεται στη χώρα μας "διαπλοκή" είναι κάτι περισσότερο από μια συνήθης συναλλαγή εξουσίας και συμφερόντων. Είναι η νέα δομή εξουσίας. Ένας ιδιόμορφος τρόπος συγκρότησης αυτής της εξουσίας με στόχο τον πλήρη έλεγχο της χώρας, της οικονομικής και της πολιτικής ζωής από ένα καρτέλ συμφερόντων, όπου επικυρίαρχοι θα είναι τα ίδια τα συμφέροντα και οι μηχανισμοί που τα εκφράζουν.

Οι εκλογές θα γίνουν σε συνθήκες άγριας κι αδίσταχτης πόλωσης.
Στην πυρά του δικομματικού ανταγωνισμού ρίχνεται από τώρα, ακόμα και η δημοκρατική ομαλότητα, που αποτελεί αναμφισβήτητα κατάκτηση της μεταπολίτευσης.

Όταν ο Πρωθυπουργός καταγγέλλει κέντρα και δυνάμεις που απεργάζονται δημοκρατική εκτροπή, από μόνος του μετατρέπει την πολιτική ομαλότητα σε δικομματικό παιχνίδι φανατισμού κι αποπροσανατολισμού.

Καμία κινδυνολογία ή δαιμονολογία, δικομματικής ευρεσιτεχνίας, δεν πρόκειται να αποπροσανατολίσει την προσοχή της κοινωνίας, από τα πραγματικά προβλήματα.

Καμία μυθολογία ή δημαγωγία, περί χαμένης ή χρήσιμης ψήφου, περί εκβιαστικών διλημμάτων, ή για προεξόφληση της μελλοντικής ευτυχίας, δεν θα εγκλωβίσει τους πολίτες.

Αυτό το κλίμα έχει ορατές κι επικίνδυνες αντιδημοκρατικές συνέπειες.

• Δεν προωθεί τον πολιτικό διάλογο, συσκοτίζει την πραγματικότητα.
• Δεν κατοχυρώνει την ισότιμη λειτουργία όλων, παγιώνει τον καθεστωτικό δικομματισμό.
• Υποβιβάζει στη συνείδηση των πολιτών την αξία της πολιτικής συμμετοχής και της δημοκρατικής δράσης.
• Ενισχύει την διαπλεκόμενη και συναλλασσόμενη πλευρά του πολιτικού συστήματος, με τα απίθανα ποσά εκλογικών δαπανών, που προκαλούν ίλιγγο στον απλό πολίτη.

Η δικομματική αντιδικία για την διαπλοκή, δεν θα κρύψει την αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής.

Η αντιδικία για την διαπλοκή δεν θα κρύψει την έλλειψη προγραμματικών διαφορών στις πολιτικές ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.

Ρωτώ ευθέως τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και τη Ν.Δ.:
Γιατί, επί τριάντα χρόνια μεταπολίτευσης, με ισχυρές κυβερνήσεις, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., η διαπλοκή έγινε και γίνεται διαρκώς ισχυρότερη, έτσι ώστε να μιλάμε για φάντασμα του πολιτικού συστήματος, αλλά για γάγγραινα του δημόσιου βίου.

Στην φετινή σύνοδο του οικονομικού φόρουμ του ΝΤΑΒΟΣ, ο πρόεδρός του, χαρακτήρισε όλη τη προηγούμενη δεκαετία ως μια περίοδο που κυριάρχησε παγκοσμίως μια "ένοχη ευφορία". Η διαπίστωση αυτή είχε μια διάσταση αυτοκριτικής, αφού τα προβλήματα εσυγκαλύπτοντο, η άνοδος των χρηματιστηρίων θεωρήθηκε αιώνια, το ενδεχόμενο της οικονομικής ύφεσης είχε αγνοηθεί. Η ευφορία εκείνη ορθά ονομάστηκε "ένοχη", αφού σκοπό είχε να παραπλανήσει τους εργαζόμενους ότι οι καλλίτερες μέρες θα έλθουν και γι’ αυτούς, ότι ο παραγόμενος πλούτος θα φτάσει και στις δικές τους τσέπες. Αντί γι’ αυτό ήλθε η χρηματιστηριακή κατάρρευση, η διεθνής κρίση, η αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας διεθνώς.

Φοβάμαι ότι ο πρωθυπουργός συνεχίζει να κινείται σ’ αυτό το κλίμα της "ένοχης ευφορίας" και του "ένοχου εξωραϊσμού".
"Κλείνουμε μια 7ετία ισχυρής και διαρκώς ανοδικής ανάπτυξης" είπε ο πρωθυπουργός κατά την ομιλία του στην Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ. Και δεν ένοιωσε την ανάγκη να απαντήσει στα εύλογα ερωτήματα:

• Γιατί, τότε, η ανεργία είναι σήμερα μεγαλύτερη απ’ ότι ήταν 7 χρόνια πριν;
• Γιατί οι κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες διευρύνονται;
• Γιατί οι εργαζόμενοι βλέπουν το εισόδημά τους να εξανεμίζεται; Ποιοι καρπώνονται τελικά τα αποτελέσματα αυτής της "ανοδικής ανάπτυξης";
• Γιατί δεν έγινε ποτέ η δημοσιονομική εξυγίανση;
• Γιατί δεν έγινε ποτέ η φορολογική μεταρρύθμιση;
• Ούτε η εξυγίανση των δημοσίων δαπανών; Ούτε η διοικητική μεταρρύθμιση;
• Γιατί δεν ολοκληρώθηκε η περιφερειακή αποκέντρωση;
• Γιατί δεν υπάρχει αξιόπιστο κι αποτελεσματικό πλαίσιο διαφάνειας κι ελέγχων, ώστε να μην οργιάζει η διαφθορά και να μην μαίνεται κάθε τόσο η διαπλοκή;

Δεν υπήρχαν ισχυρές κυβερνήσεις;

Ούτε η δική του, που όπως λέει είναι "ισχυρή μεταξύ των ισχυρών";

Τις πραγματικότητες αυτές θέλει να συγκαλύψει ο "ένοχος εξωραϊσμός" του κ. πρωθυπουργού.

Πράγματι κ. Πρωθυπουργέ, το εθνικό εισόδημα της Ελλάδας κατά τα τελευταία χρόνια αυξάνει ταχύτερα από το αντίστοιχο ευρωπαϊκό. Όμως οι μισθοί και τα ημερομίσθια δεν αυξάνουν ή αυξάνουν πιο αργά απ’ ότι το εθνικό εισόδημα της χώρας. Ακριβώς γι’ αυτό η συμμετοχή των μισθωτών στο εθνικό εισόδημα συρρικνώθηκε στο 65% από 68% που ήταν το 1997. Επί δικής σας πρωθυπουργίας, συνεπώς, η κατανομή του εθνικού εισοδήματος έγινε πιο άνιση και από άδικη. Και δεν το λέμε εμείς. Το λένε τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Εμείς, ο Συνασπισμός της Αριστεράς των κινημάτων και της οικολογίας δεν είμαστε οπαδοί ούτε του εξωραϊσμού ούτε της καταστροφολογίας. Εμείς θέλουμε οι πολίτες να έχουν συνείδηση της πραγματικότητας. Θέλουμε να γνωρίζει ο Ελληνικός λαός ότι, η περίοδος που διανύουμε είναι όντως μια περίοδος οικονομικής μεγέθυνσης, που όμως δεν είναι μόνιμη, αλλά εξαντλήσιμη, αφού σε σημαντικό βαθμό στηρίζεται σε παράγοντες συγκυριακούς ή εξωγενείς, όπως όλοι, εκτός από την κυβέρνηση αναγνωρίζουν.

Αν λοιπόν σε μια τέτοια φάση σχετικής οικονομικής μεγέθυνσης, τα κοινωνικά προβλήματα δεν επιλύονται, αλλά συσσωρεύονται, αν το δημόσιο χρέος αυξάνει, ποιο μέλλον περιμένει τον ελληνικό λαό στο πλαίσιο της ασκούμενης πολιτικής;

Ακριβώς γι’ αυτό ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος καλλιεργεί από τώρα το έδαφος για ένα νέο κύκλο μονόπλευρης λιτότητας και ακριβώς γι’ αυτό ο ΣΕΒ στήνει από τώρα ένα σκηνικό τρομοκράτησης της κοινωνίας, με σκοπό την εφαρμογή μιας πιο σκληρής Νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Παραπονιέται η κυβέρνηση ότι την ταυτίζουμε με τη ΝΔ. Μα εμείς το κάνουμε αυτό ή η κυβέρνηση με την πολιτική της; Πώς, όμως να αποδείξετε ότι έχετε διαφορετικές πολιτικές, όταν η πολιτική της κυβέρνησης και της ΝΔ, έχουν κοινή μήτρα και κοινό πλαίσιο;

Ακριβώς γι’ αυτό ο ΣΕΒ μιλά για σύγκλιση των δυο μεγάλων κομμάτων και για συναίνεσή τους στην κατεύθυνση της πολιτικής. Αυτό είπε ο ΣΕΒ στην τελευταία γενική του συνέλευση. Μόνο που ζήτησε και από τους δυο, και από εσάς της κυβέρνησης και από εσάς της ΝΔ, μεγαλύτερη ταχύτητα, και ισχυρότερες δεσμεύσεις, για την υλοποίηση μια ακόμη πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Μετά τις εκλογές, αφού γνωρίζει πως αυτά που σας ζητά δεν μπορούν να γίνουν πριν τις εκλογές.

Μάταια ορισμένοι από την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ προσπαθούν, εν όψει των επιλογών να στήσουν ένα σκηνικό δήθεν αντιπαράθεσης με τον ΣΕΒ, όταν την ίδια στιγμή ανταγωνίζονται με την ΝΔ, για την εξασφάλιση της εύνοιας του ΣΕΒ και ισχυρών παραγόντων του προσφέροντας δημόσια περιουσία.

Κι αυτό δεν γίνεται μόνο στα μεγάλα έργα στις μεγάλες μπίζνες, αλλά στις μικρότερες υποθέσεις, ακόμη και στις μελέτες, τα προγράμματα κ.λ.π., όπου η έννοια του "δημοσίου ανοιχτού διαγωνισμού", έχει στην πράξη καταργηθεί στις περισσότερες περιπτώσεις. Όλο αυτό το σύστημα όμως είναι μετέωρο κοινωνικά, αφού στο πλαίσιο μια τέτοιας "ανάπτυξης" δεν υπάρχει χώρος για πολλούς. Οι πολλοί είναι για τις θυσίες και οι λίγοι για τα οφέλη.

Μέσα σε μία πενταετία βλέπουμε να αλλάζει χέρια ο πλουτοπαραγωγικός μηχανισμός της χώρας, εθνική περιουσία και συλλογικά αγαθά, τόσο σε στρατηγικούς όσο και σε δευτερεύοντες τομείς.

Από τους διαγωνισμούς με ανταγωνιστικά τιμήματα και διαφανείς διαδικασίες νομιμότητας, καταλήξαμε στις αδιαφανείς μεθοδεύσεις τύπου πολιτικών συμφωνιών σκοπιμότητας.

Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρισμός, τράπεζες, νερό, λιμάνια, παραλίες, ξενοδοχεία, ιαματικές πηγές, δάση, αμυντικές βιομηχανίες, στοιχήματα και παιχνίδια, περιβάλλον και υποδομές κοινωνικής πολιτικής, προσφέρονται ως μετοχικό έπαθλο σε εθνικούς συνεταίρους και προμηθευτές.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, η Ελλάδα είναι απαξιωμένη παραγωγικά, χωρίς εργαλεία άσκησης πολιτικής.

Μετά την ολοκλήρωση αυτού του γύρου, η κυβέρνηση προετοιμάζει και β' γύρο, με την υποθήκευση της κρατικής και δημόσιας ακίνητης περιουσίας, μέσω της "Τιτλοποίησης ακινήτων του Δημοσίου", με νόμο που συζητείται αυτή την εβδομάδα στη Βουλή.

Όλη αυτή η μεταβίβαση του εθνικού πλούτου, γίνεται για ταμειακούς και εκλογικούς λόγους, δεν δίνει καμία νέα δυναμική στην ελληνική οικονομία.
Δεν έδωσε δυναμισμό και νέες θέσεις εργασίας.
Δεν μείωσε το δημόσιο χρέος.

Αντίθετα οδήγησε στην αύξηση των τιμών όλων των δημόσιων αγαθών, επιβάρυνε τους καταναλωτές και μετέτρεψε όλη τη χώρα σε ένα μεγάλο εμπορεύσιμο προϊόν.

Η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα, δημοσιονομικά, πληθωρισμού, εμπορικού ελλείμματος κ.λ.π.

Τα προβλήματα όμως αυτά συμπυκνώνονται στο θέμα απασχόληση στο δικαίωμα στην εργασία.

Χωρίς την αύξηση του ποσοστού της απασχόλησης που στη χώρα μας είναι το χαμηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 15, καμιά πολιτική, δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ταχύρυθμη, κοινωνικά δίκαιη και οικολογικά βιώσιμη ανάπτυξη, που έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Αντί γι’ αυτό ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι βρίσκουν τη πόρτα κλειστή και από τη μια στιγμή στην άλλη βρίσκονται στο δρόμο. Κι εμείς φοβόμαστε ότι οι περιπτώσεις, που πρόσφατα ζήσαμε δεν θα είναι οι τελευταίες. Υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις που δημιουργήθηκαν με κρατική και κομματική εύνοια, ή αναπτύχθηκαν μέσα στο κλίμα της κερδοσκοπικής χρηματιστηριακής ανόδου. Είναι αμφίβολο αν μπορούν να επιβιώσουν στο πλαίσιο της ΟΝΕ. Υπάρχουν κλάδοι που αφέθηκαν στην τύχη τους και έχουν αμφίβολο μέλλον. Και υπάρχουν επιχειρήσεις που είναι στόχοι πολυεθνικών, όπως έγινε πρόσφατα με τον Παπαστράτο. Αλλά οι εξαγορές κατά κανόνα συνοδεύονται από απολύσεις. Από την άλλη πλευρά, δεν δημιουργήθηκαν, νέοι κλάδοι παραγωγής σύγχρονων και διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων.

Έτσι η ελληνική οικονομία απειλείται να βρεθεί σ’ ένα αναπτυξιακό κενό, αφού από τη μια πλευρά πιέζεται από τις χώρες με χαμηλή αμοιβή της εργασίας και από την άλλη πιέζεται από χώρες που έχουν και βελτιώνουν το τεχνολογικό τους προβάδισμα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι τα ελληνικά προϊόντα εκτοπίζονται από τις ευρωπαϊκές αγορές και από το 1995 ως το 2001 οι ελληνικές εξαγωγές προς αυτές είχαν μειωθεί κατά 35%.

Το πρόβλημα της ανεργίας λοιπόν δεν είναι συγκυριακό. Οι ως τώρα πολιτικές έχουν πλήρως αποτύχει. Χρειάζονται νέες ριζοσπαστικές πολιτικές. Τέτοιες πολιτικές προτείνει ο Συνασπισμός.

1. Η μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών και η πρόταση για την εφαρμογή των 35ωρου.

2. Η ανάπτυξη ενός "τρίτου τομέα" της οικονομίας ο οποίος θα λειτουργεί με κριτήριο τις ανάγκες και την οικονομική βιωσιμότητα και όχι τη μεγιστοποίηση των κερδών.

3. Η διαμόρφωση και χρηματοδότηση ολοκληρωμένων προγραμμάτων τοπικής και περιφερειακής ανάπτυξης κατά πρώτο λόγο σε ορεινές, νησιωτικές και οικονομικά ή περιβαλλοντικά υποβαθμισμένες περιοχές.

4. Η έμπρακτη στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν την κύρια πηγή δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.

5. Η δημιουργία υποδομών που θα διευκολύνει την απασχόληση των γυναικών.

6. Η δημιουργία μιας νέας δομής για την κατάρτιση και την επανειδίκευση που να συνδέεται οργανικά με τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς εργασίας.

7. Η ενίσχυση του συστήματος προστασίας των ανέργων και ιδιαίτερα των ανέργων μακράς διάρκειας.

Οι πρόσφατες χρεοκοπίες ή η διακοπή της λειτουργίας επιχειρήσεων, ανέδειξε και προβλήματα που απαιτούν άμεση αντιμετώπιση.

Πρώτο, θέμα ενημέρωσης των εργαζομένων, για τα σχέδια της εργοδοσίας, δυνατότητας πρόσβασής τους στα στοιχεία της επιχείρησης και δυνατότητας ελέγχου στις αποφάσεις της διοίκησης. Προτείνουμε λοιπόν, ένα νέο θεσμικό πλαίσιο, που να κατοχυρώνει το δικαίωμα των εργαζομένων στην πληροφόρηση και τον έλεγχο και να εξασφαλίζει την απρόσκοπτη άσκησή του.

Δεύτερο, θέμα καταβολής των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεων και της προστασίας των εργαζομένων από εργοδοτικές αυθαιρεσίες, αλλά και από δόλιες πτωχεύσεις ή άλλα επιχειρηματικά τεχνάσματα που πλήττουν τους εργαζόμενους.

Προτείνουμε λοιπόν, την εξίσωση των εργατών με τους υπαλλήλους σε θέματα αποζημίωσης σε περίπτωση απολύσεων. Επίσης την αλλαγή του πτωχευτικού δικαίου και της νομοθεσίας περί εξαγορών και συγχωνεύσεων, ώστε να εξασφαλισθεί η προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Τρίτο θέμα προστασίας των απολυμένων και επαγγελματικής τους αποκατάστασης. Για τις περιπτώσεις ομαδικών απολύσεων, πτωχεύσεων, ή για άλλους λόγους διακοπής της λειτουργίας μιας επιχείρησης, προτείνουμε ένα ειδικό καθεστώς που θα παρέχει αυξημένη προστασία και θα δίνει έμφαση στην επαγγελματική αποκατάσταση.

Ο κ. Πρωθυπουργός ομιλεί σαν να μη μπορεί να καταλάβει, γιατί ο απλός κόσμος δεν τα φέρνει βόλτα, αφού η οικονομία αναπτύσσεται, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις ρέουν άφθονες στη χώρα, τα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες ενισχύουν την οικονομική δραστηριότητα, τα επιτόκια έχουν μειωθεί και κάνουν ευκολότερη την κατανάλωση. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει φτώχεια και δυστυχία, όταν όλα αυτά τα φαντασμαγορικά συμβαίνουν στη χώρα μας;

Αν ο πρωθυπουργός έχει πράγματι αυτήν την απορία, δεν έχει παρά να επισκεφθεί μια λαϊκή αγορά, να μιλήσει με τον συνταξιούχο, το χαμηλόμισθο, να δει την πραγματικότητα.

Υπάρχουν τρεις εντελώς συγκεκριμένοι λόγοι, που πιέζουν σήμερα όχι μόνο τα χαμηλά, αλλά και τα μεσαία εισοδήματα.

Ο πρώτος λόγος, είναι η ακρίβεια, η άνοδος των τιμών.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ενώ το κόστος και οι απαιτήσεις στη ζωή γίνονται ευρωπαϊκές, οι αμοιβές μένουν ελληνικές. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όπως ήδη είπα, δεν ακολουθούν καν την αύξηση του εθνικού εισοδήματος.

Ο τρίτος παράγοντας, είναι λιγότερο εμφανής, αλλά είναι ίσως ο πιο σημαντικός. Πρόκειται για την ατροφικότητα και την αποσπασματικότητα του κοινωνικού κράτους στη χώρα μας. Όταν ένας ευρωπαίος εργαζόμενος παίρνει ένα μισθό ας πούμε 1.000 ευρώ δεν ξοδεύει από τα χρήματα αυτά π.χ. για την υγεία, αφού το σύστημα της δημόσιας υγείας καλύπτει σχεδόν πλήρως τις ανάγκες του. Όπως δεν έχει δαπάνες παραπαιδείας, που εδώ δημιουργεί ο τρόπος λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος.

Η κυβέρνηση γνωρίζει ασφαλώς την κατάσταση αυτή, αλλά τη συγκαλύπτει. Προσπαθεί να ενθαρρύνει τον καταναλωτικό δανεισμό, με κίνδυνο όμως να οδηγηθούν τμήματα του πληθυσμού στην παγίδα της υπερχρέωσης. Ο δανεισμός λοιπόν δεν είναι διέξοδος, αλλά ένα ακόμη μέσο, για τις διακρίσεις και ανισότητες της κοινωνίας και μια πηγή μελλοντικών προβλημάτων.

Ακριβώς γι’ αυτό εμείς θεωρούμε αναγκαία πρώτον μια εισοδηματική πολιτική που θα οδηγεί στην σύγκλυση των εισοδημάτων, δεύτερον μια φορολογική μεταρρύθμιση που θα μειώνει την φορολογική επιβάρυνση, ιδίως των εισοδημάτων από εργασία, και τρίτο τη θεσμοθέτηση των ελάχιστων εγγυημένου εισοδήματος για όλους τους Έλληνες πολίτες.

Αυτή η συνήθεια της ηγεσίας του ΚΚΕ να βάλει στον ίδιο αφορισμό, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και δυνάμεις της αριστεράς, που αγωνίζονται να κατακτήσουν σήμερα καλύτερους όρους ζωής, να υπερασπιστούν δικαιώματα και να προστατεύσουν το περιβάλλον, την δημόσια περιουσία, είναι δείγμα τουλάχιστον μικροψυχίας.
Ας επιλέξει η ηγεσία του ΚΚΕ. Αντίπαλος είναι ο δικομματισμός η κοντά σ’ αυτόν κι ο ΣΥΝ κι ο ένας και ο άλλος κι όλοι όσοι δε συμφωνούν μαζί της. Ο κόσμος του ΣΥΝ, της αριστεράς γενικά, των κινημάτων και της οικολογίας είναι στους δρόμους και αγωνίζεται, χωρίς βεβαίως να χρειάζεται την άδεια της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Οι θέσεις, οι πρακτικές, οι επιλογές της κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ προκαλούν και επιβάλλουν μια πλήρη αντιστροφή της μόνης ελπιδοφόρας προοπτικής, που έχει ανάγκη ο τόπος:

Η αντιστροφή είναι κραυγαλέα:
Αντί να θέλουμε την οικονομία, ως εργαλείο στην υπηρεσία της ζωής, αντιμετωπίζουμε τη ζωή, ως μέσο στην υπηρεσία της οικονομίας.

Η εργασία, η εκπαίδευση, η κατοικία, η υγεία, η ελευθερία να αγωνιστούμε για την προκοπή μας και να απολαύσουμε τα αγαθά αυτά, με εγγυήσεις και δικαιώματα αξιοπρεπούς διαβίωσης, δεν είναι τα προτάγματα της οικονομικής διαδικασίας.

Αυτά τα αγαθά, δυστυχώς, παρουσιάζονται ως παραχωρήσεις, ως προσωρινά, που διανέμονται με φειδώ και μπορούν να αφαιρεθούν χωρίς εξηγήσεις.

Το ύφος και το περιεχόμενο των κυβερνητικών δηλώσεων αποκαλύπτει ότι η κυβερνητική οικονομική πολιτική έγινε υπόθεση αυτοαναφοράς και ταυτολογίας, έχασε κάθε αναφορά και νομιμοποίηση στον έξω κόσμο, δεν συγκινείται για τις καταστροφές της φύσης και το μαρασμό της ζωής των ανθρώπων. Αναφέρομαι στη φύση και στη ζωή, όχι αποκλειστικά για λόγους οικολογικούς. Αλλά για να προσδιορίσουμε τον σημερινό ιστορικό ορίζοντα, ο οποίος δυστυχώς απουσιάζει από τους κατέχοντες την εξουσία.

Πορεύεται η κυβέρνηση, μεταξύ μεγέθυνσης κι ανταγωνιστικότητας, που η ενιαία σκέψη του νεοφιλελεύθερου οδικού χάρτη, αναγορεύει σε αυτοσκοπούς, αδιαφορώντας για το ότι αυτή η ενιαία σκέψη οδηγεί τον πλανήτη σε καταστροφές και την ανθρωπότητα σε αναστατώσεις.

Αυτός ο τόπος αξίζει κάτι καλύτερο από τη βύθισή του στην αναμονή του τίποτα.

Η προοπτική αυτής της χώρας ταυτίζεται με τη βαθιά και συνολική πολιτική και προγραμματική ανανέωση. Ταυτίζεται με ένα νέο όραμα προοδευτικής αλλαγής. Με μια νέα ιστορική φάση στην πολιτική ζωή της. Σ' αυτή την κατεύθυνση είναι αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες μακράς πνοής.

Τα χρόνια που έρχονται είναι χρόνια αβεβαιότητας.

1. Τώρα χρειάζεται και δεν υπάρχει ολοκληρωμένο δίχτυ κοινωνικής προστασίας, το οποίο θα στηρίζεται σ' ένα εγγυημένο κοινωνικό εισόδημα, ώστε να ελεγχθούν οι κοινωνικές παρενέργειες από τη διεθνή κρίση.

2. Τώρα χρειάζεται και δεν υπάρχει χαμηλή ανεργία και ολοκληρωμένη πολιτική για την ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού, για να περιοριστεί το κοινωνικό κόστος από βίαιες αναδιαρθρώσεις.

3. Τώρα χρειάζεται και δεν υπάρχει, αποτελεσματικός έλεγχος με νέους θεσμούς διαφάνειας για την ορθολογική διαχείριση των πόρων, των υγιή ανταγωνισμό και τη δημόσια ρύθμιση των αγορών.

4. Τώρα χρειάζεται και δεν υπάρχει διαρθρωτική αλλαγή στο σύστημα κρατικής οργάνωσης και διακυβέρνησης της χώρας, με περιφερειακή αποκέντρωση και εκλογικό σύστημα απλής αναλογικής.

Κύριε Πρωθυπουργέ, με την πολιτική σας ξοδεύετε για να φτιάχνετε κομματική και κυβερνητική αισιοδοξία και στήριξη και όχι για να παράγετε κοινωνική ευημερία και ισόρροπη ανάπτυξη, αξιοβίωτη για όλους .-