Πριν από δύο εβδομάδες σε
αυτόν τον χώρο συζητούσαμε για την επίθεση,
που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση στους
φυσικούς πόρους της χώρας μας, ενόψει
εκλογών.
Η κυβερνητική πολιτική δεν είναι πολιτική
περιβαλλοντικής σύγκλισης. Είναι δυσάρεστο
να διαπιστώνει κανείς ότι εξακολουθούν να
είναι πολλές οι καταγγελίες της Ελλάδας για
περιβαλλοντικές παραβάσεις.
Οι αντισυνταγματικές εξαγγελίες για νομιμοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων αυθαιρέτων, καθώς και για το επιχειρούμενο έγκλημα κατά των δασών, με το νέο δασικό νομοσχέδιο, προωθούνται για την εξυπηρέτηση πελατειακών συμφερόντων και προεκλογικών σκοπιμοτήτων. Δυστυχώς αυτός είναι ο φαύλος κύκλος διαιώνισης ενός κυβερνητικού μοντέλου, που χαρίζει «τζάμπα δώρα» στους πολίτες, σε βάρος του περιβάλλοντος, και τους προσφέρει «όνειρα» που χτίζονται πάνω στα ερείπια που αφήνουν πίσω τους οι αλλοπρόσαλλες πολιτικές εμπορευματοποίησης των συλλογικών αγαθών και του δημοσίου πλούτου της χώρας.
Σήμερα με την ευκαιρία της κατάθεσης στη Βουλή νομοσχεδίου για την εναρμόνιση με την κοινοτική οδηγία 60/2000, συζητάμε για την προστασία των υδάτινων πόρων, δηλαδή για το νερό, ένα φυσικό πόρο που όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι απαραίτητος για τις ανθρώπινες δραστηριότητες και την ίδια τη ζωή, αλλά είναι αγαθό εν ανεπαρκεία. Είναι κεντρικό πολιτικό πρόβλημα για την επιβίωση και την αειφορία στον πλανήτη, η αντίφαση ανάμεσα στην εξάντληση ή την κατασπατάληση των πόρων και την προώθηση μοντέλων ανάπτυξης που προκαλούν περιβαλλοντική υποβάθμιση και κοινωνική εξαθλίωση.
Στην εποχή μας, τα επιφανειακά και τα υπόγεια αποθέματα του νερού μειώνονται δραματικά και υπάρχει άμεση ανάγκη να ληφθούν μέτρα προστασίας και ολοκληρωμένης διαχείρισης τους, με στόχο να διατηρηθεί αυτός ο τόσο σημαντικός πόρος για την ύπαρξη της ζωής στον πλανήτη.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι το ίδιο σε όλες τις χώρες του πλανήτη.
Το πρόβλημα στις φτωχές χώρες δεν είναι η υψηλή κατανάλωση του νερού αλλά η μη πρόσβαση σε καθαρό νερό. Χρειάστηκε να δοθεί μάχη στο Γιοχάνεσμπουρκ για να συμφωνήσουν οι κυβερνήσεις ότι μέχρι το 2015 πρέπει να μειωθεί στο μισό ο ανθρώπινος πληθυσμός, που δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό και βασικές εγκαταστάσεις υγιεινής.
Αντίθετα στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Μεσόγειο τα προβλήματα είναι η μείωση της ποσότητας του νερού και η υποβάθμιση της ποιότητας του. Αυτά τα προβλήματα έρχεται να λύσει η ευρωπαϊκή οδηγία, θέτοντας ως βασικό στόχο:
«την επίτευξη, μέχρι το 2015, καλής κατάστασης, ποιοτικής και ποσοτικής, και την αποτροπή της περαιτέρω υποβάθμισης όλων των υδάτων της Ευρώπης.»
Δυστυχώς, η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σα να μην έχει καταλάβει την σπουδαιότητα του θέματος.
Επί 15 ολόκληρα χρόνια άφησε στο μεγαλύτερο μέρος του ανενεργό τον νόμο 1739/87 και έρχεται τώρα 3 χρόνια μετά την υιοθέτηση της οδηγίας και μόλις 2 μήνες πριν την λήξη της προθεσμίας, για την ενσωμάτωση της, να καταθέσει νομοσχέδιο το οποίο:
Μπροστά σε αυτή
ο ΣΥΝ πήρε την πρωτοβουλία να βάλει στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής πραγματικότητας το κρίσιμο θέμα των νερών και των υδάτινων πόρων της χώρας.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS