27 Νοεμβρίου 2003
Ομιλία του Προέδρου του Συνασπισμού στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης
Ο κ. Πρωθυπουργός άρχισε τη συζήτηση και την τέλειωσε μόνος του. Μόνος την αρχίζει και μόνος του την τελειώνει κάθε φορά, διακηρύσσοντας ότι «η κυβερνητική πολιτική είναι κοινωφελής» και παραγγέλνοντας σε όλους να την δοξάσουν... Να είναι ευχαριστημένοι...
Τι είπε ο κ. Σημίτης; Είπε ότι «η οικονομία είναι ισχυρή. Η ανάπτυξη μεγάλη. Η ανάπτυξη πηγαίνει στην κοινωνία, στους μισθούς, στις συντάξεις, στην υγεία, στην παιδεία, στη συνοχή. Η ανάπτυξη πηγαίνει στα έργα. Πηγαίνει σ όλη την Ελλάδα. Η ανάπτυξη στηρίζεται σε μία δημοσιονομική εξυγίανση». Ίχνος ανάληψης ευθυνών. Κανένα στοιχείο αυτοκριτικής ή και κριτικής. Ένα είναι το αυτονόητο παράγγελμα μετά από αυτή την ωραιοποίηση. Έλληνες ευτυχείτε, υμνείτε, δοξάστε. Γιατί όλα είναι καλώς καμωμένα.
Οι Έλληνες όμως είναι λιγάκι απαιτητικοί. Δεν χειροκροτούν όσους τους αδικούν. Και δεν επικροτούν όσους προσβάλλουν τη λογική τους και την ευαισθησία τους.
Θυμώνουν κ. Σημίτη οι Έλληνες. Θυμώνουν αυτοί που κάθε μέρα δοκιμάζονται για να τα φέρουν βόλτα, όταν βλέπουν αυτόν τον εξωραϊσμό και τον ευδαιμονισμό της κυβέρνησης.
Και ξέρετε αυτό είναι που θα βρείτε μπροστά σας, που βρίσκετε κάθε μέρα. Την οργή και το θυμό της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας γι αυτό το μίγμα ευδαιμονισμού, εξωραϊσμού και αυταρχισμού, που διακρίνει την πολιτική σας.
Δεν είναι μαζοχιστές οι Έλληνες για να αυτομαστιγώνονται με την ανεργία, την ακρίβεια, την ανασφάλεια, τη φτώχεια και τους αποκλεισμούς, την αδικία και τις ανισότητες.
Η κυβερνητική πολιτική φταίει, που διαρκώς αδικεί και σπαταλάει θυσίες και πόρους, αγώνες και αγωνίες. Και φταίει η κυβερνητική πολιτική γιατί προσαρμόστηκε στη νεοφιλελεύθερη διεκπεραίωση και προσαρμογή εγκαταλείποντας την κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.
Γιατί μαλώνετε με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Πρωθυπουργέ, για το τι ακριβώς λέει η έκθεση του Economist; Λέει αυτό ακριβώς που λέει και το είπα.
Η έκθεση του Economist αποδοκιμάζει την πολιτική 81 - 90 ως αριστερή πολιτική και εκθειάζει την πολιτική 96 και μετά ως αποδεκτή πολιτική. Ως μη αριστερή πολιτική και ο κ. Καραμανλής λέει εκείνο που επίσης λέει η έκθεση του Economist, ότι σε αυτή τη μη αριστερή πολιτική δεν κάνετε καλή διαχείριση και έτσι επιβεβαιώνεται αυτό που και η κοινωνία σας φωνάζει και η πλειοψηφία των οπαδών του ΠΑΣΟΚ επισημαίνει και εμείς από την πλευρά του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας καταγράφουμε. Μεταλλάχτηκε η πολιτική σας, δεν είναι αριστερή πολιτική η κυβερνητική σας πολιτική κ. Πρωθυπουργέ και μπορεί να έχετε μία επίδοση στο να αφυδατώνετε κάθε πολιτική έννοια από το ιδεολογικό και κοινωνικό της περιεχόμενο, αλλά εκείνο που δεν μπορείτε, είναι να μιλάτε αυτήν την διπλή γλώσσα. Μην έχουμε λοιπόν ενώπιον της Βουλής μία αψιμαχία για τα αυτονόητα.
Η έκθεση του Economist λέει ότι αποδοκιμαστέα η πολιτική 81 - 90 επιδοκιμαστέα η δική σας πολιτική και η δική σας πολιτική καταδικαστέα ως κακή διαχειριστική πολιτική. Όλα τα άλλα είναι για τον αποπροσανατολισμό του κόσμου.
Από το 1996 μέχρι και σήμερα τα κυβερνητικά συνθήματα περί «ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού» δημαγωγικά, βεβαίως προβλήθηκαν κατά τρόπο προκλητικό, θορυβώδη. Πολιτικά βέβαια κατέρρευσαν.
Οι ρυθμοί ανάπτυξης και η οικονομική μεγέθυνση παρέμειναν αριθμητικοί δείκτες εξακολουθούν να υπάρχουν οι ανισότητες και αντιφάσεις, χωρίς κοινωνικές ισορροπίες και χωρίς κοινωνική στήριξη . Κι ο εκσυγχρονισμός, αφού αφυδατώθηκε και διασύρθηκε, έγινε ψευδώνυμος και κατ' ευφημισμόν παραγοντισμός και αμοραλισμός, εξουσιομανία και παλαιοκομματικού τύπου δοσοληψία. Δεν έχει κανείς παρά να προβληματιστεί με ιδεολογικούς πολιτικούς και κοινωνικούς όρους σε αυτά που λέγονται και από στελέχη της κομματικής πλειοψηφίας και της κυβέρνησης. Να προβληματιστεί με όρους ιδεολογικούς πολιτικούς και κοινωνικούς για να καταλάβει ότι ο δημόσιος βίος της χώρας μέσα σ αυτές τις πρακτικές λογικές, σ αυτό το ήθος και ύφος καταντάει ένα κουβάρι. Ένα κουβάρι που δεν εμπνέει. Ένα κουβάρι που ενοχλεί και ανησυχεί.
Δεν είναι λοιπόν η κυβερνητική πολιτική αυτή που διευρύνει και κατοχυρώνει την κοινωνική δικαιοσύνη, σ αυτόν τον τόπο ζούμε. Δεν είναι πολιτική για τους μη προνομιούχους, απεναντίας η πολιτική της κυβέρνησης δημιουργεί ολοένα και πιο πολλούς μη προνομιούχους. Κι αυτούς τους διαρκώς περισσότερους μη προνομιούχους, μη έχοντες και κατέχοντες εσείς ως κυβέρνηση τους αντιμετωπίζετε με περισσότερο αυταρχισμό και αναλγησία.
Τι να κάνουμε δεν υπακούει και δεν θα υπακούσει στα παραγγέλματά σας ο Έλληνας αγρότης και δεν αισθάνεται ούτε ευτυχής ούτε αισιόδοξος. Αισθάνεται στα στενά και στα δύσκολα. Δεν αισθάνεται ούτε ευτυχής ούτε αισιόδοξος ο μισθωτός, ο υπάλληλος. Αισθάνεται την καθημερινή αγωνία των λογαριασμών του σπιτιού και του μήνα. Δεν αισθάνεται ούτε ευτυχής ούτε αισιόδοξος ο συνταξιούχος, απεναντίας αισθάνεται ολοένα και περισσότερο να στριμώχνεται στα όρια της φτώχειας και της ανέχειας. Και πολύ περισσότερο δεν αισθάνονται ευτυχείς και αισιόδοξοι οι νέοι, γιατί τους νέους κυρίως πλήττει όλη αυτή η δύσκολη πραγματικότητα που διαμορφώθηκε από την οκτάχρονη συνεχή κυβερνητική πολιτική με ισχυρή αυτοδύναμη πλειοψηφία στα χέρια σας. Ούτε βεβαίως ευτυχής και αισιόδοξος αισθάνεται ο μικρός και μεσαίος που νιώθει να συντρίβεται και κάθε μέρα ξυπνάει με το άγχος είτε της χρεοκοπίας, είτε της τοκογλυφίας.
Μιλήσατε για την ανάπτυξη και για την ανάγκη να γίνεται συνεκτίμηση όλων των δεδομένων. Πράγματι ένας πολιτικός ορθολογισμός αυτό θα επέβαλε. Τι όμως δεν είπατε εσείς από αυτά τα δεδομένα, επικαλούμενος απλά και μόνο τους δείκτες του υψηλού ρυθμού ανάπτυξης τους οποίους επικαλεστήκατε. Δεν είπατε ότι έχουμε 3% του ΑΕΠ ετησίως εισροή κοινοτικών πόρων. Δεν είπατε ότι έχουμε 8% και πλέον του ΑΕΠ ετήσιο δημόσιο δανεισμό. Δεν είπατε ότι έχουμε 2% του ΑΕΠ ετήσιες εγγυήσεις του δημοσίου για δάνεια που δεν πρόκειται ποτέ να αναζητηθούν και ποτέ να επιστραφούν. Δεν είπατε ότι έχουμε αλματώδη αύξηση του δανεισμού στα νοικοκυριά κατά 25% για το 2003, αλλά και των επιχειρήσεων. Σύνολο, δηλαδή των εισρεόμενων και δανεικών πόρων, κυρίως του δημοσίου, πολύ πάνω από το 15% του ΑΕΠ.
Ενθουσιάζεστε, αυτοεπαινείτε την πολιτική σας, αλλά με τέτοιους πόρους που έρχονται απέξω, δανεικούς και πόρους εισροής, πολύ πάνω από το 15% του ΑΕΠ είναι ενθουσιαστικό για σας να έχετε μόνο το 4% ανάπτυξη και αυτό το 4% να μην έχει κοινωνικό αντίκρισμα και κοινωνικό περιεχόμενο. Έχουμε λοιπόν σπατάλη πόρων, γιατί ουσιαστικά αυτή η ανάπτυξη δεν πάει για την κοινωνική συνοχή και για την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά διαμορφώνει μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες, μεγαλύτερη ισχύ οικονομική, κοινωνική και πολιτική στους λίγους που υπερέχουν, στις λίγους που από θέσεις υπεροχής μπορούν και συναλλάσσονται με το δημόσιο, έτσι ώστε να είναι οι κατ αποκλειστικότητα εταίροι σε κρίσιμους τομείς έργων, συμβάσεων, προγραμμάτων, προμηθειών, εξοπλιστικών αγορών. Εμείς λέμε ότι αυτή η ανάπτυξη ,αυτός ο ρυθμός ανάπτυξης είναι μη διατηρήσιμος και εκτιμάμε ότι δεν θα συνεχιστεί στο ίδιο ύψος η εισροή κοινοτικών πόρων και δεν μπορεί να συνεχιστεί ο δανεισμός σε τέτοιους ρυθμούς. Πέραν αυτού όμως δεν σας απασχολεί ο τύπος της ανάπτυξης; Δεν σας απασχολεί ότι κυρίως αυτοί οι ρυθμοί ανάπτυξης στηρίζονται σε μια κατασκευαστικού, μονοδιάστατου τύπου αναθέρμανση, μια ανάπτυξη η οποία υποβαθμίζει σταθερά την μεταποίηση, ενώ περιθωριοποιεί τις νέες τεχνολογίες. Δεν σας απασχολεί ότι οι πόλεις γίνονται διαρκώς αβίωτες και οι περιφέρειες διαρκώς βασανίζονται από ... αν δεν ερημώνονται.
Χάνει η Ελλάδα έδαφος και στη μεταποιητική προσπάθεια και στις νέες τεχνολογίες κι αυτό φαίνεται στα διευρυνόμενα ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου.
Σας απασχολεί το γεγονός ότι αυτή η ανάπτυξη με αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες και νέα φτώχεια, με αυξανόμενη ανεργία και αποκλεισμούς δεν είναι αξιωβίωτη και ισόρροπη ανάπτυξη;
Κεντρική διαπίστωση της οικονομικής σας πολιτικής είναι η εισοδηματική καθήλωση κι αδικία μαζί με την απουσία πολιτικών για δίκαιη κατανομή κι αναδιανομή βαρών και ωφελημάτων, η απουσία αναπλήρωσης των θυσιών και απωλειών που συντελέστηκαν.
Επί δέκα χρόνια το 22% του πληθυσμού στριμώχνεται στο φάσμα της φτώχειας. Μπορεί να μην σας ενδιαφέρει αλλά δεν υπάρχει πολιτική κοινωνικής δικαιοσύνης έτσι. Είναι ξεχωριστό δείγμα στην Ε.Ε. κι όμως, παρά το ότι αλλού έχει θεσμοθετηθεί, οι κυβερνήσεις Σημίτη αρνούνται τη θεσμοθέτηση πολιτικών για το εγγυημένο εισόδημα και την εγγυημένη ασφάλιση. Ακόμα και σ αυτήν την προεκλογικού χαρακτήρα ψευδεπίγραφη «Χάρτα Σύγκλισης» δεν το περιλαμβάνει η κυβέρνηση και βεβαίως δεν το εξαγγέλλει ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση . Το εγγυημένο εισόδημα, το κατώτερο εισόδημα, ο κατώτερος μισθός, η κατώτερη σύνταξη, η αξιοπρεπής διαβίωση για όλους με εγγυήσεις, να έχουν συμμετοχή σε μια ανάπτυξη με ανθρώπινο πρόσωπο, δεν υπάρχει στο περιεχόμενο της πολιτικής σας.
Επί δέκα χρόνια συνολική απασχόληση παραμένει καθηλωμένη. Ξεχωριστό, επίσης, φαινόμενο στα πλαίσια της Ε.Ε. Καταρρίφθηκε ο μύθος ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης, ως αυτόματος πιλότος, φέρνουν απασχόληση. Η ανεργία παραμένει από τις μεγαλύτερες στην Ε.Ε., μεγαλύτερη στους νέους. Κι ο άλλος μύθος ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης ανοίγουν ευκαιρίες για όλους δεν έχει αντίκρισμα.
Επαναλάβατε αυτά τα οποία εξαγγείλατε στις εκλογές του 2000, 300.000 νέες θέσεις απασχόλησης, 300.000 θέσεις επιδοτούμενης κατάρτισης και απασχόλησης, 300.000 θέσεις δια βίου εκπαίδευσης και είπατε σήμερα οι στόχοι μας εξεπληρώθησαν. Ταυτοχρόνως πηγαίνοντας προς τις εκλογές εξαγγέλλεται 25.000 θέσεις μερικής απασχόλησης στο Δημόσιο, ώστε λοιπόν εάν οι στόχοι σας εξεπληρώθησαν η απασχόληση θα έπρεπε να είναι καθηλωμένη και να μη διευρύνεται; Θα μου επικαλεστείτε ότι μειώσατε κι εσείς λιγάκι τους δείκτες ανεργίας.
Η αξιολόγηση των προγραμμάτων για το ανθρώπινο δυναμικό κατατέθηκε ποτέ για να ξέρουμε ποιες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν; Γιατί ξέρετε ότι διαγράφονται από τους πίνακες των ανέργων όλοι εκείνοι οι οποίοι προσέρχονται για να εγγραφούν στα μαθήματα κατάρτισης και εκπαίδευσης. Όχι μόνο λογιστικές αλχημείες, αλλά και κοινωνικές αλχημείες και πολιτικές αλχημείες.
Μια συζήτηση στη Βουλή, για την κατάσταση της οικονομίας, στα τέλη του 2003, επιβάλλεται να πάρει το χαρακτήρα της αξιολόγησης και του απολογισμού της δεκαετίας 1993 έως 2003.
Για πολλούς και προφανείς λόγους:
- στο πλαίσιο μιας δεκαετίας φαίνονται και αποδεικνύονται σε πραγματική βάση τα μεγέθη και η εξέλιξη του, οι επιλογές και τα αποτελέσματά τους.
- Στο πλαίσιο μιας δεκαετίας η συζήτηση απαγκιστρώνεται από την τρέχουσα διαχείριση και τις διακυμάνσεις της, απεγκλωβίζεται από την κομματική αντιπαράθεση και αποκτά τα πολιτικά χαρακτηριστικά εκτίμησης κι απολογισμού των επιλογών που έγιναν.
- Στο πλαίσιο μιας δεκαετίας, που συμβαίνει να είναι κυβερνητική δεκαετία του ίδιου κόμματος και της οικονομικής του διαχείρισης η συζήτηση έχει όλα τα στοιχεία να κρίνει εάν ο μονόδρομος αυτής της πολιτικής κέρδισε ή έχασε χρόνο, εάν προωθήθηκε η πραγματική σύγκλιση, με όρους κοινωνίας, πραγματικής οικονομίας, απασχόλησης και ευημερίας για όλους ή εάν παραμένουν και μεγαλώνουν οι κοινωνικές και οικονομικές αδικίες, οι ανισότητες στα εισοδήματα και τις θυσίες στα ωφελήματα και τους αποκλεισμούς, οι περιφερειακές ανισότητες.
Η κυβέρνηση απέφυγε κι αποφεύγει μια τέτοια συζήτηση. Γι αυτό και δεν έφερε στη Βουλή κανένα από τα τριετή σχέδια ένταξης στην ΟΝΕ ούτε φέρνει βεβαίως τα λεγόμενα ελληνικά προγράμματα σταθερότητας και ανάπτυξης.
Είναι απόλυτα τεκμηριωμένη η διαπίστωση διεθνών οικονομικών κύκλων ότι η Ελλάδα είναι παράδειγμα προς αποφυγή, αρνητικό μοντέλο, για τις νέες χώρες, αφού οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν αξιοποίησαν την ένταξη της Ε.Ε. ούτε διαχειρίστηκαν ορθολογικά τους εθνικούς και κοινοτικούς πόρους, αλλά και τις θυσίες του ελληνικού λαού, με αποτέλεσμα να υπάρχει η στασιμότητα, η καθήλωση, η απόκλιση.
Και δεν είναι η πρώτη φορά, που διεθνείς οργανισμοί επισημαίνουν ως διαρθρωτική αιτία αυτών των αρνητικών αποτελεσμάτων την διαφθορά και την διαπλοκή, τη σπατάλη και τις δαπάνες προβολής και βιτρίνας.
Οι επισημάνσεις έχουν δραστική και δραματική πολιτική σημασία:
- οι επισημάνσεις αυτές καλύπτουν την πολιτική των ισχυρών κυβερνήσεων των δύο κομμάτων. Αποκαλύπτουν και κακή διαχείριση αλλά και έλλειψη αποτελεσματικού σχεδιασμού κι όταν έμπαινε η Ελλάδα στην ΕΟΚ κι όταν έμπαινε στην ΟΝΕ, για το τι θα έπρεπε να γίνει μετά.
- Οι διαπιστώσεις αυτές επιβεβαιώνουν ότι το μοντέλο διακυβέρνήσης της χώρας είναι αναντίστοιχο προς τις προκλήσεις της εποχής και της ανάγκης της χώρας, αυτό παγιδευμένος στις λογικές της πολυσυλλεκτικής αυτοδυναμίας και στις πρακτικές των πελατειακών σχέσεων προς τους μηχανισμούς της διαπλοκής αλλά και προς τους πολίτες.
- Οι παρατηρήσεις αυτές αποκαλύπτουν ότι οι εκάστοτε προϋπολογισμοί, που πανηγυρικά όλοι τους εμφανίστηκαν ως πλεονασματικοί, ήσαν ανειλικρινείς , με πλαστές απεικονίσεις της πραγματικότητας και ψευδείς παραστάσεις ευημερίας. Προϋπολογισμοί με δημιουργική λογιστική, αλλά και εκτός των προϋπολογισμών παράλληλη δημοσιονομική διαχείριση, διπλά βιβλία και διπλό ταμείο, εκτός ελέγχου από οποιαδήποτε δημόσια αρχή, με άγνωστη την πραγματική του κίνηση ακόμα και για το Ελεγκτικό Συνέδριο και το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.
Αυτές οι στρεβλώσεις πρέπει να τελειώσουν και όχι να διαιωνίζονται.
Αυτές οι στρεβλώσεις μπορεί να εξυπηρετούν τις κυβερνήσεις της ψηφοθηρίας και της παροχολογίας, αλλά δεν οδηγούν στη συλλογική ευημερία, παγιώνουν τις ανισότητες και τις αποκλίσεις, δεν εξασφαλίζουν δίκαιη διανομή και αναδιανομή του πλούτου, εμπορευματοποιούν τα συλλογικά αγαθά, τη δημόσια περιουσία και το περιβάλλον, δεν εξασφαλίζουν υποδομές ανάπτυξης, κοινωνικής προστασίας και ποιότητας ζωής για όλους.
Το πρόβλημα της οικονομίας είναι πρωτίστως και κυρίως πολιτικό κι όχι μονοδιάστατα διαχειριστικό τεχνοκρατικό ζήτημα.
Εκλογικά δόγματα περί μονοπωλίου της εξουσίας, περί αυθεντίας της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας, μυθολογίες περί ισχυρών κυβερνήσεων, που πάντα υπόσχονται τη γη της επαγγελίας, αλλά πάντα προσαράζουν στα ρηχά και στις ξέρες, νεοϊδεολογισμοί περί ενιαίας σκέψης στη διαχείριση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έβλαψαν και βλάπτουν την κοινωνία και την οικονομία, το πολιτικό σύστημα και τη χώρα.
Η δεκαετία 1993 - 2003 είναι μεγάλο πολιτικό και ιστορικό διάστημα.
Το διακυβέρνησαν ισχυρές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Είχε προηγηθεί η αρνητική πολιτική και κοινωνική εμπειρία από τη διακυβέρνηση της χώρας στην περίοδο 1990 - 1993, αλλά και 1986 - 1990. Είχαν στη διάθεσή τους οι κυβερνήσεις τους περισσότερους πόρους, αλλά και τις διαρκείς μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού.
Η κυβέρνηση συνηθίζει να ωραιοποιεί και να πανηγυρίζει. Ναρκισσεύεται ότι είναι η καλύτερη κυβέρνηση, που είχε ο τόπος και κατηγορεί το ΣΥΝ ότι μηδενίζει και καταστροφολογεί, όταν επιμόνως ζητάει λογαριασμό.
Θα εξακολουθήσουμε να ζητάμε λογαριασμό και θα καλούμε όλους τους πολίτες να αξιώνουν απολογισμό για το που και πως χάθηκαν χρόνια και ευκαιρίες, πόροι και θυσίες.
Μπήκε η χώρα στη ζώνη του ευρώ, με άνισο και άδικο τρόπο κατανομής των βαρών που ποτέ δεν αναπληρώθηκαν, χωρίς να έχει προετοιμαστεί για να εξασφαλίσει καλύτερη θέση κάτω από τις ανταγωνιστικές πιέσεις της ΟΝΕ.
Η απουσία των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών στο πολιτικό σύστημα και τις οικονομίες λειτουργίες, που θα άνοιγαν το δρόμο για την πραγματική σύγκλιση, εξακολουθούν να λείπουν
Γι αυτό η πραγματική σύγκλιση ως μαγική εικόνα προγραμματίζεται για την οκταετία 1996 - 2004, αλλά από την ίδια την κυβέρνηση μετατοπίζεται κατά το δοκούν για το 2008, το 2015 ή το 2025.
Δεν φταίει η κοινωνία, που δεν θέλει την πραγματική σύγκλιση.
Η κυβερνητική πολιτική είναι που δημιουργεί διαρκώς περισσότερους μη προνομιούχους, στις διαμαρτυρίες των οποίων αντιδρά με περισσότερο αυταρχικό και ανάλγητο τρόπο. (...)
Που πήγαν δύο τρισεκατομμύρια δρχ για το ανθρώπινο δυναμικό, την κατάρτιση και δια βίου εκπαίδευση;
Γιατί δεν προωθήθηκε η δίκαιη φορολογική μεταρρύθμιση, συστατικό στοιχείο της κοινωνικής δημοκρατίας και του δημοκρατικού σοσιαλισμού;
Γιατί η δημοσιονομική διαχείριση παραμένει άτακτη και αδιαφανής, σπάταλη και αντιαναπτυξιακή;
Γιατί διερευνήθηκε και κυριαρχεί ο κρατικοδίαιτος ευδαιμονισμός των λίγων, εντός και εκτός κύκλων εξουσίας και διαπλοκής.
Ως βασικοί διαχειριστικοί στόχοι επιλέχθηκαν:
- η απορρόφηση κοινοτικών και κρατικών πόρων
- οι ιδιωτικοποιήσεις, μετοχοποιήσεις κι αποκρατικοποιήσεις
- η πιστωτική επέκταση με την διεύρυνση προς την οικονομία και την κοινωνία κάθε μορφής δανείου, για τόνωση της ζήτησης με φτηνό δήθεν χρήμα
- ο περιορισμός δαπανών μισθοδοσίας και κοινωνικών παροχών
Ο ενδιάμεσος στόχος της ΟΝΕ επιτεύχθηκε με άδικες κι άνισες θυσίες των πολλών και με τη δημιουργική λογιστική των προϋπολογισμών, αλλά οι αποκλίσεις μεγάλωσαν και τα προσδοκώμενα ωφελήματα δεν διαμόρφωσαν αισιόδοξες συνθήκες ούτε, βεβαίως, αναπληρώθηκαν οι θυσίες κι απώλειες, που γονατίζουν και δυσκολεύουν τους πολλούς.
Δεν έχει εξασφαλιστεί η αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη. Οι μηχανισμοί διαχείρισης των κοινοτικών πόρων δεν έγιναν πιο αποτελεσματικοί. Η απορρόφηση του Γ ΚΠΣ είναι στο 24% μαζί με το 7% της προκαταβολής. Μέχρι σήμερα απώλειες 250 εκ ευρώ έχουν συντελεστεί. Η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν είχε αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία, συνεισφορά στην διαπλοκή είχε. Μεγέθυνση της διαφθοράς και της διαπλοκής έχουμε όχι ενίσχυση της διαρθρωτικής αλλαγής με κοινωνικά, αναπτυξιακά και περιβαλλοντικά προτάγματα.
Οι εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας μετατράπηκαν στην πιο μεγάλη, αδιαφανή κι ανεξέλεγκτη δημοσιονομική επέκταση, για την κάλυψη πάσης φύσεως δαπανών εκτός προϋπολογισμού, δημιουργώντας την πλαστή εικόνα δημοσιονομικής ευρωστίας.
Η πιστωτική επέκταση με τα πάσης φύσεως δάνεια, έφερε αντίθετα αποτελέσματα. Η λιτότητα και η εισοδηματική καθήλωση βαφτίστηκαν διαρθρωτική κι αντιπληθωριστική πολιτική.
Την ίδια ώρα αποκαλύπτεται ότι ο πληθωρισμός στην Ελλάδα είναι πληθωρισμός κερδών και τιμών, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει έλεγχος και εποπτεία της αγοράς, δεν υπάρχει υγιής ανταγωνισμός.
Η εργασία πλήρωσε άνισα και μονόπλευρα υπέρμετρα και άδικα το κόστος όλων των νεοφιλελεύθερων προσαρμογών και πριμοδότησε την κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Αποτρέπονται και δεν ενισχύονται οι επενδύσεις, η διαρκής λιτότητα λειτουργεί πλέον αποτρεπτικά και για την διεύρυνση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας και για την υγιή καταναλωτική επέκταση.
Αποτέλεσμα όλων αυτών. Η ανάπτυξη χωρίς διαρθρωτικές αλλαγές, χωρίς εξυγίανση των Δημόσιων Οικονομικών, δίχως εξυγίανση και αναδιάρθρωση του κράτους και της διοίκησης, με ισχυρά αντικίνητρα επενδύσεων και νέων θέσεων εργασίας, χωρίς φορολογική μεταρρύθμιση και χωρίς νέους θεσμούς και μηχανισμούς εποπτείας των αγορών ανακυκλώνει τις διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας, στρεβλώνει κάθε υγιή μηχανισμό, απορυθμίζει κάθε παραγωγική δυναμική. Τελικά παρά την ονομαστική μεγέθυνση αδυνατεί να εξασφαλίσει τους νέους όρους και τις ανταγωνιστικές προϋποθέσεις για την πραγματική σύγκλιση και την αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη.
27/11/2003
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS