17/03/2004

Χαιρετισμός του Προέδρου του Συνασπισμού Ν.Κωνσταντόπουλου στο 32ο Πανελλαδικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ

17 Μαρτίου 2004

Χαιρετισμός του Προέδρου του Συνασπισμού Ν.Κωνσταντόπουλου στο 32ο Πανελλαδικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ

Χαιρετίζω το 32^ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ και εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες σας.

Όλοι γνωρίζετε ότι στην Ελλάδα του 2004, μετά από δύο και μισό Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, μετά από δεκατρία και πλέον χρόνια αυστηρής και μονόπλευρης δημοσιονομικής πολιτικής, ο τρόπος λειτουργίας της οικονομίας παράγει μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και ανακυκλώνει τις διαρθρωτικές αδυναμίες και τα ελλείμματα.

Σ'αυτόν τον τομέα είμαστε οι τρίτοι χειρότεροι στους 25 της Ευρώπης.

Η πραγματικότητα φωνάζει ότι η καθημερινή ζωή και το μέλλον των εργαζομένων, των ανέργων και των συνταξιούχων, επιβαρύνονται διαρκώς με άδικο κι άνισο τρόπο.

Οι αιτίες, βεβαίως, είναι πολιτικές και έχουν σχέση με τις κυβερνητικές επιλογές, που συστηματικά συρρίκνωσαν το περιεχόμενο και τις εγγυήσεις του κοινωνικού κράτους, περιόρισαν τα συλλογικά αγαθά και τα δικαιώματα των εργαζομένων, έβαλαν στην θέση της αλληλεγγύης την ανταγωνιστικότητα της ελεύθερης αγοράς, υιοθετώντας τα γνωστά νεοφιλελεύθερα θεωρήματα.

Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης δεν ενισχύουν την πραγματική σύγκλιση στα επίπεδα εισοδημάτων, διαβίωσης και ευημερίας, απασχόλησης και κοινωνικής στήριξης. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι η Ελλάδα του 2004, με ρυθμό ανάπτυξης πάνω από το 4%, είναι μεταξύ των πρώτων στην φτώχεια και την ανεργία και μεταξύ των τελευταίων σε κοινωνικές δαπάνες για την υγεία και παιδεία.

Επιβάλλεται να τονιστεί το αυτονόητο. Η ανάπτυξη δεν είναι υπόθεση αριθμών, αλλά ποιοτικό κοινωνικό μέγεθος, η μαθηματικοποίηση των κοινωνικών παραμέτρων της πραγματικής σύγκλισης δεν οδηγεί αυτομάτως στην ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας, στην δίκαιη κατανομή βαρών και ωφελημάτων, στην διεύρυνση της απασχόλησης και στο περιορισμό της ανεργίας και των αποκλεισμών.

Όταν στην Ελλάδα του 2004 δεν υπάρχει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ο κατώτερος μισθός κυμαίνεται στο 45% των ευρωπαϊκών μισθών σε μονάδες αγοραστικής δύναμης, το ποσοστό φτώχειας είναι στο 22% και μειώνεται μόνο κατά μία εκατοστιαία μονάδα μετά τη συνδρομή του δημοσίου συστήματος κοινωνικής προστασίας, ενώ στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες το ποσοστό μείωσης είναι στις 6-7 εκατοστιαίες μονάδες, όταν η συμβολή του κράτους στο σύνολο των εισροών κοινωνικής προστασίας από το 32,8% που ήταν το 1991 έπεσε στο 29,1% το 2000, τότε το κοινωνικό κράτος είναι ισχνό κι αναποτελεσματικό, η ιδιωτική δαπάνη για την κοινωνική προστασία μεγαλώνει και το σοβαρότερο είναι ανύπαρκτες οι πολιτικές αναδιανομής, που θα εξασφαλίζουν κοινωνική δικαιοσύνη, τόνωση της πραγματικής οικονομίας και της απασχόλησης.

Στις σημερινές συνθήκες οι εργαζόμενοι δίνουν αγώνα, όχι μόνον αμυντικού χαρακτήρα, για να αποτρέψουν παραπέρα απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, αλλά και ουσιαστικού διεκδικητικού χαρακτήρα, για να αναπληρώσουν ήδη συντελεσθείσες απώλειες εισοδημάτων και κυρίως για να αποκαταστήσουν την απασχόληση και την κοινωνική οντότητα του εργαζομένου ως ανθρώπου και πολίτη. Να αποκαταστήσουν την αξία της εκπαίδευσης και της απασχόλησης, στη θέση των κατοχυρωμένων πολιτικών και πολιτισμικών προϋποθέσεων για τον περιορισμό των αποκλεισμών και την διεύρυνση της ευημερίας με συμμετοχή όλων.

Επιπροσθέτως οι εργαζόμενοι έχουν ουσιαστικό αγώνα να αναπτύξουν για την αναζωογόνηση, την συμμετοχή, τη μαζικότητα και την αυτονομία του συνδικαλιστικού κινήματος, ενός συνδικαλιστικού κινήματος συνδεδεμένου με όλους τους χώρους εργασίας, ενιαίου, αντιπροσωπευτικού και δημοκρατικού, απαλλαγμένου από στρεβλώσεις κομματικού κυβερνητικού και παραγοντικού χαρακτήρα, αξιόπιστου και λειτουργικού ως αυτοτελούς, πραγματικά, δομής οργάνωσης και λειτουργίας της κοινωνίας και της δημοκρατίας.

Η ασφάλιση της ανεργίας στη χώρα μας είναι απαράδεκτα χαμηλή. Μόνο το 1/3 των ανέργων παίρνει για ένα χρόνο το πολύ το εξαιρετικά χαμηλό επίδομα των 320 το μήνα (δηλαδή, με 10,6 την ημέρα). Οι κυβερνήσεις δεν εφαρμόζουν ούτε τους νόμους τους, που προβλέπουν το επίδομα ανεργίας να είναι στο 66% του κατώτερου μισθού.

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. τα τελευταία χρόνια οδηγούν στην επιλεκτικότητα των κοινωνικών παροχών. Εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι του ΙΚΑ και επαγγελματοβιοτέχνες έχουν εισόδημα από την σύνταξη 12-16 την ημέρα ενώ οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ 6,5 την ημέρα.

Στο ασφαλιστικό σύστημα οι νόμοι της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ υποβάθμισαν ασφαλιστικά δικαιώματα και οδήγησαν στην μερική ιδιωτικοποίηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.

Αφού υποβάθμισαν τις συντάξεις, ξανανοίγουν το ζήτημα της αύξησης των ορίων ηλικίας (αύξηση μέσου όρου συνταξιοδότησης), με την εισαγωγή συστημάτων ιδιωτικής ασφάλισης και με την εισαγωγή του απαράδεκτου μέτρου της ανασφάλιστης εργασίας των νέων.

Ο ΣΥΝ έχει μια ριζικά διαφορετική λογική. Αγωνίζεται για ένα Δημόσιο, καθολικό, αποτελεσματικό και επαρκώς χρηματοδοτούμενο σύστημα κοινωνικής προστασίας.

Ο νεοφιλελευθερισμός προτείνει μια κοινωνία της Αγοράς, ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς προτείνει μια ανθρώπινη κοινωνία.

Εμείς προτείνουμε μία άλλου τύπου ανάπτυξη, που θα έχει ως προτεραιότητες την πλήρη και σταθερή απασχόληση για όλους, την ριζική αναδιανομή εισοδημάτων και δικαιωμάτων υπέρ των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, την δημοκρατική επαναρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την αναβάθμιση της μισθωτής εργασίας, την ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας και την προστασία του περιβάλλοντος.

Αγωνιζόμαστε λοιπόν μαζί με τους άνεργους, συνταξιούχους και εργαζόμενους και προτείνουμε:

Ριζική αναδιανομή εισοδημάτων υπέρ των εργαζομένων με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς τους, ώστε να υπάρξει πραγματική σύγκλιση με τον μέσο ευρωπαϊκό μισθό μέσα σε τρία χρόνια. Κανένα εισόδημα από μισθούς ή συντάξεις να μην υπολείπεται από τα επίσημα όρια της φτώχειας.
Επίδομα ανεργίας στο 80% του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη για όλο το διάστημα της ανεργίας.
Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σε όσους δεν συγκεντρώνουν τις τυπικές προϋποθέσεις για επίδομα ανεργίας και σε όσους δεν μπορούν να εργαστούν.
Πλήρη δημόσια κοινωνική ασφάλιση για τους ανέργους για όλο το διάστημα της ανεργίας τους.
Πλήρη και σταθερή απασχόληση για όλους με δημιουργία θέσεων απασχόλησης κυρίως στον κοινωνικό τομέα, στο περιβάλλον, στον πολιτισμό, στην υγεία - πρόνοια, στην παιδεία, στον τουρισμό.
Δραστικό περιορισμό των μορφών ελαστικής απασχόλησης. Κατάργηση της ενοικίασης εργαζομένων, δελτίου παροχής υπηρεσιών και συμβάσεων έργου.
Τακτοποίηση των συμβασιούχων με βάση τις δικαστικές αποφάσεις και τις ισχύουσες ευρωπαϊκές οδηγίες.
Βελτίωση και αυστηρή εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας και των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας.
Ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες και τους μετανάστες στην εργασία, στις αποδοχές, στα δικαιώματα και στην επαγγελματική εξέλιξη.
ʼμεση νομοθετική εφαρμογή του 35ωρου (7ωρο, πενθήμερο, Δευτέρα ως Παρασκευή) χωρίς μείωση αποδοχών.
Ριζική φορολογική μεταρρύθμιση για ανακούφιση της υπέρμετρης επιβάρυνσης των εργαζομένων - συνταξιούχων.

Υπάρχουν συγκεκριμένα ζητήματα, που απαιτούν διαφορετική αντιμετώπιση:

Η διαφάνεια και η ορθολογική αξιοποίηση των κονδυλίων για το ανθρώπινο δυναμικό, ώστε οι πολιτικές να είναι προσανατολισμένες στην απασχόληση και τον άνθρωπο κι όχι στην αγορά και τις επιχειρήσεις.
Η αναγκαία, επίσης, ανακατανομή κονδυλίων του Γ' Κ.Π.Σ. και ο σχεδιασμός του 4^ου ΚΠΣ υπό διακομματική κι αντιπροσωπευτική κοινωνικά εποπτεία.
Η θεσμοθέτηση πραγματικού Συνηγόρου Εργασίας κι Εργαζομένων, στη θέση των σημερινών αναποτελεσματικών εποπτικών μηχανισμών, για να πάψει η σημερινή ασυδοσία, που κοστίζει με εγκληματικές επιπτώσεις ανεπανόρθωτες.
Η ουσιαστική δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση και η γενναία αύξηση μισθών και συντάξεων, που θα βγάλει τον εργαζόμενο από το άγχος, για να τα βγάλει πέρα να δουλεύει σε δύο δουλειές, που κάνουν το 8ωρο 12ωρο και 15ωρο, επιβάλλοντας στο εσωτερικό της κοινωνίας έναν εξουθενωτικό ανταγωνισμό για την επιβίωση.

Μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες επιφυλάσσονται για τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους μικρομεσαίους, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους νέους, δυσκολότερες μέρες, πιο πιεστικές συνθήκες.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι θα ξαναβγούν σύντομα στους δρόμους: για το ασφαλιστικό, για τις συντάξεις, για την ανεργία, για την ακρίβεια, για την εγκατάλειψη των ανέργων, για τις κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες, για την παιδεία και την υγεία, για την καταστροφή του περιβάλλοντος, για την έλλειψη δίκαιης διανομής του πλούτου, για τις ιδιωτικοποιήσεις και τις απολύσεις, για την ειρήνη.

Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις την πρώτη μετεκλογική απεργιακή κινητοποίηση των συνδικάτων στις 31 Μάρτη για ικανοποιητικές αυξήσεις μισθών και δραστική μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών.

Γεια σας με τις ευχές μας για γόνιμες εργασίες στο συνέδριό σας και για προωθητικές για τα συμφέροντα της κοινωνίας και της χώρας αποφάσεις.

Αθήνα 17/3/2004