21 Μαρτίου 2004
Ομιλία του Προέδρου του Συνασπισμού Ν.Α.Κωνσταντόπουλου επί των Προγραμματικών Δηλώσεων της Κυβέρνησης
Ο κ. Πρωθυπουργός μίλησε για πολιτική αλλαγή.
Η εμπειρία, όμως, της δεκαπενταετίας, από το 1990 μέχρι και σήμερα, δείχνει ότι η εναλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας, μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ή ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. δεν σημαίνει πολιτική αλλαγή ούτε αλλαγή πολιτικής.
Εκείνο που κυριαρχεί είναι η σύγκλιση στα κυβερνητικά προγράμματα των δύο κομμάτων, που άσκησαν σε όλη την διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων του 20ου αιώνα το μονοπώλιο εξουσίας Η συνέχιση και στον 21ο αιώνα της ίδιας διελκυστίνδας εξουσίας, δεν αποτελεί νεωτερισμό αλλά αναχρονισμό της πολιτικής ζωής. Δεν είναι δημοκρατική εξέλιξη, αλλά δικομματική ανακύκλωση.
Η εναλλαγή, έτσι, των αυτοδύναμων κυβερνητικών πλειοψηφιών Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ στην κατοχή και νομή της εξουσίας, δεν σημαίνει νέα πορεία της χώρας.
Όλοι έχουμε, σήμερα, συνείδηση ότι μια γενικευμένη κρίση εξουσίας μαστίζει τη χώρα, ότι το κομματικό και πολιτικό σύστημα βρίσκονται απέναντι σε πολλά αδιέξοδα, ότι στην διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης παίζουν πρωταρχικό ρόλο εξωθεσμικοί μηχανισμοί, οι ίδιοι μηχανισμοί, που απειλούν την δημοκρατική αυτονομία της πολιτικής, αλλά και της διακυβέρνησης.
Όλοι έχουμε συνείδηση ότι ο πολιτικός πολιτισμός στην Ελλάδα του 2004 έχει οργανικά ελλείμματα, εξ αιτίας ενός νοσηρού δημόσιου βίου, στον οποίο υποβαθμίζονται οι ηθικές, κοινωνικές και πνευματικές αξιώσεις, ενώ δεσπόζουν οι πρακτικές των συμφερόντων, οι μικρόκοσμοι των παραγόντων και οι υπερεξουσίες της διαπλοκής.
Και οι τελευταίες εκλογές έγιναν σε συνθήκες επικοινωνιακής επικυριαρχίας.
Η πολιτική στρέβλωση είναι πλήρης. Το κράτος παραχωρεί συχνότητες και τα συγκροτήματα των ΜΜΕ μετατρέπουν το δημόσιο χώρο της πολιτικής σε πεδίο ανταγωνισμού και το κράτος σε πελάτη τους.
Το Σύνταγμα έχει προβλέψει ρυθμίσεις, αλλά η εφαρμογή τους νοθεύεται από ερμηνευτικές επινοήσεις και νομοθετικές ακροβασίες.
Η τηλεοπτική δημοκρατία είναι ανίσχυρη δημοκρατία, δημοκρατία της συναλλαγής και των πελατειακών σχέσεων, με όλες τις επιζήμιες συνέπειες για τον πολιτισμό και τις ελευθερίες.
Υπάρχει κι άλλη μια επικίνδυνη πολιτική υστέρηση σάυτόν τον τομέα.
Στις σχέσεις των πολυμέσων πληροφορικής κι επικοινωνίας με την δημοκρατία, την κοινωνία και τον πολιτισμό, ποιος ελέγχει την δυναμική των αγορών ψηφιακής τεχνολογίας και των εφαρμογών τους, ποιος διαμορφώνει τους κανόνες του παιχνιδιού, ποιος μπαίνει κάτω από την εξουσία ποιού; Οι δημοκρατικοί πολιτικοί θεσμοί και οι κοινωνικές πολιτισμικές δυνάμεις ή τα εξωθεσμικά κέντρα των μεγάλων ομίλων, που επιδιώκουν μονοπωλιακό έλεγχο του όλου πεδίου της πληροφορικής;
Δεν είναι τυχαίο ότι διεθνώς, αλλά και σε εθνικό επίπεδο, κυριαρχούν τάσεις συγκέντρωσης οικονομικής και τεχνολογικής δύναμης στις τηλεπικοινωνίες, στα πολυμέσα, στο διαδίκτυο και τα μέσα ενημέρωσης.
Οι διαρθρωτικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα της χώρας είναι αναγκαίες όσο ποτέ, δεν παίρνουν άλλη αναβολή.
Ο κ. Πρωθυπουργός της Ν.Δ. τόνισε ότι η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να κερδίσει το χαμένο χρόνο. Το ίδιο έλεγε και ο προηγούμενος πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ, όταν προέβαλε το επιχείρημα ότι ξεκίνησε από πολύ χαμηλά.
Ποιες, όμως, είναι οι αιτίες που διαιωνίζουν τους κύκλους του χαμένου χρόνου, που δεν κλείνουν, συσσωρεύοντας αποκλίσεις;
Όλοι γνωρίζετε ότι στην Ελλάδα του 2004, μετά από δύο και μισό Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, μετά από δεκατρία και πλέον χρόνια αυστηρής και μονόπλευρης δημοσιονομικής πολιτικής, μετά από κυβερνήσεις και της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, ο τρόπος λειτουργίας της οικονομίας παράγει μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και ανακυκλώνει τις διαρθρωτικές αδυναμίες και τα ελλείμματα.
Σ' αυτόν τον τομέα είμαστε οι τρίτοι χειρότεροι στους 25 της Ευρώπης.
Οι αιτίες, βεβαίως, είναι πολιτικές και έχουν σχέση με τις κυβερνητικές επιλογές, που συστηματικά συρρίκνωσαν το περιεχόμενο και τις εγγυήσεις του κοινωνικού κράτους, περιόρισαν τα συλλογικά αγαθά και τα δικαιώματα των εργαζομένων, έβαλαν στην θέση της αλληλεγγύης την ανταγωνιστικότητα της ελεύθερης αγοράς, υιοθετώντας τα γνωστά νεοφιλελεύθερα θεωρήματα.
Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης δεν ενισχύουν την πραγματική σύγκλιση στα επίπεδα εισοδημάτων, διαβίωσης και ευημερίας, απασχόλησης και κοινωνικής στήριξης. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι η Ελλάδα του 2004, με ρυθμό ανάπτυξης πάνω από το 4%, είναι μεταξύ των πρώτων στην φτώχεια και την ανεργία και μεταξύ των τελευταίων σε κοινωνικές δαπάνες για την υγεία και παιδεία.
Ακουσα τον κ. Πρωθυπουργό να εξαγγέλλει ρυθμούς ανάπτυξης στο 5%.
Επιβάλλεται να τονιστεί το αυτονόητο. Η ανάπτυξη δεν είναι υπόθεση αριθμών, αλλά ποιοτικό κοινωνικό μέγεθος, η μαθηματικοποίηση των κοινωνικών παραμέτρων της πραγματικής σύγκλισης δεν οδηγεί αυτομάτως στην ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας, στην δίκαιη κατανομή βαρών και ωφελημάτων, στην διεύρυνση της απασχόλησης και στο περιορισμό της ανεργίας και των αποκλεισμών.
Όταν στην Ελλάδα του 2004 δεν υπάρχει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ο κατώτερος μισθός κυμαίνεται στο 45% των ευρωπαϊκών μισθών σε μονάδες αγοραστικής δύναμης, το ποσοστό φτώχειας είναι στο 22% και μειώνεται μόνο κατά μία εκατοστιαία μονάδα μετά τη συνδρομή του δημοσίου συστήματος κοινωνικής προστασίας, ενώ στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες το ποσοστό μείωσης είναι στις 6-7 εκατοστιαίες μονάδες, όταν η συμβολή του κράτους στο σύνολο των εισροών κοινωνικής προστασίας από το 32,8% που ήταν το 1991 έπεσε στο 29,1% το 2000, τότε το κοινωνικό κράτος είναι ισχνό κι αναποτελεσματικό, η ιδιωτική δαπάνη για την κοινωνική προστασία μεγαλώνει και το σοβαρότερο είναι ανύπαρκτες οι πολιτικές αναδιανομής, που θα εξασφαλίζουν κοινωνική δικαιοσύνη, τόνωση της πραγματικής οικονομίας και της απασχόλησης.
Στις σημερινές συνθήκες οι εργαζόμενοι δίνουν αγώνα, όχι μόνον αμυντικού χαρακτήρα, για να αποτρέψουν παραπέρα απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, αλλά και ουσιαστικού διεκδικητικού χαρακτήρα, για να αναπληρώσουν ήδη συντελεσθείσες απώλειες εισοδημάτων και κυρίως για να αποκαταστήσουν την κοινωνική οντότητα του εργαζομένου ως ανθρώπου και πολίτη. Να αποκαταστήσουν την αξία της εκπαίδευσης και της απασχόλησης, στη θέση των κατοχυρωμένων πολιτικών και πολιτισμικών προϋποθέσεων για τον περιορισμό των αποκλεισμών και την διεύρυνση της ευημερίας με συμμετοχή όλων.
Η ασφάλιση της ανεργίας στη χώρα μας είναι απαράδεκτα χαμηλή. Μόνο το 1/3 των ανέργων παίρνει για ένα χρόνο το πολύ το εξαιρετικά χαμηλό επίδομα των 320 το μήνα (δηλαδή, με 10,6 την ημέρα). Οι κυβερνήσεις δεν εφαρμόζουν ούτε τους νόμους τους, που προβλέπουν το επίδομα ανεργίας να είναι στο 66% του κατώτερου μισθού.
Εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι του ΙΚΑ και επαγγελματοβιοτέχνες έχουν εισόδημα από την σύνταξη 12-16 την ημέρα ενώ οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ 6,5 την ημέρα.
Στο ασφαλιστικό σύστημα οι νόμοι της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ υποβάθμισαν ασφαλιστικά δικαιώματα και οδήγησαν στην μερική ιδιωτικοποίηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.
Αφού υποβάθμισαν τις συντάξεις, ξανανοίγουν το ζήτημα της αύξησης των ορίων ηλικίας (αύξηση μέσου όρου συνταξιοδότησης), με την εισαγωγή συστημάτων ιδιωτικής ασφάλισης και με την εισαγωγή του απαράδεκτου μέτρου της ανασφάλιστης εργασίας των νέων.
Ο ΣΥΝ έχει μια ριζικά διαφορετική λογική. Αγωνίζεται για ένα Δημόσιο, καθολικό, αποτελεσματικό και επαρκώς χρηματοδοτούμενο σύστημα κοινωνικής προστασίας.
Εμείς προτείνουμε μία άλλου τύπου ανάπτυξη, που θα έχει ως προτεραιότητες την πλήρη και σταθερή απασχόληση για όλους, την ριζική αναδιανομή εισοδημάτων και δικαιωμάτων υπέρ των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, την δημοκρατική επαναρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την αναβάθμιση της μισθωτής εργασίας, την ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας και την προστασία του περιβάλλοντος. Γι αυτό και προτείνουμε:
Υπάρχουν συγκεκριμένα ζητήματα, που απαιτούν διαφορετική αντιμετώπιση:
-- Η διαφάνεια και η ορθολογική αξιοποίηση των κονδυλίων για το ανθρώπινο δυναμικό, ώστε οι πολιτικές να είναι προσανατολισμένες στην απασχόληση και τον άνθρωπο κι όχι στην αγορά και τις επιχειρήσεις.
-- Η θεσμοθέτηση Συνηγόρου Εργασίας κι Εργαζομένων, στη θέση των σημερινών αναποτελεσματικών εποπτικών μηχανισμών, για να πάψει η σημερινή ασυδοσία, που κοστίζει με εγκληματικές επιπτώσεις ανεπανόρθωτες.
-- Η ουσιαστική δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση και η γενναία αύξηση μισθών και συντάξεων, που θα βγάλει τον εργαζόμενο από το άγχος, να δουλεύει σε δύο δουλειές, που κάνουν το 8ωρο 12ωρο και 15ωρο, επιβάλλοντας στο εσωτερικό της κοινωνίας έναν εξουθενωτικό ανταγωνισμό για την επιβίωση.
Μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες επιφυλάσσονται για τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους μικρομεσαίους, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους νέους, δυσκολότερες μέρες, πιο πιεστικές συνθήκες.
Η υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, των δικαιωμάτων στην απασχόληση, τη μόρφωση και τη συμμετοχή στην ευημερία όλων, δεν είναι αναχρονισμός. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αδιαίρετα ως κοινωνικά, πολιτικά και οικολογικά δικαιώματα.
Δεν μπορεί να τα διασπά κανείς νεοφιλελευθερισμός ούτε να τα συρρικνώνει κανείς ανταγωνισμός.
Οι εργαζόμενοι όταν υπερασπίζονται το κοινωνικό κράτος και τις εγγυήσεις των δικαιωμάτων υπερασπίζονται τον πολιτισμό δεν υπερασπίζονται τα συντεχνιακά κεκτημένα, αλλά πολιτισμικές κατακτήσεις.
Ζούμε σε μια ενδιαφέρουσα, αντιφατική και προκλητική περίοδο.
Πρόκειται για διαφορά ιστορικής φάσης, που σηματοδοτεί το τέλος της νεωτερικότητας.
Στο παγκόσμιο γίγνεσθαι κυριαρχούν οι συνθήκες νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης των αγορών και του ανταγωνισμού, υπό την αμερικανική αυτοκρατορική ηγεμονία.
Αυτές οι συνθήκες εγκυμονούν κινδύνους κι απειλές για την ανθρωπότητα, να διαμορφώσουν κοινωνίες των 23 και να επιβάλλουν τη δημοκρατία των 23.
Η μονοκρατορία των ΗΠΑ στο σύγχρονο κόσμο, η θεωρία της για τον διαρκή πόλεμο και η εκστρατεία της κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, που οδηγεί σε προληπτικούς πολέμους, αποτελούν στην πράξη κατάργηση της αρχιτεκτονικής του διεθνούς δικαίου για την ειρήνη και τη σταθερότητα.
Μέσα σε δεκαπέντε χρόνια γνωρίσαμε τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο κατά του Αφγανιστάν, τον πόλεμο κατά του Ιράκ, την τραγωδία του παλαιστινιακού.
Αυτοί οι πόλεμοι, που τους βάφτισαν «ανθρωπιστικούς, αντιτρομοκρατικούς κι απελευθερωτικούς» απέδειξαν σε όλο τον κόσμο ότι κυριαρχεί η ανασφάλεια, ότι διευρύνονται τα αίτια που προκαλούν την τρομοκρατία, ότι πλανάται πάνω από τον πλανήτη ο εφιάλτης του διαρκούς πολέμου και της διαρκούς τρομοκρατίας.
Η μόνη πια υπερδύναμη οι ΗΠΑ στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας έχουν εξαπολύσει μια πρωτοφανή επίθεση σε όλο τον κόσμο κατά του Διεθνούς Δικαίου, κατά των δημοκρατικών δικαιωμάτων, κατά των ελευθεριών. Το Γκουαντανάμο θα μείνει στην ιστορία ως το σύμβολο αυτής της επίθεσης κατά του νομικού πολιτισμού της ανθρωπότητας, ως το σύμβολο της αυτοκρατορικής παντοδυναμίας των ΗΠΑ.
Αυτά που γίνονται σήμερα στο Κόσοβο και στο Ιράκ δείχνουν ότι απέναντι στη μονομερή στρατηγική των ΗΠΑ οι λαοί πρέπει κάθε μέρα να είναι στο πόδι, φωνάζοντας με όλα τα μέσα υπέρ της ειρήνης. Αφού έφτιαξαν ψεύτικα στοιχεία, αφού είπαν ψέματα σε λαούς και κοινοβούλια, σήμερα κανείς δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στην κατακραυγή ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση αλλά και η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση, οφείλουν επιτέλους να καταλάβουν το τι έγινε στα Βαλκάνια με τον τότε «ανθρωπιστικό» πόλεμο και το τι έγινε στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, με τον δήθεν απελευθερωτικό αντιτρομοκρατικό πόλεμο.
Η λογική του διαρκούς πολέμου τροφοδοτεί τη διαρκή τρομοκρατία και ο φαύλος κύκλος είναι πλήρης.
Όμως όποιος δεν είναι αποφασισμένος σήμερα να συγκρουστεί με τις ΗΠΑ, να συγκρουστεί με το δόγμα του διαρκούς πολέμου δεν μπορεί να αγωνιστεί για την ειρήνη.
Εμείς θέλουμε μια Ελλάδα δύναμη ειρήνης στην περιοχή και στον κόσμο.
Θέλουμε και μια Ευρώπη δύναμη ειρήνης.
Γι' αυτό και αγωνιζόμαστε για την απεξάρτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ, για την κατάργηση του ΝΑΤΟ, για αυτόνομη φιλειρηνική Ευρωπαϊκή πολιτική.
Εκφράζουμε την ριζική μας αντίθεση για την ανάληψη της ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων από το ΝΑΤΟ, που ουσιαστικά θα έχει αρμοδιότητες εσωτερικής δημόσιας τάξης. Διατυπώνουμε την έντονη διαμαρτυρία μας για την έντονη ανάμειξη του κ. Μίλερ στην εσωτερική πολιτική ζωή.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση κάτω από το βάρος του τρομοκρατικού χτυπήματος της Μαδρίτης έσπευσε να διατυπώσει το σχετικό αίτημα, αξιοποιώντας την προετοιμασία που είχε κάνει το ΠΑΣΟΚ. Τέτοιες ρυθμίσεις είναι αντισυνταγματικές και χωρίς πολιτική νομιμοποίηση. Αυτή η επιλογή δεν ήταν όπως εμφανίζεται μονόδρομος. Ένα πρώτο δείγμα διαφορετικής στάσης έδωσε η νέα Ισπανική κυβέρνηση ανακοινώνοντας ως απάντηση στο χτύπημα, την απομάκρυνση των στρατευμάτων από το Ιράκ.
Η παρουσία ΝΑΤΟΪΚΩΝ Δυνάμεων μετατρέπει ακόμα περισσότερο τους Ολυμπιακούς Αγώνες, από κορυφαίο αθλητικό γεγονός, σε στρατιωτική αστυνομική επιχείρηση, προφανώς ακυρώνει την ιδέα της παγκόσμιας εκεχειρίας, θίγει κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, είναι εκτός δημοκρατικού πλαισίου και θα μεγαλώσει το κόστος της ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων, που ήδη βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη.
Η ομαλή διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων και η ασφάλεια τους ενισχύεται με την απεμπλοκή της Ελλάδας από κάθε είδους συμμετοχή στις στρατιωτικές εκστρατείες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Αλλά και με την ανάληψη πρωτοβουλιών εκ μέρους της Ελλάδας, για την ειρηνική επίλυση του Μεσανατολικού και την άρση της κατοχής στο Ιράκ.
Μία ακόμα παρατήρηση που αφορά την πολιτική της χώρας μας εντός της Ε.Ε. Η Ελλάδα μετέχει πια στο βασικό πυρήνα της Ένωσης. Η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρέσκονταν να παρουσιάζει αυτήν την εξέλιξη ως δικό της αποκλειστικό επίτευγμα.
Η δική μας θέση είναι ότι σ αυτό έχουμε συμβάλλει όλοι και κυρίως έχει συμβάλλει ο ελληνικός λαός σηκώνοντας το οικονομικό βάρος αυτής της επιτυχίας.
Ανεξάρτητα όμως απ αυτά η Ελλάδα συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων σε όλα τα όργανα της Ε.Ε. συνδιαμορφώνει τις κοινωνικές και πολιτικές επιλογές που καθορίζουν πια τα όρια εντός των οποίων κινούνται όλες οι εθνικές κυβερνήσεις.
Επ αυτών κύριε Πρωθυπουργέ δεν είπατε κουβέντα. Βεβαίως το ίδιο γινόταν και πριν όμως είπαμε ότι αυτό δεν είναι άλλοθι.
Η δική μας εκτίμηση είναι ότι οι σημερινές οικονομικές και κοινωνικές επιλογές της Ε.Ε. χαρακτηρίζονται από τον νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό τους.
Βεβαίως δεν απαλλάσσονται οι εθνικές κυβερνήσεις από τους δικούς τους χειρισμούς, αλλά εάν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά η πρώτη, η κύρια ευθύνη τους είναι πως μετέχουν στη συνδιαμόρφωση των ευρωπαϊκών επιλογών.
Είναι κατευθύνσεις ευρωπαϊκές και εφαρμόζονται παντού.
Επί όλων αυτών η κυβέρνησή σας συμφωνεί; Έχει κάποιο λόγο διαφορετικό ή όχι; Και εάν όχι τότε σε τι διαφέρει από τις κυβερνήσεις Σημίτη; Και πώς στο εσωτερικό θα ασκήσει ουσιαστικές διαφορετικές πολιτικές;
Το επόμενο διάστημα θα εξελιχθεί η κρίσιμη μάχη για το λεγόμενο ευρωσύνταγμα.
Η γενική αναφορά σε μια ομοσπονδιακή προοπτική της Ε.Ε. δυστυχώς δεν αρκεί.
Στο σχέδιο αυτού του κατ ευφημισμόν Συντάγματος υπάρχουν σημεία εξαιρετικά αρνητικά.
Και τα πιο ανησυχητικά είναι σ αυτά που ήδη έχουν συμφωνηθεί
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος:
Η κυβέρνησή σας θα αποδεχτεί τη θεσμοθέτηση του νεοφιλελευθερισμού ως μια από τις ύψιστες αξίες της Ε.Ε.:
Θα αποδεχθεί τη μετατροπή του δικαιώματος όλων στην εργασία σε δικαίωμα προς αναζήτηση εργασίας;
Βεβαίως θα τα συζητήσουμε αυτά και στις ευρωεκλογές.
Όμως το να παρουσιάζει μια κυβέρνηση χώρας μέλους της Ε.Ε. σήμερα προγραμματικές δηλώσεις και να μην παρουσιάζει προτάσεις για τις πολιτικές της Ε.Ε. είναι μια πρακτική που μάλλον δεν αντιστοιχεί στις σημερινές πραγματικότητες.
Εύχομαι να είναι αποτέλεσμα της κεκτημένης ταχύτητας και της πάγιας τακτικής όλω των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων.
Όμως από τη δική μας την πλευρά κάνουμε σαφές ότι όλα αυτά τα θέματα τα θεωρούμε πολύ κρίσιμα και επ αυτών θα ασκούμε καθημερινό έλεγχο και κριτική.
Εμείς κύριε Πρωθυπουργέ,
Είμαστε αναπόσπαστο τμήμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο αναπόσπαστο τμήμα των κινημάτων κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που αναπτύσσονται σε όλη την Ευρώπη με κεντρικό σημείο αναφοράς το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Κεντρική ιδέα της στρατηγικής μας είναι ότι σήμερα σε καμία επί μέρους Ευρωπαϊκή Χώρα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν απομονωμένα τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.
Γι αυτό θέτουμε σε πρώτη μοίρα το αίτημα να υπάρξει αλλαγή πολιτικών σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.
Να υπάρξει διαφορετική Ευρώπη.
Και όταν προεκλογικά διατυπώναμε την εκτίμηση ότι ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. κινούνται στην ίδια κατεύθυνση είναι γιατί βλέπαμε ότι όλα τα τελευταία χρόνια οι δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες στην Ευρώπη, οι συντηρητικοί και οι σοσιαλδημοκράτες συμπλέουν στο επίπεδο των Ευρωπαϊκών πολιτικών.
Στο πρώτο δείγμα από τη δική σας πλευρά επ αυτού του μεγάλου θέματος διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ν αλλάξουμε την εκτίμησή μας.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS