Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Αλαβάνος, μιλώντας στα εγκαίνια της εικαστικής έκθεσης που διοργανώθηκε στα πλαίσια των πολιτιστικών εκδηλώσεων του Τμήματος Πολιτισμού του ΣΥΝ για τα 40 χρόνια από την 21η Απριλίου 1967, τόνισε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Εμείς με αυτή την εκδήλωση θέλουμε να τιμήσουμε τους καλλιτέχνες που δεν υποτάχθηκαν, που δεν σιώπησαν μέχρι το τέλος, που προσπάθησαν να εξισορροπήσουν τα εξωτερικά εμπόδια και τους εσωτερικούς φόβους ακόμη και με μια ευρηματική σιβυλλική γλώσσα που ήταν γλώσσα ελευθερίας. Αλλά και αυτούς που ανακάλυψαν στην εξορία και τη φυλακή ότι είναι και καλλιτέχνες κι αυτό ήταν μία πράξη προσωπικού αυτοσεβασμού και ελευθερίας.
Όταν μας έκανε την πρόταση το Τμήμα Πολιτισμού να κάνουμε αυτή την εκδήλωση δεν σας κρύβω ότι αρχικά, προσωπικά, μου φάνηκε ξεπερασμένη. Σκέφτηκα μήπως γλιστράμε σε αντιλήψεις ότι η τέχνη είναι στην υπηρεσία της πολιτικής, τη στιγμή που οι σχέσεις πολιτικής και τέχνης είναι περίεργες, αντιφατικές, και σκοτεινές.
Παρόλα αυτά όμως η τέχνη είναι ένας χώρος πολιτικής έκφρασης. Κάθε καλλιτεχνικό έργο που βγαίνει από ένα δωμάτιο και το βλέπουν άλλα μάτια ή το ακούνε άλλα αυτιά, είναι και μια πολιτική πράξη. Η τέχνη είναι ένας χώρος διεκδίκησης της ελευθερίας και ζει τις δικές της εσωτερικές συγκρούσεις, παράλληλα και όχι ως καθρέφτης, των συγκρούσεων που ζει η κοινωνία των πολιτικών, οικονομικών και άλλων συμφερόντων. Και αυτό συνέβαινε και τότε, συμβαίνει και σήμερα.
Η δικιά μας γενιά μεγάλωσε μέσα στην Αριστερά, μέσα στις συζητήσεις που γίνονταν σχετικά με τη στρατευμένη τέχνη και την τέχνη για την τέχνη. Τον καιρό της Χούντας είχαμε ταχθεί όλοι με την πρώτη και καταλαβαίνουμε γιατί. Κατά τη μεταπολίτευση, μέσα σε πιο άνετες συνθήκες, γρήγορα κινηθήκαμε και καταλάβαμε την αξία της δεύτερης. Σήμερα, βλέποντας τη διαπλοκή, τις χορηγίες, τις μαύρες λίστες στα ΜΜΕ, τα εμπορικά συμφέροντα, την κυβερνητική ομπρέλα που πέφτει πάνω στην τέχνη, μπορούμε να πούμε ότι η τέχνη για την τέχνη είναι μια επιλογή πολιτικής στράτευσης, είναι μια επιλογή προσωπικής ελευθερίας για τον κάθε καλλιτέχνη και έχει μεγάλη πολιτική σημασία.
Γι αυτό νομίζω ότι τελικά, αυτή η έκθεση δεν είναι μουσειακή, δεν ανήκει μόνο στο παρελθόν, αλλά είναι και για το τότε, είναι και για το σήμερα, είναι και για το αύριο, για όσους αντιστέκονται, δεν σιωπούν, θέλουν να δημιουργήσουν νέες πραγματικότητες, και ιδίως για τις παρθένες δυνάμεις της τέχνης που αναζητούν έναν διαφορετικό κόσμο, και τις οποίες και με την ευκαιρία αυτής της έκθεσης πρέπει να καταλάβουμε πόσο αξίζει να τις στηρίξουμε.»
Στην εκδήλωση μίλησε επίσης η Άννα Φιλίνη, δημοτική σύμβουλος, πρώην μέλος του ΔΣ του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων και τόνισε ότι «είναι σημαντικό ότι αυτή η έκθεση γίνεται μέσα σ΄ αυτό το χώρο του πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ. Η δικτατορία ήταν μια τομή για τη ζωή του τόπου αλλά και για τη ζωή τη δικιά μας. Η τέχνη, αυτή την τομή, αυτή τη λαβωματιά, τη δείχνει με τον τρόπο της, είτε σαν ένα χαμόγελο, ή σαν μια καταγγελία, ή σαν μια ανάσα, ή σαν ένα μικρό ποταμάκι που κυλάει και που τελικά έγινε ένα ποτάμι που έσβησε και το αίμα και το σκοτάδι.»
Ο Δ. Σεβαστάκης, ζωγράφος. επίκουρος καθηγητής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, αναφέρθηκε στην αντίληψη με την οποία στήθηκε η έκθεση υπογραμμίζοντας ότι «δεν μας ενδιέφερε μια παράταξη αρχείου μια αρχειοθέτηση που αφορά ότι συνέβη. Μας ενδιέφερε να δείξουμε πλευρές του καλλιτεχνικού διακυβεύματος που να έχουν υψηλό επίπεδο ή να έχουν εκφραστική ευγλωττία. Περιλαμβάνουμε καλλιτέχνες που έχουν πολλαπλή καταγωγή, διαφορετική καλλιτεχνική ηθική και προσπαθούμε να τους βάλουμε να «συνομιλήσουν» με τους εξόριστους, με αυτούς που, αυτοδίδακτοι, χειρονομιακοί και μόνοι, δούλεψαν, ζωγράφισαν και κατέθεσαν την μικρή τους ιστορική χειρονομία.»
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS