Νομίζω ότι γυρνάει μια σελίδα, αλλά μένει ανοιχτό το σχετικό βιβλίο, ενώ από χρόνια είχε κλείσει αυτός ο ιστορικός κύκλος ένοπλης, τυφλής βίας.. Και αυτή η αίσθηση είναι ένα κατάλοιπο αυτής της περιόδου και αυτής της δίκης, το οποίο ενδεχομένως θα μας απασχολήσει και θα μας ξανααπασχολήσει στο μέλλον. Εύλογες αμφιβολίες παραμένουν, μαζί με αναπάντητα ερωτήματα και με έωλα, βολικά συσκευασμένα σενάρια.
Γιατί είναι φανερό, για όσους παρακολούθησαν στοιχειωδώς τις διαδικασίες και της πρώτης και της δεύτερης δίκης, ότι αποδεικτικά στοιχεία, πέραν όσων ομολογιών επιβεβαιώθηκαν από κατηγορούμενους, και μάλιστα η συγκρότηση και η παρουσίαση όλου του διαχρονικού ιστού αυτής της υπόθεσης, πολύ λίγο ήρθαν στην επιφάνεια και πολύ λίγο ήταν τα πειστήρια που οδήγησαν στις σχετικές αποφάσεις για αρκετούς συλληφθέντες.
- Δεν ήταν εντυπωσιακή η ομοθυμία με την οποία το μεγαλύτερο κομμάτι του πολιτικού κόσμου και σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ εκείνο το καλοκαίρι του 2003 ανέλαβαν την εκστρατεία αυτή την αντιτρομοκρατική; ...
Εκείνο το καλοκαίρι θα έπρεπε να δοθούν τα τελευταία εχέγγυα από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης για να σταματήσει η τρομακτική πίεση που υπήρχε για να αναληφθούν τα συστήματα ασφαλείας που μόλις προ πέντε μηνών κλειδώσανε και μπήκαν τότε στην παραγωγή, τρία χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τότε η πίεση ήταν τρομακτική, αμφισβητήσεις προς την ικανότητα για «αντιτρομοκρατία» μεγάλες. Υπήρξε λοιπόν μία συστράτευση, μία συναίνεση, κυρίως των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων, των ηγεσιών τους, στην πρόκληση μιας λαϊκής ανακούφισης για το ότι εν πάση περιπτώσει θα έκλεινε εκείνη η σελίδα μέσω συλλήψεων και αυταπόδεικτων περίπου ενοχών και καταδικών και άρα ως χώρα θα ελαφρυνόμασταν, θα φεύγανε οι κάποιες ενοχές και θα ήταν πιο εύκολη η απολογία προς τους ξένους, ιδιαίτερα τους αμερικάνους και τους βρετανούς, εν όψει της οργάνωσης των Ολυμπιακών του 2004.
Κανείς δεν ξέρει ούτε καν για την πρώτη σελίδα αυτής της υπόθεσης, εάν είναι πράγματι έτσι γραμμένη ή θα ξαναγραφτεί στο μέλλον με τα πραγματικά της στοιχεία. Εγώ δεν έχω κάποιο άλλο στοιχείο για την έκρηξη στον Πειραιά και τον τραυματισμό του Σ. Ξηρού. Το λέω όμως διότι δεν ήταν καθόλου πειστικά το πώς γίνανε τότε τα πράγματα, η ταχύτητα με την οποία ήρθαν στην επιφάνεια κάποια πράγματα, οι διασυνδέσεις που υπήρξαν, οι λευκές σελίδες που μείνανε για τον τρόπο που έγιναν οι ανακρίσεις. Ακόμα και το τελικό σκεπτικό ως προς τον θεωρούμενο εγκέφαλο αυτής της υπόθεσης, που κατά τα άλλα όμως θεωρούν και λένε ότι ήταν μέλος μιας συλλογικής ηγεσίας της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου, είναι ένα σκεπτικό εντελώς έωλο, περί ηθικής αυτουργίας, χωρίς να υπάρχουν προσκομιστεί αποδείξεις κ.λπ.
- Ένα πολιτικό συμπέρασμα, ειδικά στην αρχή, ήταν ότι η Αριστερά, παρά το γεγονός ότι είχε σαφέστατα όρια απέναντι σε τέτοιου είδους πολιτική πρακτική όπως αυτή της 17Ν, βρέθηκε ξαφνικά με πολιτικά επιχειρήματα να καλείται να απολογηθεί για το γεγονός ότι υποστηρίζει ή συνδράμει συναισθηματικά τέτοιου είδους μορφές πάλης….
Kάθε τέτοια ιστορία, πραγματική ή εγκεφαλική συνωμοσιολογική, φέρνει πολλές εκπλήξεις στην επιφάνεια. Π.χ. για το ΚΚΕ, το οποίο παγίως είχε ξεμπερδέψει μ΄ αυτές τις υποθέσεις, ότι είναι προβοκατόρικες ενέργειες, το ότι προκύψανε συλλήψεις διαφόρων προελεύσεων από τον ευρύτερο χώρο της ιστορικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, δηλαδή συγκεκριμένοι άνθρωποι συνελήφθησαν που τους γνώριζαν άλλοι άνθρωποι, που είχαν περάσει αρκετά χρόνια της ζωής τους στο μαζικό κίνημα ή σε πολιτικές οργανώσεις, έβαλε σε δοκιμασία τις βεβαιότητες. Και τότε και πάλι όμως άφησε να αιωρούνται υπόνοιες περί προβοκατόρων κ.λπ, περί ξένων συνωμοσιολογικών κέντρων κ.λπ.
Για την υπόλοιπη Αριστερά, στην οποία και εμείς ανήκουμε, και οι δυνάμεις που συγκροτούν το Φόρουμ και το Δίκτυο για τα Δικαιώματα, που συνεργαζόμαστε μαζί του, υπήρξαν καμπάνες που χτυπήσανε, κυρίως στο πεδίο των ελευθεριών και των δικαιωμάτων σε δύο επίπεδα. Η κεντρική επιλογή αυτού του χώρου για μαζικά κινήματα και δημόσια δράση δεν άφησε περιθώρια για συκοφαντίες, παρ΄ ότι επιχειρήθηκαν.
Το κύριο επίπεδο αντίστασης ήταν, σε μια αναίτια γενίκευση, ένα κυνήγι μαγισσών, μία στοχοποίηση πιθανών ενόχων και η δημιουργία συλλογικών ενοχών για την Αριστερά συλλήβδην μέσα απ΄ αυτό το κυνήγι. Η μιντιοκρατία στο αποκορύφωμά της για τη δημιουργία μιας υστερίας, τρομοϋστερίας. Βέβαια το όλο κλίμα ήταν και βούτυρο στο ψωμί της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας.
Το δεύτερο επίπεδο ήταν ότι εξ αρχής αρχίσανε να έρχονται στην επιφάνεια, να «σκάνε» ζητήματα τα οποία είχαν σχέση πια με την τήρηση των διαδικασιών σε σχέση με τους συλληφθέντες, τις ανακρίσεις, τις συνθήκες κράτησης, τις δικονομικές εγγυήσεις. Θέσαμε αυτά τα ζητήματα με παρρησία.
- Βλέπουμε τώρα, όμως, μετά από τόσα χρόνια και με την ευκαιρία της εμφάνισης μιας άλλης οργάνωσης, του «Επαναστατικού Αγώνα», ότι οι διωκτικές αρχές είναι πάλι στραμμένες στο «χώρο των Εξαρχείων», στον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο, παρότι τα διδάγματα από την υπόθεση της 17Ν έδειχναν άλλα… Βλέπουμε και πάλι μια συνηγορία των ΜΜΕ υπέρ του να ξεκαθαρίσει δυναμικά αυτή η κατάσταση… Δεν ξέρω πώς το βλέπετε…
Από τότε έχουνε μεσολαβήσει πολλά γεγονότα. Βεβαίως οι «δίδυμοι Πύργοι» ήταν και πιο νωρίς. Αλλά η όλη διεθνής εκστρατεία, που είχε οδηγήσει σε μια συρρίκνωση του ευρωπαϊκού ιδιαίτερα νομικού πολιτισμού, οδηγεί πλέον σε επικίνδυνες ατραπούς, τις οποίες ως Ελλάδα –παρότι εγώ είμαι πάρα πολύ αυστηρός σε σχέση με την Αστυνομία- ακόμα δεν έχουμε μπει. Δηλαδή όταν γίνεται συζήτηση ευρέως -άρα νομιμοποιητικά- για τα δύο εκατομμύρια κάμερες στο Λονδίνο, όπου ο κάθε άνθρωπος από το πρωί μέχρι το βράδυ, εκών-άκων, είναι τουλάχιστον σε 40 με 50 φωτογραφίες σε όλη του τη διαδρομή, εκτός ενδεχομένως από την τουαλέτα, στην εταιρεία που πηγαίνει, αυτό νομιμοποιείται, συζητιέται ευρέως, το λέμε είτε ως ανέκδοτο, είτε «κοίταξε εδώ είναι καλύτερα, είναι μόνο 92 κάμερες στην Πανεπιστημίου..».
Όταν έχουμε φτάσει σ΄ αυτό το σημείο, ζήτημα που προ ετών ήταν αδιανόητο να έμπαινε σε δημόσια συζήτηση, το περιθώριο των διωκτικών αρχών, είτε της σημερινής αστυνομίας να κάνει τέτοιου είδους αυθαίρετες σκέψεις, δηλαδή να συνδέει την πέτρα ή και την μολότωφ ή σε λίγο και το φώναγμα ενός συνθήματος με την τρομοκρατία, είναι πολύ ευρύ αυτό το πεδίο. Και πάντοτε με συνηγορία των κυρίαρχων Μίντια.
Φοβάμαι δηλαδή ότι έχουμε μπει σε ένα δρόμο δύσκολο πανευρωπαϊκά. Διότι ήρθαν και η Πολωνία και η Εσθονία, με τα δικά τους κόμπλεξ δεκαετιών. Δεν έχεις πια να αντιμετωπίσεις μόνο τα κατάλοιπα τα μετεμφυλιακά στην Ελλάδα ή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου σε ευρωπαϊκό επίπεδο στις δυνάμεις τις ηγέτιδες κ.λπ. Ήρθε τώρα ένας νέος κόσμος μέσα στην Ε.Ε., μετά τους μετανάστες, που φέρνει τις δικές του κουλτούρες, τα δικά του βιώματα, τις δικές του ενοχές και τις δικές του συρρικνώσεις στο νομικό πολιτισμό.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS