ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, η επερώτηση που έχουμε καταθέσει έχει τον τίτλο «Συνεχής υποβάθμιση του δημόσιου και ανεξέλεγκτη γιγάντωση του ιδιωτικού τομέα υγείας».
Θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα και από κοινού συγκροτούν ένα έγκλημα το οποίο έχει διαπραχθεί στη χώρα μας, έγκλημα πολιτικό και κοινωνικό. Ποια είναι η αρχή αυτού του εγκλήματος, η αφετηρία του;
Κατά τη γνώμη μας, η αρχή είναι εκείνη η αντίληψη και εκείνη η πολιτική, η οποία θεώρησε τις υπηρεσίες υγείας ως ένα κλάδο της οικονομίας, όπως όλοι οι άλλοι κλάδοι, ως έναν χώρο κερδοσκοπίας του ιδιωτικού κεφαλαίου, ως έναν χώρο που οι εταιρείες μπορούν να αγοράζονται, να πωλούνται, να συγχωνεύονται, να διασπούνται, να μπαίνουν στο Χρηματιστήριο και να βγαίνουν από το Χρηματιστήριο. Ό,τι γίνεται με τα καζίνο, ό,τι γίνεται με εταιρείες οικοδομικών υλικών, ό,τι γίνεται με κάθε κερδοσκοπική εταιρεία, το ίδιο μπορεί να γίνει και στο χώρο της υγείας.
Ο χώρος της υγείας τώρα, πέραν των άλλων, γίνεται χώρος επένδυσης ξένων κεφαλαίων. Ο κ.Αλογοσκούφης πανηγυρίζει διότι έρχονται αραβικά κεφάλαια να επενδύσουν στο χώρο της υγείας. Βέβαια, αν σκεφθεί κανείς την έκταση που μπορεί να πάρει αυτό το φαινόμενο, προφανώς θα ακολουθήσουν και διασυνοριακές συγχωνεύσεις, θα αρχίσουν συνέργιες -όπως λέγονται- με τις πολυεθνικές των φαρμάκων, με πολυεθνικές ασφαλιστικές εταιρείες και κάποια στιγμή, όλο αυτό το πράγμα που λέγεται χώρος της υγείας, θα είναι παράρτημα κάποιων παγκόσμιων πολυεθνικών ομίλων. Αυτό είναι το έγκλημα. Από εκεί απορρέουν και αυτά που είπε ο συνάδελφος και σύντροφός μας κ. Λεβέντης και ο Πρόεδρος του Συνασπισμού κ. Αλαβάνος.
Εσείς τι ρόλο παίζετε σε αυτό; Τι κάνει η Κυβέρνηση; Διότι εδώ ζούμε και μια πολιτική τραγωδία. Το έγκλημα αυτό το θεμελίωσε η κυβέρνηση που ίδρυσε και το Ε.Σ.Υ., το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Με το ένα χέρι ίδρυσε το Ε.Σ.Υ., το οποίο δημιούργησε προσδοκίες, έσωσε κόσμο το Ε.Σ.Υ. και με το άλλο χέρι, το ίδιο κόμμα, αργότερα, με άλλες κυβερνήσεις, άνοιξε το δρόμο σε αυτό το φαινόμενο που ζούμε σήμερα. Ανοίγονται ορέξεις να αγοράσουν ακόμα και τον «Ευαγγελισμό». Ποιος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα; Ποιών; Ποιοι είναι αυτοί; Είναι άνθρωποι με κεφάλαια που θέλουν να αξιοποιήσουν τα κεφάλαιά τους και οι ελληνικές κυβερνήσεις τους είπαν ότι στην Ελλάδα μπορούν να το κάνουν και στο χώρο της υγείας. Δηλαδή με μια έννοια, το πράγμα είναι πάρα πολύ απλό.
Ακούμε ότι στην Ελλάδα, οι Έλληνες χρησιμοποιούν πάρα πολύ το ιδιωτικό αυτοκίνητο. Και όντως συμβαίνει στην Αθήνα αυτό. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο στο Λονδίνο, ή στο Παρίσι; Διότι εδώ δεν έχουμε αναπτυγμένα δημόσια μέσα μεταφοράς. Όσο, λοιπόν, δεν αναπτύσσουμε τα δημόσια μέσα μεταφοράς, διευρύνεται η αγορά του ιδιωτικού αυτοκινήτου.
Τράπεζες, κατοικία, στεγαστικά δάνεια. Σε χώρες όπου έχουν πολιτική κοινωνικής κατοικίας, δεν υπάρχει αυτό το όργιο που υπάρχει στη χώρα μας με τις τράπεζες και τα στεγαστικά δάνεια. ʽΌταν μια χώρα, όπως η Ελλάδα, δεν έχει πολιτική κοινωνικής κατοικίας, βεβαίως αυτή είναι μια τεράστια αγορά για τις τράπεζες. Το ίδιο γίνεται και στο χώρο της υγείας και είναι το ίδιο που θέλουν να γίνει και στο χώρο της παιδείας αργότερα.
Αναπτύσσεται, λοιπόν, μια σύγκρουση εντελώς σαφής και καθαρή. Κανένα νοσοκομείο δεν πουλήθηκε στην Ελλάδα, δεν έγινε καμία ιδιωτικοποίηση, αλλά έχουμε έναν γιγάντιο ιδιωτικό τομέα υγείας. Όποιος, λοιπόν, θέλει να αναπτύξει τον ιδιωτικό τομέα υγείας, υποβαθμίζει τον δημόσιο τομέα υγείας και αυτό κάνετε και εσείς και οι προηγούμενοι.
Τελειώνοντας -διότι καμία φορά εξ όνυχος τον λέοντα λένε ορισμένοι- θέλω να ρωτήσω -και θα σας καταθέσω και μια ερώτηση, για να πάρω μια πιο αναλυτική απάντηση- γιατί τα νοσοκομεία δεν έχουν ισολογισμούς.
Θα πει κανείς: «Μα, αυτό είναι το θέμα τώρα;». Είναι όμως ενδεικτικό. Το κάθε μπακάλικο της γειτονιάς έχει ηλεκτρονικό υπολογιστή. Η κάθε μικρή επιχείρηση έχει πληροφορική. Έχουμε στην Ελλάδα τεράστια δημόσια νοσοκομεία τα οποία δεν έχουν προσωπικό, για να καταρτίσουν ισολογισμούς, δεν έχουν πληροφορικά συστήματα, για να μπορούν να παρακολουθήσουν τα οικονομικά τους, δεν έχουν εκείνη την οργάνωση που επιβάλλει το μέγεθος και η φύση των υπηρεσιών που προσφέρουν. Τυχαία έγινε αυτό;
Και βγήκε και Προεδρικό Διάταγμα, παρακαλώ, για τους ισολογισμούς. Έβαζε και ποινές. Όποιο νοσοκομείο δεν είχε ισολογισμό μέχρι 1-1-2004, θα είχε ποινές. Και έχουμε φτάσει στο 2007 και το ίδιο το Υπουργείο Υγείας αναγνωρίζει ότι τα μισά νοσοκομεία -δεν ξέρω πόσα- δεν μπορούν ούτε ισολογισμό να κάνουν. Είναι τυχαία αυτά;
Κλείνω λοιπόν. Όταν ο πολίτης πηγαίνει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και βλέπει μια κατάσταση που δεν του είναι αρεστή, να σκέφτεται ότι αυτό δεν είναι τυχαίο γεγονός. Να ξέρει ότι πίσω από αυτήν την κατάσταση υπάρχουν πολιτικές που θέλουν να υποβαθμίσουν το δημόσιο σύστημα υγείας, διότι με αυτόν τον τρόπο επιδοτούν, πριμοδοτούν και ενισχύουν το ιδιωτικό σύστημα υγείας.
Η απάντηση είναι, εκτός όλων των άλλων που ήδη ελέχθησαν, ένα μέτωπο κοινωνικό και πολιτικό. Πρέπει οι δυνάμεις, που θέλουν και που στο κάτω-κάτω έχουν ανάγκη και έχουν και συμφέρον να υπάρξει ένα δημόσιο σύστημα υγείας, να συγκροτήσουν ένα μέτωπο και αντίστασης και αναβάθμισης των δημόσιων υπηρεσιών υγείας.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS