Πρώτο σημείο. Κάθε Παρασκευή πρωί η Ελλάδα μένει χωρίς πρωθυπουργό. Ο πρωθυπουργός είναι χαμένος κιʼ αυτό γιατί είναι η ώρα των επίκαιρων ερωτήσεων προς τον πρωθυπουργό, την οποία, από την αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί και ο πρωθυπουργός, είτε πρόκειται για τα θέματα παιδείας είτε για τα θέματα των ομολόγων και της καταλήστευσης των Ταμείων, είτε για θέματα περιβάλλοντος, είτε για το θέμα της στήριξης στο μεγάλο αγώνα που δίνει σήμερα ο Δήμαρχος Ελληνικού, Χρ. Κορτζίδης, και της αποφυγής περιπετειών με την υγεία του μετά από 23 μέρες απεργία πείνας, απουσιάζει.
Έτσι χαμένος ήταν και χθες, μέχρι που εμφανίστηκε ξαφνικά το βράδυ στο Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ. Μονάχα μπροστά σε ένα στημένο ακροατήριο θα μπορούσε ο πρωθυπουργός της Ν.Δ., η οποία έχει έρθει σε σύγκρουση με τη νεολαία και την κοινωνία πρώτʼ απʼ όλα για τα θέματα της Παιδείας, να μιλήσει για τις μεγάλες επιδόσεις στα ζητήματα της Παιδείας, για τις χρηματοδοτήσεις και να πανηγυρίσει για τον νόμο-πλαίσιο. Ξέχασε, φυσικά να μιλήσει για το άρθρο 16. Και καλά έκανε. Γιατί στα θέματα της Παιδείας η Ν.Δ. αλλά και το σύστημα το οποίο κατʼ εξοχήν εκφράζει σήμερα ως κυβέρνηση της χώρας, έχει υποστεί μια συντριπτική ήττα.
Εμείς θα κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε το άρθρο 16, η πολιτική για την εκπαίδευση να είναι ένα από τα κεντρικά θέματα αυτής της εκλογικής αναμέτρησης. Και για την ήττα όσων δυνάμεων θέλουν να παραδώσουν στην κερδοσκοπία και τα Πανεπιστήμια, θέλουν τον κόσμο της γνώσης να τον υποτάξουν στα συμφέροντα και τις κατευθύνσεις των μεγάλων εταιρειών.
Δεύτερο σημείο: Είμαστε περήφανοι που στις εικόνες που βλέπουν σήμερα οι έλληνες πολίτες στα ρεπορτάζ για την G-8 υπάρχει μέσα και Συνασπισμός και η νεολαία του ΣΥΝ, δίπλα στο Κοινωνικό Φόρουμ, στο Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς, στις περιβαλλοντικές οργανώσεις, στην Greenpeace, στους φοιτητές, τους νέους οικολόγους, σε δυνάμεις ΜΚΟ ενάντια στο AIDS και την πείνα στην Αφρική
Το κεντρικό γεγονός της G-8, που δεν μπόρεσαν ούτε τα ΜΜΕ να αποσιωπήσουν, δεν ήταν η ίδια αλλά οι αντιδράσεις στην G-8 και ο αγώνας για έναν εναλλακτικό κόσμο και μια εναλλακτική, δημοκρατική, διεθνή συνάντηση. Όσον αφορά στη συνάντηση των G-8 αποτελεί μια πρόκληση σε όλα . Πρόκληση στον τρίτο κόσμο, που του πετάνε ψίχουλα, πρόκληση στην ειρήνη, γιατί έγινε το πεδίο ανάπτυξης και ζύμωσης της νέας ανατροπής στις ισορροπίες που υπάρχουν στην Ευρώπη από τις ΗΠΑ με την αντιπυραυλική ασπίδα, πρόκληση στο περιβάλλον, όπου δεν μπόρεσε παρά μόνο να μεταφέρει στο μέλλον αόριστες ευχές σχετικά με την αντιμετώπιση του προβλήματος του θερμοκηπίου.
Το τρίτο σημείο. Τα μεγάλα κινήματα μπορούν να αναπτυχθούν σε θέματα, τα οποία αγγίζουν, ευαισθητοποιούν, έχουν σχέση με ζωτικά ενδιαφέροντα της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε. Ζούμε ένα τέτοιο μεγάλο κίνημα του οποίου πρωταγωνιστής, με αυτοθυσία, είναι ένας Δήμαρχος που στηρίξαμε, ο Δήμαρχος του Ελληνικού Χρ. Κορτζίδης.
Σήμερα απέναντι στο απλό δικαίωμα των νέων παιδιών κυρίως, να πάνε στη θάλασσα να κάνουν μπάνιο χωρίς να πληρώσουν ούτε 5 ούτε 10 ευρώ για να απολαύσουν ένα δικαίωμα που προβλέπεται στο Σύνταγμα, το οποίο θεωρεί τον αιγιαλό δημόσιο αγαθό, υψώνονται τεράστια τείχη, τα τείχη των Ολυμπιακών ακινήτων, τα τείχη των αφεντικών της νύχτας, που έχουν γίνει κυρίαρχοι και νομοθέτες στη χώρα μας και κατά την προηγούμενη και κατά τη σημερινή κυβέρνηση. Και αυτά τα τείχη σπάνε με ένα ισχυρό κίνημα.
Έχει σημασία να στηρίξουμε αυτήν την προσπάθεια. Πρέπει να χαιρετήσουμε για μια ακόμα φορά την προσφορά του Χρήστου Κορτζίδη, να βρούμε τρόπους να στηρίξουμε πλατιά τη μάχη του.
Το τέταρτο σημείο αφορά στο ασφαλιστικό. Οι χθεσινές προτάσεις της Ν.Δ., σύμφωνα με τις οποίες οι απώλειες των Ταμείων θα καλυφθούν από τον προϋπολογισμό, τον οποίο διαμορφώνουν με βάση την φορολογική επιβάρυνση της κοινωνίας μας, είναι μια εξαπάτηση. Ουσιαστικά όλη αυτή η προσπάθεια αποβλέπει σε ένα κουκούλωμα του σκανδάλου των ομολόγων. Η εισφοροδιαφυγή που ξεπερνά τα 4 δις ευρώ είναι μία ύβρις προς τη νέα γενιά που αγωνίζεται για να βρει μια θέση απασχόλησης, που κινείται ως γενιά των 400 και 500 ευρώ
Αυτούς τους νέους οφείλουμε να τους δούμε. Μένουν δίπλα μας. Είναι οι νέοι που σιχαίνονται την πολιτική όταν βλέπουν ότι δεν τους δίνει λύση. Είναι οι νέοι που αποστρέφονται την Αριστερά όταν βλέπουν μια Αριστερά η οποία κάνει αγώνες με τον εαυτό της και με σημαίες από το παρελθόν της που δεν σημαίνουν τίποτα για τη σημερινή νεολαία. Είναι οι νέοι που απογοητεύονται ακόμη και από τον ΣΥΝ όταν δεν μας βλέπουν να είμαστε πρωτοπόροι, μαχητικοί, πάντα παρόντες στα προβλήματά τους. Αυτούς τους νέους πρέπει να τους πλησιάσουμε και υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες. Μάχονται. Η νεολαία δεν είναι κοιμισμένη στη χώρα μας. Αναδεικνύει πρωτοποριακά στοιχεία, θέλει να διαμορφώσει κινήματα, έχει μια απόσταση από την Αριστερά γιατί η Αριστερά μπορεί να την μιλήσει μόνο εάν βρεθεί στον σημερινό της κόσμο και όχι στον παλιό δικό μας κόσμο.
Πέμπτο σημείο. Εδώ στον χώρο της Αθήνας γεννήθηκε το εγχείρημα της «Ανοιχτής Πόλης». Ποτέ άλλοτε δεν βρεθήκαμε σε τέτοια επικοινωνία με τους πολίτες της Αθήνας. Ποτέ άλλοτε μια πρωτοβουλία του ΣΥΝ, δεν άνοιξε έναν τέτοιο διάλογο με την κοινωνία. Και αυτό είναι θετικό είναι, όμως, και πιεστικό για μας γιατί μας θέτει υποχρεώσεις, μας αναγκάζει να ανταποκριθούμε σʼ αυτό που περίμεναν, που περιμένουν, σʼ αυτό που ξεκινήσαμε, να προχωρήσουμε ακόμη πιο τολμηρά.
Εχει σημασία όλα τα ψηφοδέλτια του ΣΥΝ, σε όλη την Ελλάδα, να έχουν μία νεανική παρουσία, ακόμη και αν τα πρόσωπα δεν είναι τόσο γνωστά σε σχέση με άλλα στην κοινωνία που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν κατʼ αρχήν μια μεγαλύτερη στήριξη. Νομίζω αυτήν την προσπάθεια πρέπει να τη συνεχίσουμε ειδικά στην Αʼ Αθήνας και με ακόμη περισσότερη ένταση. Το ψηφοδέλτιο μας είναι ανοιχτό. Και ένα ανοιχτό ψηφοδέλτιο δεν μπορεί να έχει κανέναν αποκλεισμό. Είναι σημαντικό να έχει μια νεανική σφραγίδα. Πρέπει να δούμε την πορεία στις εκλογές σαν μια πορεία συνάντησης με τη νεολαία, ξεκινώντας νέες ιδέες, νέους δρόμους, νέους τρόπους επαφής. Σαν ένα μεγάλο πανηγύρι της νεολαίας, το οποίο θα δώσει τον τόνο σε όλη την προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΝ.
Έκτο σημείο. Είμαστε σε μια προεκλογική περίοδο. Οι πολίτες βλέπουν σήμερα μία Βαβυλωνία. Βλέπουν τη Ν.Δ. να επιτίθεται τεχνητά στο ΠΑΣΟΚ σε θέματα που στην πραγματικότητα δεν έχουν διαφορές, να φοβάται και να χρησιμοποιεί ως εφεδρεία την ακροδεξιά, να μην κρύβει την επιθυμία της για μία Αριστερά μη παρεμβατική που θα είναι κλεισμένη στα τείχη της, και να βάζει συνεχώς, ως έναν από τους σκληρούς της στόχους, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ, από την δική του πλευρά, δημιουργεί τεχνητή πόλωση με τη Ν.Δ., θα ήθελε μία Αριστερά που να μην ελκύει, το μόνο που ενδιαφέρει την ηγεσία του είναι πόσες μονάδες έχει διαφορά πάνω-κάτω με τη Ν.Δ. και σʼαυτό τα υποτάσσει όλα, ακόμα και πολιτικά ζητήματα, ακόμη και θέματα που έχουν σχέση με μία παρουσία της ακροδεξιάς στη χώρα μας.
Το ΚΚΕ επιτίθεται ενάντια στον ΣΥΝ, επιτίθεται ενάντια στον ΣΥΝ, επιτίθεται ενάντια στον ΣΥΝ και επιτίθεται και ενάντια και σε κάποιους άλλους.
Η ακροδεξιά έχει ανοίξει τα δικά της μέτωπα και, κυρίως, κάνει τις δικές της συσπειρώσεις, προσπαθεί να έχει την ευλογία του Αρχιεπισκόπου, προσπαθεί να δει «υποδίκους» από διάφορα κόμματα για να τους συγκεντρώσει στις γραμμές της, έχει τη «Χρυσή Αυγή» ήδη.
Και βέβαια, είμαστε και εμείς. Πιστεύω πως θα ήταν λάθος να μπούμε μέσα σʼ αυτή τη Βαβυλωνία,με τον ίδιο τρόπο, κάνοντας τον εισαγγελέα απέναντι σε όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Αυτό είναι κρούσμα ενός δικομματισμού, ο οποίος δεν αντέχει, δεν έχει να δώσει, εμφανίζεται μόνο μέσα από αλληλοκατηγορίες, έχει εξαφανίσει τις προγραμματικές θέσεις, έχει εξαφανίσει τις διαφορές σε προγραμματικά ζητήματα. Δέστε κεντρικά ζητήματα, όπως ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους. Ποιες δυνάμεις εμφανίζονται; Η κυβέρνηση και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ. Και έχουμε ένα γκρίζο τοπίο. Το ίδιο και στο θέμα των παραλιών. Το ίδιο περίπου και στο θέμα του άρθρου 16 – βέβαια, ήταν εκεί όλες οι δυνάμεις της αριστεράς.
Για μας, μέσα σʼ αυτή τη Βαβυλωνία, μέσα σʼ αυτή τη διάλεκτο η οποία είναι απωθητική, κεντρικός στόχος είναι η αντίληψή μας ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει -όσο κι αν αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων, ακόμα και με τη δική μας συμμετοχή, ακόμα και με την ύπαρξη μιας αριστερής κυβέρνησης - εάν η κοινωνία δεν ενεργοποιηθεί, εάν δεν οργανωθούνε οι πολίτες σε φορείς, κινήματα, κινήσεις, οικολογικά, επιστημονικά, τα οποία θα είναι ανοιχτά σε όλα αυτά που γίνονται σήμερα είτε στον οικονομικό τομέα είτε στο πεδίο των ΜΜΕ είτε στον κοινωνικό τομέα και αν δεν έχουμε ενεργούς και μαχητικούς πολίτες. Για μας αυτό σημαίνει, πρώτα απʼ όλα, ότι πρέπει να έρθει με τον ριζοσπαστισμό της και με την εκρηκτικότητά της η νεολαία στο πολιτικό προσκήνιο. Είναι η κύρια πρόκληση που έχουμε στις εκλογές. Γιʼ αυτούς το κύριο είναι η κατηγορία των αντιπάλων, για μας το κύριο είναι η ανάδειξη των αιχμηρών προγραμματικών μας στόχων και η προσπάθεια να συναντηθούμε σʼ αυτούς τους στόχους με τις νέες γενιές της χώρας μας
Μπορούμε να έχουμε μεγάλα αποτελέσματα. Και να προχωρήσουμε, κατʼ αρχήν, σε μια ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε με τους όρους του σήμερα τις αλλαγές που θέλουμε να έρθουν αύριο. Και δεν μπορούμε να στερήσουμε από την Αριστερά, αυτή τη μεγάλη ιστορική δύναμη μετασχηματισμών, το δικαίωμα να διεκδικεί ένα άλλο πολιτικό πλαίσιο για τη χώρα μας. Ένα δικαίωμα που είχε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ʼ70, όταν δεν έκανε αριθμητικές προσθέσεις για το πώς θα βγει μια κυβέρνηση που θα πάρει τη θέση της Ν.Δ.
Ως Αριστερά, πρέπει να παρέμβουμε και το πρόγραμμά μας να είναι το κεντρικό στοιχείο. Ο στόχος μας - ένα μεγάλο πλήγμα στον δικομματισμό - ποτέ δεν ήταν τόσο κοντά. Και πια οι ευθύνες είναι δικές μας. Δεν είναι των ΜΜΕ. Ναι, ξέρουμε, έχουμε περιορισμούς και δυσκολίες. Δεν είναι του εκλογικού νόμου. Ναι, ξέρουμε, αφαιρεί κοινοβουλευτικές δυνάμεις από την Αριστερά και λειτουργεί υπέρ της χαμένης ψήφου. Όμως, αυτή τη στιγμή, το τέλος του δικομματισμού έχει γίνει τόσο αντιληπτό από την κοινωνία ώστε, εάν δεν μπορέσουμε να το αξιοποιήσουμε, η ευθύνη ανήκει σε όλους μας γιατί, νομίζω, ότι εμείς έχουμε αναλάβει τον ρόλο της συσπείρωσης των ευρύτερων δυνάμεων της Αριστεράς πάνω σε ένα προγραμματικό πλαίσιο, απέναντι σε ένα χάρτη της Αριστεράς, ο οποίος στηρίζονταν από την μεταπολίτευση και μετά στους διαχωρισμούς, στις εντάσεις, στους πολέμους και, τελικά, λειτούργησε απωθητικά σε όλη την κοινωνία.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS