Το θέμα του εξευτελισμού των ανθρώπων με αναπηρία σε τηλεοπτικές εκπομπές έφερε με Επίκαιρη Ερώτησή του στη Βουλή ο Βουλευτής Αττικής του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς Θανάσης Λεβέντης. Στην Ερώτηση απάντησε ο Υφυπουργός Υγείας κ. Κωνσταντόπουλος, ο οποίος συμφώνησε με τον Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στην ανάγκη να σταματήσει ο διασυρμός και δήλωσε απερίφραστα ότι αυτή η εξέλιξη αποτελεί σοβαρή οπισθοδρόμηση του πολιτισμού μας.
Κατά τον κ. Κωνσταντόπουλο, η διαπόμπευση ατόμων με αναπηρία παραπέμπει στο Μεσαίωνα, όταν άνθρωποι με νοητική υστέρηση “ήταν οι κλώουν, οι γελωτοποιοί της εποχής”. Βαθύτερη αιτία, κατά τον Υφυπουργό είναι “η άκρατη καταναλωτική κοινωνία χωρίς σύνορα”, μία ρήση που σίγουρα δεν περίμενε κανείς να ακούσει από Υπουργό Κυβέρνησης που προσπαθεί να προωθήσει την αχαλίνωτη καπιταλιστική ανάπτυξη. Ο κ. Υφυπουργός δήλωσε ακόμα ότι υπάρχει το νομικό και συνταγματικό πλαίσιο για να αντιμετωπιστούν τέτοια φαινόμενα, αλλά αναρωτήθηκε κατά πόσο είναι σωστό να υπάρξει ποινικοποίηση του θέματος.
Ο κ. Λεβέντης επεσήμανε ότι οι άνθρωποι είναι ξεχωριστές οντότητες, με ιδιαιτερότητες και ευαισθησίες ο καθένας, και παρέπεμψε στη βιβλική ρήση “oύτος εστί εις των αδελφών εμού των ελαχίστων”. Επεσήμανε επίσης ότι οι τηλεοπτικοί σταθμοί εκμεταλλεύονται την έμφυτη έφεση όλων των ανθρώπων να προβληθούν και να αναδειχθούν, αλλά τόνισε ότι σε καμία περίπτωση η λύση δεν είναι οι ποινικές διώξεις. “Πρέπει να υπάρχουν κανόνες ηθικής και δεοντολογίας”, κατέληξε.
Ο κ. Κωνσταντόπουλος συμφώνησε με τον κ. Λεβέντη ότι το κύριο ζητούμενο είναι κανόνες αυτογνωσίας και αυτοσεβασμού και θυμήθηκε την εικόνα που κυριαρχούσε μέχρι πρόσφατα στην ελληνική επαρχία, όπου οι άνθρωποι με νοητική υστέρηση γινόντουσαν αντικείμενα χλεύης και κουτσομπολιού. “Τι κουλτούρα δίνουμε στα παιδιά μας που βλέπουν αυτές τις εκπομπές;” αναρωτήθηκε, και αναφέρθηκε στον Φόρρεστ Γκαμπ.
Πριν από 400 χρόνια ο Τόμας Μίνντλετον έγραψε το Changeling (Οι Αλλοπαρμένοι). Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο όπου αρκετός κόσμος συρρέει για να διασκεδάσει και να γελάσει με τα όσα λένε και κάνουν οι τρόφιμοι ενός ιδρύματος εγκλεισμού ψυχοπαθών, όπως ήταν και το έθιμο της εποχής. Όλη η υψηλή κοινωνία καταφθάνει και απολαμβάνει την κουβέντα των τρελλών, η οποία είναι γεμάτη από πρόστυχο χιούμορ, παρʼ όλες τις απειλές του επιστάτη στους ψυχοπαθείς για βούρδουλα και αλυσίδες. Όμως τελικά στο έργο οι τρελλοί κάθε άλλο παρά τρελλοί αποδεικνύονται, και το έργο καταλήγει σε μία πλήρη ανατροπή και σε ένα λουτρό αίματος.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS