Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέκος Αλαβάνος, μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό ΝΕΤ 105.8 στον κ.Ρουμπάτη, μεταξύ άλλων, τόνισε:
- κ.Αλαβάνο υπάρχουν σε μια σειρά από ατυχήματα και αστοχίες που συμβαίνουν. Έχουμε το θάνατο τριών ανθρώπων στην Κρήτη, έχουμε τη σύγκρουση σήμερα των τρένων, είχαμε ένα άλλο λεωφορείο το οποίο χθες, λόγω μάλλον ανταλλακτικών που όπως είπαν ήταν μαϊμού, έπεσε πάνω σε δέκα αυτοκίνητα. Κάτι δεν συντονίζεται καλά, κάτι συμβαίνει στη χώρα μας, το οποίο δεν είναι ευχάριστο.
Έχετε απόλυτο δίκιο σε αυτό. Κι εγώ το σκεφτόμουν αυτό το θέμα. Νομίζω ότι σε όλους τους τομείς, πια, παρουσιάζεται όχι απλώς μια αρρυθμία της διακυβέρνησης, αλλά παρουσιάζονται στοιχεία έντονης κρίσης. Σας λέω, επίσης, ακραίες περιπτώσεις είναι και το θέμα των ομολόγων. Είναι το θέμα των πανελλαδικών εξετάσεων, όπου εθεωρείτο ότι το αδιάβλητο των εξετάσεων είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Τα θέματα των πυρκαγιών. Η Πάρνηθα ήταν ένα ταμπού. Κατά κάποιο τρόπο είχαμε αναγκαστεί να αποδεχθούμε τη μοίρα μας για τα πευκοδάση, αλλά ο δρυμός με τα έλατα της Πάρνηθας ήταν ένα ταμπού. Και βλέπουμε ότι το ένα μετά το άλλο πέφτουνε και νομίζω ότι αποδεικνύουν την ανικανότητα της Ν.Δ. όχι να προχωρήσει πέρα από το σημείο που παρέλαβε αλλά να διαχειριστεί στοιχειωδώς μερικά σημαντικά ζητήματα τα οποία είναι εξαιρετικής σημασίας για τον πολίτη.
- Δυστυχώς, ήθελα να μιλήσω για άλλα πράγματα, αλλά η επικαιρότητα μας καταδιώκει. Εγώ ήθελα να μιλήσω μαζί σας για το γενικότερο πολιτικό κλίμα που υπάρχει και για την ποιότητα της πολιτικής, έτσι όπως αυτή αναπτύσσεται τα τελευταία πολλά χρόνια στη χώρα μας. Ειχαμε και την ευκαιρία στο παρελθόν να συζητήσουμε τέτοια πράγματα γιατί μια χώρα, που θέλει να ενταχθεί στις χώρες εκείνες που βλέπουν προς το μέλλον, μια χώρα η οποία αποτελεί ένα κομμάτι μιας Ενωσης που πραγματικά έχει φέρει μεγάλες αλλαγές στον ευρωπαϊκό χώρο, θα έπρεπε να μπορεί να λειτουργεί με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Και να κάνουμε πολιτική συζήτηση με διάλογο, ο οποίος διάλογος δεν υπάρχει, μέσα στη Βουλή δεν γίνεται διάλογος κατά την άποψή μου, και να συζητιόνται προγράμματα. Ολα αυτά τα χάνουμε. Σιγά –σιγά μένουμε πίσω. Μένουμε ακόμη πίσω και από τις νέες χώρες που μπήκανε στην Ε.Ε. σε πολλούς τομείς. Και δεν βλέπω τις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις τουλάχιστον, να κάνουν κάτι για να το ανατρέψουν. Ως ένα σημείο φοβάμαι ότι ενισχύουν αυτά τα φαινόμενα.
Να πω, κατʼ αρχήν, ότι με την εμπειρία που έχω σήμερα πια και ως επικεφαλής ενός μικρού κόμματος, ότι η πολική είναι πολύ σκληρή. Οι αντιπαραθέσεις, δηλαδή, που υπάρχουν στη βάση των πραγμάτων είναι εξαιρετικά σκληρές, πιο σκληρές απʼ ότι μπορούμε να φανταστούμε. Δηλαδή, έχεις το θέμα των δασών. Ολοι αγαπάμε το δάσος, όλοι αγαπάμε το πράσινο και όλοι θέλουμε να έχουμε μια γλάστρα στο μπαλκόνι μας. Όμως είναι τεράστια τα συμφέροντα, τα οποία βλέπεις απέναντί σου. Για παράδειγμα καταπατητές ή διεκδικητές με βάση διάφορα αμφισβητούμενα τουρκικά έγγραφα του Σουλτάνου κ.λ.π. διεκδικούν δημόσιο χώρο, που σημαίνει ότι πρέπει να δοθεί μια μεγάλη μάχη. Η βλέπεις το θέμα των παραλιών. Το απλό ζήτημα, να κάνεις μπάνιο τώρα που έχει καύσωνα στην παραλία. Και απέναντί σου βρίσκεις τεράστια συμφέροντα από τις δυνάμεις της νύχτας, οι οποίες έχουν θεωρητική δύναμη και διαπλέκονται και με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, οπότε πρέπει να γίνει μια τεράστια μάχη.
Θέλω να πω η πολιτική είναι σκληρή. Δηλαδή, δεν πρέπει να έχουμε την άποψη ότι, όλα μπορούν να λυθούν «με το σεις και τα σας» και με έναν καθωσπρεπισμό. Πρέπει να δίνονται μεγάλες μάχες. Κατά τη γνώμη μας το πρόβλημα στη Ελλάδα είναι ότι πολλές φορές οι μάχες αυτές είναι σκιαμαχίες σε δευτερεύοντα ζητήματα, σε ζητήματα που εκτοπίζουν το πραγματικά πολιτικό. Νομίζω ότι αυτό είδαμε εδώ και τέσσερις μήνες. Βλέπουμε την υπόθεση των ομολόγων, που είναι ένα εξαιρετικό ζήτημα πολύ μεγάλο, θέτει συνολικά το θέμα των ασφαλιστικών ταμείων και της ενίσχυσής τους. Ομως γίνεται μια μάχη ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα, την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία περιορίζεται σε όχι θεσμικά ζητήματα, ουσιαστικά ζητήματα σε παθολογικές καταστάσεις, αλλά στο ποιος έχει το πιο διεφθαρμένα στελέχη. Αυτό ήταν, τίποτε άλλο, τίποτε απολύτως άλλο δεν υπήρχε. Και με αυτή την έννοια έχετε δίκιο. Αυτό είναι μια μεγάλη παθολογία της ελληνικής πολιτικής και αυτή την παθολογία προσπαθήσαμε και προσπάθησα κι εγώ προσωπικά να την αναδείξω. Ακραίο φαινόμενο ήταν, κατά τη γνώμη μου, η μέρα της τελευταίας ημερήσιας διάταξης συζήτησης στη Βουλή, όπου εμφανίστηκε ο Πρωθυπουργός, κι ενώ περίμενες να μιλήσει, να κάνει την αυτοκριτική, να πει τουλάχιστον τις μεγάλες τομές που πρέπει να γίνουν, ώστε να μην έχουμε όλες αυτές τις καταστροφές στα δάση, είδαμε να ασχολείται με κάποια, δευτερεύοντα κατά τη γνώμη μου στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όχι μόνο ελληνικά, αλλά και παγκόσμια…
Παγκόσμια ασφαλώς. Τώρα, ένας πολίτης, ο οποίος έχει τη διάθεση να ασχοληθεί, κάποια στιγμή λέει, μα που πάω εγώ. Δεν έχω καμία προστασία, η δικαιοσύνη ξέρετε, πολλές φορές και τελευταία ειδικά, δημιουργεί ερωτηματικά για το κατά πόσο αδιάβλητη είναι, άρα ένας πολίτης μόνος του αισθάνεται απροστάτευτος, δεν υπάρχει τίποτε.
Θέλω να πω ότι εγώ δεν είμαι τόσο απογοητευμένος. Διότι, νομίζω ότι έχουμε ένα νέο στοιχείο αυτά τα χρόνια. Και θα έλεγα ότι ο ΣΥΝ έχει συμβάλλει σε αυτό. Δηλαδή, ότι έχουμε κινήματα πολιτών. Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα. Το άρθρο 16. Γύρω από το άρθρο 16 είχαμε ένα μεγάλο κίνημα που άντεξε πάρα πολλούς μήνες παρά τις επιθέσεις που δεχόταν και κυρίως είχε αποτελέσματα. Δηλαδή, κατάφερε αυτό το κίνημα να μπει μέσα στην πολιτική και να αμφισβητήσει την κεντρική μεταρρύθμιση της Ν.Δ. που ήταν η αναθεώρηση του Συντάγματος. Στον πρώτο γύρο δεν μπόρεσε να πάρει τους 180 ψήφους κι εφʼ όσον το ΠΑΣΟΚ μείνει στο λόγο του ότι και στον δεύτερο γύρο δεν θα συμμετάσχει, αυτό το κίνημα έφτασε να κατακρημνίσει την μεταρρύθμιση της Ν.Δ., όχι γιατί ήταν καταστροφικό, αλλά ήθελε δημόσιο Πανεπιστήμιο και να μην αλλάξει το άρθρο 24 για τα δάση και άλλα ζητήματα. Δεύτερον είχαμε το μεγάλο κίνημα για τις παραλίες, που χρειάστηκε, βέβαια, η απεργία πείνας ενός Δημάρχου του Χρ. Κορτζίδη, αλλά που άνοιξε την παραλία του Αγ.Κοσμά και αν θέλετε, επηρέασε την πολιτική ζωή ολόκληρη και τη θεσμική και τη νομική ζωή, γιατί βλέπετε τώρα ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κάτω από την πίεση αυτού του κινήματος, έχει ξεκινήσει μια διαδικασία ελέγχου όλων των παραλιών. Τρίτο σημείο, δίνω απλώς μερικά παραδείγματα, ήταν η προχθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, που ήταν μια συγκέντρωση έξω από κόμματα, έξω από φορείς, όπου αυθόρμητα μέσα από τα sms και τα blogs κ.λ.π. μαζεύτηκε ένας σημαντικός αριθμός πολιτών για τα θέματα των δασών, και θα έλεγα, και αύριο Παρασκευή, που είναι και η μεγάλη συναυλία που ετοιμάζει το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ θα δείξει ότι κινητοποιούνται οι πολίτες. Καταλήγω, πολιτική δεν μπορείς να κάνεις μόνο μέσα στα Υπουργεία και μέσα στη Βουλή, μπορείς να κάνεις μόνο όταν μπορείς να ενεργοποιήσεις και τους πολίτες, μπορείς να τους κάνεις ενεργούς πολίτες.
Αυτή τη σκληρότητα της πολιτικής, στην οποία αναφερθήκατε, ως ένα μεγάλο σημείο βέβαια, καθορίζει και τον τρόπο που κυρίως λειτουργούν τα μεγάλα πολιτικά κόμματα, και το λέω αυτό γιατί τα μεγάλα πολιτικά κόμματα με κυβερνητική θητεία είτε τώρα ή στο παρελθόν αναπτύσσουν ενδιαφέροντα και συμφέροντα, τα οποία πλέον γίνονται ένας ιστός σαν της αράχνης και είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει κανείς από αυτό τον ιστό, έτσι;
Είναι σωστό αυτό που λέτε, αυτό σημαίνει αλλαγή σήμερα. Αλλαγή σήμερα δεν σημαίνει απλά να διαδέχεται μία από τις δύο μεγάλες δυνάμεις που κυβερνούν τη χώρα μας τόσα χρόνια, η μία την άλλη στην εξουσία. Αλλαγή σήμερα σημαίνει να μπει το θέμα της κυβερνητικής εξουσίας και της διακυβέρνησης της χώρας μέσα από άλλους όρους και άλλες προϋποθέσεις. Με αυτή την έννοια, ενώ άλλοι ανησυχούν για αδύναμες κυβερνήσεις και που θα πάνε με μια Βουλή που έχει πολλά κόμματα, η δικιά μου άποψη είναι ότι μπορεί να γυρίσουμε σελίδα. Το έχω ξαναπεί, στη δεκαετία του ΄80 γύρισε τότε μια σελίδα, γιατί αμφισβητήθηκε από ένα ανερχόμενο τότε ΠΑΣΟΚ, ο δικομματισμός ανάμεσα στην παλιά Ενωση Κέντρου και τη Ν.Δ. Με τον ίδιο τρόπο νομίζω το ζητούμενο σήμερα είναι να αμφισβητηθεί ένα σύστημα, το οποίο κατά τη γνώμη μου έχει ολοκληρώσει το ρόλο του, είναι πια τοξικό, μολύνει τον τόπο, δεν μπορεί να προσφέρει και θα έλεγα ενδεχομένως και τα ίδια τα κόμματα, τα οποία πρωταγωνιστούν σε αυτό το σύστημα θα απελευθερωθούν έτσι από κάποιες δεσμεύσεις.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS