ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ
ΟΜΙΛΙΑ ΣΕ Σ/Ν: "Αναμόρφωση και τροποποίηση του κωδικοποιημένου νόμου 2190/1920 Περί ανωνύμων εταιρειών – Ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο των Οδηγιών: α) 2006/68/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 6ης Σεπτεμβρίου 2006 και β) 2003/58/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 15ης Ιουλίου 2003".
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ: Νομίζω, κύριε Πρόεδρε, ότι αύριο τελειώνει το Α' Θερινό Τμήμα.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ιωάννης Τραγάκης): Δεν είναι απόλυτο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ: Εν πάση περιπτώσει διανύουμε το Α΄ Θερινό Τμήμα και νομίζω ότι πρέπει να ενημερώσουμε τον ελληνικό λαό για το τι έγινε εδώ μέσα τον Ιούλιο. Πρέπει να τον ενημερώσουμε, διότι αυτό το διάστημα πέρασαν από τη Βουλή ορισμένα πάρα πολύ σημαντικά νομοσχέδια, τα οποία χωρίς υπερβολή διαμορφώνουν το νέο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας, αλλά και το νέο θεσμικό πλαίσιο ανάπτυξης ορισμένων τάσεων που παρατηρούμε και διεθνώς προς νέες μορφές καπιταλισμού, ακόμη πιο άγριες, με ακόμη πιο λίγες ή και ανύπαρκτες κοινωνικές δεσμεύσεις, δεσμεύσεις δηλαδή ως προς το κοινωνικό αποτέλεσμα της δράσης τους.
Το πιο σημαντικό από τα νομοσχέδια στα οποία αναφέρομαι, είναι η ενσωμάτωση στο ελληνικό Δίκαιο των νέων κανόνων εποπτείας της Βασιλείας ΙΙ, όπως λέγεται. Πίσω από τον τεχνοκρατικό τίτλο κρύβεται ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας των τραπεζών, το οποίο ευνοεί τον ακόμα μεγαλύτερο γιγαντισμό τους.
Ευνοεί δηλαδή τη συγκέντρωση του τραπεζικού κεφαλαίου, δημιουργεί συγκριτικά πλεονεκτήματα υπέρ των μεγάλων τραπεζών και το δεύτερο που κάνει είναι ότι δημιουργεί και νέα κατʼ επέκταση κριτήρια δανειοδότησης. Ο κάθε συναλλασσόμενος με την τράπεζα αποκτά έναν κωδικό επενδυτικού κινδύνου. Αυτόν που δεν έχει ανάγκη από δάνεια οι τράπεζες θα τον βομβαρδίζουν με προσφορές να του δώσουν δάνειο και αυτός που θα έχει ανάγκη από δάνειο, είτε δεν θα του δίνουν ή θα το πληρώνει πολύ ακριβά με πολύ υψηλά επιτόκια. Θα έχουμε και στην Ελλάδα φαινόμενα ενός νέου αποκλεισμού, υπό την έννοια ότι τμήματα της κοινωνίας θα αποκλείονται από τις τραπεζικές υπηρεσίες και για τα τμήματα αυτά ενδεχομένως θα γίνει αυτό που έγινε στην Αμερική, θα διαμορφωθούν δηλαδή ειδικές αγορές, υποδεέστερες αγορές δανειοδότησης με πολύ υψηλότερα επιτόκια. Είναι αυτό το φαινόμενο που ζούμε σήμερα στην Αμερική με τις λεγόμενες Sub-prime markets και το σκάσιμο, τη χρεοκοπία διαφόρων εταιρειών που έδιναν αυτά τα δάνεια κ.λπ.
Ένα δεύτερο σημαντικό νομοσχέδιο που περνάει επίσης από τη Βουλή αυτό το διάστημα είναι η ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο μιας νέας ευρωπαϊκής Οδηγίας, η οποία όμως αφορά ένα ευρωαντλαντικό συνολικότερο σχέδιο που αλλάζει τη δομή, τη λογική και τη λειτουργία των κεφαλαιαγορών, των χρηματιστηρίων. Ενώ μέχρι σήμερα οι συναλλαγές μετοχών γίνονταν κυρίως στις οργανωμένες αγορές, στις εποπτευόμενες αγορές, δηλαδή στα χρηματιστήρια, με την ενσωμάτωση αυτής της Οδηγίας αλλάζουν άρδην αυτά τα δεδομένα και κάθε τράπεζα ακόμα και κάθε χρηματιστηριακή εταιρεία μπορεί να έχει το δικό της χρηματιστήριο, ανεξέλεγκτο ουσιαστικά. Και επειδή δεν μπορεί κάθε τράπεζα και κάθε χρηματιστηριακή να έχει το δικό της χρηματιστήριο, αυτό που θα γίνει στην πράξη, αξιοποιώντας αυτό το νέο θεσμικό πλαίσιο, είναι ότι οι πολύ μεγάλες παγκόσμιες, επενδυτικές κυρίως τράπεζες θα διαμορφώσουν ειδικές πλατφόρμες μέσω των οποίων θα γίνονται χρηματιστηριακές συναλλαγές των πολύ μεγάλων πελατών, των πολύ μεγάλων κεφαλαίων υπό όρους μεγαλύτερης αδιαφάνειας απʼ ό,τι στα χρηματιστήρια.
Ο τρίτος νόμος που περνάει είναι αυτός που συζητούμε σήμερα. Είναι η τροποποίηση του 2190, είναι το νέο θεσμικό πλαίσιο για τη σύσταση και τη λειτουργία των ανωνύμων εταιρειών. Δεν πρόκειται για κάποια επανάσταση, για να είμαστε ειλικρινείς εδώ. Φιλοδοξούσε ο Υπουργός και η Κυβέρνηση ενδεχομένως να κάνει πιο ισχυρές τομές, αλλά ο ΣΕΒ τα κουτσούρεψε, απʼ ό,τι είδα το υπόμνημά του. Στην αρχή θέλατε ο κάθε μέτοχος και αυτός που έχει μια μετοχή, ας πούμε, να έχει δικαιώματα, αλλά ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών σας υπενθύμισε τα όρια της δημοκρατίας των μετόχων και έτσι αυτά έμειναν στη μέση. Βέβαια, είναι γεγονός -για να το πω εδώ και να μην το αναφέρω αργότερα- ότι αυτό το θέμα των δικαιωμάτων της μειοψηφίας είναι δίκοπο μαχαίρι, με την έννοια ότι ναι μεν μπορεί να λειτουργήσουν θετικά τέτοια μέτρα, αλλά στην εποχή που ζούμε, όπου οι επιχειρήσεις πωλούνται και αγοράζονται παγκοσμίως, τέτοια μέτρα μπορούν να αξιοποιηθούν και αξιοποιούνται βεβαίως και από τα διεθνή κεφάλαια για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους ιδιαίτερους σκοπούς.
Αναφέρθηκα συνολικά σʼ αυτά τα νομοσχέδια -μπορεί κανείς να προσθέσει και άλλα- διότι πέρασαν από τη Βουλή ερήμην της κοινωνίας. Αλλά και μέσα στη Βουλή -να το πούμε και αυτό αυτοκριτικά- δεν νομίζω ότι οι συζητήσεις που έγιναν είναι αντίστοιχες με το επίπεδο και τη σημασία που έχουν αυτά τα νομοσχέδια. Ακόμα και η παρουσία των φορέων, πρέπει να παρατηρήσω, όπου υπήρξε, περιορίστηκε στον εντοπισμό εντελώς εξειδικευμένων θεμάτων άμεσου ενδιαφέροντος, δηλαδή δεν υπήρξε ούτε μέσω της διαδικασίας των φορέων η τροφοδότηση κάποιου συνολικότερου προβληματισμού ως προς το τι νομοθετείται και τι συνέπειες θα έχει.
Και αξιοποιώ την ευκαιρία, για να σημειώσω, ότι και οι γνώμες της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής κατά την ταπεινή μου γνώμη στα θέματα αυτά δεν ήταν σε αντιστοιχία με τις απαιτήσεις των νομοσχεδίων. Γιατί το θέμα εδώ δεν είναι να αναπαράγουμε αυτά που μας λένε οι εισηγητές των νομοσχεδίων ούτε να αναπαράγουμε την άποψη των δυνάμεων που κυριαρχούν και επιβάλλουν την άποψή τους. Το θέμα είναι να αποκαλύψουμε τι βρίσκεται πίσω από αυτά, ποια είναι τα πιθανά ενδεχόμενα, ποιος θα ωφεληθεί και ποιος θα ζημιωθεί απʼ αυτά τα οποία γίνονται.
Μετά απʼ αυτή την εισαγωγή λοιπόν έρχομαι στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο, για να σημειώσω ορισμένα θέματα αρχής, και τα υπόλοιπα θα τα πούμε στα άρθρα.
Ένα θέμα που συζητήθηκε κατά κόρον είναι το θέμα του ελέγχου των ανωνύμων εταιρειών. Μάλιστα αναφέρθηκε εδώ ότι απλουστεύονται οι έλεγχοι, διευκολύνονται οι επιχειρήσεις κ.λπ., δηλαδή εμφανίζεται ότι ο έλεγχος είναι ένα βαρίδι, μία ιδιοτροπία. Γιατί χρειάζεται ο έλεγχος στις ανώνυμες εταιρείες; Υπάρχουν πολλές μορφές εταιρειών. Ο έλεγχος χρειάζεται στις ανώνυμες εταιρείες εξαιτίας του χαρακτήρα της φύσης των ανωνύμων εταιρειών.
Σας διαβάζω τον ορισμό της ανώνυμης εταιρείας όπως τον δίνει το παρόν νομοσχέδιο: «Ανώνυμη εταιρεία είναι η κεφαλική εταιρεία με νομική προσωπικότητα για τα χρέη της οποίας ευθύνεται μόνο η ίδια η περιουσία της». Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι δημιουργώ μια ανώνυμη εταιρεία –γιατί το νομοσχέδιο δίνει τη δυνατότητα μονοπρόσωπης Α.Ε.- και μέσω αυτής της εταιρείας διαχειρίζομαι τα χρήματα που έβαλα, το μετοχικό κεφάλαιο, το οποίο, μόλις το καταθέσω, μπορώ να το ξαναπάρω πίσω, διαχειρίζομαι όμως χρήματα προμηθευτών στους οποίους χρωστάω, διαχειρίζομαι δημόσιο χρήμα μέσω του Φ.Π.Α. που εισέπραξα και πρέπει να αποδώσω. Και αν κάτι πάει στραβά, δεν μπορεί να θίξει κανείς την προσωπική μου περιουσία. Αν σκάσει το κανόνι, όπως λένε στην αγορά, ό,τι έχει η εταιρεία μέσα σʼ αυτήν είναι υποχρέωσή της.
Επομένως, ο έλεγχος χρειάζεται, για να κατοχυρώνει πρώτον, δικαιώματα ενδεχόμενης μειοψηφίας, αν η εταιρεία είναι πολυμετοχική, δεύτερον, δικαιώματα δημοσίου συμφέροντος και τρίτον, δικαιώματα προμηθευτών και συναλλασσόμενων. Δηλαδή, και από το διάλογο που έγινε με τους φορείς έγινε κατανοητό αυτό, ότι είναι ιδρυτική υποχρέωση η ύπαρξη ελέγχου. Δεν νοείται ανώνυμη εταιρεία χωρίς έλεγχο για το λόγο που είπα. Και πρέπει νομίζω να αποκρουστεί η άποψη και από τον Υπουργό -άλλο το τι θα γίνει στην πράξη- ότι ο έλεγχος σημαίνει κρατισμός, σημαίνει γραφειοκρατία ή οτιδήποτε. Πρέπει να αποκρουστεί η άποψη ότι μπορεί να ασκείται επιχειρηματική δραστηριότητα αυτού του τύπου χωρίς κανέναν έλεγχο. Άλλο θέμα μετά να κρίνεις και να πεις ότι στις πολύ μικρές επιχειρήσεις μέχρι ένα εκατομμύριο, όπου απʼ ό,τι αντιλαμβάνομαι προσανατολίζεται η Κυβέρνηση, δεν θα υπάρχει αυτός ο έλεγχος. Το πρώτο λοιπόν είναι ότι ο έλεγχος χρειάζεται και είναι ταυτόσημος με την ύπαρξη της ανώνυμης εταιρείας.
Δεύτερον, τι ισχύει σήμερα. Σήμερα ισχύει μια νόθα κατάσταση. Υποτίθεται ότι κάποιοι υπογράφουν τους ισολογισμούς και υποτίθεται ότι αυτοί πληρώνουν για τη δουλειά που κάνουν. Ούτε η υπογραφή πολλές φορές έχει το στοιχείο του πραγματικού ελέγχου ούτε η αμοιβή είναι αμοιβή, για να γίνει έλεγχος. Επομένως, πέρα από το θέμα των ορίων, εμείς προτείνουμε να γίνει διάλογος με το Οικονομικό Επιμελητήριο και το ΣΟΕΛ σε ό,τι αφορά τους ορκωτούς και τη ΓΣΕΒΕΕ ως φορέα κατʼ εξοχήν των μικρότερων επιχειρήσεων. Διότι η μεγάλη εδώ που τα λέμε μπορεί να μεταβιβάσει και το κόστος, μπορεί να ξεφύγει και από τον έλεγχο ή καμιά φορά, αν είναι πολυμετοχική και είναι εισηγμένη, χρειάζεται τον έλεγχο, γιατί τον επιβάλλουν οι μέτοχοι.
Να γίνει λοιπόν διάλογος, να εξασφαλιστεί ότι ο έλεγχος θα γίνεται και θα είναι ουσιαστικός και ανάλογα θα είναι και οι αμοιβές των εργαζομένων.
Δεύτερον, οι ελεγκτές θα έχουν την ευθύνη της υπογραφής τους. Και τρίτον, για τις πολύ μικρές επιχειρήσεις αν αυτό συνιστά κόστος να βρεθεί τρόπος να απαλλαγούν από άλλα βάρη έτσι ώστε να μην επιβαρύνονται με αυτό το κόστος.
Τέλος, σε ό,τι αφορά τον έλεγχο πρέπει να αποκρουστεί η άποψη που εμφανίζουν ορισμένες μικρές επιχειρήσεις και οι εκπρόσωποί τους ότι το κόστος είναι δυσβάσταχτο. Εάν το κόστος είναι δυσβάσταχτο να μην κάνουν ανώνυμη εταιρεία αλλά κάτι άλλο. Δηλαδή, αν τα διακόσια ευρώ είναι το πρόβλημά τους να κάνουν άλλη μορφή εταιρείας. Δεν είναι δυνατόν όμως να έρχονται φορείς στη Βουλή και να μας λένε ότι το μεγάλο πρόβλημα των μικρών επιχειρήσεων είναι το κόστος του ελέγχου. Να μιλήσουν και να πουν την πραγματικότητα, ότι δηλαδή, υπάρχουν άλλα τεράστια βάρη και κόστη διοικητικά και άλλα όπως επίσης και ο ανταγωνισμός από τις μεγάλες επιχειρήσεις κι εκεί να δούμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε. Αυτά σε ό,τι αφορά τον έλεγχο.
Το δεύτερο θέμα –το έθιξα ήδη- είναι ότι –μας είπατε κύριε Υπουργέ- πρέπει να έλθει ένα νομοσχέδιο επειγόντως που να ρυθμίζει τα οικονομικά θέματα. Το διοικητικό κόστος και η γραφειοκρατική επιβάρυνση είναι το μεγάλο πρόβλημα. Θα ήθελα να αναφερθώ εδώ και σε ένα θέμα που είναι λεπτό και δεν το συζητάμε αλλά θα πρέπει να το δούμε.
Υπάρχει όπως είπα μια νόθα κατάσταση με τους ελέγχους αλλά και σε ό,τι αφορά τη δημοσίευση των ισολογισμών. Υπάρχει η υποχρέωση να δημοσιεύονται οι ισολογισμοί αν θυμάμαι καλά σε δύο οικονομικές εφημερίδες, σε μία πολιτική και σε κάποιες επαρχιακές κ.λπ. Αυτό έγινε –και σωστά έγινε- διότι χρειαζόταν δημοσιότητα. Στην εποχή όμως του internet το θέμα της δημοσιότητας μπορεί να καλυφθεί με πολύ πιο απλό και φθηνό τρόπο. Η κάθε εταιρεία μπορεί να έχει το δικό της site, το Υπουργείο μπορεί να κάνει ένα για όλες τις εταιρείες. Άρα, το θέμα της δημοσιότητας έχει πάρει το χαρακτήρα της ενίσχυσης των εφημερίδων.
Εμείς είμαστε υπέρ της ενίσχυσης των επαρχιακών εφημερίδων και άλλων εξειδικευμένων με μικρή κυκλοφορία ενδεχομένως αλλά με μια ιστορικότητα και παρουσία για λόγους πλουραλισμού. Εάν δηλαδή, πούμε ότι δεν μας νοιάζει το θέμα των εφημερίδων, των εντύπων κ.λπ. και απλά να καταργήσουμε αυτήν τη δαπάνη η οποία δεν είναι και τεράστια, είναι σαν να αγνοούμε τους όρους με τους οποίους λειτουργεί αυτός ο ευαίσθητος τομέας στη χώρα μας.
Όμως, εάν μείνει πάλι η κατάσταση ανέγγιχτη, μπορεί να γίνει κάποια στιγμή προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήρια και να εκδικαστεί και να χρειαστεί να αλλάξει το καθεστώς με τρόπο που να μην προλάβει κανείς να κάνει νέες ρυθμίσεις.
Η πρόταση λοιπόν είναι η εξής. Να μην γίνει καμιά αλλαγή τώρα, αλλά να ανοίξει ένας διάλογος ανάμεσα στο Υπουργείο και τους φορείς και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που θέτουν με ένταση αυτό το πρόβλημα και τους φορείς των εντύπων ούτως ώστε αξιοποιώντας και σοβαρές δυνατότητες που υπάρχουν με κονδύλια κρατικής διαφήμισης να εξασφαλιστεί και η ενίσχυση των εντύπων και των εφημερίδων αλλά να υπάρξει και μία μείωση τουλάχιστον αυτής της υποχρεωτικότητος που υπάρχει σήμερα σε ό,τι αφορά το θέμα της δημοσιότητας των ισολογισμών.
Θα τελειώσω με αυτό το οποίο θα χαρακτήριζα ως την πιο σημαντική πολιτική πλευρά του νομοσχεδίου αυτού.
Το νομοσχέδιο αυτό είναι το πλαίσιο για τις ανώνυμες εταιρείες. Σήμερα όμως ανώνυμες εταιρείες δημιουργούνται σε κοινωνικά ευαίσθητους τομείς, όπως η υγεία –έχουμε νοσοκομεία Α.Ε.- πολιτισμός, δημόσιο. Έχουμε λοιπόν ανώνυμες εταιρείες που διαχειρίζονται δημόσια αγαθά. Δεν μπορεί αυτό να γίνει με αυτό το πλαίσιο. Εδώ το πλαίσιο είναι οι μέτοχοι και η σχέση των μετόχων. Όταν μιλάμε για θέματα δημόσιας υγείας, πολιτισμού, δημοσίου χρήματος κ.λπ., εδώ είναι άλλα τα κριτήρια. Επομένως, χρειάζεται να υπάρξει ένας νέος νόμος, ένας ειδικός νόμος για ανώνυμες εταιρείες κοινωνικού σκοπού. Εδώ ο νόμος, στο άρθρο 3, το λέει ξεκάθαρα. «Κάθε ανώνυμη εταιρεία είναι εμπορική έστω και αν σκοπός δεν είναι η άσκηση εμπορικής επιχείρησης». Δηλαδή, μιλάμε για εταιρεία με κερδοσκοπικό αντικείμενο.
Επομένως, σε πολλές περιπτώσεις, δήθεν για λόγους ευελιξίας, να μην έχουμε νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, αλλά να έχουμε Α.Ε.. Αυτό, όμως, εμμέσως περνάει μία λογική ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης.
Το τελευταίο είναι το εξής: Δεν είναι μόνο οι μέτοχοι σε μία εταιρεία, είναι και οι εργαζόμενοι. Εργαζόμενοι χωρίς εταιρεία μπορούν να παράγουν πλούτο. Εταιρεία χωρίς εργαζόμενους μπορεί να υπάρξει και να δημιουργήσει πλούτο; Εγώ δεν θα σας πω αυτό που έλεγε ο Μαρξ, το οποίο παραμένει σωστό, ότι στην εταιρεία τον πλούτο τον παράγει ο συλλογικός εργαζόμενος, όπου εκεί μέσα βάζει από τον κλητήρα μέχρι αυτόν που προγραμματίζει και συντονίζει τους εργάτες κ.λπ..
Είναι δυνατόν, όμως, να μιλάμε για εταιρεία τον 21ο αιώνα και να αγνοείται η θέση και ο ρόλος των εργαζομένων; Δεν μιλάω για εργασιακές σχέσεις, όπου θα μου μιλήσετε για το εργασιακό δίκαιο. Μιλάω για τη συγκρότηση, τη σύσταση, τη λειτουργία της εταιρείας.
Τι προτείνουμε; Πρώτον, όλα τα δικαιώματα μειοψηφίας, κύριε Υπουργέ, να τα έχουν και οι εργαζόμενοι. Δηλαδή, εδώ δίνεται η δυνατότητα σʼ ένα μέτοχο, σε μέτοχο που έχει μία μετοχή, πέντε μέρες πριν από τη Γενική Συνέλευση –αν θυμάμαι καλά- να έχει κάποιο λόγο στη Γενική Συνέλευση. Δηλαδή, κάποιος που έχει μία μετοχή της Εθνικής Τράπεζας έχει κάποια δικαιώματα στη Γενική Συνέλευση των μετόχων της Εθνικής Τράπεζας. Το σωματείο των εργαζομένων της Εθνικής Τράπεζας να μην έχει έστω αυτό το δικαίωμα; Μιλάω για θεσμοθετημένο δικαίωμα.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΟΣΜΙΔΗΣ: Μπορεί να αγοράσει μία μετοχή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
Δηλαδή ο εργαζόμενος που παράγει τον πλούτο, ως παραγωγός πλούτου δεν έχει κανένα δικαίωμα. Για να αποκτήσει κάποιο δικαίωμα πρέπει να γίνει μέτοχος. Λυπάμαι που το άκουσα αυτό από εσάς.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΟΣΜΙΔΗΣ: Αντιλαμβάνεστε με ποιο πνεύμα το είπα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ: Ναι, αλλά με αυτό το πνεύμα εγώ διαφωνώ. Η θέση μου είναι η εξής: Ο εργαζόμενος, επειδή είναι εργαζόμενος, έχει δικαιώματα.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΟΣΜΙΔΗΣ: Έκανα το δικηγόρο του διαβόλου!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ: Σας ευχαριστώ για τη διακοπή, ώστε να το διευκρινίσουμε.
Επειδή, λοιπόν, είναι εργαζόμενος έχει δικαίωμα συμμετοχής στις συνελεύσεις των μετόχων και σε ό,τι ακολουθεί. Επειδή θα μου πείτε ακόμα ότι βάλατε το stock option και για τους εργαζόμενους, με αυτή τη λογική να το δεχθώ ότι είναι θετικό, αλλά πρέπει να υπάρξει φορολόγηση για όλα. Είναι μορφή εισοδήματος. Δεν μπορεί ο εργαζόμενος να πληρώνει για το μισθό του 20% ή 30% ή 40% φόρο και τα διευθυντικά ιδίως στελέχη να παίρνουν μετοχές εκατομμυρίων και να μην πληρώνουν καθόλου φόρο.
Επίσης, οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν δικαίωμα να ζητούν και ειδικούς ελέγχους από Ορκωτούς Λογιστές και όλες οι εταιρείες στους ισολογισμούς τους να έχουν πρόβλεψη δαπανών για το σύνολο των εργαζομένων, στην περίπτωση που η επιχείρηση κλείσει ή αντιμετωπίσει προβλήματα. Να μην πληρώνονται όλοι οι άλλοι και στο τέλος να μένουν οι εργαζόμενοι.
Θα επανέλθω σʼ αυτό το θέμα, διότι θεωρώ ότι ως Κοινοβούλιο δεν είναι δυνατόν να συζητούμε ένα νόμο περί ανωνύμων εταιρειών και να παραβλέπουμε το ότι υπάρχουν οι εργαζόμενοι που δουλεύουν και κρατούν την επιχείρηση ζωντανή.
ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑ (25/7/2007)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, σε συνέχεια των όσων είπαμε επί της αρχής, θα ήθελα να επαναλάβω ορισμένες προτάσεις μας που αφορούν τους εργαζόμενους ως αναπόσπαστο μέρος των εταιρειών, των οποίων το καθεστώς διέπει ο παρών νόμος.
Θέλω επίσης, πριν το κάνω αυτό, να σχολιάσω το γεγονός ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. βεβαίως να ψηφίσει αυτό το νόμο, άκουσα όμως ότι συμμερίζεται την άποψη που διατύπωσα ότι πρέπει να δούμε και το ρόλο των εργαζομένων.
Οι προτάσεις, λοιπόν, που θα κάνω θεωρώ ότι θα είναι ένας ελάχιστος τρόπος, για να ικανοποιηθεί αυτό το αίτημα –βεβαίως απευθύνεται και στην Κυβέρνηση- και αν τεθεί θέμα νομικοτεχνικής διαδικασίας, εγώ θα ήμουν ευτυχής αν συμφωνούσαμε στην αναγκαιότητα των ρυθμίσεων αυτών και ας μπουν σε άλλο νομοσχέδιο, αν όχι σε αυτό.
Πρώτη πρόταση, λοιπόν, είναι να υπάρχει υποχρεωτική πρόβλεψη για αποζημιώσεις για το σύνολο των εργαζομένων στις επιχειρήσεις για οικονομική κάλυψη, για λόγους αποχώρησης, συνταξιοδότησης κ.λπ.. Αυτό το προβλέπουν τα διεθνή λογιστικά πρότυπα για ορισμένες κατηγορίες όμως επιχειρήσεων και όχι για όλες.
Η δεύτερη πρόταση είναι η εξής: Σε περίπτωση που μια Α.Ε. παύει να λειτουργεί, να προηγείται η ικανοποίηση απαιτήσεων των εργαζομένων έναντι οποιασδήποτε άλλης υποχρέωσης της επιχείρησης (τράπεζες, προμηθευτές κ.λπ.).
Η τρίτη πρόταση αφορά στο δικαίωμα των εργαζομένων για πληροφόρηση των οικονομικών δεδομένων, της πορείας και της προοπτικής της επιχείρησης, περιλαμβανομένου και του δικαιώματος ελέγχου από ειδικούς ελεγκτές φοροτεχνικούς ή ορκωτούς, ανάλογα με το μέγεθος της εταιρείας, εφόσον υπάρχει προφανής λόγος γιʼ αυτό, περίπτωση δηλαδή κλεισίματος επιχείρησης, απολύσεων κ.ο.κ.
Η τέταρτη πρόταση αφορά σε αυτό που είπα και στην ομιλία μου, όλα τα δικαιώματα που έχουν οι μέτοχοι για πληροφόρηση, για συμμετοχή στη συνέλευση των μετόχων κ.λπ., για προσθήκη θεμάτων στην ημερήσια διάταξη, πλην βεβαίως του δικαιώματος ψήφου, να ισχύουν και για τα συλλογικά όργανα των εργαζομένων.
Επίσης, για να το καταστήσω αυτό σαφές, αναφέρω το άρθρο 47, όπου γράφει ότι μετά από αίτηση οποιουδήποτε μετόχου που υποβάλλεται στην εταιρεία πέντε τουλάχιστον πλήρεις ημέρες πριν από τη γενική συνέλευση, το Δ.Σ. υποχρεούται να παρέχει στη γενική συνέλευση τις αιτούμενες συγκεκριμένες πληροφορίες. Αυτό είναι παράδειγμα δικαιώματος μετόχου, που εμείς προτείνουμε να είναι και δικαίωμα των εργαζομένων.
Μια τελευταία ακόμα παρατήρηση, το έθεσε και ο εκπρόσωπος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πριν, είναι η εξής: Εφόσον είπατε ότι το παρόν σχέδιο νόμου δεν τροποποιεί το άρθρο που αναφερόταν στην υποχρέωση των μετόχων να συμμετέχουν στη γενική συνέλευση έχοντας δεσμεύσει τις μετοχές τους για πέντε ημέρες, αν θυμάμαι καλά, αυτή η δήλωσή σας παρακαλώ να γραφτεί στα Πρακτικά, ούτως ώστε να λειτουργήσει –εν πάση περιπτώσει- ως ερμηνεία σε περίπτωση αμφισβητήσεων.
Σημειώνω ότι αυτό δεν είναι τυπικό γεγονός, αλλά είναι ένα κίνητρο, ούτως ώστε στις γενικές συνελεύσεις των μετόχων να συμμετέχουν μέτοχοι που διακρατούν τις μετοχές τους για μακρύ χρόνο και άρα έχουν ενδιαφέρον για την πορεία και τη στρατηγική της επιχείρησης.
Τέλος, σε ό,τι αφορά το άρθρο 19 παράγραφος 13 που επεκτείνει το δικαίωμα προαίρεσης για την απόκτηση μετοχών κ.λπ., κάνω το σχόλιο ότι αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί και από το φορολογικό σύστημα. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει φορολόγηση και επειδή ο κ. Αλογοσκούφης κάνει καμπάνια για τη φοροδιαφυγή, πρέπει να το δείτε και αυτό ως Κυβέρνηση.
Τέλος, σε ό,τι αφορά την Επιτροπή Ανταγωνισμού, εμείς είμαστε υπέρ της ενίσχυσης και της ουσιαστικοποίησης του ρόλου της. Είμαστε υπέρ της ενίσχυσής της και με προσωπικό, αλλά δεν θα ψηφίσουμε τη συγκεκριμένη τροπολογία, διότι θα θέλαμε να γίνει μια ευρύτερη συζήτηση σε ό,τι αφορά το πώς λειτουργεί η Επιτροπή και άλλα θέματα.
Άρα, συμφωνούμε στην ουσία για την πρόσληψη. Δεν ψηφίζουμε τη συγκεκριμένη τροπολογία, διότι θεωρούμε ότι χρειάζεται μια γενικότερη συζήτηση
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS