Τελευταία έχει ενταθεί μία δημαγωγική και άνευ ουσίας προεκλογικού χαρακτήρα αντιπαράθεση μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. για το πρόβλημα της ανεργίας.
Ο Πρωθυπουργός εκδηλώνει σε κάθε ευκαιρία τη θλίψη του για τους ανέργους, χωρίς όμως να κάνει την ελάχιστη αυτοκριτική για την αποτυχία των πολιτικών της κυβέρνησής του για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Από την άλλη ο κύριος Καραμανλής τον κατακεραυνώνει σε καθημερινή βάση, χωρίς όμως να έχει να αντιπροτείνει μια διαφορετική πολιτική για την αντιμετώπιση της ανεργίας.
Εν τω μεταξύ το πρόβλημα διαρκώς μεγαλώνει στη χώρα μας. Ήδη η επίσημα καταγραμμένη από την ΕΣΥΕ ανεργία έφτασε στο 11,3%, στο μεγαλύτερο ποσοστό μεταπολεμικά και δύο μονάδες περισσότερο από το μέσο όρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που σήμερα είναι 9,6%. Εάν στο 11,3% προσθέσουμε και ένα 3-4%, που είναι η λανθάνουσα ανεργία, θα έχουμε το πραγματικό ποσοστό ανεργίας στη χώρα μας.
Η ύπαρξη 501.700 ανέργων επίσημα καταγραμμένων, που στην πραγματικότητα ξεπερνούν τις 650.000, από τους οποίους το 56% είναι άνεργοι μακράς διαρκείας (άνεργοι πάνω από 12 μήνες), η αύξηση των απολύσεων κατά 50% το 1999 σε σχέση με το 1998 και το γεγονός, ότι το 62% των ανέργων είναι γυναίκες και το ότι η ανεργία των νέων μέχρι 29 χρονών είναι ήδη πάνω από 32%, αποδεικνύουν την αποτυχία των πολιτικών για την απασχόληση και την ανεργία, που εφαρμόστηκαν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μετά το 1990.
Καθόσον αφορά τις εξαγγελίες της Ν.Δ. το 1990 για τη δημιουργία 100.000 θέσεων εργασίας σε ένα χρόνο και τους ισχυρισμούς του ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία πέρυσι 114.000 θέσεων εργασίας η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν.
Είναι γνωστό ότι η κατεύθυνση της παγκοσμιοποίησης προς όφελος των πολυεθνικών οικονομικών συμφερόντων και ο τρόπος που οικοδομείται η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ΟΝΕ, χωρίς κριτήρια πραγματικής σύγκλισης και κοινωνικής συνοχής, με την ηγεμονία των δυνάμεων του κεφαλαίου και των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων, οδηγεί στην όξυνση του προβλήματος της ανεργίας στον πλανήτη, στην Ευρώπη και στη χώρα μας.
Ωστόσο το γεγονός αυτό δεν απαλλάσσει τις δυνάμεις του δικομματισμού από τις ευθύνες τους για την ιδιαίτερη όξυνση του προβλήματος αυτού στη χώρα μας.
Η αποτυχία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να αντιμετωπίσουν αυτό το μεγάλο πρόβλημα οφείλεται στην ουσία των νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης πολιτικών τους του περιορισμού της ζήτησης (περιορισμός των δημόσιων επενδύσεων, μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών κλπ), που εκ των πραγμάτων οξύνουν αυτό το πρόβλημα, αφού με αυτό τον τρόπο είτε χάνονται θέσεις εργασίας είτε οι όποιες νέες θέσεις εργασίας δημιουργούνται είναι πολύ λιγότερες σε αριθμό από τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας που αναζητούν εργασία και δεν τη βρίσκουν.
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. κινήθηκαν επίσης σε τρεις άξονες αποτυχημένων και αδιέξοδων πολιτικών:
Στην προώθηση του ιδεολογήματος "αύξηση κερδών + μείωση μισθών = επενδύσεις + ανάπτυξη + αύξηση της απασχόλησης". Η λογική αυτή οδήγησε στο να είναι η χώρα μας σε επιχειρηματική κερδοφορία δεύτερη μετά τις ΗΠΑ από τις 29 χώρες μέλη του ΟΟΣΑ, στο να μειωθούν οι πραγματικοί μισθοί στα επίπεδα του 1982, στο να χάσουν τα κατώτατα όρια των μισθών το 17% της αγοραστικής τους δύναμης από το 1984 μέχρι σήμερα, αλλά στο να μην αυξηθούν οι επενδύσεις ( μόνο το 15% των επιχειρηματικών κερδών επανεπενδύεται) και στο να μεγαλώνει έτσι η ανεργία.
Στην άκρατη, χαριστική και ανεξέλεγκτη επιδότηση των εργοδοτών για τη δημιουργία νέων επισφαλών θέσεων εργασίας, που δεν είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, γιατί αυτοί ανακύκλωναν τους ανέργους. Στην γενικευμένη εφαρμογή ελαστικών και υποβαθμισμένων μορφών απασχόλησης (μερική, προσωρινή απασχόληση, συμβάσεις έργου κλπ) σε βάρος της σταθερής και πλήρους απασχόλησης, με αποτέλεσμα μετά και την εφαρμογή του νόμου 2639/1998 να έχει παρουσιαστεί το φαινόμενο το 50% των νέων προσλήψεων να είναι με τέτοιες ελαστικές μορφές απασχόλησης που αυξήθηκαν έτσι σε ένα χρόνο κατά 33%. Με αυτό τον τρόπο μοιράζουν μία θέση εργασίας σε 2 ανέργους για να μειώνουν τεχνικά τα ποσοστά ανεργίας και τις κοινωνικές αντιδράσεις. Στην ίδια λογική στηρίζεται και το ΕΣΔΑ ( Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση) του 2000.
Στις γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις, που οδήγησαν στη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας και στην απώλεια δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας.
Παράλληλα από το ΑΕΠ διατίθενται οι μικρότερες σε όλη την Ευρώπη δημόσιες δαπάνες για την απασχόληση (0,8% του ΑΕΠ έναντι 2-5% στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες), ενώ τα επιδόματα ανεργίας είναι τα χαμηλότερα στην Ευρώπη (51% του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη έναντι 80% στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες) και δίνονται για μόνο 12 μήνες στο 30% των ανέργων.
Είναι λοιπόν φανερό ότι αυτές είναι οι βασικές αιτίες αύξησης της ανεργίας στη χώρα μας και το επιχείρημα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., ότι ευθύνονται οι αλλοδαποί εργαζόμενοι που αφαιρούν εργασία από τους ντόπιους, αφενός δεν ευσταθεί γιατί αυτοί καταλαμβάνουν δουλειές που ή έχουν εγκαταλείψει ή δεν προτιμούν οι ντόπιοι εργαζόμενοι και αφετέρου είναι υποκριτικό γιατί οι ίδιες δυνάμεις ανέχονται την υπερεκμετάλλευση των αλλοδαπών, για να εξυπηρετούν τους εργοδότες τους .
Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ καταλογίζει στο ΠΑΣΟΚ και στη Ν.Δ. τις ευθύνες τους για τη δραματική αύξηση της ανεργίας την τελευταία δεκαετία στη χώρα μας λόγω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφάρμοσαν στο όνομα της άνευ όρων παράδοσης στην παντοδυναμία της αγοράς και στους αναγκαστικούς δήθεν μονόδρομους της ΟΝΕ και της παγκοσμιοποίησης.
Ο ΣΥΝ αντιπροτείνει μία άλλη πορεία για την ευρωπαϊκή ενοποίήση με κριτήρια πραγματικής σύγκλισης και κοινωνικής συνοχής και μία άλλη πολιτική ανάπτυξης για τη χώρα μας με κριτήρια την αύξηση της απασχόλησης, την κοινωνική προστασία και την αναβάθμιση της μισθωτής εργασίας και του περιβάλλοντος. Στα πλαίσια αυτής της εναλλακτικής στο νεοφιλελευθερισμό πολιτικής του ο ΣΥΝ προτείνει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για την ανάπτυξη με απασχόληση και για την ανακούφιση των ανέργων με βάση τους εξής άξονες:
Συγκεκριμένους στόχους και χρονοδιάγραμμα υλοποίησής τους: Αύξηση της απασχόλησης στη χώρα μας στο 70% του Οικονομικά Ενεργού Πληθυσμού και μείωση της ανεργίας στο 7% σε τρία χρόνια και στο 5% σε 5 χρόνια με προοπτική την επίτευξη πλήρους και σταθερής απασχόλησης για όλους.
Συγκεκριμένα μέτρα και πολιτικές για την προώθηση των παραπάνω στόχων:
Αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης πάνω από 4% ετήσια,
αύξηση των επενδύσεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα,
αύξηση των κοινωνικών δαπανών ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας στον κοινωνικό τομέα της οικονομίας (υγεία, παιδεία, πρόνοια πολιτισμός, αθλητισμός περιβάλλον κλπ),
νομοθετική κατοχύρωση του 35ωρου χωρίς μείωση των αποδοχών, που η εφαρμογή του, όχι μόνο θα οδηγήσει στην αύξηση του ελευθέρου χρόνου των εργαζομένων και στην αναβάθμιση της μισθωτής εργασίας, αλλά κυρίως θα συμβάλλει στη δημιουργία άμεσα στη χώρα μας 160.000 θέσεων εργασίας και στη διάσωση χιλιάδων άλλων,
ανασυγκρότηση και εκσυγχρονισμός του ΟΑΕΔ στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα του,
επαγγελματική κατάρτιση σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας και αποτελεσματικούς μηχανισμούς παρακολούθησης και ελέγχου της αποτελεσματικότητας των προγραμμάτων κατάρτισης και απασχόλησης,
ορθολογική και διαφανής αξιοποίηση του πακέτου Σαντέρ κλπ.
Συγκεκριμένους πόρους για την προώθηση των παραπάνω μέτρων και πολιτικών μέσα από τη ριζική φορολογική μεταρρύθμιση και τη φορολογία των υπέρογκων χρηματιστηριακών κερδών. Σε τρία χρόνια θα πρέπει να διπλασιαστούν σε ποσοστό του ΑΕΠ οι δημόσιες δαπάνες για την απασχόληση.
Μέτρα ενίσχυσης των ανέργων:
Αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο 80% του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη και χρονική επιμήκυνσή του για τέσσερα χρόνια.
Επιδότηση των νέων ανέργων 3 μήνες αφότου αναζητούν δουλειά και δεν βρίσκουν.
Εξασφάλιση των προϋποθέσεων της συνταξιοδότησης των ηλικιωμένων ανέργων (άνδρες πάνω από 55 ετών και γυναίκες πάνω από 50 ετών).
Αλλα μέτρα για την ανακούφιση των ανέργων (κάρτες απεριορίστων διαδρομών στα δημόσια μέσα μαζικής μεταφοράς, επιδότηση ενοικίου και αναστολή πληρωμής λογαριασμών τους σε δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες για όσο διάστημα είναι άνεργοι κλπ).
Ένα τέτοιο πρόγραμμα, που προτείνει ο ΣΥΝ, δεν αρκεί να εξαγγέλλεται από τον ίδιο, αλλά προϋποθέτει την διεκδίκησή του από το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, που για να είναι αποτελεσματικό θα πρέπει να απεγκλωβιστεί από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του κυβερνητικού, εργοδοτικού και κομματικού συνδικαλισμού, αλλά και από τα κινήματα των ίδιων των ανέργων.
Ο ΣΥΝ συνεπής με τις διακηρύξεις του κατέθεσε στη βουλή στις αρχές του 99 δύο προτάσεις νόμου, που αφορούν στο πρόβλημα της ανεργίας.
Πρόταση νόμου για την εφαρμογή του 35ωρου χωρίς μείωση των αποδοχών στη χώρα μας και
Πρόταση νόμου για την αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο 80% του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη και για την επιμήκυνσή του σε τέσσερα χρόνια καθώς και για τη διασφάλιση των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης των ηλικιωμένων ανέργων.
Με αυτό τον τρόπο ο ΣΥΝ δείχνει και έμπρακτα την πολιτική του βούληση για την αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας και για την ενίσχυση των ανέργων.
Με την πρώτη πρόταση Νόμου του ΣΥΝ προτείνεται η εφαρμογή του 35ωρου χωρίς μείωση των αποδοχών και χωρίς ελαστικότητες από 1-1-2000 στο δημόσιο, στις ΔΕΚΟ και στις Τράπεζες (δημόσιες και ιδιωτικές) καθώς και στις επιχειρήσεις έντασης κεφαλαίου και τεχνολογίας του ιδιωτικού τομέα, από 1-1-2001 στις επιχειρήσεις έντασης εργασίας του ιδιωτικού τομέα με πάνω από 10 εργαζόμενους και από 1-1-2002 στις επιχειρήσεις έντασης εργασίας του ιδιωτικού τομέα με λιγότερους από 10 εργαζόμενους. Μέχρι τις καταληκτικές αυτές ημερομηνίες ο τρόπος που θα εφαρμοστεί το νομοθετημένο πλέον 35ωρο χωρίς μείωση των αποδοχών στους επιμέρους κλάδους και επιχειρήσεις μπορεί και πρέπει αμέσως μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου να είναι αντικείμενο των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Η πρόταση νόμου του ΣΥΝ συζητήθηκε στις αρχές του Σεπτέμβρη του 1999 στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή και απορρίφθηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία, η οποία ευθυγραμμίστηκε με τους εργοδοτικούς φορείς, οι οποίοι αρνούνται κατηγορηματικά τη νομοθετική κατοχύρωση του 35ωρου. Τα άλλα κόμματα "κατάπιαν τη γλώσσα τους".
Εν συνεχεία η πρόταση νόμου συζητήθηκε τον Νοέμβρη του 1999 στην ολομέλεια της Βουλής, όπου και πάλι απορρίφθηκε όχι μόνο από την κυβερνητική πλειοψηφία με το πρόσχημα, ότι είναι πρόωρη η νομοθετική ρύθμιση του 35ωρου και ότι πρέπει προηγουμένως να συμφωνήσουν και οι εργοδοτικοί φορείς μέσω των συλλογικών διαπραγματεύσεων με τα συνδικάτα, αλλά και από τη Ν.Δ και από το ΚΚΕ.
Η άρνηση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ καθώς επίσης και της Ν.Δ. να εγκρίνουν αυτή την πρόταση νόμου και να προωθήσουν νομοθετικά στη χώρα μας το 35ωρο, παρά τις δημόσιες τοποθετήσεις του πρώτου υπέρ αυτού του μέτρου και της δεύτερης για την ανάγκη αντιμετώπισης της ανεργίας, δείχνει την υποκρισία, την ανειλικρίνεια και την προεκλογική σκοπιμότητα των διακηρύξεών τους.
Η άρνηση του ΚΚΕ αποδεικνύει όχι μόνο ότι αυτό το κόμμα υποβαθμίζει το αίτημα του 35ωρου και την ανάγκη να περιοριστεί έστω η έκταση της ανεργίας στις σημερινές συνθήκες, αλλά και τον παραλογισμό της επιδίωξής του για με κάθε τρόπο αντιπαράθεση με τον ΣΥΝ, που τελικά το οδηγεί πολλές φορές στο όνομα αυτής της ανάγκης να ταυτίζεται με τις δυνάμεις του δικομματισμού.
Τον Δεκέμβρη του 1999 συζητήθηκε στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή της Βουλής η πρόταση νόμου του ΣΥΝ για τους ηλικιωμένους και τους μακροχρόνια ανέργους και για την αύξηση και τη χρονική επιμήκυνση του επιδόματος ανεργίας.
Στόχοι της νομοθετικής πρωτοβουλίας του ΣΥΝ είναι:
Η ανακούφιση των ηλικιωμένων ανέργων (άνδρες μεγαλύτεροι των 65 ετών και γυναίκες μεγαλύτερες των 60 χρονών), οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν δυνατότητα να ξαναβρούν εργασία αλλά ούτε και έχουν προοπτική συνταξιοδότησης λόγω έλλειψης των απαιτουμένων προϋποθέσεων, με τη χορήγηση σε αυτούς/ες συνταξιοδοτικού βοηθήματος, εφόσον έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον 2.500 ημέρες ασφάλισης.
Η επιδότηση 65.000 χιλιάδων ηλικιωμένων (άνδρες άνω των 55 ετών και γυναίκες άνω των 50 ετών) μακροχρονίων ανέργων και μετά τους 12 μήνες της ανεργίας τους και μέχρι τη συνταξιοδότησή τους, εφόσον εξακολουθούν να είναι άνεργοι και έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον 1.000 ημέρες ασφάλισης.
Η αύξηση του επιδόματος ανεργίας για όλους τους ανέργους από το 51% του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη που είναι σήμερα στο 80% και η χρονική επιμήκυνση της επιδότησής τους από 12 μήνες που είναι σήμερα στους 48 μήνες, εφόσον εξακολουθούν να παραμένουν για αυτό το διάστημα άνεργοι.
Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όλων των ανέργων για όλο το διάστημα που διαρκεί η ανεργία τους.
Πρόκειται για μια νομοθετική πρωτοβουλία που αναδεικνύει ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα και έρχεται να ανακουφίσει τα πιο δυστυχισμένα τμήματα των ανέργων.
Αυτή η πρόταση νόμου του ΣΥΝ από την πρώτη στιγμή έτυχε θερμής υποδοχής και συναίνεσης όχι μόνο από τους ανέργους αλλά και από το οργανωμένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και μάλιστα από όλες τις τάσεις που λειτουργούν στο εσωτερικό του. Επίσης έτυχε αποδοχής και υπερψηφίστηκε στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Το καταψήφισε μόνο η κυβερνητική πλειοψηφία και σαν να μην έφτανε αυτό η κυβέρνηση αμέσως μετά, για να θολώσει τα νερά, παρουσίασε ως δική της παροχή την συμφωνία ΓΣΕΕ και εργοδοτικών οργανώσεων για την επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών των μακροχρόνια ανέργων ανδρών άνω των 60 ετών και γυναικών άνω των 55 ετών, με πόρους όμως όχι του κρατικού προϋπολογισμού αλλά του ΛΑΕΚ, που είναι ένας λογαριασμός στον οποίο συνεισφέρουν οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες.
Η υποκρισία και η κουτοπονηριά σε όλο της το μεγαλείο. Οι άνεργοι όμως και οι οικογένειές τους θα πρέπει να πάρουν σοβαρά υπόψη αυτή τη στάση της κυβέρνησης καθώς και τη συνέπεια λόγων και έργων του ΣΥΝ και ανάλογα να πράξουν στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές επιβραβεύοντας ή τιμωρώντας με την ψήφο τους τις πολιτικές δυνάμεις ανάλογα με τη συμπεριφορά τους στο υπ' αριθμό ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, όπως τουλάχιστον το ιεραρχούν τελευταία οι πολίτες και στις δημοσκοπήσεις.
Οι πολίτες πρέπει να σκεφτούν μπροστά στην κάλπη, ότι η ανεργία αποτελεί πρόβλημα όχι μόνο για τους ανέργους και τις οικογένειές τους αλλά για ολόκληρη την κοινωνία λόγω των επιπτώσεων στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, στα επίπεδα αμοιβών των ίδιων των εργαζομένων και σε άλλους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας. Επίσης ότι με τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. φτάσαμε στην απαράδεκτη κατάσταση κάθε ελληνικό σπίτι να έχει και ένα τουλάχιστον άνεργο.
Ψήφος στα δύο αυτά κόμματα σημαίνει επιβράβευσή τους γι' αυτή την κατάσταση και εξουσιοδότησή τους εν λευκώ μετά τις εκλογές για μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας με την εφαρμογή των απαράδεκτων δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και με τις οποίες δεν διαφωνεί και η Ν.Δ. για την είσοδο της χώρας μας στην ΟΝΕ.
Ψήφος στον ΣΥΝ σημαίνει ενίσχυση των πρωτοβουλιών του για την αντιμετώπιση της ανεργίας και τις δυνατότητάς του να στηρίζει τους αγώνες των ανέργων και των εργαζομένων για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος.
Τμήμα Εργατικής Πολιτικής
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS