Απʼ το Παρίσι μέχρι το Βερολίνο, περνώντας από τη Βιέννη και την Αθήνα, τη Μαδρίτη, τη Ρώμη και τη Λισσαβόνα, εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτοί εργαζόμενοι έχουν κατέβει στους δρόμους για να πολεμήσουν τα σχέδια των κυβερνήσεών τους, οι οποίες, ανεξάρτητα από την πολιτική τους χροιά, εφαρμόζουν δεξιές πολιτικές. Τα σχέδια αυτά έχουν όλα τους τον ίδιο στόχο: να αμφισβητήσουν το δικαίωμα των εργαζομένων στη σύνταξη. Παρά τις κατά τόπους διαφορές, εφαρμόζονται σχέδια που έχουν στόχο να αυξήσουν την ηλικία συνταξιοδότησης, να μειώσουν τις παροχές και να δώσουν ισχυρά κίνητρα για τη δημιουργία ιδιωτικών επαγγελματικών συνταξιοδοτικών ταμείων (pension funds) που στηρίζονται στις επενδύσεις κεφαλαίων και υπόκεινται στα κάθε λογής καπρίτσια του Χρηματιστηρίου. Η Σύνοδος Κορυφής της Βαρκελώνης σμίλευσε αυτές τις συστάσεις σε πέτρινες δέλτους και όσες κυβερνήσεις των 15 κρατών μελών της ΕΕ δεν τις είχαν ασπαστεί ακόμα έσπευσαν να το κάνουν, σε πλήρη συμφωνία με τις εργοδοτικές οργανώσεις. Το δημογραφικό ζήτημα επισείεται σαν σκιάχτρο. Η κατάσταση παρουσιάζεται σαν καταστροφική μακροχρονίως και οι προτεινόμενες "φιλελεύθερες" λύσεις εμφανίζονται σαν ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η μάστιγα. Οι υπέρμαχοι του καπιταλισμού είναι αποφασισμένοι να υποσκάψουν όλα τα κοινωνικά επιτεύγματα των τελευταίων 50 χρόνων. Όλα τα επιχειρήματα που προβάλλονται δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος διαστρέβλωσης της αλήθειας. Οι πραγματικές επιδιώξεις πίσω από αυτές τις προτάσεις είναι πολύ διαφορετικές: Συγκεκριμένα πίσω αυτές κρύβονται:
>> η μονομανία να μειωθεί το μισθολογικό κόστος, η άρνηση να αναπτυχθούν και να προωθηθούν η εργασιακή ασφάλεια, η εκπαίδευση και οι μισθοί, αν και είναι γνωστό ότι αυτά είναι τα θεμέλια των συνταξιοδοτικών συστημάτων που βασίζονται στις εισφορές.
>> η στενά συνυφασμένη με τα παραπάνω αποφασιστικότητα να επεκταθεί, πάση θυσία, η χρηματαγορά με την κεφαλαιοποίηση των ιδιωτικών επαγγελματικών συνταξιοδοτικών ταμείων, έτσι ώστε να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.
>> η επίσης στενά συνυφασμένη αποφασιστικότητα να μειωθούν οι δημόσιες και κοινωνικές δαπάνες που περιορίζονται ήδη από το ζουρλομανδύα του Συμφώνου Σταθερότητας και να προστατευθεί η ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έτσι ώστε να μπορεί να εξυπηρετεί αποκλειστικά την αύξηση του ποσοστού κέρδους.
Αποτέλεσμα της εμμονής που επιδεικνύουν οι ευρωπαϊκές μεγάλες επιχειρήσεις και οι νεοφιλελεύθεροι είναι ότι δεν δόθηκε καμία σημασία σε οποιοδήποτε εναλλακτική λύση είχε στόχο τη διατήρηση των διανεμητικών συστημάτων, παρ' όλο που αυτά αποτελούν ένα πραγματικό εργαλείο αλληλεγγύης προς τους συνταξιούχους συμπολίτες μας. Ουδέποτε συζητήθηκαν τα ζητήματα του επιπέδου απασχόλησης σε ποιοτικές θέσεις εργασίας ή των μισθών στις ευρωπαϊκές χώρες, αν και όλοι ξέρουμε ότι αυτά βρίσκονται στη ρίζα του προβλήματος. Επιπλέον, ούτε οι δεξιές ούτε οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις αναφέρθηκαν ποτέ στη δυνατότητα αύξησης των εργοδοτικών εισφορών, χωρίς να αναφέρουμε την επιβολή εισφορών στα εισοδήματα των επιχειρήσεων από πράξεις τους στα χρηματιστήρια. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι ουδέποτε τέθηκε το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του συστήματος των εργοδοτικών εισφορών κοινωνικής ασφάλισης και της ρύθμισης του ύψους αυτών των εισφορών, έτσι ώστε, αφʼ ενός, να δίνονται κίνητρα σε επιχειρήσεις οι οποίες κάνουν επενδύσεις που δημιουργούν πιο σταθερές και ποιοτικές θέσεις εργασίας και παρέχουν περισσότερη κατάρτιση και καλύτερους μισθούς και, αφʼ ετέρου, να τιμωρούνται εκείνες οι επιχειρήσεις που προτιμούν τις χρηματιστικές επενδύσεις και τις επισφαλείς θέσεις εργασίας.
Εμείς, οι επικεφαλής αριστερών κομμάτων που στοχεύουν στον κοινωνικό μετασχηματισμό στην Ευρώπη, πιστεύουμε ότι άλλες επιλογές είναι εφικτές. Προτείνουμε στους Ευρωπαίους και τις Ευρωπαίες να μελετήσουν όσα αναφέρουμε παραπάνω. Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους μισθωτούς και τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις που αντιστέκονται σʼ αυτά τα καταστροφικά μέτρα και προτείνουν εναλλακτικές λύσεις οι οποίες ενισχύουν τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των μισθωτών. Δρούμε και θα συνεχίσουμε να δρούμε παντού ώστε να κάνουμε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αποκηρύξουν αυτήν την πολιτιστική οπισθοδρόμηση. Αυτές τις προτάσεις θα τις υποστηρίξουμε και στις Ευρωεκλογές του 2004. Επειδή πιστεύουμε πως μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή, επειδή η λέξη "αλληλεγγύη" δεν είναι, κατά την άποψή μας, ξεπερασμένη.
Τμήμα Εργατικής Πολιτικής
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS