Ο Πρωθυπουργός κ.Σημίτης διαμήνυσε με τις παρεμβάσεις και ομιλίες του στη Δ.Ε.Θ. (Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης) σε όλους τους τόνους , ότι θα συνεχίσει την οικονομική πολιτική της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των ανέργων και για το 1998 και ότι οι εργαζόμενοι στο όνομα της επίτευξης των ονομαστικών και μόνο δεικτών της ΟΝΕ θα πρέπει να κάνουν υπομονή για άλλα 2 χρόνια, παρά τις μεγάλες θυσίες χωρίς αντίκρυσμα στις οποίες υποβλήθηκαν μέχρι σήμερα. Η εισοδηματική πολιτική, που εμμέσως πλην σαφώς ανακοίνωσε, ότι δηλαδή θα είναι συμβατή με τον προσδοκώμενο πληθωρισμό για το 1998 (3%), κινείται σ΄ αυτήν την πεπατημένη.
Μάλιστα πρόβαλε και τον ψευδή ισχυρισμό ότι τα τελευταία χρόνια 1994-1997 τα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων αυξήθηκαν κατά 2,7%. Η πραγματική όμως κατάσταση των εργαζομένων, συνταξιούχων και ανέργων, όπως αυτή προβάλει ακόμα και από τα επίσημα στοιχεία, είναι τελείως διαφορετική λόγω των πολιτικών της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος τους, που εφαρμόζονται με σταθερότητα και συνέπεια τα τελευταία 12 χρόνια από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. στο όνομα των προγραμμάτων της ονομαστικής και όχι πραγματικής σύγκλισης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και παρατηρείται δραματική χειροτέρευση της κατάστασής τους.
Το εισόδημα των δημοσίων υπαλλήλων γνώρισε περαιτέρω συρρίκνωση, αφού σήμερα η μισθοδοσία τους συμμετέχει στο 28% των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού έναντι 40% που ήταν πριν μερικά χρόνια (1988), χωρίς να έχει μειωθεί ο αριθμός τους.
Οι συνταξιούχοι, λόγω της εφαρμογής των αντιασφαλιστικών νόμων της κυβέρνησης της ΝΔ της περιόδου 90-92, που παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν καταργηθεί, έχουν χάσει τα τελευταία χρόνια περίπου 600 δις δρχ., ενώ το 80% από αυτούς παίρνει συντάξεις κάτω από το επισήμως αποδεκτό όριο της φτώχειας.
Η ανεργία διογκώθηκε και η επισήμως καταγραμμένη κινείται πλέον σταθερά πάνω από το 10% (10,3% το 1996 και 450.000 οι άνεργοι σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της ΕΣΥΕ), ενώ έχει αυξηθεί ανησυχητικά η μακρόχρονη, που ξεπερνά πλέον στη χώρα μας το 58% των ανέργων, η ανεργία των νέων (51% των ανέργων) και των γυναικών (62,5% των ανέργων). Τα επιδόματα ανεργίας είναι τα χαμηλότερα στην Ευρώπη και κινούνται κάτω από το 60% του βασικού ημερομισθίου του ανειδίκευτου εργάτη. Διευρύνονται οι προβληματικές περιοχές, στις οποίες η ανεργία κινείται πλέον σε επίπεδα 25-75% και οδηγεί σε μαρασμό και απόγνωση.
Τα κατώτερα όρια των μισθών και ημερομισθίων έχουν υποστεί μείωση την τελευταία δωδεκαετία κατά 20% με αποτέλεσμα οι πραγματικοί μισθοί να παραμένουν σήμερα καθηλωμένοι στα επίπεδα του 1982(!!!!), ενώ τα αντίστοιχα κέρδη των βιομηχανικών επιχειρήσεων με πάνω από 10 απασχολούμενους αυξήθηκαν την ίδια περίοδο περισσότερο από 50%.Έτσι, λοιπόν το κόστος εργασίας στην Ελλάδα αντιπροσωπεύει πλέον λιγότερο από το 16% του συνολικού κόστους παραγωγής προϊόντων και βρίσκεται σήμερα στα επίπεδα του 1976, ενώ στις αναπτυγμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι παρόλα αυτά και πιο ανταγωνιστικές, προσεγγίζει το 30%. Οι μισθοί και τα ημερομίσθια (στο σύνολο τους) ως ποσοστό του ΑΕΠ, μειώθηκαν από το 37% το 1988 στο 34% το 1994. Από τα κέρδη που αποκόμισαν οι επιχειρήσεις ελάχιστα μετατράπηκαν σε αυξημένη ικανότητα αυτοχρηματοδότησης παραγωγικών επενδύσεων και σε δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αφού μόνο το 12% των κερδών διατέθηκε για επενδύσεις παγίου κεφαλαίου. Την ίδια περίοδο, ενώ οι πραγματικές αμοιβές των ελλήνων εργαζόμενων μειώνονται, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω και με αργό και χαμηλό αλλά όμως με σταθερό ρυθμό, οι πραγματικές αμοιβές ανά εργαζόμενο αυξάνονται, με αποτέλεσμα σήμερα οι αμοιβές των ελλήνων μισθωτών να αντιστοιχούν στο 65% του μέσου όρου των αμοιβών των μισθωτών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον ο έλληνας εργαζόμενος σήμερα υποχρεώνεται να εργάζεται κατά 89% περισσότερο χρόνο για να αποκτήσει τα ίδια αγαθά και υπηρεσίες σε σχέση με το μέσο Ευρωπαίο συνάδελφό του. Επίσης το 20% των εργαζομένων στην Ελλάδα πολυαπασχολείται, κυρίως για οικονομικούς λόγους, ενώ αντίστοιχο ποσοστό αναζητάει για τους ίδιους λόγους και δεύτερη δουλειά.
Η μη τιμαριθμοποίηση των φορολογικών κλιμακίων την τελευταία 5ετία είχε ως αποτέλεσμα την παραπέρα μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, αφού για κάθε 10% ονομαστικής αύξησης τους μισθούς τους αυξανόταν η φορολογική τους επιβάρυνση κατά 30%.Από αυτό και μόνο το λόγο γίνεται κατανοητό ότι δεν ευσταθεί ο ισχυρισμός του πρωθυπουργού για αύξηση των πραγματικών μισθών των εργαζομένων κατά 2,7% την τελευταία τριετία , αφού οι όποιες ονομαστικές αυξήσεις εξανεμίσθηκαν λόγω αυτού του μηχανισμού φορολογικής αφαίμαξης και λόγω της μείωσης των κοινωνικών δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού.
Η εισοδηματική λοιπόν πολιτική, που εφαρμόστηκε τα τελευταία 12 χρόνια από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ οδήγησε σε μεγάλη ανακατανομή εισοδημάτων και δικαιωμάτων σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας και υπέρ των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Ήδη αυτή η κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα, σύμφωνα και με τα στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας, δύο (2) εκατομμύρια πολίτες της χώρας μας (το 20% του πληθυσμού) να ζουν πλέον σε συνθήκες φτώχειας.
Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ θεωρεί ότι η κατάσταση αυτή δεν πρέπει να συνεχιστεί, ότι οι πολιτικές σκληρής μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζόμενων πρέπει να αλλάξουν και ότι επιβάλλεται να υπάρξει πλέον ανακατανομή εισοδημάτων και δικαιωμάτων υπέρ των εργαζόμενων και ιδιαίτερα αυτών που έχουν πληγεί περισσότερο από την μακρόχρονη λιτότητα (αμειβόμενοι με κατώτερα όρια, συνταξιούχοι και άνεργοι). Οι εργαζόμενοι της χώρας μας με τη συμμετοχή τους στην πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 23-10-1996 και στους κοινωνικούς αγώνες που θα ακολουθήσουν θα εκφράσουν σίγουρα την αντίθεσή τους στις κοινωνικά άδικες και αδιέξοδες κυβερνητικές πολιτικές.
Ο ΣΥΝ θεωρεί κοινωνικά, ηθικά και πολιτικά απαράδεκτο το φαινόμενο της ύπαρξης εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών εργαζόμενων, συνταξιούχων και ανέργων, που το εισόδημά τους υπολείπεται από τα επίσημα όρια της φτώχειας.
Ο ΣΥΝ θεωρεί ότι είναι απαραίτητη μία συνολική αλλαγή στη γενικότερη οικονομική πολιτική , ώστε αντί του αγώνα δρόμου για τη νομισματική σύγκλιση να υπάρξει μία προσπάθεια οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης της χώρας μακριά από τις αναχρονιστικές πολιτικές της μείωσης του κόστους εργασίας.. Μία τέτοια πορεία, μπορεί να καθυστερήσει την ένταξη της χώρας μας στο κοινό νόμισμα ,θα αποτελέσει όμως ένα πολύ πιο σταθερό δρόμο όσον αφορά την διαδικασία πραγματικής σύγκλισης και ισότιμης ένταξής μας στην Ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Ο ΣΥΝ θα στηρίξει αποφασιστικά τους αγώνες των εργαζόμενων, των συνταξιούχων και των ανέργων, για να μπει επιτέλους ένα τέλος στις πολιτικές της σκληρής μονόπλευρης πολιτικής λιτότητας εις βάρος τους.
Για την αλλαγή των αδιέξοδων και κοινωνικά ανάλγητων πολιτικών.
Για να υπάρξει το 1998 προστασία και βελτίωση του πραγματικά διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων και των δημόσιων υπαλλήλων με τη χορήγηση σʼ αυτούς ουσιαστικών αυξήσεων, που να καλύπτουν τον πραγματικό πληθωρισμό, που θα είναι όπως κάθε χρονιά μεγαλύτερος από τον επίσημα προβλεπόμενο, μέρος των απωλειών των προηγούμενων χρόνων και συμμετοχή στην αύξηση του ΑΕΠ.
Για την προώθηση των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων για τους δημόσιους υπάλληλους.
Για το 35ωρο χωρίς μείωση των αποδοχών.
Για την επανασύνδεση των κατώτερων συντάξεων με τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη και για την επαναφορά του υπολογισμού των υπόλοιπων συντάξεων στο 80% των συντάξιμων αποδοχών και τη σύνδεσή τους με τις αυξήσεις που δίνονται κάθε χρόνο από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας των εν ενεργεία εργαζομένων. Για την κατάργηση των διατάξεων του νόμου 2084/92 με τις οποίες μειώνονται οι επικουρικές συντάξεις από 1-1-1998και για την επαναφορά της 35ετίας για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος ανεξαρτήτως ηλικίας για όλους τους εργαζόμενους.
Για την αύξηση των απαράδεκτα χαμηλών επιδομάτων ανεργίας, που ισχύουν σήμερα στη χώρα μας, στο 80% του ημερομισθίου του ανειδίκευτου εργάτη και για την επιμήκυνση της χορήγησής τους πέραν των 12 μηνών για άλλους 12 μήνες για τους μακροχρόνια άνεργους.
Για την αύξηση του αφορολόγητου στα 2 εκατομμύρια, το οποίο θα πρέπει κάθε χρόνο να τιμαριθμοποιείται, για την προώθηση της τιμαριθμοποίησης των φορολογικών κλιμακίων και για την διατήρηση των φοροαπαλλαγών των εργαζομένων, που έχουν κοινωνικό χαρακτήρα και δόθηκαν παλαιότερα έναντι μη χορηγηθησών αυξήσεων.
Για την ριζική προοδευτική φορολογική μεταρρύθμιση, ώστε να συνεισφέρει ο κάθε έλληνας πολίτης ανάλογα με την πραγματική φοροδοτική του ικανότητα και για να σταματήσουν επιτέλους οι εργαζόμενοι - συνταξιούχοι να είναι τα μόνιμα υποζύγια του κρατικού προϋπολογισμού.
Για νʼ αυξηθούν μέσα από τον κρατικό προϋπολογισμό οι κοινωνικές δαπάνες για υγεία - παιδεία - πολιτισμό - περιβάλλον - κατοικία .
Για την έκτακτη ενίσχυση τα τρία επόμενα χρόνια με διορθωτικό ποσό όσων εργαζομένων αμείβονται με τα κατώτερα όρια, ώστε να μην υπάρχουν οικογένειες, που να υπολείπεται από τα όρια της φτώχειας το συνολικό τους εισόδημα.
Τμήμα Εργατικής Πολιτικής
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS