«Ο Πρωθυπουργός εχθές προσπάθησε να βάλει διλήμματα.
Απείλησε ότι αν δεν έχει αυτοδυναμία θα ξανακάνει εκλογές. Κάνει και αυτός τους προεκλογικούς του ελιγμούς, γιατί είναι στριμωγμένος. Δεν του βγαίνει, όμως, και καλώς δεν του βγαίνει, γιατί ο κόσμος έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται το παιχνίδι που παίζεται.
Καταλαβαίνει ότι αν ψηφίσει ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, δίνει λευκή επιταγή σε μεταρρυθμίσεις που θα χειροτερέψουν τη ζωή του. Δίνει το δικαίωμα στον έναν ή τον άλλον να κατεδαφίσουν την κοινωνική ασφάλιση, να αλλάξουν τις εργασιακές σχέσεις, να καταργήσουν τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Και να ισχυρίζονται ότι έχουν δικαίωμα να το κάνουν επειδή διαθέτουν λαϊκή εντολή
Δεν έχουμε ξεχάσει ακόμα τις κραυγές του περασμένου χειμώνα, όταν οι δρόμοι πλημμύριζαν από χιλιάδες νέες και νέους που αγωνιζόντουσαν για ένα καλύτερο δημόσιο πανεπιστήμιο, για ένα καλύτερο αύριο και εν χορώ κυβέρνηση και ΜΜΕ, τους χλευάζανε και τους χαρακτηρίζανε μειοψηφίες.
Ήτανε μειοψηφίες όσοι αγωνιζόντουσαν κι ας ήταν χιλιάδες, κι ας ακολουθούσαν τις δικές τους δημοκρατικές και ανοικτές διαδικασίες στις σχολές τους, γιατί η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός θεωρούσε ότι έχει λευκή επιταγή να κάνει ότι θέλει για τέσσερα χρόνια, χωρίς να ρωτήσει κανέναν.
Το ίδιο επιδιώκει και τώρα. Να πάρει και μάλιστα με εκβιαστικό τρόπο λευκή επιταγή, για να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που θα βρουν και πάλι αντιμέτωπη τη κοινωνία.
Για τη κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό όμως όποιος αντιστέκεται στη πολιτική του, όποιος αντιδρά στη μιζέρια και στην ανασφάλεια, όποιος ονειρεύεται ένα διαφορετικό αύριο και αγωνίζεται γι αυτό, είναι ταραξίας.
Όσοι αρνούνται να ζήσουν με 400 ευρώ το μήνα, είναι ταραξίες.
Όσοι δε βολεύονται με μια ζωή λάστιχό, όσοι δεν αντέχουν την ανασφάλεια και αξιώνουν να ζουν από τη δουλεία τους, είναι ταραξίες.
Όσοι δεν αντέχουν να σπαταλούν τα όνειρά τους στα φροντιστήρια, τα καλύτερά τους χρόνια σε πανεπιστήμια super market και διεκδικούν ουσιαστική γνώση και πτυχία με αντίκρισμα, είναι ταραξίες.
Έ λοιπόν όχι κύριε πρωθυπουργέ. Ε λοιπόν όχι κύριε Πολύδωρα και κυρία Γιαννάκου. Δε μπορείτε να αποκαλείται ταραξίες όσους ονειρεύονται. Δε μπορείτε να αποκαλείτε ταραξίες μια ολόκληρη γενιά, το μέλλον αυτού του τόπου.
Ως εδώ με τις προκλήσεις σας και τις προσβολές σας. Ως εδώ με τη πολιτική της καταστολής του νεολαιίστικου κινήματος. Της πολιτικής της ζαρντινιέρας και των πράσινων σπορτέξ.
Τα διλήμματα σας είναι τεχνητά και θα πέσουν στο κενό. Γιατί μια νέα γενιά μπαίνει ορμητικά στα πράγματα και διεκδικεί το δικαίωμά της στην εργασία, στη παιδεία, στον ελεύθερο χρόνο, το δικαίωμά της στη ζωή.
Το πραγματικό δίλημμα, όμως δεν είναι αυτό που θέτει η κυβέρνηση. Το πραγματικό δίλημμα για κάθε πολίτη είναι αν στις 17 του Σεπτέμβρη θα έχουμε πάλι το ίδιο μίζερο σκηνικό ή αν θα αλλάξουμε το τοπίο. Και για πρώτη ίσως φορά μπορούμε να αλλάξουμε το τοπίο. Μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω, μπορούμε να δώσουμε ένα τέρμα στη μιζέρια και στο τέλμα ενός πολιτικού συστήματος που έχει φάει πια τα ψωμιά του, που δεν έχει τίποτα πια να προσφέρει. Μπορούμε στις 17 του μήνα να έχουμε ένα νέο τοπίο με την πολιτική να επιστρέφει και να παίρνει τη θέση της επικοινωνίας, με την κοινωνία να επιστρέφει και να παίζει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις. Γιατί όσο ποιο ανίσχυρες είναι οι δυνατότητες των δύο κομμάτων εξουσίας να εφαρμόσουν την κρυφή τους ατζέντα και την αντιλαϊκή τους πολιτική τόσο πιο ισχυρή θα είναι η κοινωνία.
Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη μεριά είναι επίσης στριμωγμένο. Προσπαθεί να ανεβάσει τους τόνους, χωρίς όμως να διαθέτει το ανάλογο περιεχόμενο. Όσο και αν υψώσουν τους τόνους ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Λαλιώτης, η απουσία ουσιαστικής προγραμματικής διαφοράς με τη Νέα Δημοκρατία, δεν μπορεί να κρυφτεί. Η πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, είναι πολύ πρόσφατη για να ξεχαστεί.
Μας ρωτάνε: Κι αν το ΠΑΣΟΚ αλλάξει μετά τις εκλογές και υιοθετήσει τις απόψεις σας τι θα κάνετε;
Τους απαντάμε : Αν ήταν το ΠΑΣΟΚ να αλλάξει θα το χε κάνει όταν χιλιάδες νεολαίοι του βρισκόντουσαν στις κινητοποιήσεις για το άρθρο 16 και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, μίλαγε στη βουλή για μετεμφυλιοπολεμικό κατάλοιπο.
Αν ήταν το ΠΑΣΟΚ να αλλάξει Θα το έκανε όταν χιλιάδες μέλη του από τον συνδικαλιστικό χώρο έδιναν το παρόν στις συγκεντρώσεις του Κοινωνικού Φόρουμ για το ασφαλιστικό και ο αρχηγός τους μίλαγε για ανασφάλιστη εργασία των νέων.
Αν ήταν το ΠΑΣΟΚ να αλλάξει, θα έκανε τριάμισι χρόνια τώρα, αντιπολίτευση στη κυβέρνηση της ΝΔ, αντί να μας παρακολουθεί με ανοιχτό στόμα στη βουλή και στους δρόμους και δε θα περίμενε να έρθουν οι εκλογές για να επιστρατέψει τα σποτάκια του Λαλιώτη.
Όταν ο δικομματισμός ήταν ισχυρός, επέσειαν τον «μπαμπούλα» της χαμένης ψήφου. Τώρα που ο κόσμος τους γυρνάει την πλάτη, έχουν βρει τον «μπαμπούλα» της ακυβερνησίας. Ρωτάνε, τι θα κάνει η Αριστερά αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία, θα αφήσει ακυβέρνητη την χώρα; Τους απαντάμε: η Αριστερά έχει κάνει μόνιμη συνεργασία με την κοινωνία. Με τους άνεργους, τους ανασφάλιστους, τους μερικά απασχολούμενους. Με τους νέους και τις νέες. Με όσους και όσες υπερασπίζονται το περιβάλλον. Δεν θα εγκαταλείψουμε αυτή τη συμμαχία, για να γίνουμε σωσίβιο και άλλοθι κανενός.
Όλα αυτά τα χρόνια, υπερασπιστήκαμε στη βουλή και τους δρόμους την δημόσια και δωρεάν παιδεία. Υπερασπιστήκαμε το κοινωνικό κράτος. Υπερασπιστήκαμε τον δημόσιο πλούτο. Τα κοινωνικά δικαιώματα. Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν από την ίδια πλευρά με εμάς. Τώρα αλληθωρίζει προς τις πλατειές κοινωνικές πλειοψηφίες. Σε ποια κατεύθυνση; Το πρόγραμμά μας δεν είναι κοινό. Η Αριστερά δεν είναι στο τσεπάκι κανενός.
Το μήνυμά μας είναι: αποδυναμώστε το δικομματισμό. Είδατε τις ισχυρές κυβερνήσεις, την αλαζονεία, την αυθαιρεσία τους. Ξέρετε την κρυφή τους ατζέντα. Οι ισχυρές κυβερνήσεις δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στην κοινωνία, μόνο σε δέκα ή δεκαπέντε μεγάλες επιχειρήσεις. Η εποχή των ισχυρών κυβερνήσεων πέρασε. Ήρθε η ώρα της ισχυρής κοινωνίας...»
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS