Μετά από μια επιτυχή εκλογική μάχη για το κόμμα μας- με κύρια χαρακτηριστικά του αποτελέσματος την αποδυνάμωση των δύο μεγάλων κομμάτων, την ενίσχυση της Αριστεράς και την άνετη είσοδος της ακροδεξιάς στο κοινοβούλιο πρώτη φορά μετά το 1977- έχουμε εισέλθει σε πολλαπλή προσυνεδριακή φάση, 5ο Συνέδριο ΣΥΝ αρχές Φλεβάρη, Πανελλαδικό σώμα - απροσδιορίστων μέχρι τώρα προδιαγραφών & «εξουσιών» - του ΣΥΡΙΖΑ τον Μάρτη.
Η αιφνίδια ανακίνηση θέματος ηγεσίας του ΣΥΝ, από την απόφαση του σ. Αλαβάνου, δυστυχώς έχει περιορίσει τις συζητήσεις για την αναγκαία προγραμματική αποσαφήνιση και εμβάθυνση του, αδύναμου, εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου των Θέσεων. Παράλληλα έχει «εξαφανίσει» κάθε προβληματισμό (ούτε καν έχει συζητηθεί στην ΚΠΕ) για το τι θα είναι αυτό το Πανελλαδικό σώμα, που αποφάσισε η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν ερμηνεύουμε σωστά τη συγκυρία και συμφωνούμε όλοι ως φαίνεται, ότι η κρίση του δικομματισμού αποκτά για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά μόνιμο χαρακτήρα, ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ καλούνται να παίξουν ρόλο αντιπολιτευτικού πόλου στις κυρίαρχες κυβερνητικές επιλογές. Η χρόνια αδυναμία του ΠΑΣΟΚ , η περιχαράκωση και «αυτάρκεια» του ΚΚΕ καθώς και η συνεχής προσπάθεια δεξιάς ενσωμάτωσης του ΛΑΟΣ, το επιβεβαιώνουν.
Αυτό προϋποθέτει τρεις αλληλένδετους όρους, προγραμματική επάρκεια- ισχυρή κοινοβουλευτική, κοινωνική και κινηματική παρέμβαση - δυνατότητα συσπείρωσης ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
Προγραμματική επάρκεια
-σημαίνει όχι μόνο η ορθή υπεράσπιση του δημόσιου χώρου και χαρακτήρα των κοινωνικών υπηρεσιών απέναντι στις απόπειρες ιδιωτικοποίησης και την άκρατη νεοφιλελεύθερη εμπορευματοποίηση τους, αλλά και η μη ταύτιση δημόσιου και κρατικού, η κατάθεση όσον το δυνατόν πληρέστερης πρότασης λειτουργίας των αναγκαίων αναδιαρθρώσεων τους, η επιτακτική αλλαγή κουλτούρας και συμπεριφοράς των εργαζόμενων σ΄αυτές. Η αριστερή υπεράσπιση του δημόσιου συλλογικού συμφέροντος ,προϋποθέτει την έμπρακτη καταδίκη του αντικοινωνικού «εμείς να βολευτούμε και όλα τα άλλα….». Δεν μπορεί η Αριστερά στον δημόσιο τομέα να ταυτίζεται, ως εικόνα, με την ανυπαρξία αξιολόγησης του, άρα διατήρηση της κατάστασης ως έχει. Οφείλει να θέσει και να διεκδικήσει τους δικούς της κανόνες και όρους αξιολόγησης, επιβράβευσης και απόρριψης.
-δεν σημαίνει η ,γενικώς καλή, διατυμπάνιση της ευχής να είμαστε όλοι «πλούσιοι, ευτυχείς, υγιείς και ωραίοι», αλλά η αναγκαστική ιεράρχηση αναπτυξιακών και κοινωνικών προτεραιοτήτων, η αειφόρος προσέγγιση των όρων και ορίων ανάπτυξης, η απομυθοποίηση του παραγωγισμού και του μέσου όρου των δεικτών, η υπεράσπιση και διεκδίκηση της «ηθικής (καταναλωτικής) λιτότητας (E. Berllinguer 1977). Η αναγνώριση επί της ουσίας των δικαιωμάτων ανάπτυξης των χωρών του Τρίτου Κόσμου με την υποστήριξη των προϊόντων τους με μόνο κριτήριο τα ποιοτικά- περιβαλλοντικά και συνθηκών εργασίας- standards παραγωγής τους, εάν θέλουμε εκλογίκευση των μεταναστευτικών ρευμάτων.
-δεν σημαίνει η γενικά αντινεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή στρατηγική και η συμμετοχή μας, απλώς, στο κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, οι βιωματικές μόνο, εμπειρίες από την , αναγκαία, συμμετοχή μας στο παγκόσμιο αντινεοφιλελεύθερο κίνημα. Αλλά και η ουσιαστική συμμετοχή του συνόλου -ει δυνατόν- του κόμματος στους σύγχρονους προβληματισμούς της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, η προώθηση και διεκδίκηση ενός «Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Πατριωτισμού» (E. Hobsbaum). Η ανάδειξη, επεξεργασία και προσαρμογή των ετήσιων αναλύσεων των Αριστερών Ευρωπαίων Οικονομολόγων για μία εναλλακτική ευρωπαϊκή πορεία, η ανίχνευση και διεκδίκηση όρων για την πολιτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης. Η αποφυγή της εύκολης γενικευμένης καταγγελίας και «η απόπειρα συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης» (K. Marx).
-δεν σημαίνει να περιγράψουμε μόνο πόσο καλή και κοινωνική Αυτοδιοίκηση θέλουμε, αλλά να διατυπώσουμε με σαφήνεια - όπως μπορούμε και όχι υπεκφεύγοντας χάριν εσωτερικών ισορροπιών της πλειοψηφίας- ποιο μοντέλο διοικητικής διάρθρωσης της χώρας επιλέγουμε και γιατί, τι διοικητική και φορολογική μεταρρύθμιση επιδιώκουμε και γιατί, αν όντως θέλουμε την «σταδιακή αποκέντρωση του κράτους» (V.I. Lenin). Να εξηγήσουμε πως το δημοκρατικό ,του εκλογικού νόμου (απλή αναλογική) που προτείνουμε αποτελεί κλειδί και για τον αναπτυξιακό προσανατολισμό που επιδιώκουμε, με την ανάγκη κινητοποίησης και συμμετοχής, τοπικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, την διεκδίκηση της πολιτικής ηγεμονίας μας, με ταυτόχρονη διερεύνηση δυνατοτήτων σύγκλισης και αλλαγών.
Ο κατάλογος των ,ουσιαστικά επίδικων, ζητημάτων, μπορεί και πρέπει να απλωθεί προς το Συνέδριο, αν όντως θέλουμε μια Αριστερά που θα αλλάξει το τοπίο και όχι μια Αριστερά που θα εξαγγέλλει διαρκώς την επιδίωξη της να το αλλάξει.
Εδώ είναι που εμπλέκεται και ο ΣΥΡΙΖΑ, το Συνέδριο οφείλει να ξεκαθαρίσει, πριν συρθούμε «εκόντες - ακόντες» στα οργανωτικοπολιτικά ασαφή μορφώματα που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα δρομολογηθούν, από την ετερογονία των στόχων των επιμέρους συνιστωσών και παραγόντων που συνιστούν τον συμμαχικό σχηματισμό.
Θέλουμε επανιδρυτικό Συνέδριο της Αριστεράς με βάση τον ΣΥΡΙΖΑ και «την για τις προθήκες των μουσείων» «Αριστερή» Διακήρυξη του; - που ευτυχώς κανένα δεν απασχόλησε σοβαρά την προεκλογική περίοδο, δεν υπήρξε καν η βάση της προεκλογικής μας δουλειάς.
Θέλουμε μία Αριστερά που θα αναλίσκεται, επί ενός απροσδιόριστου χρονικά παρόντος, μόνο σε δυναμική αντιπολιτευτική κινηματική δράση ή μία Αριστερά που θα επιδιώκει σε κοινοβουλευτικό και κινηματικό επίπεδο, ουσιώδεις αλλαγές συσχετισμών για την διακυβέρνηση της χώρας με βάση τους προγραμματικούς της άξονες; Επιλογή που σημαίνει ισχυροποίηση του ΣΥΝ, διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ με προτεραιότητα στον σοσιαλιστικό και οικολογικό χώρο.
Προσωπικά, το μοντέλο Αριστερού κόμματος που επιλέγω προσιδιάζει ιδεολογικά περισσότερο στην προδικτατορική ΕΔΑ (και το Γερμανικό “DIE LIENKE”) με ενισχυμένο τον οικολογικό και αποκεντρωμένο χαρακτήρα του. Θέση και συμμετοχή έχουν όλα τα ρεύματα της παραδοσιακής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και της οικολογίας ,αλλά με το ιδεολογικό στίγμα- του σοσιαλισμού με δημοκρατία , ελευθερία και αειφόρο αναπτυξιακή προσέγγιση- να αποτελεί το κόκκινο νήμα της πολιτικής του. Γι΄αυτό ,κατά τη γνώμη μου, ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ είναι το πλέον γόνιμο σχήμα.
Άφησα τελευταίο το ζήτημα ηγεσίας. Μας χαροποιεί ιδιαίτερα το επίπεδο της συζήτησης (*) που ενισχύει σημαντικά την εικόνα του κόμματος, όταν πρόσφατες είναι οι ανεκδιήγητες αντιπαραθέσεις του ΠΑΣΟΚ. Εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι πρέπει να αποφύγουμε στην ρευστή αλλά ελπιδοφόρα συγκυρία, τους πολύκεντρους πειραματισμούς. Η αποδιάρθρωση του δικομματικού συστήματος, μας προσδίδει ,εξ΄αντικειμένου, μία εξαιρετική δυναμική. Χωρίς κάποιο εξαιρετικό πολιτικό απρόβλεπτο ή σοβαρή αστοχία μας, θα κινηθούμε στις Ευρωεκλογές (και όχι μόνο) σε διψήφιο αριθμό, ανεξαρτήτως ηγεσίας ή συμμετοχής κάποιων συμμαχικών συνιστωσών, όπως στις προηγούμενες.
Έτσι επιλέγω τον Φώτη Κούβελη ,ως την λύση που εγγυάται καλύτερα την ανάπτυξη με συνοχή του παρόντος, που χωρίς να κλείνει την πόρτα στο μέλλον, σηματοδοτεί ισχυρότερα το συλλογικό και την σύνθεση.
Οι δημοσκοπήσεις αποτελούν εργαλείο ανάλυσης και καταγραφής του παρόντος, των τάσεων που διαμορφώνονται, δεν πρέπει να αποτελέσουν την πυξίδα πλεύσης και κυρίως το πλαίσιο διαμόρφωσης των βασικών επιλογών μας. Όσον αφορά δε τις ηγεσίες μας έχουν διαχρονικά, άλλωστε ,αποδειχθεί τόσο ευμετάβλητες ,που εμείς ως κόμμα πρέπει να γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα.
Τέλος, ανεξαρτήτως επιλογής, έχοντας κατανοήσει ,ελπίζω, τις θετικές και αρνητικές εμπειρίες της κομματικής μας ιστορίας, με αντιλήψεις προωθητικής σύνθεσης και αξιοποίησης όλων - απόψεων και ... ηλικιών - μπορούμε να αναδείξουμε τον ΣΥΝ και συνακόλουθα τον ΣΥΡΙΖΑ, σε κεντρικό μοχλό πολιτικών αλλαγών και εξελίξεων στη χώρα.
(*) Παρότι οι εξαιρέσεις τιμούν τον κανόνα, με εξέπληξε αρνητικά ότι, μέλος της ΠΓ θέλησε να «κατεβάσει» το επίπεδο αντιπαράθεσης στο στυλ, τον Κουβέλη; που «επιλέγει» η Κανέλλη και ο Απ. Κακλαμάνης και αντίστοιχα, τον Τσίπρα; που «επιλέγουν» τα Συγκροτήματα, ο Πρετεντέρης, ο Θέμος και ο Λαζόπουλος; Έλεος !!!!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΙΡΜΠΑΣ
Μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS