Σύντροφοι και φίλοι που θα διαβάσετε το κείμενο που ακολουθεί, νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας κάποιους ενδιαφέροντες πιστεύω προβληματισμούς, σε σχέση με τα θέματα που θα συζητηθούν στο πλαίσιο του 5ου συνεδρίου του ΣΥΝ.
ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Αν σκεφτεί κανείς με ποιους όρους φτάσαμε στο 4ο συνέδριο, το ενιαίο κείμενο που συμφωνήθηκε στο πλαίσιο της κεντρικής επιτροπής απʼ όλες τις συνιστώσες (για την πολιτική εκτίμηση και το σχέδιο δράσης του κόμματος) πρέπει να θεωρηθεί πολιτική κατάκτηση, ειδικά τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να τριπλασιάζει την επιρροή του στην ελληνική κοινωνία αγγίζοντας το 10% και να πιστωθεί σαν πολύτιμη παρακαταθήκη σε σχέση με τις ραγδαίες εξελίξεις που η καθʼ ημάς αριστερά θα κληθεί να διαχειριστεί στο άμεσο μέλλον.
ΚΟΜΜΑ ΜΕ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΔΟΜΗ, ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ
Το κουβαλάμε από συνέδριο σε συνέδριο και τελικά καταλήγουμε στη διαπίστωση-ανάγκη να εξελιχθούμε σε κόμμα μελών!
Καλές κι οι τάσεις, κι οι συνιστώσες, οι ζυμώσεις στα lobbies κεντρικών ξενοδοχείων, τα ιδεολογικά think tank, όμως όλα αυτά δεν αλλάζουν το πιο κρίσιμο, οι οργανώσεις βάσεις ΑΓΚΟΜΑΧΟΥΝ.
Επειδή πρόοδος σημαίνει κι επιστροφή στις θεμελιώδεις αξίες, ας μην κοιτάμε μόνο ψηλά αλλά και προς τα κάτω. Ανήκω στη μεγαλύτερη τάση του κόμματος, αυτή των ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ, που όπως λέει κι ο Τσίπρας σαν τους μαχητές του Μπολιβάρ ζαλώνονται το κόμμα στην πλάτη στα καλά και τα δύσκολα, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο και τραβάνε το κουπί χωρίς να προσδοκούν ανταλλάγματα.
Η ανάγκη να πάμε σε προγραμματικό συνέδριο με θέμα τον οργανωτικό επαναπροσδιορισμό του κόμματος με διαδικασία που δεν θα ʽʼκατέβειʼʼ από πάνω, αλλά θʼ ʽʼανέβειʼʼ από κάτω με ανοιχτό και συμφωνημένο σχεδιασμό, είναι επιβεβλημένη.
Για να κουβεντιάσουμε και δημόσια όσα λέμε μεταξύ μας, εκτιμώντας πως η αναζωογόνηση του κόμματος δεν είναι θέμα σεξ απήλ της ηγετικής ομάδας. Γιατί στον ασύμμετρο κόσμο του internet και των bloggers το ζητούμενο δεν είναι η βελτίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αλλά η υπέρβαση της. Συμμετοχική δημοκρατία που να οδηγεί σε κοινωνίες πολιτών είναι το διακύβευμα του καιρού μας, κι η αριστερά δεν δικαιούται να μην πρωτοπορεί σʼ αυτό.
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ
Αν στις εκλογές του 2004 ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιαζόταν σαν μια συμμαχία του ΣΥΝ με κάτι άλλους, μετά τις πρόσφατες εκλογές θα ʽλεγα πως ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με ομπρέλα που ο ΣΥΝ αποτελεί το βραχίονα και το καπέλο συνθέτουν οι συνιστώσες του, και οι απλοί πολίτες που εμπιστεύτηκαν το εγχείρημα, αναδεικνύοντας τον σε πραγματική ελπίδα απέναντι σʼ ένα πολιτικό σύστημα που καταρρέει.
Αυτή η εκτίμηση φανερώνει και το μέτρο της ευθύνης που αναλαμβάνουμε όσοι πιστεύουμε σʼ αυτό το πολιτικό στοίχημα. Εχω ξαναγράψει ότι καινούργια σπίτια με παλιά υλικά δεν χτίζονται. Δεν χρειάζεται να ξεβάψουμε κανένα χρώμα αυτής της νέας πολύχρωμης αριστεράς. Ούτε να κάνουμε εκπτώσεις στην αυτονομία μας. Χρειάζεται όμως κι υπέρβαση. Πρέπει να συγκρουστούμε με το σύνδρομο της μικρομανούς αυταρέσκειας, τη σεχταριστική αντίληψη-ο ένας ιδέα, οι δύο ιδεολογία, οι τρεις κίνημα-την αντιμετώπιση του διαφορετικού με όρους αντιπαλότητας. Ο καθένας μας καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ.
ΚΟΜΜΑ ΑΡΧΩΝ Η ΑΡΧΗΓΩΝ;
Με αφορμή το θέμα ηγεσίας που προέκυψε μετά την απροσδόκητη αποχώρηση του Αλέκου Αλαβάνου, βρίσκω την ευκαιρία να πω δυο πράγματα που καλώς η κακώς δεν τα μεταφέρουμε στον κόσμο που μας παρακολουθεί. Εχουμε και λέμε λοιπόν:
Το 2004 αποχωρεί από την προεδρία ο Νίκος Κωνσταντόπουλος του οποίου η πολιτική εμβέλεια υπερβαίνει τα σύνορα του ΣΥΝ κι ο λόγος του αγγίζει ένα πολύ μεγάλο ακροατήριο. Διεκδικούν την ηγεσία δυο στελέχη με ισότιμα χαρακτηριστικά. Αλέκος Αλαβάνος και Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Κερδίζει ο Αλαβάνος, η κοινωνία εμπιστεύεται τον τρόπο που πολιτεύεται και μας πιστώνει με το εκλογικό αποτέλεσμα που όλοι γνωρίζουμε. Σήμερα στην κρίση των συνέδρων τίθεται η διαχρονική αξία του Φώτη Κουβέλη, και τʼ άρωμα νιότης του Αλέξη Τσίπρα. Κι οι δυο με προσωπική ακτινοβολία που αγγίζει πολίτες απʼ όλο το πολιτικό φάσμα.
Αν σκεφτεί κανείς ποιοι διεκδίκησαν και διεκδικούν την προεδρία του κόμματος, ποιοι πέρασαν από την κοινοβουλευτική του ομάδα, το καταστατικό μας που ορίζει μέχρι δύο θητείες για τον καθένα, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει την ποιότητα του στελεχικού μας δυναμικού, την αντίληψη που έχουμε περί ηγεσίας, πως ο πολιτικός μας λόγος είναι κατά πολύ ευρύτερος από το εκλογικό μας μέγεθος, κι ότι απʼ αυτή την διαδικασία δεν προκύπτει παρά μόνο νίκη. Κι αυτή είναι η νίκη της δημοκρατικής αριστεράς που εκπροσωπούμε και στηρίζουμε.
ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ
Θα ʽλεγα πως είναι περιττό να πλέξω το πολιτικό εγκώμιο του Φώτη για να τονίσω ότι είναι άξιος για την θέση του προέδρου, είτε να προχωρήσω σε μια καθʼ όλα άστοχη σύγκριση με τον Αλέξη. Θεωρώ μια τέτοια ανάλυση εξ ορισμού άχρηστη.
Σκεφτείτε όμως σε τι εποχή ζούμε. Από πού να αρχίσεις και που να σταματήσεις. Σκάνδαλο χρηματιστηρίου, παραδικαστικό κύκλωμα, υποκλοπές, Βαβυλο-Γιοσάκηδες , κουμπάροι, υπουργοί κοινωνικής ασφάλισης-παράνομοι ιδιοκτήτες και εργοδότες ανασφάλιστων εργατών, δομημένα ομόλογα, ροζ ιστορίες με αίμα-Βαρθολομαίος Ζαχόπουλος, φοροδιαφυγή, διαπλοκή συμφερόντων κι όχι μόνο, κι απέναντι τους μια αξιωματική αντιπολίτευση, αμήχανη και ανύπαρκτη. Σήψη και παρακμή, μπόχα και απαξίωση χωρίς προηγούμενο. Ο οχετός που μεταφέρει την κόπρο του Αυγεία έσπασε, κι η λυματολάσπη χύνεται σε κάθε κατεύθυνση.
Το ξεπέρασμα αυτής της κρίσης δεν είναι πρόβλημα μόνο για την αριστερά, αλλά για όλο τον πολιτικό κόσμο. Στη συγκεκριμένη συγκυρία προσωπικότητες σαν σύντροφο Κουβέλη χρειάζεται να τεθούν στη διάθεση της ελληνικής κοινωνίας με ηγετικό ρόλο. Με εμπειρία και οξυδέρκεια που του επιτρέπει να μετασχηματίζει την αγανάκτηση των πολιτών σε πλατύ κοινωνικό αίτημα, με συνέπεια, διαδρομή και ήθος που φωνάζει ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, προτάσσει ένα πολιτικό οπλοστάσιο που οι άλλοι δεν έχουν. Με το Φώτη δεν ψηφίζουμε απλά πρόεδρο, συντονιζόμαστε με την κοινωνία για την υπέρβασης της κρίσης.
Ο Αλέξης αποτελεί ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για το ΣΥΝ κι έχει όλο τον καιρό μπροστά του. Θα ήταν χωρίς αμφιβολία ο διάδοχος του Νίκου Κωνσταντόπουλου σαν πρώτος βουλευτής στην Α Αθήνας κι όμως δεν κατέβηκε υποψήφιος. Μπορεί να περιμένει λίγο και για την θέση του προέδρου. Αλλωστε τίποτα δεν τον εμποδίζει να συμβάλλει με το δικό του τρόπο, στη συμμετοχή νέων ανθρώπων στις πολιτικές μας διαδικασίες.
Ο ΦΩΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ
Κανείς δεν παραγνωρίζει το ρόλο των κινημάτων-όσο κριτική στάση κι αν έχει απέναντι τους-στο γκρέμισμα των δικτατορικών καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής, και στο πέρασμα σε δημοκρατικά εκλεγμένες, προοδευτικές κυβερνήσεις. Ωστόσο όταν μπεις στο ʽʼφωτεινό μονοπάτιʼʼ για να φτάσεις στο σοσιαλισμό με δημοκρατία κι ελευθερία δεν αρκεί η κινηματική αντίληψη, κάποιος πρέπει να δείχνει και το δρόμο. Κι ο κατά κυριολεξία Φώτης μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει σαν φάρος.
Με χαμόγελο κι ελπίδα
Δημήτρης Βεντούρης
Π. Κ. ΣΥΝ Κορυδαλλού
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS