Βαδίζουμε προς το 5ο Συνέδριο του ΣΥΝ, ικανοποιημένοι και χαρούμενοι μετά το νικηφόρο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και τις μετέπειτα εξελίξεις που για πρώτη φορά δείχνουν ότι είναι δυνατόν το πολιτικό σύστημα του δικομματισμού να αποδομηθεί, να ισχυροποιηθεί η Αριστερά και ιδιαίτερα το Κόμμα μας και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, να ανοίξει ένας δρόμος για προοδευτικές εξελίξεις.
Το κρίσιμο ερώτημα, που κατά την άποψη μου, θα πρέπει να απαντήσει το Συνέδριο είναι: Με ποια πολιτική, με ποιες προγραμματικές θέσεις, με ποιες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, μπορούμε το «τέλος της μεταπολίτευσης», να μην ρευστοποιηθεί προς όφελος της ενδεχόμενης αναδιάταξης των πολιτικών του δικομματισμού, αλλά προς όφελος μιας άλλης πορείας σε αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, με ισχυροποίηση των δυνάμεων της δημοκρατικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, με αλλαγή συσχετισμών, με στόχο τη νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία και την εναλλακτική προγραμματική και κυβερνητική πρόταση.
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε. Ας μην ξεχνάμε ότι όσο η απήχηση μας μεγαλώνει, όσο αυξάνουν οι ελπίδες των πολιτών, των εργαζομένων, των νέων που μας εμπιστεύονται, τόσο και οι απαιτήσεις για το ρόλο της δικής μας αριστεράς θα μεγαλώνουν.
Τα προβλήματα της χώρας, απόρροια τόσο της ευρωπαϊκής, όσο και της παγκόσμιας πραγματικότητας είναι πολλά, πολύπλοκα και σύνθετα. Οι προγραμματικές μας θέσεις, σε πολλά ζητήματα, είναι πολύ πίσω από τις απαιτήσεις, συνεχίζουμε να «τρώμε από τα έτοιμα», όταν οι εξελίξεις τρέχουν με ρυθμούς πολύ ταχύτερους, απʼ αυτούς που μπορούμε να ανταποκριθούμε. Αναβάλουμε διαρκώς την αντιμετώπιση του προγραμματικού μας ελλείμματος, είτε γιατί μας προλαβαίνουν οι κεντρικές πολιτικές εξελίξεις, είτε γιατί δεν θέλουμε να αγγίξουμε ενδεχομένως θέματα ταμπού, είτε γιατί απαιτείται αυξημένη διανοητική και οργανωτική προσπάθεια που δεν είμαστε έτοιμοι να καταβάλουμε. Το τελευταίο Προγραμματικό Συνέδριο (Μάϊος 2003), επικεντρώθηκε ουσιαστικά στο ιδεολογικό-πολιτικό περιεχόμενο της πολιτικής μας και ασχολήθηκε μόνον επιδερμικά με την προγραμματική μας πρόταση.
Κατά τη γνώμη μου, στο 5ο Τακτικό Συνέδριο πρέπει να αποφασιστούν και να δρομολογηθούν τα εξής δυό Συνέδρια: α) Προγραμματικό Συνέδριο επεξεργασίας θέσεων, πολιτικών και στόχων δράσης για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και την Ελλάδα στο σύγχρονο κόσμο β) Οργανωτικό Συνέδριο, με στόχο την απάντηση στο ερώτημα: με ποιο Κόμμα, με ποιο πολιτικό υποκείμενο, με ποιες οργανωτικές δομές, με ποια λειτουργία απαντάμε στις σύγχρονες συνθήκες.
Οι θέσεις της ΚΠΕ και το κοινό κείμενο κορμός – καρπός της εκλογικής επιτυχίας και αναγνώριση της καθοριστικής συμβολής του απερχόμενου προέδρου – αποτελεί κατάκτηση που απηχεί την προσπάθεια και των δύο βασικών ρευμάτων του ΣΥΝ στο να προχωρήσουμε από κοινού, παρά τις επιμέρους διαφορές, που όπως εκφράζονται και στα τρία σημεία με τις διαφορετικές εκδοχές, είναι και αρκετά σοβαρές.
Η σχέση μας με την Οικολογία και ανεξάρτητα από το σχήμα των Οικολόγων-Πράσινων, δεν μπορεί να αρκείται στο και, αλλά να είναι μέσα στο σύνολο της πολιτικής μας, να διαπερνά, όπως επισημαίνει η β΄ εκδοχή ως κόκκινη κλωστή τη φυσιογνωμία και την πολιτική μας. Η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, δεν μπορεί να υπάρξει, περίπου όταν θα έχουμε σοσιαλισμό και να ξεχνάμε ότι αποτελεί το μόνο ουσιαστικό αντίβαρο απέναντι στην αχαλίνωτη λειτουργία της αγοράς. Το εναλλακτικό σχέδιο της Αριστεράς, δεν μπορεί να αρκείται στην οικοδόμηση του ανταγωνιστικού προς το δικομματισμό πλαισίου, χωρίς να περιλαμβάνει στην προοπτική του και την εναλλακτική προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας.
Και τονίζω στην προοπτική του, διότι όχι μόνο κάτι τέτοιο σήμερα είναι ανέφικτο, αλλά γιατί προϋποθέτει σοβαρές αλλαγές όχι μόνο των συσχετισμών, αλλά και σοβαρές διεργασίες στο κοινωνικό σώμα και στις πολιτικές δυνάμεις.
Έχω την αίσθηση, παρά τα επιφαινόμενα ότι, εδώ θα κριθεί η ικανότητα της νέας ηγεσίας του Κόμματος μας, που φυσικά δεν ταυτίζεται μόνο με το πρόσωπο του Προέδρου. Το ερώτημα που τίθεται πολύ απλά είναι: Θα θελήσει η διαφαινόμενη πλειοψηφία του Κόμματος, να αποδεχθεί και να στηρίξει επί της ουσίας αυτή την πολιτική; Θα θελήσει αν χρειαστεί να συγκρουστεί με κατεστημένες νοοτροπίες και λογικές, που καθήλωσαν την αριστερά επί δεκαετίες; Θα στηρίξει ενδεχόμενες θέσεις του νέου προέδρου, αν αυτός επιμείνει σε λογικές «διαμόρφωσης νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας», όπως τελευταία κάνει ο σ. Αλάβάνος;
Για όλους αυτούς τους λόγους, νομίζω ότι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, μας χρειάζεται ηγεσία και ηγέτης που να πιστεύει σʼ αυτή την πολιτική. Νομίζω ότι ο σ. Φώτης Κουβέλης με την ιστορική του διαδρομή, την πίστη του στις ανανεωτικές ιδέες, την τεράστια κοινοβουλευτική του εμπειρία, είναι ο καταλληλότερος για να οδηγήσει τον ΣΥΝ στη νέα φάση που διανύουμε.
Χαιρετίζω και δεν παραγνωρίζω την καθοριστική συμβολή του απερχόμενου προέδρου στην ανοδική πορεία του Κόμματος μας, όπως και στο μεγάλο άνοιγμα στη νέα γενιά. Χωρίς αυτά δεν θα βλέπαμε ούτε τη νίκη στις εκλογές, ούτε τα σημερινά ποσοστά που μας δίνουν οι δημοσκοπήσεις. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι, είναι πολύ πιο εύκολο, να είσαι αποδέκτης της διαμαρτυρίας και της δυσφορίας από τη σήψη του πολιτικού δικομματισμού, παρά να μπορείς τη δύναμη σου αυτή να την εκφράσεις και να την μετουσιώσεις, σε δύναμη ευθύνης και ηγεμονίας στις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις.
Νίκος ΣΥΡΜΑΛΕΝΙΟΣ
μέλος της ΚΠΕ,
νομαρχιακός σύμβουλος Κυκλάδων
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS