Η απρόβλεπτη απόφαση του Αλέκου Αλαβάνου να μην είναι Πρόεδρος του Συν μετά το 5ο Συνέδριο, δημιούργησε πολλαπλά κύματα. Με την υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα είναι πλέον διάχυτα αισθητό ότι, πέρα από την επιρροή του στο κόμμα, κάποια κύματα διεισδύουν σ' όλο το πολιτικό στερέωμα της χώρας. Δεν επηρεάζει μόνο τις σταθερές οργανωτικές σχέσεις (ηγεσίας-βάσης) του Συν, αλλά η επιρροή του κάνει ευρύτερο στην κοινωνία το αίτημα για ανανέωση και αλλαγή του πολιτικού σκηνικού
Η συγκυρία κάνει άμεσο αυτό το αίτημα k από άκρη σε άκρη σ' όλη τη χώρα, όπου υπάρχουν μέλη, εκφράζεται η επιθυμία για ανανέωση του στελεχικού δυναμικού. Σαν ντόμινο επηρεάζει αρκετές δυνάμεις.
Μια επιθυμία που άρχισε να ξεστομίζεται μετά την επιτυχία του δημοτικού σχήματος της Αθήνας "ανοιχτή πόλη". Στο πρόσωπο του Αλέξη στράφηκαν τα περισσότερα βλέμματα, ευρύτερα στα λαϊκά στρώματα. Το εγχείρημα "Τσίπρα" δηλ. ανανέωση του κόμματος με τη νέα γενιά αγωνιστών-αγωνιστριών ξεπέρασε παλιές αντιπαραθέσεις κ δημιούργησε προσδοκίες.
Ο Συν βρίσκεται σ' ένα κομβικό σημείο, να σταθεί αντάξιο στη συγκυρία και να στραφεί στο μέλλον. Το εγχείρημα για ανανέωση θα κάνει την οργάνωση γόνιμη και εύφορη για ενεργή συμμετοχή χιλιάδων νέων, στις πολιτικές κινήσεις κ όχι μόνο Αθήνα-Θεσσαλονίκη αλλά σ' όλη την επαρχία κ με την κουλτούρα που έχει, να περάσει από την οργανωτική στασιμότητα (πάνω από μια δεκαετία) στην οργανωτική διεύρυνση και μαζικοποίηση με όρους ριζοσπαστικούς..
Αυτή η αλλαγή είναι ένα κάλεσμα στη γενιά μας που αποστρατεύτηκε και απογοητεύτηκε τη δεκαετία του '90, αλλά και στη γενιά των νέων αγωνιστών-αγωνιστριών που συμμετέχουν ανιδιοτελώς στα κοινωνικά κινήματα. Μια ευκαιρία να βρεθούν νέοι τρόποι να διεκδικήσουμε την ανατροπή των συσχετισμών στην κοινωνία να ξεφύγουμε από τη γενικότερη σήψη του συστήματος. Να αλλάξει όχι μόνο η ηγεσία του τόπου αλλά το ίδιο το τοπίο..
Μια ευκαιρία να σταθούμε στις νέες κοινωνικές σχέσεις με το βάρος της επιρροής. Να αλληλεπιδράσουμε με τη νέα γενιά εργαζόμενων τις σημερινές ανασφαλείς περιόδους που η εργασία δεν είναι σίγουρη και αλλάζει άρδην από τον τρόπο οργάνωσής της (οριζόντια, δικτυακά, υπεργολαβικά) ως τον τόπο παραγωγής και τις σχέσεις εργασίας.
Η περίοδος που ζούμε έχει στο επίδικό της την γενικευμένη αλλαγή. Ο κόσμος βιώνει οικονομικά αδιέξοδα χάριν των είκοσι χρόνων διαχείρισης από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ., τους ίδιους θεσμούς, τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες κυβερνήσεις. Τον δικομματισμό.
Η χειραγώγηση έχει μετατρέψει την πολιτική σ' αντιπαράθεση «καλού-κακού» διαχειριστή, τίμιου και απατεώνα υπουργού και η κριτική τελειώνει στα πρόσωπα. Η στατιστική δίνει στοιχεία ολικής εμπλοκής στις ηγεσίες των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν και κυβερνούν και όχι στην αριστερά. Γι' αυτό ο κόσμος κοιτάζει με αισιοδοξία την αλλαγή ηγεσίας του Συν και όποια συνεργασία μαζί τους μας καθιστά συνένοχους στη λαϊκή συλλογική μνήμη-κρίση.
Η αριστερά δεν πρέπει να αρκεστεί στη κολακεία. Οφείλει να πράξει πολιτικά με στρατηγική την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης προς όφελος της κοινωνικής χειραφέτησης.
Πρέπει να προτείνει αλλαγές στους θεσμούς που δίνουν τη δυνατότητα ατασθαλίας. Αυτοί οι θεσμοί παρέχουν απόλυτη εξουσία σε υπουργούς-πρωθυπουργούς-διευθυντές και ευθύνονται για την πολιτική σήψη ενώ το ιδιοκτησιακό καθεστώς και ο τρόπος παραγωγής συνεχίζει να ευθύνεται για την εκμετάλλευση και την συσσώρευση πλούτου σε λίγους. Δεν είναι ζήτημα βούλησης κι αγιοσύνης. Το κεφάλαιο δεν έχει άλλο δρόμο από το να μετατρέπει τα πάντα σε εμπόρευμα (ακόμα και μας). Από την άλλη όμως η αριστερά δεν έχει άλλο δρόμο από την αντιπαράθεση με αυτή τη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας.
Το αίτημα για αλλαγή ηγεσίας στον Συν είναι ένα ανάλογο αίτημα. Ο τρόπος οργάνωσης πρέπει να αλλάξει, γιατί απλά δεν ταιριάζει με τις θέσεις του 5ου Συνεδρίου και δεν μας εξυπηρετεί στρατηγικά.
Η αυτοοργάνωση και η χειραφέτηση είναι προτάγματα της νέας γενιάς αγωνιστριών και αγωνιστών όχι τυχαία ούτε γιατί πουλάνε, είναι συστατικό στοιχείο των κοινωνικών κινημάτων αλλά και η εμπειρία μας από το 1988 και μετά που στους μαζικούς κοινωνικούς χώρους χειραφετηθήκαμε μέσα από τις καταλήψεις και την αυτονομία των κινημάτων. Η διαχείριση της πολιτικής μας στον κοινωνικό μας χώρο βάσει αρχών και το πολιτικό κριτήριο ως μέλη αριστερών συλλογικοτήτων είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των νέων αγωνιστριών-αγωνιστών αλλά και η απάντηση στην περιβόητη ανανέωση και την αλλαγή στους συσχετισμούς.
Είναι ευκαιρία τα μέλη του Συν, οι σύνεδροι, να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Δεν φτάνει η εθελούσια αποχώρηση κάποιων από τα ηγετικά κλιμάκια, πρέπει να την απαιτήσουμε εμείς και αυτό μπορεί να γίνει ανιχνεύοντας το δυναμικό μας και προκρίνοντας νέες υποψηφιότητες που είναι φορείς της νέας κοινωνικότητας και είναι μία αφοσίωση στους κοινούς στόχους της αριστεράς αλλά και μια προσέγγιση με άλλο τρόπο.
Ας ρισκάρουμε. Αξίζει και μόνο η διαθεσιμότητα των νέων να εμπλακούν σε ένα εγχείρημα που ταρακουνάει οργανωτικές και δομικές συνήθειες της αριστεράς και παράλληλα στοχεύει στην κοινωνία με όρους ριζοσπαστικούς φιλοδοξώντας ο Συν και ο ΣΥΡΙΖΑ να επηρεάσουν την πλειοψηφία του κόσμου.
Υ.Γ.1 Η νεολαία Συν δεν ενεπλάκη στην αντιπαράθεση των τάσεων που διαμορφώθηκαν στο κόμμα, βάσει του παραδοσιακού σχίσματος του '68 καθ' ότι από τη συγκρότησή της σε αντιπαράθεση με τον σταλινισμό, είχε διαφορετική άποψη και από τα δύο αυτά ρεύματα, παίρνοντας τα υπόψη.
Υ.Γ.2 Ο Αλέξης δεν είναι ένα άτομο, αφού όπως λέει ο Κάρλ Μάρξ δεν υπάρχει άτομο αλλά μόνο κοινωνικές σχέσεις.
Νίκος Καρανίκας
Σωτήρης Τριάντος
Βαγγέλης Χαλάστρας
Σταμάτης Χόχλιος
Τασούλα Κοντοπού
Σωτηρία Τσιάλα
Βαγγέλης Τριάντος
Νίκος Στυλιανάκης
Κωστούλα Μάκη
Κώστας Μουράτης
Φίλιππας Κοκκινοπλίτης
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS