Τα απολύτως ευχάριστα για τον χώρο της σύγχρονης ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς ερευνητικά ευρήματα που ο σύντροφος Κ. Πουλάκης παρουσίασε στους αναγνώστες της κυριακάτικης «ΑΥΓΗΣ»[1] έδειξαν πως, πράγματι, η κοινωνική Αριστερά στρέφεται προς τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο, το επιχείρημα που υποστηρίζουμε εδώ είναι άλλο και δεν υπεισέρχεται σε εκλογικούς εμπειρισμούς ούτε, βέβαια, υιοθετεί τον φόβο περί μελλοντικής αφομοίωσης του ΣΥΝ από το ΚΚΕ[2] ούτε, πολύ περισσότερο, υπαγορεύεται από λόγους «ηλικιακής συμπαράστασης».
Αντιθέτως, φρονούμε πως, μετά την παραίτηση του συντρόφου Αλαβάνου, η υποψηφιότητα του συντρόφου Τσίπρα μπορεί να επιβεβαιώσει την πολιτική διακριτότητα που απέκτησε ο ΣΥΝ στο υπάρχον κομματικό σύστημα τα τελευταία χρόνια και να λειτουργήσει χειραφετητικά για όσους και όσες ενταχθήκαμε στον ΣΥΝ δίχως να κρατάμε «τεφτέρι» ημερομηνίας εισόδου στο κόμμα και χωρίς να επιδιώκουμε να αναπαραγάγουμε παρελθοντικές διχόνοιες που τραυμάτισαν το σώμα της πολιτικής Αριστεράς.
Στο επίπεδο των συνεργασιών, η ιδέα της συγκρότησης μιας ευρείας ριζοσπαστικής Κεντρο - Αριστεράς ήταν συνυφασμένη με το απελθόν εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, που στοίχισε στην ευρύτερη ανανεωτική Αριστερά μόνον τις εφήμερα ηχηρές μεταγραφές δακτυλομετρούμενων πρώην συντρόφων και το οποίο είχε ως βασικό εκφραστή του εκείνη την αλήστου μνήμης, καλά επεξεργασμένη ταξική επιλογή με τα θνησιγενή ελληνικά της. Σήμερα, μετά τέσσερα έτη νεοπαπανδρεϊκής ηγεσίας, η συνεργασία της Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ μόνον ως καρικατούρα μπορεί να εκληφθεί από εμάς τους αριστερούς. Το κόμμα, ορθότερα: Κίνημα, της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι μέρος της λύσης του προβλήματος πολιτικής αξιοπιστίας του δικομματικού συστήματος διακυβέρνησης, αλλά αναπόσπαστο στοιχείο του. Στη διαπίστωση αυτή δεν συνηγορούν μόνον η προγραμματική σύγχυση και το συνεπαγόμενο ασαφές πολιτικό στίγμα, αλλά και το ιδεολόγημα της συμμετοχικής δημοκρατίας, που ευθέως στοχεύει στην απονεύρωση κάθε μορφής συλλογικής οργάνωσης μέσω μιας κάποιας συμμετοχικής ψευδαίσθησης, προς όφελος πάντοτε καναλαρχών - εργολάβων του δημοσίου. Προγραμματική σταθερά του ΠΑΣΟΚ παραμένει η ακόμη μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση των δημοσίων αγαθών της υγείας, της παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης
Ως προς το ΚΚΕ, αυτό το «μουσειακό έκθεμα», όπως επιτυχώς χαρακτηρίσθηκε πρόσφατα από τον καλό φίλο και σύντροφο[3], επιμένει να αρθρώνει έναν ιδιότυπα απολιθωματικό λόγο με όλα τα υστερικά χαρακτηριστικά ενός νεόκοπου εθνικιστικού συντηρητισμού. Ο Συνασπισμός δεν θα όφειλε να χρεωθεί λενινιστικές μεθόδους που ιστορικά χρεοκόπησαν και δεν εμπνέουν πλέον παρά την διευθυντική - γραφειοκρατική ομάδα του Περισσού που πεισματικά αρνείται να απογαλακτισθεί από τον ιδιόμορφο φιλοσοβιετισμό της.
Κάτω από αυτές τις πολιτικές συνθήκες, μπορούμε μα, κυρίως, οφείλουμε να διαφυλάξουμε τον αδήριτο τριπαραταξιακό χαρακτήρα του πολιτικού αγώνα Το νέο πολιτικό περιβάλλον είναι, αν μη τι άλλο, ευνοϊκό για τον Συνασπισμό. Για το πολιτικό κόμμα, που αναφέρεται χωρίς περιστροφές στον Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία, που διατηρεί ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τα κινήματα της ταξικά διαφοροποιημένης κοινωνίας των πολιτών και που γνωρίζει να συνδέεται με τι δυνάμεις της ριζοσπαστικής οικολογίας.
Η ενδεχόμενη χάραξη προσωπικών στρατηγικών στο εσωτερικό του ΣΥΝ είναι βέβαιο ότι θα προσκρούσουν στη βούληση των οργανωμένων μελών μας και φίλων μας. Όπως, βέβαια, και η τυχόν έκδοση πιστοποιητικών αριστερών φρονημάτων μεταξύ μας.
Μάνος Σταυρουλάκης
Π.Κ. Αμαρουσίου ΣΥΡΙΖΑ
Τμήμα Θεωρίας ΚΠΕ ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS