Πολυπόθητη η ανάταση της Αριστεράς, η αναπτέρωση του λαϊκού κινήματος στο μικρόκοσμο του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού.
Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να αναδείξουμε, κατά τη διεξαγωγή του 5ου Συνεδρίου, τον ουσιαστικό νοητό μίτο που ενώνει όλα τα ρεύματα ιδεών και απόψεων που συνθέτουν το χώρο του ΣΥΝ και της υπόλοιπης Αριστεράς. Δεν είναι άλλος από την κοινή επιδίωξη της μετάλλαξης του χαρακτήρα των παραγωγικών και οικονομικών-κοινωνικών σχέσεων της σημερινής Ελλάδας και της σύγχρονης Ευρώπης του 21ου αιώνα, μέσα στην οποία, θέλαμε δε θέλαμε, έχουν συνδεθεί οι τύχες μας. Επαναστατικής διαφοροποίησης με απότομες ανατροπές και σταδιακές μεταρρυθμίσεις, δεν έχει σημασία. Αρκεί να προκύψουν ουσιαστικές, ριζικές αλλαγές στον τρόπο παραγωγής, διαχείρισης του οικοσυστήματος και κατανομής του παραγόμενου προϊόντος. Αυτό που λέμε ποιοτική διαφοροποίηση των μέχρι τώρα κοινωνικο-οικονομικών σχέσεων.
Είναι ευνόητο ότι μιλάμε για την απόρριψη των ολοένα και πιο άγριων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, την κατάργηση της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου, τη δημιουργία όρων αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου. Οραματιζόμαστε τη μετατροπή του κοινωνικού συστήματος από νεοφιλελεύθερο παραγωγικό–καταναλωτικό καπιταλιστικό, σε δημοκρατικό-ελευθεριακό σοσιαλιστικό σύστημα, με όρους ιερού σεβασμού στο φυσικό περιβάλλον και την υγιή διαβίωση. Μιλάμε για τη συνετή, ενσυνείδητη και προγραμματισμένη ανάλωση και επίδραση στο γήινο και αστρικό οικοσύστημα. Με όρους εντοπισμού των πραγματικών αναγκών και εφαρμογή της καταναλωτικής ολιγάρκειας.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι η κοινωνικο-οικονομική επανάσταση που επιδιώκει η σύγχρονη κινηματική και οικολογική Αριστερά. Το αν θα συντελεσθεί τελείως αναίμακτα ή με τη συνέχιση των θυσιών αγωνιστών και με απώλειες ανθρώπινων ζωών, δεν αποτελεί θέμα προθέσεων των επαναστατικών δυνάμεων. Το λόγο έχουν οι κρατούντες, στους οποίους ανήκει ο στρατός και η αστυνομία, οι εντολές για χρήση των κατασταλτικών τους μέσων. Αυτή τη στιγμή η Αριστερά δεν έχει λόγους να χρησιμοποιεί τις ίδιες μεθόδους. Διότι απλούστατα, με τις κατά μόνας μεθόδους αντιβίας θα απομακρυνθεί από το στόχο της ανατροπής.
Η ιστορία θα γίνει μάρτυρας των εξελίξεων. Θα καταγράψει τις τελικές αντιστάσεις της ολιγαρχίας του πλούτου (των αφεντικών, όπως απλοϊκά, αλλά εύστοχα τους χαρακτηρίζουν ορισμένοι από τους συμμάχους μας). Το ερώτημα είναι: Θα διακινδυνεύσουν να χάσουν κάθε οικονομική και πολιτική εξουσία; Θα επιμείνουν στη διατήρηση του «δικαιώματος» της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων μαζών με μοναδικό σκοπό την επιταχυνόμενη συγκέντρωση πλούτου, στη βάση των υπερκερδών και των ανισότιμων συναλλαγών; Ή θα προσπαθήσουν να συμβιβασθούν με την αντιμετώπιση των αδιεξόδων στα οποία οδηγεί την ανθρωπότητα ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής και ιδιοποίησης της υπεραξίας;
Προς τι, λοιπόν, η συζήτηση για μεταρρυθμιστικούς και επαναστατικούς στόχους; Προς τι η αντιμαχία, εάν ο ΣΥΝ θα συνεργαστεί με άλλες και με ποιες πολιτικές δυνάμεις για την επίτευξη της ανατροπής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής; Εάν οι δυνάμεις αυτές θα περιοριστούν στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ή θα συμπεριλάβουν και τμήματα έστω του ΠΑΣΟΚ ή του ΚΚΕ; «Χίλιοι καλοί χωράνε» λέμε εμείς! Ας επιμένει η σημερινή αρτηριοσκληρωτική ηγεσία του ΚΚΕ στο «όσοι πιστοί προσέλθετε». Ας προσπαθεί να διεμβολίσει και πάλι την Αριστερά το ξενέρωτο αρχηγικό ΠΑΣΟΚ. Ο κλήρος έλαχε στο ΣΥΝ, να δει στην ανάπτυξη των κοινωνικών, αντιπολεμικών, αντιεξουσιαστικών και περιβαλλοντικών κινημάτων τη μετουσίωση της δικής του ιδεολογίας και προοπτικής. Δεν το έκανε κανένα από τα δύο παραπάνω κόμματα (και εξ όσων γνωρίζω ούτε και κάποιο από τα εξωκοινοβουκευτικά) ως σύνολο και μάλιστα με αποφάσεις του ανώτερου σώματός τους. Γι΄ αυτό ο ΣΥΝ μπορεί να αποτελέσει τον «πυρήνα» της νέας πλειοψηφίας, τον πόλο για ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να προέλθουν όχι μόνο μέσα από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και μέσα από τη ΝΔ και μάλιστα με διαδικασίες ντόμινο. Αρκεί να διαφυλάξουμε τις αρχές και τους στόχους μας και να μην αποτελέσουμε αποκούμπι καιροσκόπων και παραπονεμένων, αλλά πραγματικών οραματιστών μιας νέας κοινωνίας. Δεν συμφωνώ επομένως με το τεχνητό δίλλημα που θέτουν οι σ. της λεγόμενης «ανανεωτικής» τάσης στο κόμμα (Μπαλάφας, Μπαγιώργος κ.ά.), ότι τα παραπάνω δε συμβιβάζονται και πως ή θα πάμε σε σύγκλιση με το ΠΑΣΟΚ ή θα πάμε με το ΚΚΕ ή θα διαχυθούμε στο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε δεν είμαστε πρωτοπόροι σε αυτό το θέμα. Οι σ. μας στην Ολλανδία και Γερμανία άνοιξαν ήδη το δρόμο (στο κρατίδιο του Έσσεν το Αριστερό Κόμμα για πρώτη φορά απέσπασε το 7%! ).
Για εμάς, τα απλά μέλη του ΣΥΝ, δεν τίθεται θέμα αντιμαχιών για χάρη κάποιου από τα στελέχη του. Ούτε τίθεται κάποιο δίλλημα τύπου «Τσίπρας ή Κουβέλης».
Εισπράττουμε ήδη την αναγνώριση των πολιτών για το επίπεδο της προσυνεδριακής παρουσίασης θέσεων. Αξίζει ένα εύγε στο σ. Φώτη και σε όσα στελέχη της κομματικής ανανέωσης αποφάσισαν αυτή τη φορά να σηκώνουν με αξιοπρέπεια το βάρος της παρουσίασης των θέσεων της μειοψηφίας (αρκετά χρόνια ήταν πλειοψηφία και δεν είδαμε εσωκομματικό νοικοκύρεμα και προκοπή, ούτε σοβαρά αποτελέσματα επιρροής στις πολιτικές ανακατατάξεις). Μπράβο στον σ. Αλέκο που έδωσε διέξοδο και λύση στο πρόβλημα των υποψηφιοτήτων (γιατί τάχα δεν είχε το δικαίωμα να κάνει την πρότασή του, όπως όλα τα μέλη;) και συγχαρητήρια στον Αλέξη που αποδέχτηκε το στοίχημα για δεύτερη φορά. Την αναγνώρισή μου έχει το Αριστερό Ρεύμα και τα στελέχη του που παραμέρισαν στις υποψηφιότητες, για να δώσουν την ευκαιρία πραγματικής ανανέωσης του μηχανισμού (αναίρεσαν έτσι στην πράξη τις πρακτικές λειτουργίας τους ως οργανωμένη τάση μέσα στο κόμμα). Εξαιρετικό το Εναλλακτικό Σχέδιο Θέσεων (έχω μόνο κάποιες ενστάσεις, ενώ θα προτιμούσα να είχε ενσωματωθεί στις υπό ψηφοφορία Θέσεις με επιμέρους προτάσεις, διότι τα κείμενα επί των κειμένων μπερδεύουν, κουράζουν και ταλαιπωρούν όσα μέλη πρέπει να κερδίσουν τον επιούσιο με την εργασία τους). Τέλος την υποστήριξή μου κέρδισε και αυτή τη φορά το ρεύμα ιδεών που εκφράζεται από τους σ. του Κ-Π. Δ. και ιδιαίτερα το σ. Χριστόφορο, για τις επεξεργασίες και τη στάση τους στις διαδικασίες. Θετικότατες επίσης οι τροπολογίες από ομάδες συντρόφων και θα ήθελα να προσυπογράψω αρκετές από τις επισημάνσεις τους.
Ασφαλώς και το πραγματικό «επίδικο» είναι εάν θα διατηρήσουμε τη σημερινή γραφειοκρατική κομματική δομή ή θα περάσουμε σε ένα αποκεντρωμένο κόμμα των μελών. Καιρός δεν είναι; Αρκετά με αυτή την αποξένωση των μελών, φίλων ή ψηφοφόρων του Κόμματος. Πότε επιτέλους θα αποκτήσουν ζωή οι οργανώσεις και θα λειτουργήσουν τα Περιφερειακά Πολιτικά Συμβούλια; Ας εφαρμόσουμε κατ΄ αρχήν τις μεταρρυθμιστικές λογικές στο χώρο μας, για να δούμε σε τι επαναστατικές μετατροπές μπορούν να οδηγήσουν. Για να πεισθούν και οι ψηφοφόροι αυτής της χώρας, ότι έχουν να κάνουν με ένα κόμμα που είναι σε θέση να μετατρέψει τις διακηρύξεις σε πράξη. Να αποτελέσει κάτι διαφορετικό για τα σημερινά δεδομένα. Να ξεφύγουμε από τα καταπιεστικά διοικητικά συστήματα του χθες, από το συγκεντρωτισμό και τον αυταρχισμό. Να δώσουμε νέο περιεχόμενο στον έλεγχο από τη βάση. Δεν είναι αρκετό σήμερα να συζητάμε εκ των υστέρων για την ορθότητα των επεξεργασιών των «καθοδηγητικών» οργάνων.
Και μνήμη έχουν τα μέλη και κρίση. Γνωρίζουμε τι σοσιαλισμό θέλουμε ή τουλάχιστον τι σοσιαλισμό δεν θέλουμε και αντιλαμβανόμαστε καλλίτερα από το κάθε στέλεχος τι χρειαζόμαστε στους τόπους και στους χώρους εργασίας μας. Την αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων κάθε είδους και όσων θα προκύψουν σε πιο οξυμμένη μορφή μελλοντικά. Με τη σμίλευση της λαϊκής ενότητας, στοχεύουμε στην πάταξη της ρουσφετολογικής ιδιοτέλειας και αναξιοκρατίας. Στην απόκρουση του κρατικοϋπαλληλικού κατεστημένου γαλάζιας ή πράσινης απόχρωσης. Και βέβαια η πάλη για την προστασία ή αποκατάσταση όσων διώχτηκαν και κυνηγήθηκαν από τον δικομματισμό με οποιοδήποτε τρόπο, δεν αποτελεί παράπτωμα. Η αδιαφορία που επιδεικνύει ο μηχανισμός του Κόμματος για τα ατομικά προβλήματα των μελών και οποιωνδήποτε αγωνιστών, δεν δικαιολογείται με το επιχείρημα της αποστασιοποίησης από τις μεθόδους αναξιοκρατικής προώθησης σε υπαλληλικές θέσεις ή της επιλεκτικής επαγγελματικής τακτοποίησης των «παιδιών» του δικομματισμού από τα εναλλασσόμενα αστικά κόμματα. Αποτελεί δείγμα ανικανότητας γραφειοκρατικού μηχανισμού, που στην πλειοψηφία του –όπως λέγεται- αποτελείται από αποσπασμένους κρατικούς υπαλλήλους, χωρίς δυνατότητα αξιολόγησης της προσφοράς τους από τα μέλη, χωρίς προκαθορισμένες διαδικασίες ομαλής αντικατάστασης και μεταφοράς εμπειρίας σε άλλα στελέχη.
Την επόμενη φορά ας γίνει η επεξεργασία των κειμένων των θέσεων από τα μέλη. Εν ανάγκη σε κύκλους περιφερειακών ή πανελλαδικών συσκέψεων. Με τη βοήθεια των blogers και γενικότερα του διαδικτύου. Με πραγματοποίηση προγραμμάτων και άλλων διαδικασιών επιμόρφωσης. Με τη βελτίωση της ΑΥΓΗΣ σε αυτό τον τομέα ή με την έκδοση και ενός άλλου επιμορφωτικού εντύπου. Λίγο δουλίτσα παραπάνω χρειάζεται και στο κάτω-κάτω έτσι θα αναπτυχθεί η πρωτοβουλία ολόκληρου του κομματικού δυναμικού που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μεγάλη, αναντίστοιχη με τις ανάγκες και τις δυνατότητές μας αδράνεια.
Αποκεντρωμένο Κόμμα μελών, λοιπόν. Όχι κόμμα στελεχών και συνδρομών. Η ευθύνη μας είναι μεγάλη. Ως μέλη αναλαμβάνουμε και συγκεκριμένες υποχρεώσεις στον ένα ή άλλο βαθμό. Εκτιμώ τους συντρόφους που επιφορτίζονται με την ενίσχυση του κόμματος με σημαντικά ποσά ετησίως. Αλλά νομίζω ότι θα ήταν προτιμότερο να καταλήξουμε στη λογική της αξίας των μικρών, μαζικών συνδρομών και της καθημερινής επικοινωνίας με τους πολίτες. Των εκδηλώσεων για την οικονομική ενίσχυση των Πολιτικών Κινήσεων, ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν αποδοτικότερα. Των συναντήσεων των μελών και φίλων του ΣΥΝ σε κοινωνικές εκδηλώσεις με κάθε ευκαιρία.
Τέλος, επισημαίνω τη μεγάλη υστέρηση του κόμματος σε θέματα επεξεργασίας των οξυμμένων προβλημάτων των μικρομεσαίων (μικροεπαγγελματιών και βιοτεχνών, όχι των μεσοαστών, φυσικά). Του πιο εντατικά απασχολούμενου τμήματος των εργαζομένων, που αμείβεται μόνο όταν το έργο που παράγει τύχει αναγνώρισης και γίνει ανταλλάξιμο στις συνθήκες παγκοσμιοποίησης και επέλασης του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ένας σ. Σκορίνης δεν φτάνει να κάνει τον ιεραπόστολο. Είναι ανάγκη να καλυφθεί από ουσιαστικότερη εκπροσώπηση το 1,5 εκατομμύριο περίπου ψηφοφόρων του χώρου. Μεγάλο λάθος η τυχόν υποτίμηση της συμβολής των μικρομεσαίων στην επερχόμενη επανάσταση. Διότι είναι σαφές, ότι σοσιαλισμός δεν σημαίνει κατάργηση της πρωτοβουλίας σε κανέναν τομέα. Ούτε και στον οικονομικό-αναπτυξιακό. Δεν έχει βάση η κρατικίστικη αντίληψη λειτουργίας της οικονομίας. Να ανοίξει διάλογος για το μεγάλο αυτό θέμα. Η εμμονή σε αποτυχημένες πρακτικές και μοντέλα, δεν αποτελεί απάντηση στον καπιταλιστικό νεοφιλελευθερισμό. Δεν πείθει και δεν έλκει τα πιο πρωτοπόρα και, συνήθως, μη προνομιούχα στρώματα των εργαζομένων. Διανύουμε εποχές επαναστατικών διαφοροποιήσεων στους χώρους του πνεύματος και της εργασίας. Σοσιαλισμός σημαίνει δίκαιη κατανομή του παραγόμενου με σύνεση προϊόντος και δυνατότητες εκτύλιξης των ικανοτήτων των μελών της κοινωνίας σε κάθε τομέα και επίπεδο, τόσο ατομικά όσο και σε συλλογική βάση. Δε σημαίνει τη βόλεψη του σήμερα, σε βάρος, μάλιστα, του βιοτικού επιπέδου των πολιτών του αύριο. Για να μην παρεξηγηθώ, τούτο δεν έχει καμία σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις για χάρη του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και των μονοπωλίων, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και των υποδομών, ιδιαίτερα στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης.
Για τους παραπάνω λόγους, θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφέρω ότι κοντά στις τόσες σημαντικές επιτυχίες του απερχόμενου Προέδρου μας, διαπίστωσα και ένα έλλειμμα, όταν συμμετέχοντας σε πανελλήνια συνάντηση συνδικαλιστών συλλογικών οργάνων ΜΜ, αναγκάστηκα να απολογηθώ για την απουσία ενεργούς δημιουργικής παρέμβασης από μέρους του μηχανισμού του ΣΥΝ. Πιθανότατα να μην ευθύνεται ο Πρόεδρος για το γεγονός. Είναι, όμως, βέβαιο, ότι η οργανωτική δομή του Κόμματος βρίσκεται σε μεγάλη αναντιστοιχία με τις νέες απαιτήσεις αντιμετώπισης των προβλημάτων της κοινωνίας.
Αντώνης Κοσμίδης (μέλος του ΣΥΝ, Πρόεδρος επαγγελματικού σωματείου και μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας ΕΒΕ Ξάνθης).
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS