Το να διαχειρίζεσαι την ευφορία σου (κι έχουμε πολλούς λόγους να νιώθουμε ευφορία μετά από επιλογές που κάναμε σε συνδυασμό με την παρούσα συγκυρία) δεν είναι στο βάθος ευκολότερο από το να διαχειρίζεσαι δυσκολίες σου. Υπάρχει μία φράση στα Μίνιμα Μοράλια του Αντόρνο που λέει πολλά για τα αίτια που κρατούν καθηλωμένη σε μικρά (παρά την άνοδο) νούμερα την αριστερά, ακόμη και σε περιόδους βαθιάς και γενικευμένης κρίσης του συστήματος. Λέει ότι «τίποτε δεν στηρίζει τόσο την κοινωνική διαφθορά όσο η αφηρημένη ουτοπία...». Κι η αφηρημένη ουτοπία δεν έχει να κάνει μόνο με ακρότητες, απλουστεύσεις και γενικεύσεις που εξαπολύονται «ενάντια» ή «προς» την «κοινωνία», την «τάξη», το «έθνος» το «συνδικάτο» ή την «ιδέα» (χαρακτηριστικό άλλωστε όλων των χώρων) αλλά και με την σιωπή ή την ακινησία που απευθύνεται προς το εσωτερικό μας. Ίσως γιατί το να ζυμώνεις πολιτικά δεν έχει πάντα να κάνει με την βιτρίνα. Κι ίσως γιατί το να πολιτεύεσαι στη ζωή «επαναστατικά» (ό,τι κι αν αυτό σημαίνει, και στις λεπτομέρειες που μπορείς να το βρεις, σε «μη ακραίες» συνθήκες) είναι δυσκολότερο από το να κρατάς συλλογικά ή προσωπικά χαρακώματα.
Στο συνέδριο αυτό η εκλογή προέδρου κι η νέα εποχή που ξεκινά δείχνουν να είναι δικαιολογημένα παράγοντες ευφορίας. Το πώς θα διαχειριστούμε ως άτομα κι ως πολιτικός φορέας το προεδρείο, τη νέα εποχή και την ευφορία μας, πρέπει να είναι παράγοντες δημιουργικού και όχι φοβικού προβληματισμού. Από αυτόν όμως τον προβληματισμό δεν επιτρέπεται να λείπει η κριτική για την εσωτερική λειτουργία του κόμματος, εφόσον πιστεύουμε ότι ο Συνασπισμός είναι αναγκαίο και μπορεί να γίνει ένα «διαφορετικό» κόμμα... Αν αναπαράγονται (στον βαθμό που αναπαράγονται) φαινόμενα που καταδικάζουμε στο υπόλοιπο της κοινωνίας, (νεποτισμοί, διαχωρισμοί μυαλών και χεριών, σεξισμοί, μικρομεγαλισμοί απέναντι σε «άλλους», προσωπικές στρατηγικές, μικροαστικές συνήθειες και κριτήρια σοβαροφάνειας πασπαλισμένες-α με επαναστατικά συνθήματα, απόσυρση του παλιού αιτήματος γι ανακύκλωση των θέσεων εξουσίας, αυτισμό απέναντι στην κοινωνία (ιδίως στα λαΐκά στρώματα της) τόσο στις απόψεις όσο και στις λειτουργίες μας, και διαγωνισμό ποιος θα γίνει πιο αρεστός στις εσωτερικές ή όμορες κάστες μας και στην «θεωρητικοποιημένη τους αντίληψη», μη ξεκάθαρη αντι-ολοκληρωτική κατεύθυνση, ή, από το άλλο άκρο, γενικόλογος και γι αυτό άτολμος αντι-νεοφιλελευθερισμός κλπ) τότε θα μένουμε στον χώρο της αφηρημένης ουτοπίας, διαφορετικά ζώντας και διαφορετικά μιλώντας. Και αν από τη μια υπάρχει ο κίνδυνος ν αναπτύξουμε φαινόμενα ύστερου πασοκισμού λόγω γρήγορης ανόδου, από την άλλη υπάρχει κι ο κίνδυνος να διασπαθίσουμε το πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο των τελευταίων (κυρίως) ετών, και την πιο ελπιδοφόρα προσωποποίηση του που ακούει στο όνομα Αλέξης Τσίπρας.
Όσοι επέλεξαν να παραμείνουν δρώντες σε ποικίλους δρόμους και να μεταβληθούν σε (συνήθως, αν και όχι πάντα, θετικά διακείμενους) παρατηρητές στο κόμμα, δεν το κάνουν απαραίτητα από ρομαντισμό. Μα από πολιτική θέση. Αυτήν που λέει ότι αν στην άμεση ζωή δεν κάνεις τα συνθήματα πράξη, τότε απλά συμβάλλεις μέσα από φράσεις «επαναστατικού λαΐκισμού» στην μαζική εκείνη αποενοχοποίηση που συστήματα και παράγοντες τους αθωώνει... Κι αυτό δεν είναι αριστερά. Τουλάχιστον «η δική μας» αριστερά.
Η δουλειά των συντρόφων και των στελεχών είναι πολύτιμη και τίποτε δεν μπορεί να την μηδενίσει. Αυτή όμως έχει φωτιστεί επαρκώς, σ αντίθεση με ό,τι θυμίζουμε σ αυτή την παρέμβαση. Γιατί και τα «υπόλοιπα» φαινόμενα (που δεν ακυρώνουν τη δουλειά μας) είναι υπαρκτά και θα πρέπει να επισημανθούν, ως παρακαταθήκη έστω «στους καιρούς που μέλλονται για να ΄ρθουν». Ο ενθουσιασμός μας, και οι σύντροφοι μας, είναι πολύτιμοι για να μην τα στηρίξουμε με ειλικρίνεια και παρέμβαση βαθιά, τελικά, πολιτική...
Ελένη Καρασαββίδου ΠΚ 5ου Δ.Δ .Θεσσαλονίκης
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS