...Ότι θα φτάναμε σ' ένα Συνέδριο στο οποίο καλούμαστε να συζητήσουμε για το πώς θα μπορέσει η Αριστερά, όχι να κερδίσει το επόμενο (άντε και το μεθεπόμενο) εκλογικό στοίχημα επιβίωσης, αλλά για το πώς θα μπορέσει να ανταποκριθεί σε μια...επικίνδυνα διευρυνόμενη μερίδα της ελληνικής (και όχι μόνο) κοινωνίας, που τελευταία ακουμπά τις ελπίδες και τις προσδοκίες της πάνω μας!
Δεν φτάσαμε τυχαία, όμως, ως εδώ. Τα τελευταία χρόνια το παλέψαμε και το παλεύουμε με μια πρωτοφανή συνέπεια στη γειτονιά, την πόλη, τη σχολή, τη δουλειά, τη χώρα και την ήπειρό μας. Από τα πεσμένα κάγκελα του Ελληνικού, ως τα αλυσοδεμένα κάγκελα των πανεπιστημίων, τα κάγκελα των κελιών κράτησης και την...καγκελόπορτα της ανθισμένης αυλής του νέου, μεγάλου μας σπιτιού, της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. «Κάγκελα παντού» και...στη μέση ο Συνασπισμός και η Νεολαία Συνασπισμού, με τους ανθρώπους τους να πρωταγωνιστούν (όχι ως «πρωτοπορία», αλλά ως φυσική ηγεσία) σε μικρές και μεγάλες, κινηματικές και θεσμικές μάχες, που σημάδεψαν και συνεχίζουν να σημαδεύουν τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας μας και της Ευρώπης.
Όλα αυτά δεν έγιναν με «όραμα», αλλά με σχέδιο (όπως θαʼ λεγε και η Έλλη Παππά). Πολιτικό σχέδιο που εκπονήθηκε στα προηγούμενα Συνέδρια Κόμματος και Νεολαίας και δοκιμάστηκε, μέσω της πολιτικής μας πρακτικής, εκεί που κρίνονται όλα: στην πραγματικότητα. Και νίκησε. Ή, τουλάχιστον, πέτυχε νίκες. Κατʼ άλλους μικρές, κατά τον γράφοντα μεγάλες. Δεν αναφέρομαι μονάχα στο Άρθρο 16 ή τις παραλίες της Αθήνας ή ακόμα και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Η μεγαλύτερη μάχη που δώσαμε και κερδίσαμε την προηγούμενη περίοδο, (με αποτέλεσμα τώρα να συνειδητοποιούμε τους πρώτους καρπούς αυτής της νίκης) ήταν η μάχη για την υπεράσπιση του αξιακού κώδικα της Αριστεράς, απέναντι σʼ ένα θλιβερό, σκοταδιστικό συνονθύλευμα, που επιχείρησε να απαξιώσει, να σπιλώσει, να στοχοποιήσει και να καταστείλει (μέσω του κοινωνικού, πολιτικού και εκτελεστικού του προσωπικού) το χώρο εκείνο που, υψώνοντας το μπόι του πολύ πιο πάνω «απʼ όσο του αναλογούσε», επέλεξε συνειδητά να μην μείνει στη γωνία («παίζοντας με τις –ακίνδυνες για το πολιτικό σύστημα- κούκλες του»), αλλά να συγκρουστεί με το νεοφιλελευθερισμό και ένα από τα πιο επικίνδυνα σύγχρονα απότοκά του, τον επιθετικό νεοσυντηρητισμό (Πολύδωρας, Γιαννάκου, ΛΑΟΣ και ακροδεξιά, Εκκλησία, Ελληνική Αστυνομία, Πρετεντέρηδες κ.α.).
Σε αυτή τη ιδεολογική, πολιτική, θεσμική και κινηματική σύγκρουση δεν βρεθήκαμε τυχαία μόνοι. Το ΠΑΣΟΚ, καθώς και το κόμμα των κ.κ. Παπαρήγα και Μαίλη, ήταν στην άλλη όχθη, λόγω της ιδεολογικοπολιτικής τους φύσης: Η μεν ελληνική σοσιαλδημοκρατία γιατί, πέρα από τη βουτιά της στα βαθιά του νεοφιλελευθερισμού, δεν μπορεί (και δεν θέλει) να έρθει σε σύγκρουση με το ευρύ (και εδραιωμένο στα 80s) συντηρητικό-λαϊκίστικο κοινωνικό υπόβαθρό της και το δε κόμμα εκ του Περισσού, γιατί τα παιχνίδια με τη φωτιά του «πατριωτικού» καθωσπρεπισμού έχουν και το τίμημά τους...
Και από Δευτέρα τι; Τώρα που κερδίσαμε την πρώτη κρίσιμη μάχη, να ξαναγίνουμε «καθώς πρέπει»; Με το σ. Αλαβάνο μπροστά στη μάχη μιας τέτοιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας, το σ. Τσίπρα πρώτο μεταξύ ίσων στο Κόμμα, καθώς και με μια ανανεωμένη (πρωτίστως σε ιδέες και πρακτικές, διάθεση και αντοχές) Κεντρική Πολιτική Επιτροπή, συνεχίζουμε την πιο δύσκολη και βασανιστική, αλλά και την πιο όμορφη αποστολή: τον αγώνα για την νίκη της ζωής, της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης...Τον αγώνα για την Αριστερά και την κοινωνία που θέλουμε, αλλά και σχεδιάζουμε.
Γιάννης Μπουρνούς
Π.Κ. Μεταπτυχιακών Αθήνας
της Νεολαίας Συνασπισμού
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS