Τούτες τις ώρες ολοένα και περισσότεροι πολίτες έχουν στραμμένο το βλέμμα του στο Συνέδριό μας.
Ολοένα και περισσότεροι πολίτες, αναγνωρίζουν πια ότι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τα δυο κόμματα εξουσίας. Τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 33 χρόνια. Ολοένα και περισσότεροι πολίτες αναζητούν ελπίδα και διέξοδο από τη κρίση. Και την αναζητούν στην αριστερά.
Αυτός ο κόσμος μας παρακολουθεί. Περιμένει από εμάς.
Όχι τυχαία, ή γιατί όπως πολλοί ισχυρίζονται γίναμε της μόδας. Αλλά γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα εμάς είδανε εμάς να παλεύουμε με συνέπεια σε όλα τα μέτωπα των κοινωνικών αγώνων. Εμάς είδανε να συγκρουόμαστε με την κυβερνητική πολιτική μέσα και έξω από τη βουλή
Περιμένουν από μας γιατί εμάς είδανε να μιλάμε στη βουλή χωρίς να μασάμε τα λόγια μας.
Γιατί εμάς είδανε να δίνουμε αγωνιστικά το παρόν στους δρόμους στο πλάι των κινημάτων. Και ταυτόχρονα να ορθώνουμε προγραμματικό λόγο, συγκεκριμένο και απτό, να προτείνουμε λύσεις για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα. Λύσεις διεξόδου από τη κρίση, προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, προς όφελος της κοινωνίας που σήμερα λεηλατείται από τη κυρίαρχη πολιτική.
Και ήρθε η στιγμή, εμείς, από τη πλευρά μας, να προχωρήσουμε πιο πέρα από τις διαπιστώσεις για την κρίση του πολιτικού συστήματος, τη κρίση του συναινετικού δικομματισμού.
Να αναζητήσουμε διέξοδο στη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας με βασικό κορμό τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς. Να αναζητήσουμε μια διέξοδο από την κρίση στα αριστερά.
Οι εξελίξεις το τελευταίο διάστημα τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Βιώνουμε όλοι έκπληκτοι, την χρεοκοπία του πολιτικού μας συστήματος, μια χρεοκοπία που αυτές τις ημέρες εκφράζεται πρώτα απ όλα σε ηθικό επίπεδο.
Οι μεγάλες υποσχέσεις των δύο κομμάτων εξουσίας, για αλλαγές, εκσυγχρονισμό και επανίδρυση του κράτους, δεν μπορούν πια να συγκαλύψουν την πραγματικότητα της αναξιοπιστίας, των κολλητών, των πελατειακών σχέσεων, της διαπλοκής και των πολιτικών και οικονομικών σκανδάλων.
Η ανεργία, η «ελαστική» και ανασφάλιστη εργασία, τα εξαντλητικά ωράρια, οι συντάξεις πείνας, αλλά και η συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών, προκαλούν στην κοινωνία μια ασφυκτική πίεση.
Οι πολίτες δυσανασχετούν. Έπαψαν πια προσδοκούν ελπίδες από την εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία. Παρακολουθούν απογοητευμένοι τις εξελίξεις. Παρακολουθούν αμήχανοι στους τηλεοπτικούς τους δέκτες μια πασαρέλα εκβιαστών και εβιαζομένων. Μια πασαρέλα διαπλοκής της πολιτικής εξουσίας με τα οικονομικά συμφέροντα. Το μπλέξιμο των κυβερνητικών στελεχών και των μεγαλοδημοσιογράφων, που συναντιούνται πια όχι στο Κολωνάκι και στο Χίλτον αλλά έξω από τα ανακριτικά γραφεία.
Κυρίως όμως παρακολουθούν εμβρόντητοι μια παρέλαση εκατομμυρίων ευρώ μαύρου πολιτικού χρήματος.
είναι απόλυτη πρόκληση τα μυθικά ποσά εκατομμυρίων ευρώ σε λογαριασμούς ξένων τραπεζών, σε πλαστικές σακούλες και σε ofsor εταιρίες. Είναι απόλυτη πρόκληση τα μυθικά ποσά για τις αναθέσεις των κρατικών προμηθειών για τον ΟΤΕ και τους Ολυμπιακούς αγώνες. Είναι απόλυτη πρόκληση η ξέφρενη κερδοφορία πέντε τραπεζών, ή μερικών δεκάδων εφοπλιστών, μεγαλοεκδοτών και επιχειρηματιών.
Ανοίγουμε το βράδυ τους τηλεοπτικούς μας δέκτες και παρακολουθούμε μια άλλη εικονική πραγματικότητα.
Μίζες, εκβιασμοί, κρυφές κάμερες, κρυφά δημόσια κονδύλια, στημένοι διαγωνισμοί για το δημόσιο, αναθέσεις σε εργολάβους.
Και αναρωτιόμαστε πια όλοι. Τι από όλα αυτά είναι η πραγματική ζωή; Τα εκατομμύρια των μεγαλοδημοσιογράφων και της Siemens ή οι μισθοί των 600 ευρώ; Ποιό είναι αλήθεια το αντικείμενο της πολιτικής; Το ρουσφέτι, τα γαλάζια παιδιά, οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για καλύτερες μέρες; Ή η καθημερινότητά μας, η ίδια μας η ζωή; Η διαπλοκή και τα σκάνδαλα, ή το δικαίωμά μας να ζούμε από τη δουλειά μας με αξιοπρέπεια;
Αυτή η πραγματικότητα οδήγησε τον κόσμο στην απογοήτευση. στην απάθεια. Τα κόμματα εξουσίας την εκμεταλλεύτηκαν όσο μπορούσαν.
Σήμερα όμως, η ίδια αυτή πραγματικότητα οδηγεί τον δικομματισμό σε κατάρρευση. Ήρθε λοιπόν η ώρα να δούμε πως αυτή την πραγματικότητα θα την ανατρέψουμε.
Ήρθε η ώρα να αναζητήσουμε την επιστροφή της πολιτικής.
Ήρθε η ώρα της αριστεράς.
Ήρθε η ώρα να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες της κοινωνίας. Να παλέψουμε για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις μιας νέας μεταπολίτευσης. Μιας «μεταπολίτευσης από τα κάτω».
Γιατί οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η σημερινή κρίση του δικομματισμού δεν αποτελεί απλώς μια κρίση των κομμάτων εξουσίας. Πολύ περισσότερο, δεν περιορίζεται στην πτώση των εκλογικών τους ποσοστών. Η κρίση του δικομματισμού είναι στην πραγματικότητα κρίση του πολιτικού εργαλείου της μεταπολιτευτικής διακυβέρνησης. Γιʼ αυτό το λόγο παίρνει πλέον διαστάσεις δομικής κρίσης που αφορά τους ίδιους τους θεσμούς, τη λειτουργία της εκτελεστικής εξουσίας, τη λειτουργία του κοινοβουλίου, την αξιοπιστία της δικαιοσύνης.
Το αίτημα, λοιπόν, σήμερα είναι μια «νέα μεταπολίτευση». Μια μεταπολίτευση των «από κάτω», μια μεταπολίτευση που θα φέρει στο προσκήνιο τις δυνάμεις της κοινωνικής ενεργοποίησης, της κινηματικής αριστεράς, τις κοινωνικές και πολιτικές συσπειρώσεις των πολιτών..
Τι σημαίνει «νέα μεταπολίτευση»: καταρχήν δεν σημαίνει μια «συνεννόηση των από πάνω», μια συμφωνία κορυφής των πολιτικών δυνάμεων (κάτι που ακούγεται έντονα άλλωστε από εξωθεσμικούς κύκλους). Η νέα μεταπολίτευση πρέπει να γίνει κεντρικό σημείο αναφοράς των κοινωνικών κινημάτων, των ενεργών πολιτών. Όλων εκείνων που υπερασπίζονται τα συμφέροντα της κοινωνίας «των από κάτω» και τα δημόσια αγαθά, απέναντι σε σκληρές πολιτικές επιλογές που υπηρετούν μόνο την λογική του κέρδους.
Αυτή η «μεταπολίτευση από τα κάτω» πρέπει να στοχεύσει:
Αυτή είναι η δική μας εναλλακτική πρόταση. Γιατί εμείς δεν επιδιώκουμε να διαχειριστούμε τη κρίση του συστήματος. Επιδιώκουμε να αλλάξουμε τις δομές και τη λειτουργία του.
Δεν επιδιώκουμε να έρθουμε στην εξουσία για να συνεχίσουν να εξουσιάζουν τη κοινωνία και την οικονομία τα καρτέλ των τραπεζών, ο ΣΕΒ και τα εκδοτικά τραστ. Αλλά για αλλάξουμε τους πραγματικούς συσχετισμούς. Να προωθήσουμε τομές και μεταρρυθμίσεις που θα αναδιανέμουν το παραγόμενο πλούτο. Τομές και μεταρρυθμίσεις που θα μοιράζουν δίκαια τα βάρη, που θα εξασφαλίζουν πρόοδο και ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον και στον άνθρωπο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Μας λένε πολλοί τώρα τελευταία ότι είμαστε ένα κόμμα διαμαρτυρίας και δεν έχουμε μεταρρυθμιστικό σχέδιο.
Απαντάμε. Είμαστε κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Είμαστε κόμμα που υπερασπίζεται την κοινωνία, την εργασία, το περιβάλλον, τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Αυτό κάνουμε και αυτό θα εξακολουθήσουμε να κάνουμε με συνέπεια σε όλα τα πεδία. Και παλεύοντας μέσα στους θεσμούς και οργανώνοντας τις κοινωνικές αντιστάσεις.
Το πραγματικό δίλημμα για την σύγχρονη Αριστερά δεν είναι η επιλογή ανάμεσα στη διαμαρτυρία και το πρόγραμμα. Θα ήταν διπλό λάθος να χωριστούμε εδώ μέσα σε όσους δήθεν είναι μόνο υπέρ της διαμαρτυρίας στο πεζοδρόμιο, και σε όσους από την άλλη πλευρά είναι θιασώτες του προγραμματικού λόγου, του κοινοβουλίου, της θεσμικής λειτουργίας και της ενασχόλησης με τα μεγάλα, τα «εθνικής εμβέλειας» θέματα.
Το πραγματικό ζήτημα που όλοι αντιμετωπίζουμε είναι τί είδους διαμαρτυρία και τι είδους πρόγραμμα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, σε όλη την προηγούμενη περίοδο καταθέσαμε συγκεκριμένες προτάσεις.
Προτάσεις σε συγκεκριμένη κατεύθυνση για την υπεράσπιση της κοινωνίας από την κερδοσκοπία των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων. Προτάσεις, που την ίδια στιγμή τις προωθούμε μαζί με τα κινήματα πολιτών, στους μαζικούς και τοπικούς κοινωνικούς αγώνες.
Προτάσεις λοιπόν έχουμε Και σχέδιο πιο συγκεκριμένων αλλαγών θα εκπονήσουμε. Μόνο που κάποιοι επιμένουν ότι αυτές οι προτάσεις δεν είναι ρεαλιστικές. Αυτή την αντίληψη, ότι ρεαλιστικές είναι μόνο οι προτάσεις που συμφέρουν και εξυπηρετούν το σύστημα, είναι που πρέπει να αμφισβητήσουμε.
Γιατί πάντοτε το τι είναι ρεαλιστικό και τι όχι το καθορίζουν οι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί.
Και τώρα που οι συσχετισμοί φαίνεται να αντιστρέφονται ήρθε η ώρα να αποδείξουμε ότι η αριστερά έχει ρεαλιστική πρόταση διεξόδου από τη κρίση.
Μας λένε όμως: Μα καλά, μόνοι σας θα αποτελέσετε εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
Εμείς τους απαντάμε: Δεν κατεχόμαστε από αισθήματα αυταρέσκειας και εγωκεντρισμού. Έχουμε όμως πλήρη συνείδηση ότι δε μπορείς να σχεδιάζεις το αύριο με βάση τα δεδομένα των πολιτικών συσχετισμών του σήμερα. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι γι να προχωρήσει η εναλλακτική μας πρόταση υπάρχουν δύο σημαντικές προϋποθέσεις.
Η πρώτη προϋπόθεση είναι η ανάπτυξη ενός μαζικού λαϊκού κινήματος. Η διεύρυνση, των κοινωνικών διεργασιών και των αντιστάσεων, ώστε οι τομές και οι αλλαγές στο πολιτικό πεδίο, να υποστηρίζονται από ένα πλατύ κοινωνικό ρεύμα. Ένα ρεύμα που θα αγωνίζεται και θα διεκδικεί το βάθεμα του κοινωνικού μετασχηματισμού.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η ευρύτερη δυνατή πολιτική ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς. Η ανατροπή των σημερινών πολιτικών συσχετισμών και η διαμόρφωση των προϋποθέσεων λύσης από τα αριστερά, θα δημιουργήσει εκ των πραγμάτων και νέα κινητικότητα. Θα δημιουργήσει νέα δεδομένα, μια νέα επιτακτική αναγκαιότητα για την ευρύτερη δυνατή ενότητα, σε ένα πολιτικό προγραμματικό πλαίσιο αλλαγών και μεταρρυθμίσεων προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας.
Δεν θα προχωρήσουμε λοιπόν μόνοι μας στην εναλλακτική λύση που επεξεργαζόμαστε. Το μόνο που δεν φοβόμαστε σε αυτή την μακρά πορεία για την ανατροπή του συναινετικού δικομματισμού, είναι η μοναξιά μας.
Δε θα περπατήσουμε μόνοι. Θα συναντηθούμε με πολλούς και με πολλές. Θα συναντηθούμε ξανά με τις αγωνίες και τους αγώνες της γενιάς του άρθρου 16, της γενιάς των 600 ευρώ. Θα συναντηθούμε με τη νέα γενιά που βρίσκεται στο στόχαστρο, που αρνείται να εξοικειωθεί με την ιδέα ότι θα ζήσει δίχως δικαιώματα στη γνώση, στην εργασία, στη ποιότητα ζωής.
Θα συναντηθούμε ξανά με τους συμβασιούχους που ζητάνε ζωή με αξιοπρέπεια, με τους συνταξιούχους που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με συντάξεις πείνας.
Θα συναντηθούμε με τους μισθωτούς που για να δουν τα παιδιά στο πανεπιστήμιο δίνουν έναν επιπλέον μισθό στα φροντιστήρια και έχουν χρεώσει τα νοικοκυριά τους στις τράπεζες, στα δάνεια και βγάζουν το μήνα φορτώνοντας τη πιστωτική τους κάρτα.
Θα συναντηθούμε με τους λιμενεργάτες που αγωνίζονται με περηφάνια να αποτρέψουν την παραχώρηση των υποδομών μας στα ιδιωτικά συμφέροντα.
Με τους αγρότες που πιέζονται ασφυκτικά από την ανεξέλεγκτη δράση των καρτέλ των τροφίμων.
Με τους εργαζόμενους της ΔΕΗ, που δίνουν αγώνες για να κρατήσουν τον ενεργειακό μας πλούτο υπό δημόσιο έλεγχο.
Αλλά και με τα τοπικά περιβαλλοντικά κινήματα που ζητούν επιτέλους απεξάρτηση από τον λιγνίτη, που δίνουν μάχες για να αποτρέψουν την λειτουργία μονάδων λιθάνθρακα της Γερμανικής πολυεθνικής.
Θα συναντηθούμε ξανά με τους ενεργούς πολίτες που ρίχνουν τα κάγκελα στις παραλίες. Με τους πολίτες που στέκονται μπροστά στις μπουλντόζες των μεγαλοεργολάβων, για να προστατεύσουν τους τελευταίους ελεύθερους χώρους και να αποτρέψουν την μετατροπή τους σε εμπορικά κέντρα.
Θα συναντηθούμε με τους εξαρτημένους νέους που ζητάνε να δώσουν με αξιοπρέπεια τη μάχη της απεξάρτησης, αλλά οι προκαταλήψεις μιας συντηρητικής κοινωνίας τους πετάνε στο δρόμο για να μη μολύνουν τη γειτονιά.
Θα συναντηθούμε με τους μετανάστες δίχως χαρτιά. Με τα παιδιά τους που μεγαλώνουν στις γειτονιές και στα σχολεία μας και δεν έχουν ταυτότητα, γιατί είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε μια ξένη χώρα από αυτή της καταγωγής των γονιών τους.
Θα συναντηθούμε με όλους όσους δεν έχουν δύναμη γιατί αυτοί είναι η δύναμή μας. Με όλους όσους δεν έχουν φωνή γιατί αυτοί θα κάνουν τη φωνή μας δυνατή.
Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι.
Η εναλλακτική μας πρόταση, είναι πρόταση αριστεράς. Δεν έχει καμία σχέση με τα χρεοκοπημένα κεντροαριστερά σενάρια..
Η εποχή που η αριστερά ήταν στο τσεπάκι των άλλων πολιτικών δυνάμεων και κάποιοι ονειρευόντουσαν να την χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να καλύψουν τη δεξιόστροφες πολιτικές τους επιλογές, έχει περάσει πια ανεπιστρεπτί. Ας μην ξεχνάμε ότι όλη την προηγούμενη δεκαετία, η διάσπαση και διάλυση του ΣΥΝ ήταν διακηρυγμένος στόχος του ΠΑΣΟΚ και των συμφερόντων που το στήριζαν.
Άλλωστε οι εναλλακτικές λύσεις που εμείς ονειρευόμαστε δεν φτιάχνονται από κομματικές αντιπροσωπείες κορυφής, ακόμα και αν υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις. Φτιάχνονται στην κοινωνία και στηρίζονται από τη κοινωνία.
Φτιάχνονται στα νέα πεδία ενότητας και πολιτικής από τα κάτω.
Στα κινήματα, στους εργατικούς αγώνες, στις ριζοσπαστικές αυτοδιοικητικές κινήσεις.
Εκεί που ήδη γίνεται πράξη η μεγάλη συνάντηση της αριστεράς, με δυνάμεις απο το ΠΑΣΟΚ, με δυνάμεις από τον οικολογικό χώρο, με ανένταχτους και ανένταχτες.
Εκεί δημιουργείται η νέα κοινωνική ενότητα.
Μια ενότητα που θα εκπροσωπήσει τους εργαζόμενους, τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, τις νέες και τους νέους, τις κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται στο περιθώριο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Οι εξελίξεις που θέλουμε να δρομολογήσουμε, δεν θα έρθουν εν κενώ. Δεν πάμε να φτιάξουμε μια νησίδα σοσιαλισμού μέσα σε ένα παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο περιβάλλον.
Το σύστημα των ελεύθερων αγορών βρίσκεται ήδη σε βαθειά κρίση, έχει αρχίσει να τρώει τον εαυτό του. Η στρατηγική των ΗΠΑ, δηλαδή ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών με τα όπλα και η επιβολή εντός μοντέλου ανάπτυξης δια της βίας, έχει φτάσει στα όριά του.
Το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εισηγείται πλέον αύξηση των δημοσίων δαπανών για να αποφευχθεί η οικονομική ύφεση.
Σε αδιέξοδο βρίσκεται και το οικονομικό μοντέλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Ο μονεταρισμός, ο χαμηλός πληθωρισμός, η πολιτική του ισχυρού ευρώ. Μια πολιτική από την οποία ωφελούνται μονάχα οι οικονομικά ισχυροί.
Στο προσεχές διάστημα η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού θα αμφισβητηθεί σημαντικά. Και αυτό είναι μια εξέλιξη που δικαιώνει τα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης. Τα κινήματα που έθεσαν τον άνθρωπο και το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη.
Και αυτό μας φέρνει μπροστά σε νέες απαιτήσεις. Όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο, αλλά και μέσα στο μεγάλο πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων που σήμερα είναι η Ευρώπη.
Μέσα από το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, σε συνεχή διάλογο και συντονισμό με τις αριστερές πολιτικές και κινηματικές δυνάμεις της Ευρώπης, να διαμορφώσουμε νέες εναλλακτικές λύσεις. Να οικοδομήσουμε έναν ισχυρό αριστερό ευρωπαϊκό πόλο. Έναν πόλο σύγκρουσης με τα σημερινά λόμπι, που διαμορφώνουν τις κεντρικές πολιτικές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το κυρίαρχο σήμερα νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης δεν οδηγεί τις κοινωνίες μόνο σε οικονομικού τύπου αδιέξοδο. Η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι επίσης σοβαρό πρόβλημα. Αντιθέσεις που αφορούν το περιβάλλον, δεν μπορούν να επιλύονται με κριτήριο τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Γι αυτό ξεθάβουν σήμερα ως οικολογική λύση την πυρηνική ενέργεια, μια επιλογή που καταδικάστηκε την δεκαετία του 80. Ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Στις σημερινές συνθήκες, η οικολογία είναι εκ των πραγμάτων αριστερή και ριζοσπαστική. Δεν είναι ζήτημα ατομικής ευαισθησίας. Είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ανάπτυξη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Το κόμμα μας, ο Συνασπισμός κλείνει σχεδόν 20 χρόνια ζωής. Πέρασε από δύσκολους κάβους κι όμως κρατήθηκε. Κατάφερε μέσα σε μια δύσκολη για την αριστερά περίοδο, να κρατήσει ψηλά τη σημαία της κριτικής σκέψης και της διαρκούς αναζήτησης. Κατάφερε να συνθέσει διαφορετικές πολιτικές ταυτότητες, ιδεολογικά ρεύματα του κομμουνιστικού κινήματος, της δημοκρατικής αριστεράς, του σοσιαλιστικού και του οικολογικού χώρου, προερχόμενα από διαφορετικές αφετηρίες.
Σήμερα, 20 χρόνια μετά τη γέννησή μας, καλούμαστε να βγούμε από τη θαλπωρή των ιστορικών μας κεκτημένων και να συγκροτήσουμε με ολοκληρωμένο τρόπο τη νέα αριστερή ριζοσπαστική μας ταυτότητα.
Μια ταυτότητα που διαμορφώθηκε σταδιακά μέσα από τους σύγχρονους κοινωνικούς αγώνες. Στη Γένοβα και στο Σιάτλ της κοινωνικής ανυπακοής, στη Φλωρεντία και στην Αθήνα του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, στη Θεσσαλονίκη και στις Βρυξέλες των μεγάλων ευρωπορειών. Στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ. Στο σπάσιμο της κόκκινης ζώνης. Στις φοιτητικές κινητοποιήσεις για το άρθρο 16. Στις μεγάλες απεργίες για το ασφαλιστικό. Στους αγώνες και τις διαμαρτυρίες για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος.
Τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε μια έντονη συζήτηση στο Συνασπισμό. Πολλοί, μεταξύ των οποίων και στελέχη που αποχώρησαν από το κόμμα για να βρούν στέγη σε ένα κόμμα εξουσίας, μας κατηγορούσαν έντονα, ότι οδηγούμε το κόμμα σε μετάλλαξη.
ΝΑ η μετάλλαξη. Είναι εδώ μπροστά μας αυτή τη στιγμή, μέσα σε αυτή την αίθουσα. Ένα κόμμα που αναζητά απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα. Που ανιχνεύει τα πεδία των σημερινών κοινωνικών αγώνων. Που χωρίς να εγκαταλείπει τις παρακαταθήκες των ιδεολογικών αναζητήσεων και των ιστορικών ρευμάτων από τα οποία προέρχεται, διαμορφώνει μια νέα ριζοσπαστική ταυτότητα.
Μια ταυτότητα που θα μας επιτρέπει να εκφράσουμε πολιτικά τα νέα κοινωνικά στρώματα. Τις νέες κοινωνικές κατηγορίες που στερούνται πολιτικής εκπροσώπησης και βρίσκονται έξω από το παιχνίδι.
Να εκφράσουμε και να εκπροσωπήσουμε πολιτικά :
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Κάποιοι μίλησαν το τελευταίο διάστημα για πάλη γενεών. Για τη δική μας αριστερά, η ανανέωση δεν είναι μια πάλη γενεών αλλά ένα συγκροτημένο πολιτικό σχέδιο. Ένα σχέδιο που θα εκπονήσουμε όλοι μαζί, που θα μας εμπνεύσει όλους και όλες. Ένα σχέδιο που θα μας βοηθήσει να ανοίξουμε το κόμμα μας σε καινούργιους ανθρώπους, σε καινούργιες δυνάμεις. Τούτη την ώρα που πολλοί και πολλές στρέφουν το βλέμμα τους προς τη δική μας μεριά, είναι η ώρα να ανοίξουμε τις οργανώσεις μας στη κοινωνία. Είναι η ώρα να κερδίσουμε συνειδήσεις. Είναι η ώρα. αυτοί που μας παρακολουθούν να μας αγαπήσουν. Αυτοί που απογοητεύτηκαν παλιότερα σήμερα να ξαναγυρίσουν. Αυτοί που μας δοκίμασαν στις προηγούμενες εκλογές, να μας εμπιστευτούν.
Προϋπόθεση για την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου, είναι να δημιουργήσουμε τους κατάλληλους χώρους, τις κατάλληλες δομές για να υποδεχθούμε νέες δυνάμεις. Όχι απλά για να μας παρακολουθήσουν. Αλλά για να συμβάλουν ουσιαστικά στη συγκρότηση ενός σύγχρονου ανταγωνιστικού πολιτικού υποκειμένου. Και πρέπει να παραδεχθούμε ότι όσο και αν έχουμε κάνει σημαντικά βήματα, στον οργανωτικό τομέα απέχουμε πολύ από τις διαρκείς διακηρύξεις μας για ένα «κόμμα των μελών του».
Δε μπορούμε να διεκδικούμε την αλλαγή της κοινωνίας αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε εμείς. Να αλλάξουμε νοοτροπία, να ξαναδούμε τον τρόπο λειτουργίας μας, την δομή και τα σχήματα. Μια δύναμη που διεκδικεί το βάθεμα της δημοκρατίας και την κοινωνική αυτοοργάνωση, δε μπορεί να αγνοεί αυτές τις παραμέτρους στο οργανωτικό μοντέλο λειτουργίας της.
Για να ανταποκριθούμε ικανοποιητικά σε αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να τολμήσουμε. Να πειραματιστούμε και σε νέα μοντέλα λειτουργίας, που χωρίς να χάνουν τίποτα από την πολιτική τους ουσία, θα μπορέσουν να δουλέψουν περισσότερο συμμετοχικά, περισσότερο δημοκρατικά, αποκεντρωμένα και ταυτόχρονα αποτελεσματικά.
Συνήθως όταν ξεκινάμε να σχεδιάζουμε οργανωτικές αλλαγές, ξεκινάμε από τα ανώτατα όργανα, ενώ στη πραγματικότητα πρέπει να ξεκινήσουμε από τον πυρήνα του κομματικού ιστού που είναι η πολιτική κίνηση.
Κυρίως όμως χρειάζεται να μεταθέσουμε το κέντρο βάρους των πολιτικών μας αποφάσεων στη βάση και στα όργανα του Κόμματος από τους διαδρόμους της Κουμουνδούρου.
Ας βάλουμε ως στόχο να ξεφύγουμε από παραλυτικές ισορροπίες και να ανοίξουμε τη πολιτική διαβούλευση σε όλο το κόμμα. Ώστε η συζήτηση και η αντιπαράθεση να εστιάζεται πάνω στα πραγματικά ιδεολογικά και πολιτικά διακυβεύματα, όχι σε προσχηματικές αντιπαραθέσεις από τα εσωκομματικά χαρακώματα.
Σε αυτή τη κατεύθυνση είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι το πλατύ συμμαχικό μας σχήμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αμφισβητείται πλέον από κανέναν. Όλο το κόμμα αναγνωρίζει την σημασία της στρατηγικής μας για την ενότητα της αριστεράς. Μιας στρατηγικής που επιβεβαιώθηκε πολιτικά τα τρία προηγούμενα χρόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο. Να καταληφθούν οι γραμμές του από τις δυνάμεις της κοινωνικής αριστεράς. Να μετασχηματιστεί από ένα σχήμα συνάντησης κορυφής, σε πλατύ και ανοιχτό σχήμα συνάντησης, όχι μόνο των οργανωμένων δυνάμεων αλλά και του ανένταχτου κόσμου της αριστεράς.
Δεν μπορεί και δεν πρέπει να μετατραπεί σε ένα νέο κόμμα. Μπορεί όμως μέσα από διαδικασίες συμμετοχής και πολιτικών πρωτοβουλιών να διευρύνει την επιρροή του στους κοινωνικούς χώρους. Μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη για ενδιαφέρουσες ζυμώσεις στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο, αλλά και τον χώρο υποδοχής των κοινωνικών δυνάμεων που ασφυκτιούν και αναζητούν διέξοδο. Δυνάμεων πέρα από τις σημερινές συνιστώσες. Δυνάμεων που σε ένα ευρύ και ανοιχτό πλαίσιο διαλόγου και δράσης, θα μπορούσαν να ενταχθούν σε ένα σχέδιο αυτοοργάνωσης, με κοινό στόχο την αναζήτηση ενός κοινού προγραμματικού πλαισίου για την ανατροπή του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS