12/03/2008

Απόσπασμα ομιλίας Ν. Βούτση σε εκδήλωση στο Μαρούσι εν όψει της πανελλαδικής συνέλευσης του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Ν. Βούτσης μιλώντας σε εκδήλωση στο Μαρούσι εν όψει της πανελλαδικής συνέλευσης του ΣΥΡΙΖΑ σημείωσε μεταξύ άλλων τα εξής:

«Το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί σήμερα για την  Αριστερά χώρο ελπίδας και κιβωτό προσδοκιών για το μέλλον. Η υπόθεση της Αριστεράς αναδεικνύεται και πάλι σε μια ενδιαφέρουσα αναζήτηση και σε επιλογή αγώνα, σε στάση ζωής.

Η ριζοσπαστική Αριστερά γεννάει την προσδοκία της μεγάλης ενωτικής Αριστεράς. Η προοδευτική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού εμφανίζεται ως ρεαλιστική επιδίωξη για μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας που επιτέλους αφυπνίζεται, αμφισβητεί, εγκαταλείπει τον καναπέ.

Ο κ. Καραμανλής και ο κ. Παπανδρέου δεν έχουν θέση στο νέο πολιτικό τοπίο, είναι στο στόχαστρο των κοινωνικών αγώνων, εκπροσωπούν ιδέες του παρελθόντος και πρακτικές που δεν είναι ανεκτές στην κλίμακα των αξιών της Αριστεράς. Οι προσδοκίες των πολιτών δεν τους περιέχουν, τους απορρίπτουν. Οι ελπίδες μεγαλώνουν όσο οι ίδιοι και τα επιτελεία τους εμφανίζονται αδύναμοι και αφερέγγυοι σε όσους μέχρι τώρα τους ακολουθούσαν.

Ο κ. Καραμανλής και ο κ. Παπανδρέου μπορούν να ηγηθούν στις μάχες οπισθοφυλακών του δικομματισμού που θα σημάνουν και το τέλος της δικιάς τους εποχής.

Η ανασφάλεια και η αποστέρηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων χαρακτηρίζουν την πολιτική της ΝΔ που εξελίσσεται σε θλιβερή ουραγό των διεθνών δεξιών νεοφιλελεύθερων ελίτ. Όταν οι πυλώνες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού δοκιμάζονται, όταν η ύφεση κτυπάει την πόρτα στις ΗΠΑ και όταν η κερδοσκοπία θέτει σε δοκιμασία δείκτες, οικονομίες και ανθρώπους, οι κυβερνώντες συμπεριφέρονται ως νέοι μαθητευόμενοι μάγοι σε βάρος ιδιαίτερα των γυναικών, των νέων και των αδυνάτων του συστήματος.

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μένει μετέωρη και εγκλωβισμένη στα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Εμφανίζεται ως ισότιμο μέρος του πολιτικού προβλήματος στον συναινετικό δικομματισμό. Εμμένει στην υπεράσπιση άδικων οικονομικών επιλογών για τους εργαζόμενους.

Το επικείμενο συνέδριο του κόμματος δεν μπορεί παρά να επισφραγίσει τη δεξιά στροφή και να σημάνει το λυκόφως μιας μακρόχρονης πορείας συμβιβασμών σε συντηρητικές πολιτικές. Η διέξοδος θα μπορούσε να αναζητηθεί μόνο στη ριζική ανατροπή επιλογών και την άρνηση πρακτικών και θα είχε ως αφετηρία την ενεργό παρέμβαση των πολιτών που παραμένουν στις γραμμές του. Αλλά αυτή η εξέλιξη είναι έξω από τον ορίζοντα των αναζητήσεων των ηγετικών του στελεχών.