Τούτες τις μέρες δεχόμαστε από παντού μία έντονη κριτική που έχει δύο βασικούς άξονες ανάλυσης.
Ο πρώτος αφορά μία προσπάθεια ψυχολογικού εφησυχασμού που επιχειρούν να κάνουν διάφοροι ανένταχτοι ανησυχούντες δημοσιολόγοι και μας λένε ή μάλλον λένε στους εαυτούς τους και στους ακόμα πιο ανήσυχους διαχειριστές τους καταρρέοντος πολιτικού συστήματος:
Μην ανησυχείτε παροδική μπόρα είναι θα περάσει
Μην ανησυχείτε επικοινωνιακό πυροτέχνημα είναι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και θα σβήσει
Μην ανησυχείτε φούσκα είναι και θα σκάσει
Τους κατανοούμε. Κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να κρατήσουν την ψυχραιμία τους και μετατρέπουν σε πολυσέλιδες αναλύσεις τις ευχές και τις επιθυμίες τους.
Παραβλέπουν όμως ότι η φούσκα δεν είναι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά όλες οι προεκλογικές υποσχέσεις, τα περίφημα 3 ΔΕΝ του κυρίου Καραμανλή.
Φούσκα ήταν οι υποσχέσεις στους συμβασιούχους
Φούσκα ήταν οι υποσχέσεις για αξιοκρατία στη δικαιοσύνη.
Φούσκα ήταν το χρηματιστήριο
Φούσκα ήταν τα δομημένα ομόλογα
Φούσκα είναι η διακυβέρνηση του τόπου από μία λαϊκή μειοψηφία που στηρίζεται από μία εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πολιτικό παράδοξο, ούτε φαινόμενο.
Πολιτικό παράδοξο ήταν αυτό που ζούσαμε τόσα χρόνια.
Τους πολίτες να δυσφορούν, να απογοητεύονται από τα κόμματα της εξουσίας, αλλά να τα ψηφίζουν.
Πολιτικό παράδοξο δεν είναι το 12%, το 15%, το 18% του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις.
Πολιτικό παράδοξο είναι να βλέπεις ποσοστά όπως το 57% των πολιτών να δηλώνει ότι κανένα από τα δύο κυρίαρχα κόμματα δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα του τόπου, και μόνο το 23% να δηλώνει ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θα τα λύσει και μόνο το 12% να δηλώνει ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα τα λύσει, αλλά παρόλα αυτά να συνεχίζουν να φέρουν άθροισμα πρόθεσης ψήφου πολύ μεγαλύτερο.
Ο δεύτερος άξονας αφορά την προσπάθεια να πείσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προγραμματικές θέσεις. Και το επαναλαμβάνουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν.
Μέχρι και ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ, ο κύριος Μητσοτάκης επιστρατεύτηκε για να μας πει «το άκουσα το παιδί αλλά δεν έχει κάτι να μας προτείνει».
Και βέβαια δεν έχουμε για τον κύριο Μητσοτάκη! Ούτε για τον πρόεδρο του ΣΕΒ ή του ΕΒΕΑ ή για όσους εκπροσωπούν το εφοπλιστικό λόμπι, το τραπεζικό λόμπι, τα εκδοτικά συμφέροντα.
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ προτάσεις γιατί δεν μιλάμε
για ανασφάλιστη εργασία
γιατί δεν προτείνουμε μείωση συντάξεων
γιατί δεν χρησιμοποιούμε όρους όπως ευελιξία, ανταγωνιστικότητα,
γιατί δεν προτείνουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια
γιατί δεν είμαστε ανοιχτοί στην ιδιωτικοποίηση της ενέργειας, των λιμανιών και του αερομεταφορέα…
Άρα τι έχουμε να προτείνουμε;…
Όσοι αγωνιούν για τις προγραμματικές μας θέσεις δεν έχουν παρά να τις αναζητήσουν εκεί όπου χτίζουμε την επαφή μας με το λαό.
Εκεί που μεγαλώνουμε τη δύναμή μας!
Να τις αναζητήσουν στα αιτήματα των λιμενεργατών,
στις διαδηλώσεις ενάντια στις μονάδες λιθάνθρακα,
στις απεργίες των δασκάλων για 1500 ευρώ,
στις κινητοποιήσεις των κατοίκων του απομονωμένου Καστελόριζου,
στους αγώνες των κατοίκων του Ελληνικού για ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες,
στις κοινωνικές εκείνες ομάδες που δεν έχουν δημόσιο λόγο, από τους μετανάστες ως τους φυλακισμένους,
στο μεγάλο συλλαλητήριο του Συντάγματος για το περιβάλλον,
στις συγκεντρώσεις για το ασφαλιστικό!
Και είναι παράδοξο!
Όλοι αυτοί που μας κατηγορούσαν ότι είμαστε ένα κόμμα διανοουμένων, ένα κόμμα ελίτ ξεκομμένο από το λαό, με θεωρητικές αναλύσεις στις προσεγγίσεις, τώρα μας λένε «δεν έχετε πρόγραμμα».
Τους απαντάμε: είμαστε πολύ πλούσιοι σε πολιτισμό και μορφωτικό κεφάλαιο,
έχουμε στις τάξεις μας δεκάδες καθηγητές πανεπιστημίου και εκατοντάδες τεχνοκράτες επιστήμονες, ακόμα κι επικοινωνιολόγους και διαφημιστές από αυτούς που φτιάχνουν τις ομιλίες και τα συνθήματα των κομμάτων εξουσίας. Και ό,τι ώρα θέλουμε μπορούμε να τους ζητήσουμε να μας φτιάξουν λαμπερά προγράμματα και ιλουστρασιόν φυλλάδια.
Ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μεγάλο think tank και brainstorming είναι για εμάς τρόπος ζωής από τις πρώτες μας πολιτικές αναζητήσεις.
Αυτό όμως που έχουμε ανάγκη δεν είναι τα φυλλάδια και τα λόγια.
Αυτό που επείγει είναι να εκπροσωπηθεί πολιτικά η αγωνία αυτού του τόπου για ζωή.
Την αγωνία της νεολαίας που δεν έχει εργασία
Την αγωνία των ηλικιωμένων που δεν έχουν δυνατότητα αξιοπρεπούς ζωής
Την αγωνία των εργαζομένων που βλέπουν το μισθό τους να εξανεμίζεται, τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα να χάνονται.
Γιʼ αυτή την εκπροσώπηση αγωνιούμε.
Οι δικές μας προτάσεις είναι βγαλμένες από τους αγώνες.
Είναι προτάσεις με το νόημα που ʽχει κάτι από τις φωτιές,
από την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή και όχι θεωρητικές επεξεργασίες προσαρμοσμένες στον κυρίαρχο ρεαλισμό της αγοράς και των χρηματιστηρίων.
ΠΑΣΟΚ
Είχαν την ευγενική καλοσύνη να με προσκαλέσουν στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.
Βεβαίως αποδέχτηκα την πρόσκληση και παρευρέθηκα στην έναρξη των εργασιών. Πρέπει να σας πω ότι από την εμπειρία αυτή έφυγα βαθιά προβληματισμένος…
Πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα με τόσο μεγάλη και σημαντική ιστορία που τη σεβόμαστε,
ένα κόμμα που ενέπνευσε στο παρελθόν χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες,
ένα κόμμα που αφουγκράστηκε τη βαθιά επιθυμία του λαού για ριζοσπαστικές αλλαγές και που ακόμη και σήμερα έχει στις τάξεις του αγωνιστές,
να μην παίρνει χαμπάρι τίποτα από όσα συμβαίνουν γύρω του!
Έξω η κοινωνία βράζει, έξω χαλάει ο τόπος,
έξω οι συσχετισμοί ανατρέπονται,
έξω ο συναινετικός δικομματισμός καταρρέει
και στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ λες και γίνεται σε θερμοκήπιο
λες και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης λειτουργεί σε μία γυάλα αποστειρωμένη, ψάχνει να ανακτήσει τη χαμένη αυτοδυναμία του.
Και πληροφορούμαι ότι αφού έχουν καταλήξει ότι αυτός είναι εφικτός στόχος, έχουν πια περάσει στη διαδικασία που σκέφτονται που να ξαναμοιράσουν τα υπουργεία. Κι επειδή είναι ελεήμονες απέναντι στην αριστερά, σκέφτονται να δώσουν και σε αυτή 2-3 να ʽχει να παίζει στο βάθος του κήπου.
Αγαπητοί φίλοι και φίλες του ΠΑΣΟΚ σας ευχαριστούμε θερμά για την ευγενική σας προσφορά, αλλά δεν θα πάρουμε!
Δεν θα πάρουμε γιατί για εμάς το ζήτημα δεν είναι να ηττηθεί μόνο η Νέα Δημοκρατία, αλλά να ηττηθεί η δεξιά πολιτική.
Δεν θα πάρουμε γιατί εμάς δεν μας ενδιαφέρει να γίνουμε το κόκκινο κερασάκι στην κεντροαριστερή τους τούρτα,
να συνδιαχειριστούμε την κρίση του συστήματος, αλλά να αλλάξουμε το πλαίσιο εξουσίας, να ανατρέψουμε το συναινετικό δικομματισμό.
Δεν θα πάρουμε γιατί η μόνη υπαρκτή σήμερα αυτοδυναμία
είναι η αυτοδυναμία του μαζικού λαϊκού κινήματος
είναι η αυτοδυναμία των αγώνων της νεολαίας και των εργαζομένων,
είναι η αυτοδυναμία της κοινωνίας που αντιστέκεται και ελπίζει σε κάτι καινούργιο και διαφορετικό και στρέφει το ενδιαφέρον της στην αριστερά.
Και τρέφει τις ελπίδες της στην αριστερά.
Σε μία αριστερά που δεν μπορεί πια κανείς να τη μεταχειρίζεται ως συμπληρωματική δύναμη στα αυτοδύναμα σχέδιά του!
Σε μία αριστερά που ξαναβγαίνει στο προσκήνιο των πολιτικών εξελίξεων,
που ξαναβγαίνει στο προσκήνιο της ιστορίας για να εμπνεύσει ξανά αλλά και για να αποτελέσει λύση εναλλακτικής διακυβέρνησης πέρα και έξω από το σημερινό πλαίσιο εξουσίας.
Μας λένε πολλοί ότι είμαστε μικρομέγαλοι και αλαζόνες.
Τους απαντάμε: Συγνώμη που δεν σας κάνουμε το χατίρι και υπάρχουμε!
Συγνώμη που δεν συμβιβαζόμαστε κι εμείς με το κατεστημένο για να αισθάνεστε εσείς καλύτερα που έχετε εδώ και χρόνια συμβιβαστεί!
Σεβόμαστε την ιστορία σας και δεν σας υποτιμούμε.
Δεν ανεχόμαστε όμως άλλο να μας υποτιμάτε εσείς.
Γιατί η αριστερά που εκπροσωπούμε δεν είναι μία βασιλοπούλα του παραμυθιού για να την ονειρεύεστε τις νυχτιές (Μαγακόφσκι)
Ούτε γεννήθηκε χτες!
Έρχεται από πολύ μακριά. Έχει δεκαετίες αγώνων και ιστορίας.
Είναι η αριστερά που άντεξε στα ξερονήσια και στις φυλακές.
Είναι η αριστερά που ενέπνευσε τις σημαντικότερες στιγμές ανάτασης του ελληνικού λαού, το ΕΑΜ και την Εθνική Αντίσταση.
Είναι η αριστερά που άντεξε και ξαναπάτησε στα πόδια της.
Η αριστερά που εμπνεύστηκε από τη γενιά του 114
Η αριστερά που στελεχώθηκε από τη γενιά του Πολυτεχνείου.
Η αριστερά που ξαναβρίσκει το δρόμο της από τη γενιά του Άρθρου 16.
Αυτή είναι η δική μας αριστερά.
Μεγάλη και διαχρονική.
Η δική μας η αριστερά είναι ένα ποίημα, ένα τραγούδι, που δεν τελειώνει ποτέ.
Είναι η χαρά της ζωής!
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS